Gary Allen & Larry Abraham - Nie waż się nazwać tego spiskiem.pdf - Gary Allen & Larry Abraham - morefaya2006

Gary Allen

NIE WAŻ SIĘ NAZWAĆ TEGO SPISKIEM

WSTĘP

Historia, którą za chwilę poznasz, wydarzyła się naprawdę. Nazwiska bohaterów nie zostały

zmienione, aby chronić winnych. Książka ta może zmienić twoje życie. Po przeczytaniu jej nigdy

już nie spojrzysz na wydarzenia w kraju i za granicą w sposób, w który patrzyłeś na nie dotychczas.

'Nie waż się nazwać tego spiskiem' jest książką kontrowersyjną. Z początku nie spotka się ona z

gorącym przyjęciem, a ludzie, których plany obnaża, będą starali się zbyć ją milczeniem. Z

powodów, które wkrótce staną się dla ciebie oczywiste, nie będzie recenzowana na pewnych

łamach ani nie pojawi się na księgarnianych półkach. Mimo to osoby te nie mogą w żaden sposób

powstrzymać procesu rozpowszechniania jej przez zwykłych ludzi. Dla osób i organizacji

wspomnianych na jej kartach sprawą pierwszorzędnej wagi będzie stępić ostrze jej wymowy,

atakując zarównno ją, jak i jej autora. W ich oczywistym interesie leży utrzymywanie cię z dala od

wiedzy dotyczącej tego, co robią. Dysponują gotowymi do oddania strzału armatami mass mediów,

które na ich rozkaz odpowiedzą ogniem na ostrzał prowadzony przez 'Nikt nie śmie nazwać tego

spiskiem'.

„Eksperci” za wszelką cenę będą starali się obrzydzić ci twoje własne dochodzenie dotyczące tego,

co w tej książce jest prawdą, a co nią nie jest. Przemilczą przy tym fakt, że autor uprzedza, iż część

jego pomysłów ma jedynie charakter hipotez, ponieważ ludziom znającym prawdę nie zależy na jej

ujawnieniu. Skupią się na pojedynczej literówce albo swoją argumentację oprą na najbardziej

kontrowersyjnej tezie książki. W razie konieczności będą kłamać i szkalować, byle tylko zachować

twarz. Z psychologicznego punktu widzenia jest zrozumiałe, że wielu ludzi będzie wolało wierzyć

tym, którzy wyśmiewają zawarte w książce informacje, ponieważ wszyscy mamy skłonność do

ignorowania złych wieści. Robimy to jednak na własne ryzyko!

Jako wykładowca akademicki, senator, a obecnie kongresmen obracam się wśród prawdziwych

specjalistów w tworzeniu zasłon dymnych, które mają chronić ich własne interesy, niszcząc

krytyków. Pozostaje mi mieć nadzieję, że przeczytasz tę książkę uważnie, wyciągniesz wnioski i

zignorujesz głosy tych, którzy siłą rzeczy muszą próbować ją zdyskredytować. Od tego może

zależeć twoja przyszłość. 25 października 1971.

John G. Schmitz

Amerykański kongresmen

1. NIE POMYLCIE MNIE Z FAKTAMI

Większość z nas miała w rękach – czy to jako rodzice, czy też dzieci – czasopismo dla

najmłodszych i bawiła się w odkrywanie obrazka ukrytego w innym obrazku. Zwykle ilustracja taka

przedstawia pejzaż pełen drzew, krzewów, kwiatów oraz innych okazów przyrody. Nagłówek

zachęca: “Gdzieś tutaj ukryty jest osiołek ciągnący wóz z chłopcem. Czy umiesz ich odszukać?”.

Niezależnie od twoich wysiłków najczęściej będziesz zmuszony dopiero na następnej stronie

czasopisma znaleźć podpowiedź i odkryć, jak zmyślnie rysownik ukrył te postaci przed twoim

wzrokiem. Gdy potem jeszcze raz wpatrujemy się w krajobraz, zaczynamy rozumieć, iż został on

namalowany w taki sposób, że kryje w sobie drugi, właściwy obraz, a gdy już nauczymy się go

dostrzegać, stanie się on dla nas widoczny jak przysłowiowy wyrzut sumienia.

Wychodzimy z założenia, że ludzie mass mediów zręcznie tworzą podobne pejzaże, które mają

ukryć przed nami obraz rzeczywisty. Zamierzamy na kartach tej książki pokazać ci sposób, w jaki

należy odkrywać obrazy ukryte w krajobrazach, jakimi codziennie karmią nas gazety, radio i

telewizja. Kiedy przejrzysz na wylot kamuflaż, okaże się, że osiołek, wóz i chłopiec byli tam przez

cały czas.

Miliony Amerykanów są zaniepokojone i sfrustrowane plagami dotykającymi nasz naród.

Przeczuwają, że nie wszystko działa tak, jak powinno, jednak sprytni malarze landszaftów

sprawiają, że nie mogą mieć co do tego pewności.

Być może jesteś jedną z tych osób. Coś cię wkurza, jednak nie wiesz, co to jest. W kółko

wybieramy nowych prezydentów, którzy na pierwszy rzut oka szczerze obiecują powstrzymać

zwycięski pochód komunizmu, ograniczyć kolosalne wydatki rządowe, ugasić pożar inflacji,

ustabilizować gospodarkę, odwrócić tendencję z wolna zamieniającą nasz kraj w moralne bagno i

posadzić kryminalistów tam, gdzie jest ich miejsce. Jednak mimo wielkich nadziei i efektownych

przedwyborczych zapowiedzi problemy te stają się coraz bardziej poważne, niezależnie od tego, kto

obejmuje urząd. Każdy nowy gabinet - niezależnie od tego, czy tworzony przez Republikanów, czy

przez Demokratów – kontynuuje politykę poprzedników, którą wprost krytykował podczas

kampanii. Wydaje nam się to już banałem, tym niemniej jest prawdą. Czy istnieje jakiś wiarygodny

powód, dla którego tak się dzieje? Powinniśmy uważać, że nie. Powinniśmy wierzyć, że wszystko

to jest sprawą wypadku i zbiegu okoliczności i że tym samym nie możemy w żaden sposób temu

zaradzić.

Franklin Delano Roosevelt stwierdził “W polityce nic nie dzieje się przez przypadek. Jeśli coś się

zdarzyło, możesz być pewien, że zostało wcześniej zaplanowane”. Zajmował odpowiednią pozycję,

aby wygłaszać takie sądy. Uwżamy, że wiele najpoważniejszych wypadków na arenie światowej,

które kształtują nasze losy, zaistniało, ponieważ jakiś człowiek albo jacyś ludzie uprzednio to

zaplanowali. Jeśli pozostaniemy na poziomie popularnych sądów i mądrości ludowej, połowę

wydarzeń oddziałujących na dobrobyt naszego narodu powinniśmy uznać za pozytywne dla

Ameryki. Jeżeli założyć, że nasi przywódcy są po prostu niekompetentni, powinni od czasu do

czasu popełniać błąd na naszą korzyść. Zamierzamy wykazać, że wcale nie mamy do czynienia ze

zbiegami okoliczności lub głupotą, ale z działaniem zaplanowanym i świetnie realizowanym. Ta

skromna książeczka traktuje właśnie o owym planowaniu i świetnej realizacji celów, które

ukształtowały politykę krajową i zagraniczną ostatnich sześciu ekip rządzących USA. Wierzymy,

że wyjaśni ona kwestie, które dotychczas wydawały się niewytłumaczalne, rzuci snop ostrego

światła na obrazy ukrywane przez pejzażystów mass mediów.

Ludzie wierzący, że najważniejsze wypadki na arenie światowej są efektem planowania, bywają

wyśmiewani za dawanie wiary 'spiskowej teorii dziejów'. Oczywiście nikt w nowoczesnej dobie nie

wierzy w spiskową teorię dziejów – nikt z wyjątkiem tych, którzy poświęcili trochę czasu na

zgłębianie tematu. Kiedy się nad tym zastanowić, okazuje się, że istnieją tylko dwie teorie dziejów.

Albo wypadki wydarzają się na zasadzie czystego przypadku, nieplanowane ani nieprowokowane

przez nikogo, albo wydarzają się właśnie dlatego, że ktoś je zaplanował i sprowokował. W

rzeczywistości to właśnie 'koincydentalna teoria dziejów' propagowana przez Halls of Ivy powinna

zasługiwać na kpiny. W przeciwnym wypadku dlaczego każda kolejna ekipa rządowa powtarzałaby

błedy poprzedników? Dlaczego jej członkowie powtarzają błedy przeszłości, które doprowadziły do

inflacji, depresji i wojny? Dlaczego nasz Departament Stanu demaskuje jednego komunistę, a

równocześnie wyciąga pomocną dłoń do innego? Jeśli wierzysz, że wszystko to jest wynikiem

przypadku albo efektem tajemniczego i niewytłuamczalnego splotu historycznych czynników,

zasługujesz na miano intelektualisty rozumiejącego fakt, że żyjemy w złożonym świecie. Jeśli zaś

uważasz, że 32,496 kolenych zbiegów okoliczności, jakie miały miejsce podczas ostatnich

czterdzestu lat, podważa tzw. mądrość ludową, jesteś po prostu świrem.

Dlaczego właściwie wszyscy szanowani uczeni, publicyści oraz komentatorzy mass mediów

odrzucają związek przyczyny i skutku oraz 'spiskową teorię dziejów'? Przede wszystkim większość

uczonych idzie za głosem tłumu zaludniającego akademicki światek, dokładnie tak, jak robi to

większość kobiet chcących się dopasować do panującej mody. Przeciwstawić się klice oznacza

społeczny i zawodowy ostracyzm. To samo odnosi się do mass mediów. Podczas gdy profesorowie

i wykładowcy roszczą sobie pretensje do bycia ludźmi tolerancyjnymi i uważają się za osoby o

szerokich horyzontach, w rzeczywistości realizują model jednokierunkowej drogi zmierzającej na

lewo. Maoiści moga być tolerowani przez Liberałów z Ivory Towerland lub przez medialnych

mędrców elit, jednak bycie konserwatystą, do tego konserwatystą wysuwającym spiskowe tezy, jest

surowo zabronione. Już lepiej jako alkoholik gościć na zjeździe WCTU (Woman's Christian

Temperance Union – organizacja zrzeszająca żony alkoholików. Przyp. tłum.)!

Ponadto ludzie ci na przestrzeni lat stali się emocjonalnymi zakładnikami własnych błędów. Ich

intelekt oraz ego są bez reszty zaangażowane w teorię przypadku. Większość ludzi jest bardzo

niechętnych przyznaniu się, że zostali oszukani albo wykazali się błędną oceną sytuacji. Dla wielu

spośród nich zapoznanie się z dokumentacją dowodzącą istnienia spisku zakulisowo sterującego

naszą polityką oznaczałoby konieczność zakwestionowania przekonań, na które pracowali przez

całe życie. Oznaczałoby to skonfrontowanie człowieka o mocnym charakterze z faktami, co

zmusiłoby go do przyznania, że mylił się, nawet jeśli jego błąd był rezultatem niewiedzy.

To właśnie przydarzyło się autorowi. Gdy postanowił udowodnić, że konserwatywni anty-

koumuniści nie mają racji, okazało się, że musi napisać niniejszą książkę. Jego początkową reakcją

na konserwatywny punkt widzenia była podejrzliwość i wrogość. Musiało upłynąć wiele miesięcy

pracy badawczej, aby sam przed sobą przyznał, że został oszukany.

Polityków i intelektualistów nęci idea głosząca, iż wydarzenia powodowane są przez jakieś

tajemnicze sploty okoliczności historycznych albo przez czysty przypadek. Myśląc w ten sposób,

mają nadzieję uniknąć winy, gdy sprawy przybiorą zły obrót.

Większość intelektualistów, zarówno tych poważnych, jak i pseudo-, spiskową teorię dziejów

zbywa milczeniem. Nigdy nie zadają sobie trudu zmierzenia się z dowodami i ich obalenia.

Tymczasem dowodów tych nie da się obalić. Gdy zamiatanie pod dywan nie pomaga, owi

“obiektywni” uczeni oraz ludzie mass mediów stosują atak personalny, kpinę i satyrę. Ataki

personalne mają odwrócić uwagę od faktów, które autor lub rozmówca usiłuje ujawnić. Cała sztuka

polega na tym, aby zmusić osobę demaskującą spisek do zaprzestania tych działań i poświęcenia

swego czasu oraz energii na bronienie się przed atakami.

Najbardziej skutecznym orężem w walce ze spiskową teorią dziejów jest kpina i satyra. Ta

wyjątkowo potężna broń może być wykorzystana w celu uniknięcia konieczności zmierzenia się z

faktami. Nikt w końcu nie lubi, kiedy stroi się z niego żarty. Zamiast narażać się na śmieszność,

wielu ludzi woli po prostu siedzieć cicho - i właśnie na tym polu kpina i satyra sprawdzają się

znakomicie. Inną techniką jest rozdmuchanie spisku do rozmiarów, w których zamienia się on w

pomysł absurdalny. Przykładowo człowiek należący do Halls of Ivy może szyderczo powiedzieć:

“Jak rozumiem, uważasz, że każdy liberalny wykładowca akademicki każdego ranka otrzymuje

telegram z siedziby dowództwa spisku, zawierający rozkazy dotyczące prania studenckich mózgów

na dany dzień”. Niektórzy badacze teorii spiskowych rzeczywiście przejaskrawiają obraz,

rozciągając pojęcie “spisku” (z małej kliki, którą w istocie on jest) na każdego miejscowego

lekkomyślnego liberalnego aktywistę czy rządowego biurokratę. Albo – z powodu religijnego czy

rasowego fanatyzmu – wykorzystują twardy dowód na istnienie spisku w taki sposób, aby

potwierdzał ich prywatne uprzedzenia, np. spisek jest całkowicie “żydowski”, “katolicki” albo

“masoński”. Ludzie ci nie pomagają zdemaskować spisku, lecz stają się zabawkami w rękach tych,

którym zależy na przekokaniu opinii publicznej, że wszyscy wyznawcy spiskowej teorii dziejów są

dziwakami.

'Intelektualiści' lubią powtarzać: “Spiskowa teoria często wydaje się kusząca. Jednak jest nazbyt

upraszczająca”. Przypisywać absolutnie wszystko, co się wydarza, machinacjom grupy

spragnionych władzy spiskowców rzeczywiście jest zbytnim uproszczeniem. Jednak naszym

zdaniem nic nie jest bardziej upraszczające niż uparte tłumaczenie wydarzeń na świecie działaniem

przypadku.

W większości przypadków liberałowie oskarżają tych, którzy poruszają temat spisku, o paranoję.

”Ach wy, prawicowcy – mówią – przetrząsający każdy krzak, zaglądający pod każdy kamień w

nadziei na znalezienie nieistniejących demonów”. Potem przychodzi pora na opatrzenie teorii

spiskowej etykietką 'szatańska teoria dziejów'. Liberałowie ją uwielbiają. Mimo że jest to pusta

fraza, brzmi przecież tak wyrafinowanie.

Kiedy weźmie się pod uwagę wpływ liderów świata nauki i mediów, promujących postawy

szyderstwa wobec spiskowej (lub przyczynowo-skutkowej) teorii dziejów, trudno się dziwić, że

miliony niewinnych ludzi w swej naturalnej obawie przed wyjściem na osoby naiwne naśladują

owe postawy i powtarzają frazesy twórców opinii publicznej. Ludzie ci, chcący wydać się

wyrafinowanymi, przejmują od swych mentorów kołtuńskie poczucie wyższości, mimo że nigdy

nie poświęcili nawet pięciu minut na badanie dziedziny międzynarodowego spisku.

'Koincydentaliści' chcieliby nas przekonać, że tłumaczenie jakichkolwiek problemów działaniem

uprzedniego wobec nich planu jest uproszczeniem, ponieważ wszystkie one są powodowane przez

biedę, niewiedzę i choroby, w skrócie BNCH. Zapominają przy tym o fakcie, że zorganizowany

spisek wykorzystuje BNCH – zarówno rzeczywiste, jak i wyimaginowane - jako wymówkę dla

zbudowania więzienia, do którego ostatecznie wszyscy mamy trafić. Większośc świata zmaga się z

BNCH od niepamiętnych czasów, jednak trzeba naprawdę kolosalnej dozy naiwności, aby

dryfowanie rządu Stanów Zjednoczonych od jednej katastrofy do drugiej w ciągu ostatnich

trzydziestu lat przypisywać właśnie działaniu BNCH. 'Koncydentaliści' nie biorą pod uwagę tego, iż

wiele bardziej zaawansowanych krajów świata zostało zdobytych przez komunistów.

Czechosłowacja miała jedno z najlepiej rozwiniętych społeczeństw przemysłowych, zaś Kuba

zajmowała drugą pozycję w całej centralnej i południowej Ameryce pod względem wysokości

przychodu przypadającego na jednego obywatela. Mimo wszystko nie sposób zaprzeczyć, że

istnieją członkowie elity intelektualnej, którzy podpisują się pod spiskową teorią dziejów. Na

przykład Carroll Quigley, profesor w Instytucie Stosunków Zagranicznych na Uniwersytecie

Georgetown. Niewątpliwie nie można zarzucić mu, że jest 'prawicowym ekstremistą' (owe dwa

słowa stały się nierozłączne za sprawą medialnej propagandy). Dr Quigley może się poszczycić

wszelkimi wymaganymi liberalnymi referencjami, wykładał w dwóch Mekkach liberalnych elit – w

Princeton oraz na Harvardzie. W swoim dziele, liczącej 1300 stron i ważącej 3 kilo książce

'Tragedy nad Hope', ujawnia on istnienie i oisuje działanie spiskowej siatki. Profesor nie tylko

formułuje teorię, ale też przedstawia fakty znane mu z pierwszej ręki. Zaznacza również, że

sprzeciwia się jedynie tajności organizacji, nie zaś realizowanym przez nią celom. Profesor

Quigley stwierdza:

“Zdaję sobie sprawę z tego, jak działa ta sieć, ponieważ jej badaniu poświęciłem 20 lat, a w

pierwszej połowie lat 60. miałem dwuletni dostęp do dokumentów i tajnych nagrań. NIE

ODCZUWAM NIECHĘCI W STOSUNKU DO NIEJ ANI DO WIĘKSZOŚCI

REALIZOWANYCH PRZEZ NIĄ CELÓW I PRZEZ WIĘKSZĄ CZĘŚĆ MOJEGO ŻYCIA

POZNAWAŁEM SŁUŻĄCE ICH REALIZACJI NARZĘDZIA. Sprzeciwiałem się – zarówno w

przeszłości, jak i obecnie – pewnym aspektom jej polityki. Ogólnie rzecz biorąc, nie zgadzam się z

opinią stojących za nią ludzi, że TREŚCI TE POWINNY POZOSTAĆ TAJNE. Uważam, że rola,

jaką organizacja ta odgrywa w historii świata, jest tak poważna, iż powinna zostać ujawniona”

(podkreśl. G.A.).

Zgadzamy się, że rola odgrywana w historii przez tę organizację powinna stać się ogólnie znana.

Właśnie dlatego napisaliśmy tę książkę. Nie akceptujemy jednak tego jej celu, który profesor

Quigley definiuje jako: “stworzenie systemu kontroli światowych finansów, pozostającego w

prywatnych rękach, zdolnego zdominować system polityczny każdego kraju oraz światową

ekonomię”. Innymi słowy, ta oszalała z żądzy władzy klika pragnie rządzić całym światem. I co

bardziej przerażające – zamierza kontrolować wszelkie poczynania jednostki. Jak zauważa profesor

Quigley, “wolność jednostki i wolny wybór zostaną ograniczone do bardzo wąskiego spektrum,

ponieważ każdy człowiek w chwili narodzin zostanie oznaczony numerem, a następnie – również

jako 'numer' – będzie przeprowadzany przez proces edukacji, szkolenia wojskowego lub

przygotowania do innej służby publicznej, jako 'numer' będzie opłacał podatki, ubezpieczenie

zdrowotne, korzystał z emerytury i pochówku”. Organizacja ta ma ambicję kontrolowania

wszystkich zasobów naturalnych, całego biznesu, bankowości i transportu poprzez sprawowanie

władzy za pośrednictwem rządów poszczególnych krajów. Aby osiągnąć te cele, spiskowcy bez

żadnych skrupułów wywołują wojny, kryzysy i sieją nienawiść. Chcą zaprowadzić monopol, który

wyeliminuje całą konkurencję i zlikwiduje wolną przedsiębiorczość. A profesor Quigley,

wykładowca Harvardu, Princeton i Georgetown, przyklaskuje tym planom!

Profesor Quigley nie jest jedynym akademikiem świadomym istnienia samo-odtwarzającej się kliki

spiskowców, których będziemy nazywać 'wtajemniczonymi'. Inni rzetelni uczeni, wskazujący wciąż

te same osoby zamieszane w wywoływanie zgubnych politycznych pożog, doszli do wniosku, że

mamy do czynienia z grupą światowych podpalaczy. Zrozumieli jednak, że jeśli w otwartej walce

stawią czoła “wtajemniczonym', ich kariery legną w gruzach. Autor wie, że tacy naukowcy istnieją,

ponieważ utrzymuje z nimi stosunki.

Także niektórzy przywódcy religijni są świadomi istnienia spisku. W wywiadzie udzielonym

United Press International 27 grudnia 1965 roku ojciec Pedro Arrupe, generał Zakonu Jezuitów,

mówiąc o Radzie Ekumenicznej, stwierdził:

“To bezbożne towarzystwo działa niezwykle skutecznie, przynajmniej na wyższych poziomach.

Gary Allen & Larry Abraham - Nie waż się nazwać tego spiskiem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: