Robinson Kim Stanley - Trylogia Marsjańska 01 - Czerwony Mars.pdf - ZNANE I NIEZNANE SERIE SCI-FI - robem

Kim Stanley Robinson

Czerwony Mars

Przełożyła Ewa Wojtczak

Data wydania oryginalnego: 1993

Data wydania polskiego: 1998

Dla Lizy

CZĘŚĆ 1

Świąteczna noc

Przed naszym przybyciem Mars był tylko wielką, jałową pustką. Co oczywiście nie

oznacza, że pozostawał w całkowitym bezruchu i martwocie. Przez miliony lat skały

tworzące powierzchnię globu wrzały w ogniu gwałtownych reakcji chemicznych i

elektromagnetycznych burz, potem zaś zaczęły stopniowo stygnąć. Ten długotrwały

proces odcisnął niezatarte piętno na powierzchni planety, gęsto poznaczonej ogromnymi

kraterami, kanionami i wulkanami.

Wszystkie te przeobrażenia dotyczyły jednak wyłącznie niczego nieświadomych

skał; nie było świadków – z wyjątkiem nas, a i my obserwowaliśmy Marsa z sąsiedniej

planety tylko w ostatnim okresie jego długiej historii. To właśnie my jesteśmy całą

świadomością, jaką kiedykolwiek miał.

Wszyscy wiemy, że Czerwona Planeta fascynowała ludzkość od zarania dziejów; już

dla naszych prehistorycznych przodków była jednym z najważniejszych ciał świetlnych

na nocnym niebie. Zawsze intrygował nas jego charakterystyczny blask, cyklicznie

zmieniający intensywność, jego barwa oraz droga, po której wędrował wśród gwiazd tam

i z powrotem. Zdawało nam się, że tą wędrówką próbuje nam coś istotnego powiedzieć,

więc czciliśmy go i przypisywaliśmy mu nadnaturalną moc. Z pewnością dlatego też

wszystkie najstarsze nazwy Marsa – Nirgal, Mangala, Auqakuh, Harmakhis – brzmią

tajemniczo i fascynują niezrozumiałym dziś ukrytym znaczeniem, jakby były o wiele

starsze niż starożytne języki, w których zostały sformułowane, jakby były prasłowami,

pochodzącymi z epoki lodowcowej, a może nawet i sprzed niej. Tak, przez tysiące lat

Mars był dla ludzkości symbolem świętej siły, jego kolor zaś sprawiał, że moc tę

uznawano za niebezpieczną i złowieszczą. Uosabiał dla nas krew i wojnę, szaleństwo i

ślepą odwagę.

Nieco później pierwsze teleskopy pozwoliły nam dokładniej przyjrzeć się Marsowi i

wtedy naszym oczom ukazał się mały, pomarańczowy dysk z białymi biegunami i

ciemnymi obszarami, które rozszerzały się i kurczyły wraz ze zmianami długich pór

roku. Mimo że powstawały coraz doskonalsze teleskopy, długi czas nie udało nam się

zobaczyć wiele więcej. Z drugiej strony już na początku naszego wieku odkrywcza pasja

i niezwykła potęga naukowej wyobraźni wystarczyły Lowellowi do stworzenia

wspaniałej opowieści, opowieści znanej nam wszystkim: o umierającym świecie i

bohaterskiej rasie, której przedstawiciele rozpaczliwie budowali kanały, chcąc

powstrzymać niosącą ostateczną zagładę ekspansję piasków pustyni.

Była to wspaniała opowieść; jednak jakiś czas później sondy Mariner i Viking

przesłały na Ziemię fotografie Marsa i nagle wszystko się zmieniło. Nasza wiedza o

Marsie niepomiernie wzrosła – dotarły do nas miliony nowych informacji, a Czerwona

Planeta objawiła nam się jako zupełnie nowy świat, całkowicie różny od naszych

dotychczasowych wyobrażeń.

Jednak świat ten wydawał się przeraźliwie martwy. Rozpoczęliśmy gorączkowe

poszukiwania śladów minionego lub obecnego życia, pragnęliśmy znaleźć cokolwiek –

szczątki cywilizacji nieszczęsnych budowniczych kanałów, mikroorganizmy albo choćby

tylko pozostałości po wizycie obcych przybyszów. Jak wiecie, niczego nie znaleźliśmy.

Zrozumiałe więc, że aby wypełnić tę pustkę – podobnie jak w prehistorycznych

jaskiniach i na sawannach, jak w czasach Homera i Lowella – zaczęliśmy snuć opowieści

o mikroskamieniałościach zniszczonych przez ziemskie bioorganizmy, o ruinach

pojawiających się wśród szalejącej burzy pyłowej, których nigdy nie dało się ponownie

odnaleźć, o Wielkim Człowieku i jego licznych przygodach oraz o małych czerwonych

ludzikach na granicy naszego pola widzenia. Wymyślaliśmy te historie, ponieważ nade

wszystko pragnęliśmy obdarzyć Marsa życiem albo przynajmniej mu je przywrócić.

Nadal jesteśmy przecież tymi samymi zwierzętami, które przeżyły epokę lodowcową,

które z lękiem i zdumieniem wpatrywały się w nocne niebo i snuły opowieści. Tak

naprawdę Mars nigdy nie przestał być dla nas tym, czym był od początku: ważnym

znakiem, istotnym symbolem, potężną siłą.

I wreszcie tu przybyliśmy. Dotychczas Mars był dla nas symbolem, teraz stał się

rzeczywistością.

– ...A więc wreszcie tu przybyliśmy. Nikt jednak nie przypuszczał, że gdy

wylądujemy na Marsie, będziemy tak bardzo odmienieni przez lot, że wszystko, co nam

kiedyś wpajano, straci wszelkie znaczenie. Ta podróż bowiem nie przypominała ani

wyprawy podwodnej, ani zdobywania Dzikiego Zachodu – to było całkowicie nowe,

fascynujące doświadczenie. Ziemia, w miarę trwania lotu Aresa, oddalała się od nas

coraz gwałtowniej, aż w końcu stała się już tylko błękitną gwiazdką pośród wielu innych

migoczących w przestrzeni; głosy z niej docierały tak późno, że zdawało się, iż pochodzą

z poprzedniego stulecia. Byliśmy zdani wyłącznie na siebie, w związku z czym staliśmy

się zupełnie innymi istotami.

To wszystko stek kłamstw, pomyślał z rozdrażnieniem Frank Chalmers. Siedział

wśród marsjańskich dostojników i obserwował, jak jego stary przyjaciel John Boone

wygłasza typową dla siebie „inspirującą mowę”. Przemówienie straszliwie Chalmersa

nużyło. Prawda była taka, że podróż na Marsa okazała się po prostu kosmicznym

odpowiednikiem bardzo długiej jazdy pociągiem. Jej uczestnicy nie tylko nie stali się

„zupełnie innymi istotami”, ale przeciwnie, teraz byli sobą bardziej niż kiedykolwiek;

odcięci od znajomego środowiska i zmuszeni do wyzbycia się starych nawyków, musieli

się zmierzyć z nagą, surową substancją własnych jaźni. A John stał tam i celując palcem

w tłum mówił:

– Lecieliśmy na Marsa z nadzieją stworzenia nowego świata i kiedy wreszcie tu

dotarliśmy, okazało się, że zanikły różnice, które dzieliły nas na Ziemi, znikły bez śladu,

ponieważ tutaj nie mają najmniejszego znaczenia!

Tak, Boone rozumiał to dosłownie. Jego wizja Marsa stanowiła jakby soczewkę

zniekształcającą rzeczywistość, coś w rodzaju religii.

Chalmers przestał słuchać i w zamyśleniu wodził wzrokiem po panoramie nowego

miasta. Postanowili nazwać je Nikozją. Było to pierwsze miasto zbudowane na

powierzchni Marsa; wszystkie budynki umieszczono pod ogromną przezroczystą kopułą,

wspartą na niemal niewidocznej konstrukcji i usytuowaną na wzniesieniu Tharsis, na

zachód od Noctis Labyrinthus. Lokalizacja ta sprawiała, że z miasta rozciągał się

oszałamiający widok, z szerokim, płaskim wierzchołkiem Pavonis Mons przecinającym

odległy horyzont. Wszystkich marsjańskich pionierów znajdujących się w tłumie widok

ten z pewnością przyprawiał o zawrót głowy; nareszcie byli na powierzchni, porzuciwszy

na zawsze rozpadliny, płaskowzgórza i kratery! I tak już będzie zawsze! Hurra!

Śmiech, który nagle przeleciał przez tłum, skierował uwagę Franka z powrotem na

starego przyjaciela. John Boone przemawiał lekko ochrypłym głosem z przyjemnym dla

ucha, środkowozachodnim akcentem i w jakiś sobie tylko właściwy sposób był

jednocześnie rozluźniony i skoncentrowany, szczery i autoironiczny, skromny i pewny

siebie, poważny i rozbawiony. Krótko mówiąc, stanowił niemal ideał mówcy. Nic więc

dziwnego, że słuchacze byli wniebowzięci: przecież przemawiał do nich „pierwszy

człowiek na Marsie”. Mieli tak zachwycone miny, jakby widzieli przed sobą Jezusa

Robinson Kim Stanley - Trylogia Marsjańska 01 - Czerwony Mars.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: