Dom energooszczędny czy pasywny.pdf

Dom energooszczędny czy pasywny? – analiza opłacalności

W związku z oczekiwanym w najbliższym czasie wdrożeniem w Polsce Dyrektywy 2002/91/WE w sprawie

charakterystyki energetycznej budynków celowe jest określenie technicznych i ekonomicznych

możliwości ograniczenia zużycia energii do ogrzewania budynków. Istotne jest przy tym określenie

opłacalności inwestowania w przedsięwzięcia, które zmierzają do ograniczenia zapotrzebowania na

energię w budynku.

Celem artykułu jest próba usystematyzowania, wyjaśnienia i skomentowania podstawowych zasad oraz

algorytmów umożliwiających prawidłową kwantyfikację charakterystyki energetycznej budynków mieszkalnych. W

pierwszej kolejności podjęto próbę usystematyzowania podstawowych pojęć stosowanych do opisu budynków

energooszczędnych.

Podstawowe pojęcia i określenia

Termin budynek energooszczędny nie został zdefiniowany w polskich przepisach budowlanych, w odróżnieniu

np. od niemieckich, dlatego nie jest to pojęcie jednoznaczne. Zwyczajowo terminem tym określany jest budynek,

którego sezonowe zapotrzebowanie na ciepło jest znacznie niższe, niż ustalają to obowiązujące przepisy. Termin

ten został wprowadzony do polskiej literatury technicznej pod koniec XX w. wskutek niezbyt trafnego – zdaniem

autora – przetłumaczenia na język polski angielskiego pojęcia „low energy house – LEH” . Bardziej poprawne

byłoby użycie określenia (tłumaczenia) budynek niskoenergochłonny lub budynek o zmniejszonym

zapotrzebowaniu na energię, gdyż określenie to zmierza w kierunku pojęcia „domu zrównoważonego ze

środowiskiem”, a więc proekologicznego, pod każdym względem przyjaznego użytkownikowi i otoczeniu. W

literaturze technicznej mianem budynku niskoenergochłonnego określa się obiekt, w którym ilość energii

skumulowanej w całym cyklu „życia” (tj. począwszy od pozyskania surowców i materiałów, wyprodukowania

wyrobów i dostarczenia na plac budowy poprzez uszczelnienie i wieloletnią eksploatację aż do likwidacji) jest

relatywnie mała.

W ostatnim okresie w polskiej literaturze technicznej popularne stało się określenie budynek pasywny , które jest

stosowane w odniesieniu do budynku ultraniskochłonnego. Tego rodzaju budynki wznoszone są od kilku lat w

Niemczech, Austrii, Danii. Budynki pasywne ( ang. passive houses – PH ) charakteryzują się zapotrzebowaniem

na energię netto do ogrzewania obliczanym według algorytmu stosowanego w Niemczech na poziomie 15

kWh/m 2 ·a), a koszty eksploatacyjne takich budynków są kilka razy mniejsze od innych budynków [3, 14].

W budynkach pasywnych wykorzystuje się ciepło promieniowania słonecznego oraz wymienniki gruntowe do

podgrzania powietrza wentylacyjnego. Są to budynki szczelne i superizolowane pod względem termicznym, a

wykonanie detali eliminuje mostki termiczne. Współczynnik przenikania ciepła U zewnętrznych przegród

nieprzezroczystych jest mniejszy niż 0,15 W/(m 2 ·K), a przegród przezroczystych – 0,7 W/(m 2 ·K) [14]. Dla

porównania: jako budynki energooszczędne przyjmuje się obiekty, których wskaźnik sezonowego

zapotrzebowania na ciepło E wynosi 30–60 kWh/(m 2 ·a) [3, 11]. Natomiast budynek standardowy, czyli taki, który

spełnia aktualne wymagania wyrażone za pomocą wskaźnika E oraz współczynników U poszczególnych

przegród, charakteryzuje się wskaźnikiem E sezonowego zapotrzebowania na ciepło w granicach 90–120

kWh/(m 2 ·a) [3, 11].

W Polsce do oceny energetycznej budynków mieszkalnych stosuje się wskaźnik sezonowego zapotrzebowania

na ciepło do ogrzewania netto E, obliczony według metodyki podanej w normie PN-B-02025:2001. Wartości

wskaźnika E powinny być mniejsze od wartości granicznych E0 określonych w rozporządzeniu Ministra

Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich

usytuowanie (DzU z 2002 r. nr 75, poz. 690 z późn. zm.).

Interesujący podział na 4 kategorie budynków pod względem ich jakości energetycznej przedstawił L. Laskowski

[8]:

budynki substandardowe (BUSS) , których jakość energetyczna nie spełnia obowiązujących wymagań

(przepisów), a wskaźnik sezonowego zapotrzebowania na ciepło E > 1,3 E0,

budynki standardowe (BUST) , charakteryzujące się wskaźnikiem sezonowego zapotrzebowania na

ciepło do ogrzewania E = E0,

budynki o racjonalnej charakterystyce termoenergetycznej (BURT) , oparte o aktualny stan wiedzy

technicznej i zachowujące społecznie akceptowany poziom nakładów finansowych warunkujących obniżenie

wskaźnika E o co najmniej 30% w stosunku do wartości granicznej, czyli E < 0,7 E0,

budynki o zminimalizowanych potrzebach cieplnych (BUMQ) , podporządkowane uogólnionemu

kryterium E → 0, które ze względu na relatywnie bardzo wysokie koszty inwestycyjne pozostają jeszcze poza

granicą dostępności dla indywidualnych inwestorów o przeciętnych dochodach.

Kategoria BURT z czasem stanie się nowym standardem, gdyż inspiruje do poszukiwania coraz lepszych

rozwiązań w miarę poszerzania wiedzy i zwiększania opłacalności przedsięwzięć zmierzających do ograniczania

potrzeb cieplnych. Do tak określonego celu zmierza się dwiema komplementarnymi drogami:

kładąc nacisk przede wszystkim na bierną ochronę cieplną pomieszczeń (zwłaszcza na izolacyjność

termiczną i szczelność ich obudowy zewnętrznej), a więc promując budownictwo superizolowane,

przystosowując obiekty do pasywnego, semiaktywnego, a także aktywnego wykorzystania słonecznych

zysków ciepła, co upoważnia do określania ich wspólnym mianem budynków helioaktywnych.

Budynki pasywne należą według tej klasyfikacji zarówno do kategorii BURT, jak i BUMQ.

Na koniec tej części artykułu należy przytoczyć definicję domu pasywnego z opracowania międzynarodowego

programu badawczego CEPHEUS wydanego pod patronatem niemieckiego Passivhaus Institut [8] – ma to być

budynek mieszkalny lub niewielki obiekt o zbliżonym przeznaczeniu:

o racjonalnym kształcie, bardzo wysokim stopniu ochrony cieplnej pomieszczeń, dzięki któremu straty

ciepła prawie w całości kompensowane są przez zyski czerpane z otoczenia i przez ciepło odzyskiwane,

w maksymalnym stopniu przystosowany do pasywnego ogrzewania słonecznego, a równocześnie

wyposażony w wysoko sprawne urządzenia grzewcze i wentylacyjne,

charakteryzujący się łącznym jednostkowym zapotrzebowaniem na energię nieprzekraczającym 30–42

kWh/(m 2 ·a), w tym nie więcej niż 15 kWh/(m 2 ·a) na ciepło do ogrzewania pomieszczeń przy utrzymaniu

komfortowych warunków mikroklimatu, zarówno w sezonie grzewczym, jak i poza sezonem,

którego koszt inwestycyjny tylko nieznacznie różni się od przeciętnego.

Oczywiście, ostatni warunek dotyczy państw uczestniczących w programie CEPHEUS, w których przeciętny

standard wyposażenia budynków mieszkalnych, a więc i przeciętny koszt inwestycyjny jest wyższy niż w Polsce.

Projektowanie budynku obejmuje wiele czynników: ekonomicznych, lokalizacyjnych, programowych,

estetycznych, przy czym sprawą o pierwszorzędnym znaczeniu i dla architekta, i dla inwestora jest na ogół

estetyka projektowanego obiektu. Natomiast projektowanie budynków o radykalnie obniżonym zapotrzebowaniu

na energię wymaga uznania za priorytetowy czynnika energooszczędności. Przyjęcie tego założenia już na etapie

koncepcji architektonicznej wpływa na:

usytuowanie (lokalizację),

formę,

funkcje,

rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe budynku.

Lokalizacja

Odpowiednia lokalizacja obiektu decyduje o korzystnym, ograniczającym straty ciepła mikroklimacie wokół niego.

Istotne uwarunkowania terenowe, które należy wziąć pod uwagę, projektując budynek energooszczędny, to:

rzeźba terenu, nasłonecznienie, zacienienie, kierunek wiatrów, zieleń, zbiorniki wodne, typ krajobrazu, rodzaj

otaczającej zabudowy. W skrajnie niekorzystnych warunkach lokalizacyjnych należy stosować korekty terenowe,

do których należą:

osłony przed wiatrem w postaci pasów zieleni o szerokości 5–8 m osadzonych poprzecznie do

kierunków wiatrów zimowych, w odległości 5–10 m od budynków i o ich wysokości,

ekrany i odboje wiatrowe,

sztuczne zbiorniki wodne.

Można w ten sposób uzyskać oszczędności ciepła od kilku do kilkudziesięciu procent, w porównaniu z sytuacją

teoretyczną (lokalizacja na terenie płaskim, niezalesionym, bez zbiorników wodnych).

Forma

Bryła budynku energooszczędnego powinna być związana z terenem, zwarta, o możliwie małej powierzchni

przegród zewnętrznych, zorientowana na północ – południe. Uprzywilejowana strona południowa budynku jest

otwarta: ma duże okna, świetliki, szklarnie, cieplarnie, oranżerie, werandy, tarasy, czerpnie słoneczne, kolektory

słoneczne – cały arsenał bardzo wyrazistych form architektonicznych decydujących o charakterze budynku.

Strefa północna budynku ma charakter zamknięty, otuleniowy. Może być dobrym tłem dla strefy wejścia, które

często lokalizuje się od strony północnej.

Dach może być płaski, choć najodpowiedniejszy pod względem energetycznym, funkcjonalnym i estetycznym jest

dwu- lub wielospadowy dach wysoki z dużym okapem stanowiącym ochronę przed przegrzaniem. Optymalna

wysokość to 1,5–2,5 kondygnacji.

Funkcja

Budynek energooszczędny spełnia takie same funkcje jak zwykły budynek, dlatego też podział na zespoły

funkcjonalne: dzienny, sypialny i sanitarno-gospodarczy wraz z systemem komunikacyjnym między tymi

zespołami i ich składowymi oraz otoczeniem zewnętrznym jest w budynku energooszczędnym

taki sam jak w budynku zwykłym. Istotną cechą budynków energooszczędnych jest dość sztywna zasada

strefowania pomieszczeń. Wynika ona z kluczowego charakteru czynnika energooszczędności i polega na tym,

że pomieszczenia najcieplejsze, o temperaturze ok. 22°C, powinny być sytuowane

w centrum; pomieszczenia chłodniejsze, o temperaturze 18–22°C, powinny znajdować się za nimi oraz być

otoczone wnętrzami o temperaturze ok. 16°C, stanowiącymi strefy buforowe (cieplarnie, oszklone werandy,

garderoby, składy, spiżarnie). Taki układ zespołów funkcjonalnych zgodny jest z tradycją

kształtowania domu polskiego. Przykładem może być piec lub kominek zwyczajowo lokalizowany w centrum

domu, do dziś nazywany sercem domu.

W tym kontekście zespoły funkcjonalne podzielono na te, które:

potrzebują ciepła i światła: pokoje dzienne, salony, jadalnie, pokoje do pracy, pokoje dziecięce, pokoje

rekreacyjne, oranżerie, cieplarnie (lokalizacja od strony południowej lub południowo-wschodniej),

produkują lub wymagają ciepła: kuchnie, łazienki, pralnie, kotłownie (lokalizacja w części centralnej

budynku, z kuchnią od wschodu),

potrzebują ciepła mniej, okresowo lub wcale: sypialnie, garderoby, schowki, magazyny, pomieszczenia

gospodarcze, spiżarnie (lokalizacja od strony północnej lub północno-zachodniej).

Podane zasady strefowania mówią o kierunkach optymalnych dla danych pomieszczeń.

Kolejną cechą budynku energooszczędnego jest otwartość wnętrza zapewniająca swobodną cyrkulację ciepła od

środka na zewnątrz. Wnętrze powinno być pomyślane jako wiele przenikających się przestrzeni, które można

jednak oddzielić ruchomymi przegrodami lub aranżacją wnętrza. Rozwiązania takie, określane „z rozrządem

przez pokój dzienny”, są bardzo popularne w Polsce i doskonale się sprawdzają.

Konstrukcja i materiały

Zgodnie z zaleceniami instytutów budownictwa pasywnego ściany budynków pasywnych powinny

charakteryzować się dużą bezwładnością cieplną, która pozwala na stabilność temperatury we wnętrzu.

Natomiast współczynnik przenikania ciepła ścian zewnętrznych nie powinien przekraczać wartości 0,15

W/(m2·K), co odpowiada grubości warstwy termoizolacyjnej w granicach 30 cm. Dodatkowo należy stosować

warstwy paroizolacji [14].

Szczególnie ważne w budynkach pasywnych stają się płaszczyzny i linie osadzenia okien i drzwi balkonowych.

Drzwi powinny otwierać się na zewnątrz, a nie do środka.

Poza właściwą izolacyjnością termiczną ścian szczególnie ważne w budynkach pasywnych jest wyeliminowanie

mostków termicznych. Proces ten należy rozpocząć już na etapie projektowania.

Budynki pasywne są bardzo wrażliwe na przewymiarowanie powierzchni okien południowych. Zbyt duża

powierzchnia przeszklenia powoduje tu bowiem znaczny wzrost zapotrzebowania na energię do ogrzewania w

okresie zimowym oraz do chłodzenia w okresie letnim. Nie powinny być stosowane bardzo duże powierzchnie

okien południowych o dużej izolacyjności termicznej.

Należy zaznaczyć, że stosowanie urządzeń technicznych w postaci wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła,

pomp cieplnych, gruntowych wymienników ciepła, instalacji grzewczej, solarnej itd. powinno być uwzględniane już

w założeniach projektowych, we wstępnej fazie projektowania obiektu.

Ważnym czynnikiem w architekturze energooszczędnej jest kolor i faktura. Powierzchnie jasne, gładkie odbijają

światło, wolno się nagrzewają i wolno oddają ciepło. Powierzchnie ciemne, chropowate pochłaniają światło i

ciepło, szybko się nagrzewają, ale i szybko oddają ciepło na zewnątrz. Fakty te należy wziąć pod uwagę, planując

barwy i materiał ścian budynku, projektując podłogi, nawierzchnie tarasów, balkonów, oranżerii.

Zagraniczne i polskie przykłady budynków pasywnych i energooszczędnych

Jak już wspomniano, w 1998 r. uruchomiono w Europie program CEPHEUS, w ramach którego wznoszone są

budynki pasywne. Cele programu to:

wykazanie technicznej wykonalności budynków o krańcowo niskim zapotrzebowaniu na energię

konwencjonalną,

wskazanie opłacalności takiego przedsięwzięcia (niski koszt dodatkowy ma być w budynku pasywnym

szybko kompensowany oszczędnościami podczas eksploatacji),

badanie zachowania użytkowników takich budynków,

wprowadzenie na rynek europejski domu pasywnego jako poszukiwanego towaru handlowego.

Budownictwo pasywne ma ponadto stać się ważnym elementem zrównoważonego rozwoju technicznego i

ochrony środowiska. Program zakłada wybudowanie 250 domów pasywnych. Jest ich już kilkadziesiąt w Austrii,

Francji, Szwajcarii i najwięcej w Niemczech. Zdecydowanie dominującą formą jest klasyczny dom na planie

prostokąta z dwuspadowym dachem. Dość popularne są też domy z pulpitowym dachem na planie prostokąta lub

prostokąta z półokrągłą ścianą południową, jest ich jednak prawie dwukrotnie mniej. Przeważają domy o

powierzchni od 100 do 200 m2, parterowe z poddaszem użytkowym lub jednopiętrowe z poddaszem użytkowym.

Większe spotykane są rzadko. Prawie jednakowo popularne są budynki podpiwniczone i niepodpiwniczone.

Podobnie reprezentatywne są konstrukcje drewniane i murowe, przy czym ściany murowane są z reguły

dwuwarstwowe. Ścian trójwarstwowych nie spotyka się. Garaże nigdy nie znajdują się w piwnicy i rzadko

przylegają do budynku.

Elementy charakterystyczne dla architektury z biernym wykorzystaniem energii słonecznej to prawie wyłącznie

duże przeszklenia południowe, oranżerie, kolektory słoneczne na dachu, duże okapy, żaluzje i daszki

przeciwsłoneczne.

Wszystkie elementy architektoniczne są proste technicznie i wykonawczo. Dachy są dwuspadowe lub płaskie, nie

ma lukarn, wykuszy, balkonów, łukowych nadproży, okien i drzwi o skomplikowanych kształtach. Materiały

budowlane są najwyższej jakości. Wyjątkiem są domy czeskie: mają prosty rzut i formę, natomiast potrzeba

indywidualizmu zaspokajana jest za pomocą detalu architektonicznego w postaci dużej liczby różnych typów

okien, balkonów i lukarn.

Polskie domy energooszczędne, a jest ich w Polsce co najmniej kilkanaście, charakteryzują się klasycznymi

cechami budynku energooszczędnego: mają zwartą bryłę, dach dwuspadowy lub dwuspadowy z naczółkami,

duże przeszklenie od południa, względne zamknięcie od strony północnej uwarunkowane

lokalizacją, wewnętrzne strefy buforowe ciepła w postaci oszklonych werand, pokojów zimowych, pomieszczeń

gospodarczych i składowych. Detale konstrukcyjne wolne są od mostków termicznych.

Dzięki współpracy biura projektowego Lipińscy Domy z Wrocławia i Instytutu Budynków Pasywnych przy

Narodowej Agencji Poszanowania Energii został wybudowany w Smolcu koło Wrocławia autorski budynek

Lipińscy Dom Pasywny. Budynek ten uzyskał jako pierwszy w Polsce certyfikat budynku pasywnego nadany

przez Instytut Budynków Pasywnych przy NAPE.

Koszty inwestycyjne i efekty eksploatacyjne

budynków niskoenergetycznych

W polskiej literaturze technicznej brak jest

szczegółowych i obiektywnych wyników analiz

kosztów inwestycyjnych oraz wyników badań efektów

eksploatacyjnych budynków niskoenergetycznych

(pasywnych i energooszczędnych). Publikowane

cząstkowe wyniki badań i analiz są często

nieobiektywne (niepowtarzalne z uwagi na

jednostkowe wykonanie lub sponsoring

(dofinansowanie) niektórych rozwiązań materiałowo-

konstrukcyjnych zastosowanych w tych budynkach.

Ocenę energetyczną budynków mieszkalnych można

wykonywać za pomocą profesjonalnych programów

komputerowych. W Instytucie Fraunhofera Fizyki

Budowli w Holzkirchen przy współpracy Uniwersytetu

w Kassel został opracowany program EPASS-

HELENA, który umożliwia ekspertom zajmującym się doradztwem energetycznym wystawianie świadectw

(certyfikatów) energetycznych budynków – według Dyrektywy 2002/91/WE [10].

Innym sposobem na określanie efektów eksploatacyjnych oraz kosztów inwestycyjnych budynków

niskoenergetycznych są analizy (obliczenia) teoretyczne, które umożliwiają także określanie kosztów

inwestycyjnych niezbędnych do wykonania budynków energooszczędnych i pasywnych. Interesujące analizy z tej

dziedziny zostały wykonane przez zespół: B. Sadowska, W. Sarosiek z Politechniki Białostockiej [11] oraz przez

W. Lesisza z Politechniki Wrocławskiej [9]. W obu tych ośrodkach porównywano koszty inwestycyjne i efekty

eksploatacyjne trzech wersji budynku jednorodzinnego (standardowego, energooszczędnego i pasywnego). Na

podstawie kosztów dodatkowych i możliwych oszczędności eksploatacyjnych oszacowano opłacalność

wznoszenia budynków niskoenergetycznych (wyznaczono wskaźniki: E, SPBT, NPV, CSE).

W pracy B. Sadowskiej i W. Sarosieka przyjęto następujące założenia:

powierzchnia ogrzewania budynku wynosiła 177 m2,

koszt wzniesienia budynku standardowego traktowano jako wyjściową do dalszych analiz,

koszt ponadstandardowych elementów budynku energooszczędnego i pasywnego potraktowano jako

nakłady konieczne do doprowadzenia tego budynku do statusu budynku energooszczędnego i pasywnego.

Tabela 1. Koszt dodatkowy ponoszony przy zamianie

budynku standardowego na budynek energooszczędny

lub budynek pasywny

Jako koszty dodatkowe budynku energooszczędnego ujęto nakłady na: dodatkową izolację termiczną przegród

zewnętrznych, lepsze okna, wentylację mechaniczną, rekuperator, wymiennik gruntowy. Jako koszty dodatkowe

budynku pasywnego przyjęto nakłady na: dodatkową, o znacznej grubości izolację termiczną, superizolowane

okna, wentylację mechaniczną, rekuperator wysokiej sprawności, wymiennik gruntowy.

W tabeli 1 zamieszczono wyznaczone (według zasad kosztorysowania i cen z kwietnia 2006 r.) koszty

dodatkowe, które trzeba ponieść, aby zamiast budynku standardowego pod względem termicznym zbudować

budynek energooszczędny lub budynek pasywny. W tabeli 2 podano wartości zapotrzebowania na energię i

koszty ogrzewania analizowanego budynku.

Tabela 2. Zapotrzebowanie na energię i koszt ogrzewania analizowanego budynku

Z racji znacznej różnicy cen paliwa (gaz sieciowy, olej opałowy) dużo krótsze czasy zwrotu uzyskuje się przy

ogrzewaniu olejem opałowym. Zwraca uwagę krótki czas zwrotu na osiągnięcie standardu budynku

energooszczędnego (6 lat lub 4 lata) i długi czas zwrotu (22 lub 11 lat) inwestycji polegającej na wzniesieniu

budynku pasywnego zamiast standardowego. Najbardziej niekorzystnie wypada inwestycja polegająca na

zastąpieniu domu energooszczędnego domem pasywnym (czas zwrotu dla różnicy paliw wynosi odpowiednio 68 i

45 lat). W warunkach ogrzewania gazem ekonomicznie opłacalna jest tylko inwestycja polegająca na

wybudowaniu domu energooszczędnego zamiast standardowego (wartość NPV > 10 000 zł). W przypadku

ogrzewania olejowego znaczący efekt ekonomiczny można uzyskać, inwestując w dom energooszczędny zamiast

standardowego (wartość NPV > 30 000 zł). W przypadku obu paliw bardzo źle wypada zamiana budynku

energooszczędnego na pasywny (wartość NPV – ok. 30 000 zł).

Podobne tendencje i wartości uzyskano w pracy W. Lesisza [9]. Analizował on trzy rodzaje budynków, podobnie

jak Sadowska i Sarosiek [11], ale o powierzchni ok. 198 m 2 .

Tabela 3. Podstawowe wskaźniki techniczne i koszt ogrzewania budynków o powierzchni 198

m 2 [9]

Podsumowanie i wnioski końcowe

Wykonane analizy, choć dotyczą konkretnych budynków, dają pogląd na temat opłacalności inwestowania w

energooszczędność budynków. Przy obecnych cenach robocizny, wyrobów budowlanych oraz energii i paliw

opłacalne (ekonomicznie uzasadnione) jest wznoszenie budynków energooszczędnych (wskaźnik E = 40

kWh/(m 2 ·a)) zamiast budynków o standardzie podstawowym spełniających obecnie normy i przepisy (wskaźnik E

≈ 100 kWh/(m 2 ·a)). Dyskusyjne natomiast jest obecnie wznoszenie budynków pasywnych (wskaźnik E = 15

kWh/(m 2 ·a)) zamiast budynków o standardzie podstawowym spełniających obecnie normy (wskaźnik E ≈ 100

kWh/(m 2 ·a)).

Sytuacja może ulec zmianie po radykalnej zmianie cen surowców energetycznych (gazu, oleju opałowego, węgla

kamiennego, koksu) w stosunku do cen wyrobów budowlanych, robocizny i urządzeń technicznych. W

projektowaniu budynków o niskim zapotrzebowaniu na energię istotny wpływ na decyzje architektoniczne

dotyczące przeszklenia oraz bryły budynku ma ogólny bilans cieplny tych budynków.

Ogromną rolę w uzyskaniu oczekiwanych efektów technicznych i ekonomicznych budynków pasywnych ma

jakość wykonania i jakość wbudowanych materiałów i urządzeń technicznych. Przed odbiorem wybudowanych

budynków pasywnych przeprowadza się dwa podstawowe badania: zdjęcie termowizyjne – w celu wykrycia

mostków termicznych, oraz test szczelności – w celu wykrycia nieszczelności obudowy według normy PN-EN

13829 „Właściowści cieplne budynków. Określenie przepuszczalności powietrznej budynków”. [12].

Józef Adamowski

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: