Dz.U.32.60.571 1949.08.06 zm.wyn.z Dz.U.49.45.334 art. 15 1949.11.13 zm. Dz.U.49.55.437 art. 16 1950.05.29 zm. Dz.U.50.6.46 art. 107 1951.11.13 zm. Dz.U.51.58.399 art. 15 pkt 1 1955.05.01 zm. Dz.U.55.15.83 art. 8 1956.05.08 zm. Dz.U.56.12.61 art. 6 ust. 2 1958.06.17 zm. Dz.U.58.34.152 art. 5 1959.08.28 zm. Dz.U.59.36.226 art. 64 ust. 2 1960.11.24 zm. Dz.U.60.51.299 art. 1 1970.01.01 zm.wyn.z Dz.U.69.13.95 art. IV pkt 1 zm.wyn.z Dz.U.69.37.311 art. 1§ 1 pkt 1, art. 2 pkt 1 1972.01.01 zm.wyn.z Dz.U.71.12.115 art. II§ 1 ROZPORZ¥DZENIE PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ z dnia 11 lipca 1932 r. Kodeks karny.* (Dz. U. z dnia 15 lipca 1932 r.) Na podstawie art. 44 ust. 6 Konstytucji i art. 1 lit. a) ustawy z dnia 17 marca 1932 r. o upowa¿nieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydawania rozporz¹dzeñ z moc¹ ustawy (Dz. U. R. P. Nr 22, poz. 165) postanawiam co nastêpuje: CZÊŒÆ OGÓLNA. Rozdzia³ I. Zakres mocy obowi¹zuj¹cej ustawy karnej. Art. 1. Odpowiedzialnoœci karnej ulega ten, kto dopuszcza siê czynu, zabronionego pod groŸb¹ kary przez ustawê obowi¹zuj¹c¹ w czasie jego pope³nienia. orzeczenia s¹dów Art. 2. § 1. Je¿eli w czasie wyrokowania obowi¹zuje ustawa inna, ni¿ w czasie pope³nienia przestêpstwa, wówczas stosuje siê ustawê now¹; jednak¿e nale¿y zastosowaæ ustawê dawn¹, je¿eli jest wzglêdniejsza dla sprawcy. § 2. Kara ju¿ wymierzona, lecz jeszcze nie wykonana, nie ulega wykonaniu, je¿eli wed³ug nowej ustawy czyn, objêty wyrokiem, nie jest przestêpstwem. § 3. Ustawê, wydan¹ z powodu wyj¹tkowych stosunków faktycznych, stosuje siê do czynów pope³nionych w czasie jej mocy obowi¹zuj¹cej, choæby nawet straci³a moc z powodu zmiany tych stosunków. § 4. Œrodki zabezpieczaj¹ce stosuje siê wed³ug przepisów nowej ustawy. orzeczenia s¹dów Art. 3. § 1. Ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê do wszystkich osób, które pope³ni³y przestêpstwo na obszarze Pañstwa Polskiego albo na polskim statku wodnym lub powietrznym. Za obszar Pañstwa uwa¿a siê równie¿ wody wewnêtrzne i przybrze¿ne oraz powietrze nad tym obszarem. § 2. Przestêpstwo uwa¿a siê za pope³nione na obszarze Pañstwa Polskiego, na polskim statku wodnym lub powietrznym, gdy sprawca na nim dopuœci³ siê przestêpnego dzia³ania lub zaniechania, albo gdy tam skutek przestêpny nast¹pi³ lub wed³ug zamiaru sprawcy mia³ nast¹piæ. orzeczenia s¹dów Art. 4. § 1. Ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê do obywateli polskich, którzy pope³nili przestêpstwo zagranic¹. § 2. Ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê równie¿ do cudzoziemców, którzy w chwili pope³nienia przestêpstwa zagranic¹ byli obywatelami Pañstwa Polskiego; stosuje siê j¹ tak¿e do tych, którzy po pope³nieniu przestêpstwa zagranic¹ uzyskali obywatelstwo polskie. orzeczenia s¹dów Art. 5. Ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê do cudzoziemców, którzy pope³nili zagranic¹ przestêpstwo, skierowane przeciw dobru lub interesom Pañstwa Polskiego, obywatela polskiego albo polskiej osoby prawnej. Art. 6. § 1. Warunkiem odpowiedzialnoœci karnej za czyn, pope³niony zagranic¹, jest uznanie tego czynu za przestêpstwo przez ustawê obowi¹zuj¹c¹ w miejscu pope³nienia. § 2. Je¿eli zachodz¹ ró¿nice miêdzy temi dwiema ustawami, sêdzia, stosuj¹c ustawê polsk¹, mo¿e uwzglêdniæ ró¿nicê na korzyœæ oskar¿onego. § 3. Œrodki zabezpieczaj¹ce s¹d polski stosuje niezale¿nie od ustaw miejsca pope³nienia przestêpstwa. Art. 7. Przepisu art. 6 nie stosuje siê: a) do urzêdników, którzy, pe³ni¹c s³u¿bê zagranic¹, pope³nili tam przestêpstwo; b) do osób, które pope³ni³y przestêpstwo w miejscu nie podlegaj¹cem ¿adnej w³adzy pañstwowej. Art. 8. Niezale¿nie od przepisów obowi¹zuj¹cych w miejscu pope³nienia przestêpstwa i od obywatelstwa sprawcy, ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê do osób, które pope³ni³y zagranic¹ przestêpstwa nastêpuj¹ce: a) przestêpstwo przeciwko bezpieczeñstwu wewnêtrznemu lub zewnêtrznemu Pañstwa Polskiego; b) przestêpstwo przeciwko urzêdom lub urzêdnikom Pañstwa Polskiego; c) fa³szywe zeznania, z³o¿one wobec urzêdu Pañstwa Polskiego. Art. 9. Niezale¿nie od przepisów obowi¹zuj¹cych w miejscu pope³nienia przestêpstwa, ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê do obywatela polskiego oraz cudzoziemca, którego nie postanowiono wydaæ, w razie pope³nienia przez nich zagranic¹ nastêpuj¹cych przestêpstw: a) rozbójnictwa morskiego; b) fa³szowania pieniêdzy, publicznych papierów wartoœciowych lub biletów bankowych; c) handlu niewolnikami; d) handlu kobietami lub dzieæmi; e) u¿ycia œrodka zdolnego do wywo³ania niebezpieczeñstwa powszechnego w zamiarze wywo³ania takiego niebezpieczeñstwa; f) handlu œrodkami odurzaj¹cemi; g) handlu wydawnictwami pornograficznemi; h) innego przestêpstwa, przewidzianego w umowach miêdzynarodowych, zawartych przez Pañstwo Polskie. orzeczenia s¹dów Art. 10. § 1. Ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê do cudzoziemca, który pope³ni³ zagranic¹ przestêpstwo, nie wymienione w art. 5, 8 i 9, je¿eli sprawca znajduje siê na obszarze Pañstwa Polskiego i je¿eli nie postanowiono go wydaæ, a zachodz¹ warunki z art. 6 lub 7. § 2. Œciganie odbywa siê na zarz¹dzenie Ministra Sprawiedliwoœci. Art. 11. § 1. W razie skazania w Pañstwie Polskiem osoby, ukaranej za ten czyn zagranic¹, s¹d zaliczy na poczet kary, wed³ug swego uznania, karê odbyt¹ zagranic¹. § 2. Z powodu przestêpstwa, os¹dzonego zagranic¹, s¹d polski mo¿e, niezale¿nie od ustaw miejsca pope³nienia przestêpstwa, zastosowaæ œrodki zabezpieczaj¹ce oraz wydaæ orzeczenie co do utraty praw tytu³em œrodka zabezpieczaj¹cego. orzeczenia s¹dów Rozdzia³ II. Zasady odpowiedzialnoœci. Art. 12. Przestêpstwa, zagro¿one kar¹ œmierci lub wiêzienia powy¿ej lat 5, s¹ zbrodniami, zagro¿one zaœ karami zasadniczemi wiêzienia do lat 5, aresztu powy¿ej 3 miesiêcy lub grzywny powy¿ej 3.000 z³otych - s¹ wystêpkami. Art. 13. Zbrodniê mo¿na pope³niæ tylko umyœlnie. Wystêpek mo¿na pope³niæ tak¿e nieumyœlnie, je¿eli ustawa wyraŸnie tak stanowi. orzeczenia s¹dów Art. 14. § 1. Przestêpstwo umyœlne zachodzi nie tylko wtedy, gdy sprawca chce je pope³niæ, ale tak¿e gdy mo¿liwoœæ skutku przestêpnego lub przestêpnoœci dzia³ania przewiduje i na to siê godzi. § 2. Przestêpstwo nieumyœlne zachodzi zarówno wtedy, gdy sprawca mo¿liwoœæ skutku przestêpnego przewiduje, lecz bezpodstawnie przypuszcza, ¿e go uniknie, jak i wtedy, gdy skutku przestêpnego lub przestêpnoœci dzia³ania sprawca nie przewiduje, choæ mo¿e lub powinien przewidzieæ. orzeczenia s¹dów Art. 15. § 1. Okolicznoœci, od których zale¿y wy¿sza karalnoœæ, uwzglêdnia siê tylko wówczas, gdy sprawca o nich wiedzia³ albo powinien by³ wiedzieæ. § 2. Nastêpstwa czynu, od których zale¿y wy¿sza karalnoœæ, uwzglêdnia siê tylko wówczas, gdy sprawca je przewidywa³ albo powinien by³ przewidzieæ. orzeczenia s¹dów Art. 16. Okolicznoœci, wp³ywaj¹ce na karalnoœæ czynu, uwzglêdnia siê tylko co do tej osoby, której dotycz¹. orzeczenia s¹dów Art. 17. § 1. Nie podlega karze, kto w chwili czynu, z powodu niedorozwoju psychicznego, choroby psychicznej lub innego zak³ócenia czynnoœci psychicznej, nie móg³ rozpoznaæ znaczenia czynu lub pokierowaæ swem postêpowaniem. § 2. Przepisu § 1 nie stosuje siê do przypadku, gdy sprawca wprawi³ siê umyœlnie w stan zak³ócenia czynnoœci psychicznej poto, by dokonaæ przestêpstwa. orzeczenia s¹dów Art. 18. § 1. Je¿eli w chwili pope³nienia przestêpstwa zdolnoœæ rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postêpowaniem by³a w znacznym stopniu ograniczona, s¹d mo¿e zastosowaæ nadzwyczajne z³agodzenie kary. § 2. Przepisu § 1 nie stosuje siê, gdy ograniczenie zdolnoœci jest skutkiem odurzenia wynikaj¹cego z winy sprawcy. orzeczenia s¹dów Art. 19. Nie pope³nia przestêpstwa, kto dopuszcza siê czynu pod wp³ywem przymusu fizycznego, któremu nie móg³ siê oprzeæ. Art. 20. § 1. Nie pope³nia przestêpstwa, kto dopuszcza siê czynu pod wp³ywem b³êdu co do okolicznoœci nale¿¹cej do istoty czynu, z wyj¹tkiem, gdy chodzi o wystêpek nieumyœlny, a b³¹d by³ wynikiem nieostro¿noœci lub niedbalstwa. § 2. S¹d mo¿e uwzglêdniæ usprawiedliwion¹ nieœwiadomoœæ bezprawnoœci czynu, jako podstawê do nadzwyczajnego z³agodzenia kary. orzeczenia s¹dów Art. 21. § 1. Nie pope³nia przestêpstwa, kto dzia³a w obronie koniecznej, odpieraj¹c bezpoœredni bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro w³asne lub innej osoby. § 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej s¹d mo¿e zastosowaæ nadzwyczajne z³agodzenie kary, a nawet od kary uwolniæ. orzeczenia s¹dów Art. 22. § 1. Nie podlega karze, kto dzia³a w celu uchylenia bezpoœredniego niebezpieczeñstwa gro¿¹cego dobru w³asnemu lub cudzemu, je¿eli niebezpieczeñstwa nie mo¿na inaczej unikn¹æ. § 2. Nie dzia³a w stanie wy¿szej koniecznoœci, kto ma szczególny obowi¹zek nara¿enia siê na niebezpieczeñstwo. § 3. Dobro poœwiêcone nie mo¿e przedstawiaæ wartoœci oczywiœcie wiêkszej, ni¿ dobro chronione. § 4. W razie przekroczenia granic wy¿szej koniecznoœci s¹d mo¿e zastosowaæ nadzwyczajne z³agodzenie kary. orzeczenia s¹dów Rozdzia³ III. Usi³owanie. Art. 23. § 1. Odpowiada za usi³owanie, kto w zamiarze pope³nienia przestêpstwa przedsiêbierze dzia³anie, skierowane bezpoœrednio ku urzeczywistnieniu tego zamiaru, lecz zamierzonego przestêpstwa nie dokonywa. § 2. Usi³owanie zachodzi tak¿e wtedy, kiedy sprawca nie wiedzia³, ¿e dokonanie jest niemo¿liwe ze wzglêdu na brak przedmiotu, nadaj¹cego siê do dokonania na nim zamierzonego przestêpstwa, lub ze wzglêdu na u¿ycie œrodka, nie nadaj¹cego siê do wywo³ania zamierzonego skutku. § 3. Nie odpowiada za usi³owanie, kto tylko z powodu zabobonu lub ciemnoty wierzy³ w skutecznoœæ swego dzia³ania. orzeczenia s¹dów Art. 24. § 1. S¹d wymierza karê za usi³owanie w granicach, przewidzianych dla danego przestêpstwa. § 2. W przypadkach, okreœlonych w art. 23 § 2, s¹d mo¿e zastosowaæ nadzwyczajne z³agodzenie kary. Art. 25. Nie odpowiada za usi³owanie, kto dobrowolnie odst¹pi³ od dzia³ania lub zapobieg³ powstaniu skutku pr...
cobra0pb