Clive Cussler - Cyklop.pdf - Clive Cussler - Cyklop - gato6822

Clive Cussler

Cyklop

Przekład Jacek Manicki

Cyclops

Wydanie oryginalne: 1986

Wydanie polskie: 1998

Ośmiuset Amerykanom z transportowca “Leopoldville”, którzy zginęli wraz ze statkiem

u wejścia do portu Cherbourg w Wigilię Bożego Narodzenia 1944 roku. Zapomnianym przez

wielu, przez nielicznych wspominanym.

Prolog

5 marca 1918 Morze Karaibskie

Cyklopowi pozostała niespełna godzina życia. Jeszcze czterdzieści osiem minut, a

stanie się wspólnym grobowcem trzystu dziewięciu osób - pasażerów i załogi. Pośród, jak na

ironię, pustego morza i pod diamentowo czystym niebem nastąpi nie przewidziana i niczym nie

zwiastowana tragedia. Nawet mewom, które przez ostatni tydzień podążały uparcie kilwaterem

statku to nurkując lotem błyskawicy, to znów szybując z ospałą obojętnością ponad falami,

dobra pogoda przytępiła silnie wyczulony instynkt.

Od południowego wschodu wiała lekka bryza ledwie poruszając amerykańską flagą

wywieszoną na rufie statku. O trzeciej trzydzieści nad ranem większość nie pełniących wachty

członków załogi i pasażerów spała. Kilka osób, którym parna duchota pasatów nie dawała

zmrużyć oka, stało na górnym pokładzie i opierając się o reling obserwowało, jak dziób statku

tnie z sykiem wybrzuszające się leniwie masy wody. Główne natarcie morza zdawało się

szykować pod gładką powierzchnią, gdzie w głębinach wzbierały potężne siły.

W sterówce Cyklopa porucznik John Church gapił się półprzytomnie przez jeden z

wielkich okrągłych iluminatorów. Miał psią wachtę od północy do czwartej rano i nie

przychodził mu do głowy inny sposób walki z sennością. Poprzez mgłę otępienia rejestrował,

że fale rosną, dopóki jednak były rzadkie i niezbyt strome, nie widział powodu do redukowania

szybkości.

Ciężko wyładowany węglowiec, popychany sprzyjającym prądem, wlókł się mimo to z

szybkością zaledwie dziewięciu węzłów. Jego maszyny stanowczo wymagały kapitalnego

remontu i w tej chwili pracował tylko lewy motor. Prawy nawalił wkrótce po wypłynięciu z Rio

de Janeiro i pierwszy mechanik zameldował, że maszynę można naprawić dopiero po wejściu

do portu Baltimore.

Porucznik Church piął się mozolnie po szczeblach kariery osiągając w końcu stopień

oficerski. Był chudym, przedwcześnie posiwiałym mężczyzną pod trzydziestkę. Pływał już na

wielu różnych statkach i cztery razy okrążył kulę ziemską. Ale Cyklop był najosobliwszą

jednostką, z jaką się zetknął w ciągu dwunastu lat służby w marynarce wojennej. Odbywał na

tym ośmioletnim statku swój pierwszy rejs, w trakcie którego zdążyło już zajść kilka dziwnych

incydentów.

Zaraz po opuszczeniu przez statek portu macierzystego prawa śruba posiekała na

miazgę marynarza, który wypadł za burtę. Potem doszło do kolizji z krążownikiem Raleigh, z

której obie jednostki wyszły z lekkimi uszkodzeniami. Bryg miał na pokładzie pięciu

więźniów. Jednego z nich, skazanego za brutalne zamordowanie kolegi z tego samego statku,

odstawiano do więzienia marynarki wojennej w Portsmouth w stanie New Hampshire.

Wpływając do portu Rio Harbor, statek był o włos od wejścia na rafę, a kiedy pierwszy oficer

zarzucił kapitanowi narażenie statku na niebezpieczeństwo wskutek zmiany kursu, nałożono

nań areszt i zakazano opuszczania kajuty. Do tego dochodziły nieustanne problemy z silnikiem

prawej burty, utyskująca załoga i zapijający się do nieprzytomności kapitan. Kiedy Church

podsumował w myślach te niefortunne zdarzenia, dręczyło go przeczucie nadciągającego

nieszczęścia.

Z ponurej zadumy wyrwał go dobiegający z tyłu odgłos ciężkich kroków. Odwrócił się

i zesztywniał na widok kapitana przekraczającego próg sterówki.

Komandor porucznik George Worley był postacią żywcem wyjętą z kart powieści

“Wyspa skarbów”. Brakowało mu tylko przepaski na oku i drewnianej nogi. Budową

przypominał byka. Szyi właściwie nie miał, a jego wielka głowa zdawała się wyrastać wprost z

ramion. Ręce o dłoniach tak potężnych, że rozmiarem mogły się równać z tomem encyklopedii,

zwisały luźno wzdłuż tułowia. Worley nigdy nie przejmował się zbytnio regulaminem

marynarki wojennej i nosił zazwyczaj na pokładzie uniform złożony z laczków, małego

kapelusika oraz bielizny. W przepisowym mundurze Church widywał kapitana tylko podczas

postojów Cyklopa w portach, kiedy Worley schodził na brzeg w sprawach służbowych.

Z chrząknięciem, które miało zastąpić słowa powitania, Worley podszedł do barometru

i postukał w szybkę wielkim knykciem. Wpatrywał się kilka sekund we wskazówkę, po czym

skinął głową.

- Nie tak źle - powiedział z lekkim niemieckim akcentem. - Wygląda na to, że na

następne dwadzieścia cztery godziny mamy spokój. Przy odrobinie szczęścia morze będzie

gładkie jak stół, chyba że da nam popalić podczas mijania przylądka Hatteras.

- Każdemu statkowi daje popalić przy przylądku Hatteras - mruknął bezbarwnie

Church.

Worley wszedł do kabiny nawigacyjnej i popatrzył na wykreśloną ołówkiem linię

wyznaczającą kurs Cyklopa i jego przybliżoną pozycję.

- Zmienić kurs o pięć stopni na pomoc - polecił wracając do sterówki. - Opłyniemy

Wielką Ławicę Bahamską.

- Już jesteśmy dwadzieścia mil na zachód od głównego kanału - zauważył Church.

- Mam swoje powody, by unikać uczęszczanych szlaków żeglugowych - odparł

szorstko Worley.

Church dał po prostu znak głową sternikowi i Cyklop wszedł w zwrot. Ta niewielka

zmiana kierunku sprawiła, że fale nacierały teraz na dziób od lewej strony i statkiem zaczęło

silnie kołysać.

- Nie bardzo mi się podoba stan morza - stwierdził Church. - Fale robią się jakby

bardziej strome.

- To częste na tych wodach - odparł Worley. - Zbliżamy się do miejsca, gdzie Prąd

Północnorównikowy spotyka się z Prądem Zatokowym. Widywałem tu już powierzchnię

płaską jak stół, a kiedy indziej wysokie na dwadzieścia stóp fale, przepiękne bałwany

wślizgujące się pod kil.

Church zaczął coś mówić, ale przerwał i nadstawił ucha. W sterówce rozległ się zgrzyt

metalu szorującego o metal. Worley zdawał się niczego nie słyszeć, ale Church podszedł do

tylnego bulaja i wyjrzał na długi pokład ładunkowy Cyklopa.

Jak na owe czasy był to wielki statek. Miał 542 stopy długości i 65 stóp szerokości.

Zbudowano go w Filadelfii w roku 1910 i pływał w służbach pomocniczych marynarki

wojennej wchodzących w skład Floty Atlantyckiej. W siedmiu przepastnych ładowniach mogło

się pomieścić l0 500 ton węgla, ale w tym rejsie przewożono w nich 11 000 ton magnezu.

Kadłub grzązł głęboko w falach, a zanurzenie o dobrą stopę przekraczało znak Plimsolla.

Zdaniem Churcha statek był niebezpiecznie przeciążony.

Spoglądając w kierunku rufy Church rozróżniał majaczące w ciemnościach

dwadzieścia cztery żurawie do bunkrowania węgla z gigantycznymi dwuszczękowymi

chwytakami zabezpieczonymi na wypadek pogorszenia się pogody. Dostrzegał tam coś

jeszcze.

Pokład w okolicach śródokręcia zdawał się unosić i opadać w rytmie przechodzących

pod kilem fal.

- Boże - mruknął. - Kadłub przegina się na falach.

Worley nie zadał sobie nawet trudu, by spojrzeć.

- Nie ma się czym przejmować, synu - burknął. - Niewielkie naprężenia mu nie

zaszkodzą.

- Nigdy nie widziałem, żeby statek tak się naddawał - nie ustępował Church.

Worley opadł w wielki trzcinowy fotel, który trzymał na mostku, i wsparł nogi o szafkę

na busole.

- Synu, nie martw się o starego Cyklopa. Będzie żeglował po morzach i oceanach, kiedy

nas już dawno nie będzie na tym świecie.

Beztroska kapitana nie rozproszyła niepokoju Churcha. Wzmogła tylko dręczące go od

Clive Cussler - Cyklop.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: