Szrejter_Artur_C_-_Mysterium_tremendum.pdf

Artur C. Szrejter

Mysterium tremendum

Kto poznał siebie samego, wraca

do siebie. Jeśli więc dowiesz

się, że składasz się z życia i

światłości oraz że z takich

składników pochodzisz, wrócisz

do życia. To jest ostateczne

dobro dla tych, którzy posiadają

gnozę: stać się bogiem.

(Słowa przypisywane Hermesowi

Trismegistosowi z "Poimandresa",

I traktatu "Corpus Hermeticum".

Tłumaczył ksiądz W. Myszor.)

1. Actus geranos

Niemłody już, ale postawny i silny mężczyzna wsłuchiwał się

w odgłosy nocy. Tylko groźne pohukiwanie lasu. Żaden inny

dźwięk nie dochodził jego uszu, a jednak wiedział, że

zaledwie kilkaset kroków dalej następny zawodnik odbywa

taniec w Małym Labiryncie.

Tej nocy czwarty z tropiśladów przystąpił do turnieju,

który miał rozstrzygnąć, kto dostąpi zaszczytu wejścia do

odkrytego niedawno, starożytnego labiryntu.

Darogwiazd przestał nasłuchiwać i znów rozpoczął nerwowy

spacer wokół dębu. Wiele razy uczestniczył w podobnych

zawodach, nigdy jednak nie chodziło o tak wysoką wygraną.

Zawsze, jak dotąd, gońcy kapłanów przynosili wieści o

odkryciach labiryntów zbudowanych ludzkimi rękami na

powierzchni ziemi. Wzniesione zwykle były z ogromnych

głazów, toteż nie umiano się dostać do ich środka inaczej

jak tylko drogą wytyczoną przez budowniczych, pełną

pułapek, wrogiej magii i, czasem, żywych jeszcze potworów.

Tym razem gońcy odkryli krętodroga we wnętrzu góry,

powstałego poprzez połączenie dziesiątków naturalnych

jaskiń i podziemnych chodników. Tylko raz, kilkanaście

pokoleń temu, zdołano przemierzyć tak zbudowany labirynt.

Dokonał tego najsławniejszy z tropiśladów - Dobar Gromibyk.

Wyszedł z krętodroga po dwudziestu siedmiu dniach, kiedy

wszyscy już myśleli, że nie żyje i przyniósł to, czego

żądali kapłani - figurkę Wielkiej Matki Ziemi, Pani

Labiryntu, Władczyni Zwierząt. Kapłani Swarga odpowiednio

nagrodzili Dobara, a zdobytą przez niego rzeźbę oddali

żarłocznemu Najwyższemu Ogniowi podczas Święta Żniw, przez

co następny rok okazał się urodzajny jak żaden

wcześniejszy. Dzięki zniszczeniu posążka kapłani zyskali

też władzę nad kilkoma magicznymi kręgami, gdzie dotąd w

każdą pełnię zbierały się demony otchłani, sprowadzające na

ludzi mór i głód. Niektórzy mówili, że byli nimi najwięksi

bohaterowie Starych Ludów, mszczący się za wygnanie swego

narodu przez przodków mieszkających teraz na tej ziemi

Chrobatów.

Darogwiazd z rosnącym podnieceniem czekał na swoją kolej

w zawodach. Przebył wiele sztucznych labiryntów, pokonał

wszystkie przeszkody, zabił kilku groźnych nieludzkich

strażników. Ufał swoim siłom i doświadczeniu, lecz przewagę

innych zawodników stanowiła młodość. Darogwiazd stawił się

jako jedyny ze starego pokolenia tropiśladów. Wszyscy

przyjaciele z dawnych lat przepadli w trzewiach

krętodrogów, umarli lub osiedli w darowanych przez kapłanów

gródkach.

Wojownik pocieszał się tym, że miał wsparcie czarownego

żurawia, który pomoże mu w przejściu Małego Labiryntu,

ujawniając pułapki zastawione w prawdziwym krętodrogu.

Obrazy tych niebezpieczeństw zostaną głęboko schowane w

pamięci tropiślada i w razie potrzeby ujawnią się,

ostrzegą. Niestety, czarowny żuraw mógł wyczuć tylko

przeszkody nieruchome, przynależne do jednego miejsca w

labiryncie. Inne wojownik musiał odnaleźć sam.

Teraz już młodzi tropiśladowie nie korzystali z pomocy

żurawi, gdyż te niezwykle rzadko przywiązywały się do

człowieka. Darogwiazd miał szczęście. Wszystkie trzy ptaki,

z którymi ćwiczył, okazywały mu nie tylko szacunek, ale i

przyjaźń. Inni wojownicy labiryntu nieraz przez całe lata

nie przystępowali do zawodów, gdyż po śmierci pierwszego

żurawia z żadnym innym nie mogli połączyć się mocą. Dlatego

kapłani zaprzestali szkolenia ptaków, zwłaszcze że zdołali

stworzyć napar z czarnej odmiany trzylistnika. Napój taki,

podany wojownikowi przed wejściem do Małego Labiryntu,

pozwalał zawczasu ujrzeć część niebezpieczeństw

nieruchomych. Ale tylko część. Żaden napar nie mógł

zastąpić magicznego wzroku żurawia.

- Twoja kolej, Darogwiaździe - rozległ się głos jednego

z kapłanów.

Dochodziła połowa nocy. Prawie pełny księżyc oświetlał

polanę, na której kamieniami oznaczono kolisty mały

Labirynt. Oczyma wyobraźni Darogwiazd ujrzał zamiast tego

łatwego do przejścia krętodroga zawiłe korytarze, przepastne

urwiska i jaskinie zamieszkane przez ślepe zwierzęta. Jeśli

wszystko pójdzie dobrze, niedługo zobaczy je na własne oczy.

Musi je ujrzeć, bo inaczej skończy jako karczemny dziad. A

przede wszystkim straci wiarę w samego siebie.

Zdjął skórzaną kurtę i poluźnił haftki koszuli. Wszystko

robił wolno nie chcąc, by gwałtowny ruch zburzył opanowanie.

Pochylił się ku żurawiowi - wystarczyło jedno spojrzenie, by

wiedzieć, że Przewodnik jest gotów.

Darogwiazd zaczekał, aż ptak znajdzie się u wejścia do

Małego Labiryntu. Wtedy wspiął się na palce i rozpoczął

wolny, dostojny Taniec Żurawia.

Pierwsze ruchy zrobił według dawno wyuczonego wzoru,

nakazującego kręcić się wokół własnej lewej ręki. Lewa była

stroną ciemności, a wchodząc do krętodroga opuszczało się

świat ludzi, toteż prawe ramię przestawało być ważne.

Pozwolił się nieść magii, nie chcąc ani nie mogąc

wkraczać w jej dziedzinę. Ona dawała mu teraz życie, jedyne

prawdziwe życie dla każdego tropiślada.

Wystarczyła chwila, by wyćwiczeni towarzysze nawzajem

ujrzeli swe myśli. Darogwiazd widział teraz to, co żuraw

dostrzegał podwójnym wzrokiem, sięgającym poza słoneczny

świat. Teraz ptak stał się prawdziwym Przewodnikiem. Ciało

tropiślada nadal tańczyło, lecz zmysły słuchały tylko

wskazówek Ptaka Zaświatów.

Przed oczami pojawiały się rozmazane obrazy, które zaraz

uciekały, by dać miejsce nowym, równie niejasnym. Układały

się w nieskończony wir pięciokolorowych plam. Plam

tętniących barwami przeszłości i przyszłości. Dawno już

nauczył się, że tych kolorów nie należy pojmować. Chłonęło

się je i przyjmowało. Gdyby próbował objąć je rozumem,

zapadłby się w świat całkowitej czerni.

Roztańczone ciało wykonywało figury całkiem niezrozumiałe

dla patrzących. Mogły ukazywać zarówno walkę, zwycięstwo,

ucieczkę jak i śmierć. Każdy z zawodników różnie je wyrażał

i u każdego oznaczały co innego.

Darogwiazd ujrzał raptem, że znów jest we własnym ciele.

Ciężko oddychał, zmęczony tańcem. Nie mógł przełknąć śliny,

kurz niemal zatykał gardło. Tropiślad opanowywał ruchy,

zmuszając się do coraz wolniejszych gestów końcowych.

Wreszcie zatrzymał się.

Dwóch kapłanów chwyciło go pod ramiona i pozwoliło napić

się zimnego mleka. Podszedł uśmiechnięty Najwyższy Stróż

Przybytków Bożych.

- Wygrałeś, Darogwiaździe. Tańczyłeś pół nocy i cały

dzień. Nikt nie dostał tylu ostrzeżeń o niebezpieczeństwach,

co ty. Jesteś najlepszy. Nadal jesteś najlepszy!

2. Puella scelerata

Dwa dni, które pozostały do pełni księżyca, Darogwiazd

wypełnił przygotowaniami do wyprawy w głąb ziemi. Kilka razy

rozmawiał ze swoją sową, Mszarką, tłumacząc jej, że tym

razem wchodzą do najgroźniejszego labiryntu, jaki

kiedykolwiek widzieli. Że muszą się nawzajem ochraniać i

ostrzegać w razie niebezpieczeństwa. Muskał delikatnie pióra

skrzydlatego przyjaciela, chcąc stać się jedynym posiadaczem

jego zaufania i życzliwego ciepła.

Żółte oczy ptaka, okolone liniami z ciemniejszego i

jaśniejszego upierzenia do złudzenia przypominającymi zarys

labiryntu, uważnie wpatrywały się w usta człowieka. Sowa

powoli kiwała łebkiem, jakby zgadzając się z każdym słowem

tropiślada. Kiedy tylko zostawiał ją w spokoju, zamykała

ślepia i zasypiała. Przecież przez najbliższe kilka dni nie

będzie mogła pozwolić sobie na sen.

Darogwiazd z równą czułością przemawiał do nefrytowego,

obosiecznego topora. Czyścił go miękką wełną, dającą

kamieniowi leniwy blask, jaki ma w oczach człowiek

opuszczający władztwo snu. Nefrytowe topory spały bowiem w

świetle słońca, a budziły się wkraczając do krain zakazanych

dla człowieka. Błękitno-zielony kamień czuł też, że niedługo

spotka się z czarami, które zrodziły się za czasów

ciemnowłosych ludów. Ludy owe wydobyły kiedyś ten kamień z

okowów ziemi, ociosały i nadały czarodziejski kształt

podwójnego ostrza.

W wieczór, którego ukoronowaniem miała być noc pełni,

tropiślad usiadł pod rozłożystym dębem, opierając dłonie o

soczystą darń. Powoli zaciskał pięści, czując jak palce

najpierw przebijają mech, a potem zagłębiają się w wilgotnej

próchnicy. Ostre korzenie i małe kamienie przebijały skórę

rąk. Krew spływała kropelkami, chciwie wchłaniana przez

żyjącą ziemię.

Ta ofiara, a nawet samo dotknięcie urodzajnego Ciała

Matki dawało mężczyźnie rozkosz fizycznego kontaktu. Czuł

się nagi w swej prośbie do siły rozporządzającej żywiołami,

a jednak doskonale wiedział, że owa nagość wcale nie jest

słabością.

Kiedy otworzył oczy, spostrzegł, że stoją przed nim

kapłani. Mistrz ich grona skinął na tropiślada. Razem

podeszli do Małego Labiryntu. W centrum stała młoda

dziewczyna. Biała szata i wiszący na szyi wieniec

świadczyły, że to ona wzięła na siebie trudną rolę

Niewinnej.

Wyglądała prawdziwie bezbronnie, z rękami złożonymi na

podołku, z długimi włosami osrebrzonymi poświatą księżycową,

z nagimi stopami.

Najwyższy kapłan ściągnął ubranie z tropiślada, a

niebieską maścią, którą rozmazał sobie na dłoniach, natarł

jego krocze. Kiedy skończył, popchnął wojownika ku

labiryntowi.

Darogwiazd szybko pokonywał znane już ścieżki krętodroga.

Coraz to wydłużał krok. Przyśpieszał, pędzony pożądaniem.

Niewinna nie stawiała oporu, gdy brutalnie zrywał z niej

ubranie. Nie jęknęła, gdy okręcił długie włosy wokół dłoni.

Nie otworzyła oczu nawet wtedy, gdy pociągnął jej głowę ku

ziemi.

Dwoma uderzeniami kolana zmusił dziewczynę do rozłożenia

nóg. Trzęsąc się z niecierpliwości, ledwie zdołał wprowadzić

członek do gorącej jamki. Poczuł opór, ale nacisnął mocniej i

wszedł do końca.

Miękka ciasność Niewinnej nie przyniosła jednak

przyjemności. Spełnienie wciąż nie nadchodziło, a mężczyźnie

zdawało się, że jego miecz tkwi w kowalskich kleszczach.

Nigdy jeszcze nie czuł nic podobnego podczas magicznego

kochania się z Niewinnymi. Te młode kapłanki, dziewice

jeszcze, starały się zwykle sprawić jak największą

przyjemność tropiśladom, aby ukazać jak wielka poprzez tę

chwilę spływa na nich siła Matki Ziemi.

Darogwiazd wiedział, że musi okazać się mężczyzną, bo

inaczej nie dostąpi zaszczytu wejścia do labiryntu. Zebrał

resztkę sił. Nakazał sobie być buhajem, być ogierem, być

samcem! Niewiele to pomogło.

Coraz to bardziej zwalniał ruchy. Brakowało oddechu. Czuł

jak opuszcza go podniecenie.

I wtedy właśnie jakby ktoś usunął przeszkodę

uniemożliwiającą spełnienie. Nieznana siła dała mu moc.

Poczuł ból w trzewiach, jądrach, a członek nieomal spłonął od

gorączki. Ciało Niewinnej naprężyło się nabrzmiewając

pięcioma boskimi płomieniami. Ogień spowił jej biodra, potem

piersi, szyję, głowę. Wreszcie wydostał się spomiędzy

zaciśniętych zębów, rozlewając białym pękiem na ustach.

Darogwiazd puścił biodra dziewczyny i upadł na ziemię.

Kręciło mu się w głowie, ręce drżały, język zmarniał

suchością, ale wojownik wiedział, że Matka dała

błogosławieństwo. Skalny krętodróg zapraszał w swe trzewia.

3. Umbra

Otwór prowadzący do jaskini wyglądał niepozornie. Mały, na

wpół zasypany skalnym gruzem, porośnięty żarłocznymi

ramionami bluszczu.

Darogwiazd obejrzał go uważnie i doszedł do wniosku, że

nie jest Wejściem. A jeśli nie jest Wejściem, to wiedzie do

niego. Budowniczowie krętodroga najwidoczniej chcieli za

wszelką cenę zatrzeć ślady jego istnienia, skoro nie

ozdobili otworu jaskini symbolami Wejścia. W czasach

Darogwiazda specjalnie niszczono labirynty, jednak przecież

Stare Ludy nie obawiały się gwałcicieli tych przybytków

świętości, dlatego ukrycie Wejścia zdało się tropiśladowi

dziwne.

- Leć - szepnął do siedzącej na ramieniu sowy.

Rozpostarła ogromne skrzydła i cicho zniknęła w ciemnym

otworze.

Tropiślad sprawdził, czy topór mocno trzyma się za pasem,

po czym zarzucił na plecy torbę z kilkunastoma pochodniami.

Stojący obok kapłan podał zapalone łuczywo.

Darogwiazd czuł, jak serce bije mocniej niż zawsze.

Mocniej niż zawsze, gdy wkraczał do labiryntów. Mocniej niż

zawsze, gdy wkraczał do sztucznych labiryntów.

Grota niczym nie różniła się od setek widzianych przez

wojownika zwykłych grot. Mimo to szedł czujny, mając

wrażenie, że za chwilę wpadnie w pułapkę lub coś go

zaatakuje.

Cichutki szum, niesłyszalny dla niewyćwiczonych uszu,

powiedział tropiśladowi, że nadlatuje Mszarka. Usiadła na

stalagmicie i zahuczała. Zrozumiał, że ostrzega przed czymś

żywym, co czeka nie dalej jak sto kroków stąd.

Zaczęło się.

Darogwiazd wiedział, kto czekał - jego cień, Nieprawdziwa

strona, Nieprawy Brat Bliźniak. Tak, jak wojownik był

uczciwy, tak Brat - zdradziecki. Tak, jak tropiślad okrutny,

tak cień - łagodny...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: