Bonnie Winter.pdf

Masterton Graham

Bonnie Winter

Pochodziła ze świata, w którym to,

co najlepsze, cierpi najgorszy los.

Była jak róża i żyła tyle co one

-jeden poranek.

Francois de Malherbe

Dzienne potrzeby

Bonnie zebrała dodatkowe spreje, których potrzebowała do dzisiejszej roboty:

płyn Fantastik do czyszczenia różnych powierzchni

Resolve, środek do usuwania plam z dywanów

szampon Woolite do tapicerki

płyn Windex do mycia szyb

lizol

neutralizator zapachów Glade (bezzapachowy).

Dom Glassów

Zajechała pod dom Glassów o 11.42. Spóźniła się ponad dwadzieścia minut z

powodu tłoku na Santa Monica Freeway. Zaparkowała swojego wielkiego dodge'a na

ulicy i wyskoczyła z szoferki.

Inspektor z firmy ubezpieczeniowej czekał na nią w samochodzie z włączonym

silnikiem, próbując chłodzić się powietrzem z klimatyzacji. Kiedy zobaczył Bonnie,

wysiadł i założył okulary przeciwsłoneczne. Był młody i bardzo szczupły, z krótkich

rękawów białej koszuli wystawały ramiona blade jak skóra kurczaka.

Pani Winter? Jestem Dwight Frears z Western Domestic Insurance.

- Miło mi pana poznać — odparła Bonnie. — Przepraszam, że kazałam panu czekać.

- Cóż, proszę pani, czekanie... — uśmiechnął się — należy do mojego zawodu.

Poranek był upalny, temperatura dochodziła do czterdziestu stopni Celsjusza. Niebo

było brązowe od smogu. Bonnie przeszła przez szczeciniasty, niekoszony trawnik

przed domem Glassów, stanęła opierając dłonie na biodrach i zaczęła przyglądać się

budynkowi. Dwight Frears podszedł bliżej i stanął obok niej, nerwowo trzaskając

długopisem.

- Szeryf Kellett mówił, że to się stało dwa tygodnie temu — powiedziała Bonnie.

- Zgadza się, proszę pani. — Dwight Frears spojrzał na deseczkę z klipsem, którą

trzymał w ręku. — Dokładnie ósmego lipca.

Bonnie osłoniła oczy dłonią. Dom Glassów niczym się nie różnił od setek takich

samych domów w San Bernardino. Miał pokryty gontem dach, werandę w

hiszpańskim stylu i garaż z tablicą do koszykówki, zamocowaną na zgiętym pręcie.

Jedyna różnica polegała na tym, że był bardzo zaniedbany — klimatyzacja dawno

wysiadła, siatka w drzwiach była porwana, a jasnozielone stiukowe zdobienia

zaczynały się kruszyć i odpadać.

Podeszła do frontowego okna i spróbowała zajrzeć do środka przez listewki

brudnozielonej żaluzji, ale udało jej się zobaczyć jedynie zapadniętą, wyłożoną

białym winylem kanapę i własne odbicie: zobaczyła trzydziestoczterolatkę o pełnych

kształtach i jasnoblond włosach, ubraną w czarny T-shirt z EWisem i białe dżinsy z

gumą w pasie.

Dwight ponownie zajrzał do swoich notatek.

— Biuro koronera twierdzi, że dzieciaki znaleziono w sypialni od tyłu. Jedno leżało na

łóżku, drugie znaleziono skulone w kącie.

Bonnie obeszła dom. Po drodze schyliła głowę i przeszła pod prowizorycznie

zamocowanym sznurem do suszenia bielizny. Za budynkiem znajdowało się małe

podwórko z huśtawką i karuzelą dla dzieci, dwoma leżakami i grillem, pokrytym grubą

warstwą spalonego tłuszczu. Tuż obok leżał przewrócony na bok trójkołowy rowerek.

Można było stąd zajrzeć do kuchni. Gdyby nie chmary much, które obsiadły każdy

kawałek przestrzeni, wyglądałaby jak każda inna kuchnia. Okno sypialni było pokryte

od wewnątrz czymś, co wyglądało jak migotliwa zasłona. Dwight zamierzał coś na jej

temat powiedzieć, po chwili zrozumiał jednak, co widzi, i odwrócił się od okna.

Bonnie wróciła do frontowego wejścia.

— No dobrze... wygląda na to, że trzeba będzie przede wszystkim zająć się tylną

sypialnią i zrobić generalne sprzątanie całego domu. Zajmie to minimum sześć

godzin, co wyniesie tysiąc dwieście plus koszty materiału i transportu, w sumie jakieś

tysiąc pięćset.

Kiedy Dwight się odezwał, sprawiał wrażenie, jakby miał trudności z oddychaniem.

— Tysiąc pięćset...? Myślę, że... no tak, oczywiście.

Siedzieli potem w jego samochodzie i wypełniali formularze dla towarzystwa

ubezpieczeniowego. Dwight już kończył, kiedy pojawił się kolejny samochód —

poobijany niebieski datsun, mający tylko jedne brązowe drzwi. Wysiadła z niego

niewysoka, przypominająca ptaka kobieta z dużym nosem i spiętymi na czubku

głowy włosami. Podeszła do okna pasażera samochodu Dwighta i zastukała w

szybę.

- Cześć, Bonnie. Przepraszam za spóźnienie.

- Cześć, Ruth. To jest Dwight.

- Cześć, Dwight.

Dwight podpisał kosztorys i bez słowa podał go Bonnie.

Kiedy odjechał, Bonnie i Ruth poszły na tył półciężarówki. Była załadowana

pięciolitrowymi kanistrami z silnym środkiem dezynfekującym, rolkami zielonego

plastiku, paczkami wzmacnianych worków na śmieci, puszkami środków

owadobójczych oraz skrzynkami wybielaczy i rozpuszczalników.

- Dogadałaś się z Dukiem? — spytała Ruth. Wyjęła jasnożółty plastikowy

kombinezon i zaczęła go wkładać.

- Chyba tak, chociaż... nie jestem do końca pewna. Jest teraz taki... dziwny. Gdybym

nie wiedziała, że jest na to zbyt leniwy, sądziłabym, że spotyka się z inną kobietą.

Bonnie również włożyła kombinezon ochronny. Nawet kiedy było chłodno,

nieprzyjemnie oblepiał ciało, a w temperaturze, jaka panowała w tej chwili na dworze,

z Bonnie zaczął lać się pot, zanim zdążyła zapiąć suwak. Usiadła na przednim

zderzaku ciężarówki i włożyła gumowce.

— Wiesz, co tu się stało? — spytała Ruth.

— Nie bardzo. Jack Kellett powiedział mi tylko, że doszło do kłótni o opiekę nad

dziećmi. Matka nie chciała oddać dzieci mężowi, a potem sąsiedzi poczuli dziwny

zapach, dochodzący z domu. Kiedy weszli do środka, okazało się, że matka zniknęła,

a dzieciaki nie żyją.

Ruth podała Bonnie aparat do oddychania i sama też założyła drugi, po czym ruszyły

w kierunku domu z dziesięcioma litrami środka owadobójczego i workami na śmieci.

Aż do tej chwili ulica była wyludniona, teraz jednak na przeciwległym chodniku

pojawił się mężczyzna i zabrał się do mycia samochodu. Mieszkające obok niego

małżeństwo również wyszło przed dom i zaczęło się niezwykle uważnie przyglądać

swojemu zraszaczowi trawnika. Wokół domu Glassów krążyła trójka nastolatków na

deskorolkach, zataczając coraz ciaśniejsze kręgi.

Uda Bonnie ocierały się o siebie z plastikowym piskiem, a z powodu aparatu, który

miała na twarzy, jej oddech przypominał zdyszane sapanie astmatyka. Doszła do

frontowych drzwi i wyjęła klucz, który dostała z agencji handlu nieruchomościami. Na

drzwiach przymocowana była mosiężna kołatka w kształcie dużego chrząszcza.

Bonnie przekręciła klucz i razem z Ruth weszła do środka.

Był to zwykły, mały dom. Z wąskiego korytarzyka wchodziło się na lewo do salonu od

frontu, a za drzwiami po prawej znajdowała się sypialnia. Prowadzące do kuchni

drzwi na wprost były lekko uchylone.

W środku kłębiło się od much. Pełzały wszędzie — po ścianach, meblach, oknach.

Bonnie dotknęła ramienia Ruth dłonią i zrobiła gest oznaczający odkurzanie. Ruth

uniosła w górę kciuk i poszła szukać komórki na szczotki.

W korytarzyku wejściowym wisiał wielki drewniany krzyż z plastikowym Chrystusem,

a pod nim przymocowano tabliczkę z wypalonym napisem: NIECH BÓG

BŁOGOSŁAWI DZIECI.

Bonnie poszła do salonu z białymi, winylowymi meblami, wśród których stał telewizor

z ekranem wielkości sądu hrabstwa Los Angeles. Choć aparat do oddychania

oszczędzał najgorszego, czuła fetor rozkładu, który był tu znacznie intensywniejszy.

Zanim zabrała się do tej roboty, nigdy nie myślała o tym, jak bardzo śmierdzą ludzie

po śmierci. Nawet wyschnięta krew śmierdzi.

Czasami leżała w nocy, nie mogąc zasnąć, i zastanawiała się, jak ludzie mogą się

kochać, jeśli wiedzą, jak łatwo się psują i jacy są w środku.

Popatrzyła na dywan. Jego długi, beżowy włos był splątany, a całą jego powierzchnię

przecinały we wszystkich kierunkach rzędy brązowych odcisków stóp,

przypominające wzory, malowane na podłogach jako pomoc do nauki tańca. Poszła

do kuchni, przy każdym kroku strząsając z twarzy chmary much. Pozostawiona na

zlewozmywaku sałata zamieniła się w kupkę żółtego śluzu — tuż obok niej leżał nóż.

Na podłodze sypialni od tyłu zobaczyła porozrzucane zabawki. Dziecięcy telefon.

Jasnobłękitna ciężarówka przewożąca cegły. Pod ścianą stało łóżko, a pod kątem

prostym do niego drugie, składane. Na oknie siedziało tyle much, że ledwie dało się

dostrzec połyskujące na obu materacach, jakby zrobione werniksem, brązowe plamy.

Bonnie wzięła jeden z worków na śmieci, ściągnęła z karniszy zasłony i poupychała

je w workach — razem z tysiącami migoczących szmaragdowo much. Do sypialni

weszła Ruth, wsadziła do kontaktu wtyczkę odkurzacza, który przyniosła ze sobą, i

zaczęła zbierać nim kłębiące się wokół składanego łóżka muchy z takim spokojem,

jakby sprzątała własne mieszkanie.

Ściągnęły wszystkie zasłony i żaluzje.

— Zatrzymać te? — spytała Ruth, pokazując Bonnie stertę wyblakłego, złotego

aksamitu.

— Pewnie. Zabiorę je do schroniska.

Wyniosły łóżka do półciężarówki i położyły je jedno na drugim — tak, aby sąsiedzi nie

widzieli plam na materacach. Pozrywały wykładzinę dywanową i zrolowały ją,

przygotowując do wywiezienia.

Najgorsza był ta z pokoju dziecięcego. Kiedy Bonnie odciągnęła jej brzeg od ściany,

okazało się, że pod spodem jest pełno robaków. Ruth musiała je zgarnąć szczotką

na szufelkę. Wszystko po kolei lądowało w workach na śmieci: książki, dokumenty

bankowe, rodzinne fotografie, gazety, ubrania, kartki urodzinowe. Rysunek kredkami,

przedstawiający dwóch chłopców, stojących pod żółtym słońcem, i podpisany:

KOCHAMY CIĘ, MAMO. Bonnie cieszyła się, że nie było tu teraz z nimi pogrążonych

w żałobie krewnych — co czasem się zdarzało. Nawet bez konieczności wyjaśniania,

dlaczego Bóg na coś takiego pozwolił, sprzątanie po czyjejś śmierci było

wystarczająco trudne.

Weszła Ruth, która pracowała w łazience. W ręku trzymała jednorazową strzykawkę.

Bonnie zdjęła z twarzy maskę i szerzej otworzyła worek.

— Wrzuć ją do środka. Powiem o tym Danowi.

Ruth także zdjęła aparat do oddychania.

— Była w rzeczach do prania. Nigdy nic nie wiadomo... może to ważne.

Bonnie nie odpowiedziała. Często znajdowała dowody, które przeoczyli policjanci, nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: