Penny Jordan - Książę z Florencji - Lorenzo.pdf - Penny Jordan (właśc. Annie Groves) - gingerjb

Penny Jordan

KSIĄŻĘ Z FLORENCJI

Tytuł oryginału: The Italian Duke's Wife

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jodie zacisnęła zęby, żeby powstrzymać łzy. Zapadał

zmrok. Znajomy ucisk w żołądku wywołany lękiem

doprowadzał ją do obłędu. Dzisiejszą noc powinna była

spędzać z Johnem w romantycznej podróży poślubnej. To

miała być ich pierwsza noc jako młodych małżonków...

pomimo to nie zamierzała płakać. Ani teraz, ani w ogóle, już

nigdy. Wykreśliła miłość ze swojego życia, a także słownika, i

tak miało pozostać.

Mały, wynajęty samochód po raz kolejny wpadł w głęboką

koleinę na drodze, która wciąż pięła się w górę, zamiast

opadać w dół, ku morzu.

Po śmierci rodziców w wypadku samochodowym

jedynymi bliskimi krewnymi Jodie byli kuzyn David i jego

żona Andrea. Oboje usilnie próbowali wyperswadować jej

wyjazd do Włoch.

- Wszystko jest opłacone - przypomniała im - a poza

tym...

Poza tym chciała wyjechać z kraju na przynajmniej kilka

tygodni, na czas przygotowań do ślubu Johna z nową

narzeczoną, Louise, która zajęła miejsce Jodie w jego sercu i

życiu.

Nie próbowała tego wyjaśniać Davidowi i Andrei.

Wiedziała, że będą się starali przekonać ją do pozostania

w domu. Ponieważ jednak jej domem była maleńka

miejscowość Cotswold, gdzie wszyscy wiedzą o innych

wszystko, duma nie pozwalała Jodie pogodnie znosić faktu

porzucenia przez narzeczonego na miesiąc przed ślubem.

Jodie bardzo chciała udowodnić wszystkim, a najbardziej

Johnowi i Louise, jak mało obeszła ją ta zdrada. Najlepiej

byłoby pojawić się na ich ślubie z nowym partnerem u boku,

przystojniejszym i bogatszym niż John, partnerem, który nie

widziałby poza nią świata...

Westchnęła tęsknie i zaraz zganiła się w myślach. Taki

scenariusz nie miał szans realizacji.

- Nie możesz sama jechać do Włoch - protestował David.

Oboje z Andreą wymienili znaczące spojrzenia,

przypuszczając, że ona tego nie widzi.

- Dlaczego? W końcu zamierzam spędzić resztę życia

sama.

- Rozumiemy, że czujesz się zraniona - dodała miękko

Andrea. - Oboje z Davidem bardzo ci współczujemy, ale

zachowywanie się w ten sposób niewiele pomoże.

- A właśnie że pomoże - odparła Jodie z uporem.

To był pomysł Johna, żeby spędzić miesiąc miodowy we

Włoszech. Jodie skrzywiła się, kiedy samochód znów trafił na

wybój. Droga była fatalna i jazda stawała się coraz

trudniejsza.

Ból w nodze nasilał się i Jodie zaczynała żałować, że nie

zdecydowała się spędzić pierwszej nocy bliżej Neapolu.

Gdzież, u diabła, mogła teraz być? Podejrzewała, że raczej nie

tam, gdzie jej oczekiwano. Jej mapa była za mało dokładna,

by odnaleźć na niej boczne drogi, wiodące do małego

miasteczka na wybrzeżu. Gdyby był z nią John, nic złego nie

mogłoby się zdarzyć. Ale Johna nie było i już nigdy przy niej

nie będzie.

Nie powinna teraz rozmyślać o byłym narzeczonym, o

tym, że przestał ją kochać i zakochał się w kimś innym, ani o

tym, że widywał się z tą kobietą za jej plecami, o czym

wiedzieli najprawdopodobniej wszyscy mieszkańcy

miasteczka, poza samą Jodie.

Louise powiedziała jej zresztą, że postanowiła zdobyć

Johna już w chwili, gdy zostali sobie przedstawieni, jak tylko

jej rodzice sprowadzili się do miasteczka. A Jodie

przypuszczała naiwnie, że Louise, jako przyjezdna, po prostu

szuka przyjaciół.

John kłamał, mówiąc, że kocha ją, pomimo jej nogi.

Skrzywiła się, kiedy ból się nasilił.

Nigdy więcej nie zamierzała popełnić podobnej pomyłki.

Postanowiła pozostać obojętna wobec miłości, nawet jeżeli

miałoby to oznaczać całkowitą samotność. Najgorsze, że John

wydawał się tak godny zaufania, uczciwy i dobry. Odsłoniła

się przed nim, a także, co teraz bolało najbardziej, ujawniła

swoje strachy i marzenia. Nie pozwoli już nigdy, żeby kolejny

mężczyzna potraktował ją w ten sposób - w jednej chwili

przysięgał wieczystą miłość, a w następnej...

Louise, rzecz jasna, przyjęła Johna z otwartymi

ramionami. Niewątpliwie pasowali do siebie, para krętaczy i

łgarzy. Jodie nie wyobrażała sobie powrotu do domu przed ich

ślubem, wystawienia się na plotki i współczujące spojrzenia.

- No cóż, spróbujmy znaleźć jaśniejsze strony tego

wszystkiego - powiedziała Andrea, kiedy stało się jasne, że nie

zdołają przekonać Jodie do rezygnacji z powziętych

zamierzeń. - Nigdy nie wiadomo, może spotkasz kogoś we

Włoszech i zakochasz się bez pamięci? Włosi są tacy

seksowni i namiętni...

Jodie postanowiła nie mieć nic wspólnego z facetami,

miłością i małżeństwem.

Ze złością przycisnęła pedał gazu. Nie miała pojęcia,

dokąd ją zaprowadzi ta dziwna, upiornie wyboista droga, ale

nie chciała zawracać. Miała dosyć zakrętów w swoim życiu,

spoglądania wstecz i żalów nad przeszłością. Postanowiła

patrzeć już tylko przed siebie.

David i Andrea zachowali się wobec niej wspaniale.

Ofiarowali jej pokój, kiedy sprzedała willę, żeby spłacić dom,

który zamierzali kupić z Johnem, i wykonali wiele innych,

ciepłych gestów, ale nie mogła przecież zostać u nich na

zawsze.

Na szczęście John zwrócił jej pieniądze na dom, ale za

zerwanie zaręczyn zapłaciła utratą pracy, ponieważ pracowała

w rodzinnej firmie należącej do jego ojca. Po jego przejściu na

emeryturę interes miał przejąć John.

Jodie nie miała więc teraz ani domu, ani pracy.

Jęknęła, kiedy przednie koło uderzyło w coś mocno, a ona

sama poleciała w przód i zatrzymała się, szarpnięta

gwałtownie przez napięty pas. Jak długo ma jeszcze dążyć

przed siebie, zanim napotka jakąkolwiek formę życia?

Zgodnie ze swoimi wyliczeniami powinna była już dawno

dotrzeć do miejsca zamówionego noclegu. Gdzież mogła, u

diabła, być? Droga pięła się w górę stanowczo zbyt ostro...

- Rozumiem, że to ty jesteś za to odpowiedzialna? To

twoja niszcząca manipulacja, czyż nie tak, Caterina? - syknął z

jadowitą pogardą Lorenzo Niccolo d'Este, książę Montesavro,

do swojej kuzynki, ciskając na stół pomiędzy nimi testament

swojej babki.

- Widocznie twoja babka wzięła pod uwagę moje

uczucia...

- Akurat! - przerwał jej Lorenzo. - Niby jakie uczucia? Te

same, które pozwoliły ci zadręczyć mojego kuzyna na śmierć?

- Nawet nie próbował ukrywać swojej głębokiej wzgardy.

Na nieskazitelnych policzkach Cateriny wykwitły

zdradziecko dwie czerwone plamy.

- To nie ja doprowadziłam Gina do śmierci. Miał zawał.

- Owszem. Zawał, wywołany twoim zachowaniem.

- Lepiej uważaj, o co mnie oskarżasz, Lorenzo, bo

inaczej...

- Ośmielasz się mi grozić? - parsknął. - Oszukałaś moją

babkę, ale ze mną to ci się nie uda.

Odwrócił się do niej plecami i zaczął przemierzać

kamienną posadzkę.

Penny Jordan - Książę z Florencji - Lorenzo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: