07-Shayne Maggie - Dzieci szczęścia 07 - Nieznajomy.pdf - Dzieci Szczescia - Koteciek

MAGGIE SHAYNE

NIEZNAJOMY

ROZDZIAŁ PIERWSZY

4 sierpnia 1897

Sześcioletni Benjamin Bolton oparł się o stos poduszek. Sypialnia, w której spędzał

większość czasu, mieściła się na piętrze, za pierwszymi drzwiami na lewo. Chłopiec rzadko

opuszczał łóżko, a kiedy wstawał, zawsze robił to z pomocą ojca. Żeby choć trochę uprzyje-

mnić synowi życie, ojciec ustawił jego łóżko przodem do okna, a zasłony odciągnął na bok.

W ten sposób Ben mógł przynajmniej podziwiać fantazyjne kształty chmur.

Dziś, patrząc na rozgwieżdżone nocne niebo, zobaczył spadającą gwiazdę, po chwili

zaś drugą i trzecią. Mknęły po przestworzach, pozostawiając za sobą świetlne ślady.

- Trzy spadające gwiazdy to trzy życzenia - szepnął z przejęciem. Choć nie wierzył w

takie rzeczy, zamknął oczy i zamyślił się. - Po pierwsze, chciałbym znów być zdrowy, żebym

mógł biegać, bawić się na dworze, jeździć na kucyku. Wszyscy myślą, że niedługo umrę; nie

mówią tego na glos, ale widzę to po ich oczach. Więc chciałbym, żeby się mylili. Żebym żył i

odzyskał zdrowie.

Z trudem wciągnął powietrze, wydając przy tym rzężący świst. Bolała go głowa.

Właściwie wszystko go bolało. Był bardzo zmęczony i bardzo osłabiony. Zmusił się, aby

otworzyć oczy. Bał się, że z zamkniętymi może zasnąć, a przecież pozostały mu jeszcze dwa

życzenia. Kiedy już wiedział, o co zamierza prosić, ponownie zamknął oczy.

- Po drugie, chciałbym mieć mamę. Prawdziwą mamę, która by mnie kochała i czytała

mi bajki. I która w przeciwieństwie do pani Haversham nie bałaby się żab.

Uśmiechnął się do swych myśli. O mamie marzył od niepamiętnych czasów. Oblizał

wargi i po chwili wypowiedział trzecie życzenie, też takie, o którym marzył od lat:

- A po trzecie, chciałbym mieć starszego brata. Najlepiej żeby był taki jak tata: mądry,

odważny, silny. Nie kłóciłbym się z nim, nie bił. A nawet pozwoliłbym mu jeździć na moim

kucu.

Podniósł powieki i wyjrzał przez okno. Po gwiazdach nie było już śladu. Ale na

pewno mu się nie przyśniły. Wyraźnie je widział. I gdy tak leżał wpatrzony w niebo, ogarnęła

go dziwna błogość. Czuł, że wszystko będzie dobrze.

4 sierpnia 1997

Cody Fortune podniósł głowę znad laptopa, który mama podarowała mu z okazji

dziesiątych urodzin, i wyjrzał na zewnątrz przez boczną szybę samochodu akurat w chwili,

gdy po niebie mknęły trzy spadające gwiazdy.

- O rany! - zawołał, obracając głowę. Była to najbardziej niesamowita rzecz od chwili

wyjazdu z Minnesoty. Trzy spadające gwiazdy! W dodatku trzy naraz! To się prawie nie

zdarzało. - Widziałaś, mamusiu?

Matka chłopca, Jane, skupiona na prowadzeniu auta, wpatrywała się w pustą, wąską

drogę. Kilka godzin temu przekroczyli granicę stanu Maine; powoli zbliżali się do kresu

podróży - do wybrzeża, gdzie stał ich nowy dom.

- Co?

- Trzy spadające gwiazdy! Leciały jedna za drugą! Na moment przeniosła wzrok z

szosy na syna i uśmiechnęła się.

- Pomyśl trzy życzenia. Szybko, bączku! Choćby dla zabawy.

Cody był zbyt inteligentnym dzieckiem, aby wierzyć w to, że takie życzenia się

spełniają. Wiedział jednak, że mama nie lubi, kiedy on zbyt poważnie traktuje życie.

Postanowiwszy sprawić jej przyjemność, zamknął oczy i wyszeptał swoje trzy najskrytsze

marzenia.

- Chciałbym mieć tatusia. A także młodszego brata, bo potwornie nudno jest być

jedynakiem. Moglibyśmy kapitalnie razem spędzać czas. Chciałbym też... - Czubkiem języka

oblizał wargi. Po chwili otworzył oczy i popatrzył w niebo. Czując, jak łzy wzbierają mu pod

powiekami, czym prędzej wziął się w garść. - Chciałbym, żeby moja mamusia była

szczęśliwa - dokończył. - Taka naprawdę szczęśliwa. Bo wiem, że nie jest. I nie pamiętam,

żeby kiedykolwiek była szczęśliwa.

Opuścił głowę. Jane oderwała rękę od kierownicy i poczochrała syna po włosach.

- Ależ, głuptasku, co ty opowiadasz? Oczywiście, że jestem szczęśliwa. Mam przecież

ciebie; będziemy mieszkać w nowym domu z dala od zgiełku wielkiego miasta. Czego mi

jeszcze trzeba?

Chłopiec uśmiechnął się w wymuszony sposób. Doskonale się orientował, że matka

robi dobrą minę do złej gry. Trudno, pomyślał; niech jej będzie.

- Zdajesz sobie sprawę, że spadająca gwiazda to tylko kawałek żarzącego się kamulca?

- spytał.

- To nieważne. Ważne jest to, że całe jedno życzenie przeznaczyłeś na mnie.

Cody wzruszył ramionami i ponownie utkwił oczy w komputerze. Przez moment dał

się ponieść marzeniom. I dobrze, dzieci mają do tego prawo. Jak stale powtarzała jego matka,

był dzieckiem, mimo że takiego umysłu, jakim obdarzyła go natura, nie powstydziłby się

fizyk jądrowy.

- Powiedz, mamusiu. Myślałaś o tym, co ci mówiłem? Jane uniosła ze zdziwieniem

brwi.

- O czym, kochanie?

Cody westchnął. Podczas weekendu u dziadków przypadkiem odkrył coś ważnego, ale

matki - jak zwykłe - nie obchodziły rodzinne interesy.

- O tym, co niechcący usłyszałem, kiedy dziadek zabrał mnie z sobą do pracy. Nie

pamiętasz? Była tam ta wiedźma Monica...

- Cody! Niezbyt jesteś miły.

- Co z tego? Ona też nie jest zbyt miła. Zachowywała się okropnie wobec cioci

Tracey. Zagroziła, że jeśli ciocia i jej narzeczony... jak mu tam? Wayne, tak? Więc zagroziła,

że jeśli ciocia z Wayne'em nie wyjadą, to ona, Monica, zdradzi jakąś tajemnicę.

- Nie przejmuj się, synku. Wszyscy wiedzą, że Monica chce zawładnąć Fortune

Cosmetics. Uważa ciocię Tracey za swoją konkurentkę i stąd jej pogróżki.

- No tak, ale ciocia dopiero niedawno dowiedziała się, że należy do naszej rodziny.

- Jeżeli w jej żyłach rzeczywiście płynie krew Fortune'ów, to bez trudu poradzi sobie z

Monicą Malone. - Jane zerknęła na siedzącego obok syna. - To kolejny powód, dlaczego nie

chcę mieć nic wspólnego z rodzinnym interesem. Nie bawią mnie te plotki, podchody, ta

walka o władzę. - Popatrzyła na widoczny za oknem urwisty brzeg. - Tu nam będzie znacznie

lepiej.

Chłopiec miał świadomość, że nie warto się spierać, bo i tak mamy nie przekona. Wbił

wzrok w ciemny ocean poznaczony białymi grzywami fal. Po chwili doszedł do wniosku, że

może mama ma rację. Może istotnie będzie im tu znacznie lepiej?

- Kiedy dojedziemy na miejsce? - spytał.

- Chyba... O mój Boże, Cody! Chyba właśnie dojechaliśmy!

W światłach reflektorów, kiedy skręcili w żwirowy podjazd, ukazał się wielki, stary

dom.

- Wygląda tak, jakby był żywcem przeniesiony z powieści Stephena Kinga - mruknął

Cody.

- Prawda? Ależ jest wspaniały!

Chłopiec skrzywił się, słysząc entuzjazm w głosie matki. Kilka sekund później

podjechali niemal pod same drzwi. Jane zaciągnęła hamulec i zgasiła silnik.

- Myślałam, że lubisz powieści Kinga.

- Bo lubię, co nie znaczy, że chcę w którejś z nich zamieszkać.

Odwzajemnił uśmiech matki i ponownie skierował spojrzenie na dom. Nagłe zastygł

bez ruchu. Kątem oka dostrzegł w oknie na piętrze dziwny blask, jakby wnętrze przecięła

błyskawica. Kiedy matka otworzyła drzwi, by wysiąść z samochodu, czym prędzej chwycił ją

za łokieć.

- Chyba... chyba ktoś tam jest - szepnął.

- Gdzie? - Popatrzyła w okno, na które wskazywał. - Nikogo nie widzę.

- Może mi się przywidziało - mruknął, choć sam w to nie wierzył.

Zamknąwszy laptopa, odstawił go na tylne siedzenie, po czym wyciągnął z kieszeni

latarkę. Nigdzie się bez niej nie ruszał. Oczywiście, nie bardzo się nadawała do obrony przed

bandytą, ale, pomyślał, przynajmniej złoczyńca nie zaatakuje go znienacka.

- Poczekaj w samochodzie, mamusiu. Wejdę pierwszy.

Pogłaskała go po głowie.

- Mój ty bohaterze.

Widział, że nie boi się puścić go na przeszpiegi do wielkiego, ciemnego domu. Chyba

zwariowała, pomyślał.

Nagle w samochodzie zrobiło się jasno. Obejrzawszy się za siebie, Cody zobaczył

zbliżające się podjazdem auto z błyskającym migaczem na dachu. Już miał zamiar zawołać:

„Policja! Dzięki Bogu!”, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Wciąż jednak odczuwał

lekkie zdenerwowanie. Wprawdzie w powieściach Stephena Kinga szeryfowie z małych

miasteczek zawsze byli porządnymi ludźmi, tyle że szybko odpadali z gry, zabici przez ban-

dytów. Po ich śmierci biedna matka - i jej syn, który od początku wiedział, że coś jest nie tak,

lecz nikt nie chciał go słuchać - musiała radzić sobie sama.

Po chwili drzwi policyjnego wozu otworzyły się i ze środka wysiadł chudy jak

szczapa facet w szarym mundurze i z przypiętą do piersi lśniącą gwiazdą szeryfa.

- Pani Fortune? - upewnił się, podchodząc do Jane, która również wysiadła z auta. - Co

za niezwykła, że tak powiem, punktualność! Jestem Quigly O'Donnell.

Mówił z identycznym akcentem co gość mieszkający po drugiej stronie ulicy od

głównych bohaterów Smentarzyska Cody'emu przeszedł po plecach dreszcz.

- Miło mi - rzekła Jane, podając szeryfowi rękę. - A to jest mój syn, Cody.

Chłopiec skinął głową, ale w przeciwieństwie do matki nie wyciągnął na powitanie

ręki - był zbyt zajęty obserwacją domu.

- Wydawało mi się, że coś się tam rusza - powiedział, wskazując okno na piętrze. Miał

nadzieję, iż szeryf oznajmi, że trzeba to sprawdzić, że wejdzie pierwszy do domu, a po paru

minutach wyłoni się cały i zdrów.

07-Shayne Maggie - Dzieci szczęścia 07 - Nieznajomy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: