Evangeline Anderson - Slave Boy [PL] - Rozdział 02.pdf - Evangeline Anderson - Kattze

SLAVE BOY

Evangeline Anderson

www.loose-id.com

Tłumaczenie: GeDeTe

UWAGA!!!

Książka zawiera dokładne opisy scen seksu oraz wulgarny język mogące być uznane za

nieprzyzwoite i obraźliwe przez niektórych czytelników. Przeznaczona jest tylko i

wyłącznie dla osób pełnoletnich.

Historia zawarta w tej książce jest fikcją. Niektóre wydarzenia mogą sprawiać wrażenie

odwołania do aktualnych lub historyczny zdarzeń, istniejących miejsc, nazw i postaci

jednak wszystkie są całkowicie fikcyjne i stanowią wytwór wyobraźni autorki.

Rozdział drugi

Wren dokładnie wiedział od jak dawna był zakochany w swoim Mistrzu –

dziewięć lat, jedenaście miesięcy i czternaście dni. Dokładnie pamiętał dzień, w którym

poznał Havena. Zaczęło się w momencie, kiedy spojrzał do góry i zobaczył wysokiego

mężczyznę z ciemnymi włosami i niezwykle głębokimi niebieskimi oczami patrzącego

na niego w wąskiej kamiennej alejce na Rigel Sześć. Na początku Wren obawiał się, że

jest to kolejny klient, który użyje jego ust jak wielu poprzednich. Mężczyzna, który kupi

go na kilkanaście minut samolubnej przyjemności i będzie szarpać do za włosy

powodując ból, wepchnie między jego usta i wytryśnie słonym, gorzkim wytryskiem i

będzie się śmiał, kiedy Wren będzie się krztusił i płakał łzami bólu i upokorzenia.

Ale tym razem było inaczej. Wysoki barczysty mężczyzna naprawdę kupił go od

Dungbara na dobre i zabrał daleko od brudu, plugastwa i poniżenia jego życia jako

niewolnika w tyle alejki na Rigel Sześć. Wren nigdy nie zapomniał tej pierwszej nocy,

którą spędził w pokoju Havena w Rigeliańskiej ambasadzie...

* * *

- Chodź, Wren jesteś tutaj bezpieczny. Masz ochotę na milą ciepłą kąpiel? –

Głęboki, spokojny glos Havena był tak przekonujący, jaki jeszcze niedawno Wren

nazwałby prawie nakłaniającym do uwagi – prawie. Patrzył na nieufnie na dużą

marmurową balię pełną parującej wody i plecy swojego nowego pana, Havena, który

nazywał siebie “Sługą Światła.” Haven usiadł na brzegu bali, ciągle ubrany w swoją

bladoniebieską tunikę i dopasowane czarne spodnie, patrząc na niego z ogromną

cierpliwością.

- Ja... nie wiem – Wren wahał się, ostrożnie obserwował, Havena chcąc mieć

pewność, że jego niezdecydowanie nie wzbudzi wściekłości w mężczyźnie. Kąpiel

nigdy nie była wysoko na liście jego priorytetów w dotychczasowym życiu na Rigel

Sześć. Bycie czystym zazwyczaj oznaczało bycie kompletnie przemoczonym podczas

ulewy, które zdarzały się podczas bardzo krótkiej pory deszczowej.

Haven nie był zły za niezdecydowanie Wrena. Raczej zdawał się rozumieć, co

czuje chłopiec. Sięgną do balii, wycisną mydło i dużą gąbkę z wody z bąbelkami.

- Zrobimy to powoli, mały. – powiedział do Wrena – Zdejmij teraz swoją koszulę

i zaczniemy mycie od górnej połowy. Co ty na to?

„Zdejmij koszulę” to było polecenie, które Wren zrozumiał. Wiedział też, co

nastąpi dalej. Czuł ulgę, że wraca na znany tu teren, ściągną swoją brudną za dużą bluzę

i uklękną na podłodze obok stup swojego pana.

- Panie – zamruczał pilnie całując wewnętrzną stronę ud Havena – Chcesz abym

uczynił ci przyjemność za pomocą ust czy rak?

- Co? – Haven cofną się do tyłu i prawie sam wpadł do balii. –Nie, Wren –

zaprotestował, kiedy odzyskał równowagę. – To nie tak. Nie to miałem na myśli. To

znaczy... Światło pomóż mi... – westchną i staną prosto – Chodź tutaj. – poprosił i Wren,

który szybko uciekł, kiedy jego pan nagle się poruszył podszedł niepewnie i staną

między nogami Havena.

- Tak, Panie? – zapytał starając się opanować drżenie swojego głosu.

Haven ujął chudy brudny policzek Wrena w jedną rękę i spojrzał mu w oczy.

- Ta część twojego życia jest skończona od teraz – powiedział delikatnie –

Obiecuję ci, że tutaj i teraz już nigdy więcej nie będziesz musiał robić tych rzecz. W

porządku?

Wren patrzył na niego niepewnie, czekał by uwierzyć, jeżeli tylko naprawdę

mógł.

- W porządku. – odpowiedział w końcu.

- Dobrze. Teraz odwróć się abym mógł umyć ci plecy. – poprosił Haven

Wren odwrócił się, ale zamiast poczuć mokra gąbkę, usłyszał jak jego nowy pan

cicho klnie.

- Panie? – zaczął się powoli odwracać, ale dłonie mężczyzny delikatnie

zatrzymały go.

- Kto zrobił ci to na plecach? – Haven zażądał odpowiedzi. W jego glosie dało się

wyczuć złość. Wren zadrżał. Dobrze, że to nie było bezpośrednio na niego. Na początku

nie był pewny, o co chodzi jego nowemu panu, ale potem przypomniał sobie, że był bity

tego ranka przez Dungbara, ponieważ klient nie był zadowolony. Duży, twardy skórzany

pas mężczyzny był niczym w porównaniu z metalową sprzączką, która cięła głęboko,

kiedy Dungbar bił go nim, ale takie bicie było codziennością, którą Wren nauczył się

znosić. To był jeden z powodów, dla których lubił pomagać małym rannym

stworzonkom to jakoś zdawało się pomagać i jemu – łatwiej było nie myśleć o własnym

cierpieniu, kiedy koncentrował się na cierpieniu innych.

- Dungbar zbił mnie, ponieważ klient narzekał. – wyjaśnił – Nie jest tak źle jak

wygląda, panie. Nawet nie tak źle jak zazwyczaj. – dodał starając się bagatelizować ból,

jaki sprawiały mu sińce i rozcięcia przecinające jego wąskie plecy.

Haven czuł jak wzbiera w nim złość, wziął głęboki wdech i powiedział powoli:

- W porządku – starając się nadać swojemu głosowi spokojny ton – Ta część

twojego życia także się skończyła. Nigdy więcej nikt nie będzie cię bił albo krzywdził z

żadnego powodu, jeżeli tylko będę mógł powstrzymam go. – Dotkną ramion Wrena i

nagle jakiś rodzaj ciepła, lecznicza magia wypłynęła z jego dużych dłoni. Wren

wstrzymał oddech i zadrżał pod jego wpływem, uspokoił oddech i zastanawiał się czy

małe zwierzęta, które uzdrawiał czuły to samo.

- Panie? – wyszeptał robiąc ze słowa pytanie – Co...?

- Wyleczyłem cię – głęboki głos, Havena był niezwykle cichy – ale obawiam się, że nie

mogę nić zrobić z tymi bliznami, ale z twoimi siniakami i ranami będzie niedługo

dobrze, Wren.

- Tak panie – odpowiedział chłopiec.

Od tego momentu poddał się całkowicie mężczyźnie stojącemu za nim.

Mężczyźnie, który obiecał nigdy nie skrzywdzić go, nie posiąść go ani nie sprzedać do

innym na ból i upokorzenie. Po raz pierwszy w swoim młodym życiu Wren czuł

zaufanie i życzliwość w rękach, które go dotykały. I czasami także – czuł miłość w

uspokajającym dotyku Havena. Głębokie i nieprzemijające uczucia podążały za nim

przez lata.

* * *

Zaledwie pomyślał o tej pierwszej nocy, o sposobie, w jaki Haven uleczył swoim

dotykiem i nauczył go ponownie ufać, poczuł jak robi mu się cieplej w środku. Spojrzał

na swojego Mistrza, który siedział obok prowadząc pojazd przez szerokie wrota

Tiberiońskiego statku wojennego do zatoki dokującej. Twarz Havena była poważna i

przejęta, zmarszczył czoła nad swoimi głębokimi niebieskimi oczami, jedną ręką ściskał

w napięciu twardy drążek sterujący, kiedy pilotował.

„Jaki olbrzymi”, pomyślał z upragnieniem Wren, ostrożnie osłaniając przewrotne

emocje przed swoim Mistrzem. Ze swoimi szerokimi ramionami i potężna posturą,

Haven dominował w każdym pomieszczeniu, do którego wszedł. Dawno temu, Wren

stracił nadzieję, że kiedykolwiek będzie tak wysoki albo tak umięśniony jak jego Mistrz,

ale tak było dobrze, biorąc pod uwagę jak mały był statek. Jeżeli obydwaj byliby

masywnej budowy, Havena, nigdy nie czuli by się dobrze w jego wnętrzu. Gdyby tak

było, rzeczy były ściśle dopasowane i Wren nie znał sposobu, aby sprawić żeby

wszystko było łatwiejsze, jednak.

Myślał o długich nocach w małej kabinie gdzie on i jego Mistrz dzielili

pojedynczą wąska koję. Dla Wrena była to doskonała możliwość bycia blisko Havena –

Evangeline Anderson - Slave Boy [PL] - Rozdział 02.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: