Raymond Chandler - Kobieta w jeziorze.pdf - Raymond Chandler - danamat1

tytuł: "Kobieta w jeziorze"

autor: Raymond Chandler

Przeł. Andrzej Zerwałd

Warszawa 1990

Pisał R. Duń

Korekty dokonały

K. Kruk

i K. Markiewicz

* * *

I. Nie powiadamiając władz

Rozsiadłem się właśnie złożywszy nowiutkie buty na blacie biurka, kiedy wpadł

Violets M'Gee. Sierpniowy ranek był ospały, upalny i parny, nawet prześcieradło

kąpielowe nie wystarczało do ocierania potu z karku.

- Jak leci, chłopcze? - spytał, jak zwykle, Violets. - Od tygodnia nic się nie

dzieje, co? Pewien facet, nazywa się Howard Melton i pracuje w Avenant Building,

zgubił żonę. Jest dyrektorem filii Doreme Cosmetic Company. Ma swoje powody,

żeby oficjalnie nie zgłaszać zaginięcia małżonki. Szef go trochę zna. Przejdź

się tam, tylko przedtem zdejmij te buty. Wyglądasz w nich, jakbyś się wybierał

na paradę. Violets M'Gee pracuje jako śledź w wydziale zabójstw w Biurze Szeryfa

i gdyby nie drobne zlecenia, które mi czasem daje z dobroci serca, z trudem

wiązałbym koniec z końcem. Ta sprawa zapowiadała się trochę inaczej, zdjąłem

więc nogi z biurka, i jeszcze raz wytarłem kark i wyszedłem. Avenant Building

stoi na rogu OLive i Sixth, prowadzi do niego chodnik w czarno-białą

szachownicę. Windy obsługują tu dziewczyny w szarych jedwabnych rubaszkach i

bufiastych beretach, jakich używają artyści malarze, żeby farba nie chlapała im

na włosy. Doreme Cosmetic Company zajmowała ładny lokal na szóstym piętrze.

Recepcję z lustrzanymi ścianami i perskimi dywanami zdobiły wazony z kwiatami i

dziwaczne połyskujące rzeźby. Miła blondyneczka siedziała przy centralce

telefonicznej, wbudowanej w duże biurko, na którym stały kwiaty i umieszczona

pod kątem tabliczka z napisem: "Panna Van de Graaf". Panna miała okulary ~a la

Harold Lloyd, włosy ściągnięte do tyłu i związane wysoko, w strefie wiecznego

śniegu. Powiedziała, że pan Howard Melton jest akurat na konferencji, ale ona

może przy sposobności podać mu moją wizytówkę, i spytała, w jakiej przyszedłem

sprawie. Odparłem, że nie mam wizytówki, a nazywam się John Dalmas, od pana

Westa.

- Kto to taki, pan West? - zapytała ozięble - czy pan Melton go zna?

- Nie mam pojęcia, siostro. Nie znając pana Meltona, nie znam jego przyjaciół.

- Jakiego rodzaju sprawa pana sprowadza?

- Osobista.

- Aha. Szybko położyła parafę na trzech papierkach leżących na biurku, żeby nie

cisnąć we mnie kałamarzem. Wyszedłem na korytarz i usiadłem w niebieskim

skórzanym fotelu z chromowanymi poręczami. Wyglądem, zapachem i w dotyku

niezwykle wprost przypominał fotel fryzjerski. Mniej więcej po pół godzinie

otwarły się drzwi za metalową balustradą i tyłem wyszło dwóch zaśmiewających się

mężczyzn. Trzeci przytrzymywał drzwi i wtórował im. Uścisnęli sobie ręce, tamci

dwaj opuścili lokal, a trzeci w mgnieniu oka zmazał uśmiech z twarzy i spojrzał

na pannę Van de Graaf.

- Są jakieś sprawy? - spytał władczym głosem? Sekretarka zaszeleściła papierami.

- Nie, proszę pana. Jakiś pan... Dalmas chciałby się z panem widzieć. Od pana

Westa. W sprawie osobistej.

- Nie znam takiego - warknął szef. - Mam już tyle polis ubezpieczeniowych, że

nie nadążam z płaceniem stawek. Popatrzył na mnie krótko i nieprzyjaźnie, po

czym zniknął w swoim pokoju, trzaskając drzwiami. Panna Van de Graaf uśmiechnęła

się do mnie z lekkim żalem. Zapaliłem papierosa i dla odmiany założyłem lewą

nogę na prawą. Po pięciu minutach drzwi za balustradą znów się otwarły,

mężczyzna wyszedł w kapeluszu na głowie i obrażonym tonem oznajmił, że wróci za

pół godziny. Minął bramkę w balustradzie i ruszył w stronę wyjścia, wtem jednak,

zrobiwszy zgrabny zwrot, podszedł do mnie wielkimi krokami. Patrzył z góry -

potężny mężczyzna, sześć stóp i dwa cale, odpowiedniej do wzrostu budowy. Gładko

wymasowana twarz nosiła ślady hulaszczego życia. Oczy miał czarne, surowe i

zdradliwe.

- Pan chciał się ze mną widzieć? Wstałem, wyciągnąłem portfel i podałem mu

wizytówkę. Obejrzał ją i obrócił w palcach. Jego wzrok wyrażał zamyślenie.

- Kto to jest pan West?

- Nie mam pojęcia. Spojrzał mi prosto w oczy, surowo, ale z zainteresowaniem.

- To dobry pomysł - powiedział. - Chodźmy do gabinetu. Sekretarka tak się

zdenerwowała, że kiedy przechodziliśmy obok niej przez bramkę w balustradzie,

próbowała parafować trzy papierki naraz. Gabinet był długi, mroczny i cichy, ale

bynajmniej nie chłodny. Na ścianie wisiała duża fotografia, przedstawiająca

ponurego typa, który w swoim czasie z niejednego pieca chleb jadł. Potężny

mężczyzna przeszedł za biurko, warte przynajmniej osiemset dolarów, i usadowił

się w wyściełanym fotelu dyrektorskim z wysokim oparciem. Popchnął ku mnie

skrzyneczkę z cygarami. Zapaliłem, a on przyglądał mi się przez chwilę zimnym,

nieruchomym wzrokiem.

- To sprawa bardzo poufna - zaczął.

- Aha. Jeszcze raz obejrzał moją wizytówkę i wsunął ją do portfela ze

złoceniami.

- Kto pana przysłał?

- Przyjaciel z Biura Szeryfa.

- Musiałbym wiedzieć o panu troszkę więcej. Podałem mu dwa nazwiska i telefony.

Sięgnął po aparat, poprosił o miasto i sam wykręcił numery. Zastał oba moje

kontakty. Po czterech minutach odłożył słuchawkę i znów wyciągnął się w fotelu.

Obaj otarliśmy sobie kark z potu.

- Na razie wszystko się zgadza

- powiedział. - Teraz niech mi pan udowodni, że jest pan tym, za kogo się

podaje. Wyjąłem portfel i pokazałem mały fotostat licencji. To mu wystarczyło.

- Jaka jest pańska stawka?

- Dwadzieścia pięć dolców dziennie i zwrot kosztów.

- To za dużo. Jakiego rodzaju koszta wchodzą w grę?

- Benzyna i olej, od czasu do czasu łapówka, posiłki i whisky. Głównie whisky.

- Czy pan nic nie je, kiedy pan nie pracuje?

- Jem, ale nie tak dobrze. Uśmiechnął się. W jego uśmiechu, tak jak we wzroku,

było coś lodowatego.

- Chyba się jakoś dogadamy - stwierdził. Otworzył szufladę i wyjął butelkę

szkockiej. Napiliśmy się. Postawił butelkę na podłodze, otarł usta, zapalił

papierosa ozdobionego monogramem i zaciągnął się z lubością.

- Niech pan spuści do piętnastu - zaproponował. - W dzisiejszych czasach... I

proszę nie przesadzać z piciem.

- Chciałem pana nabrać - stwierdziłem. - Człowiekowi, którego nie da się nabrać,

nie można ufać. Znów się uśmiechnął.

- Umowa stoi. Ale pierwszy warunek to obietnica, że w żadnym wypadku nie będzie

się pan kontaktował ze swoimi przyjaciółmi gliniarzami.

- Zgoda, jeśli pan nikogo nie zamordował. Wybuchnął śmiechem.

- Na razie nikogo. Ale uprzedzam, że twardy ze mnie gość. Chcę, żeby pan trafił

na ślad mojej żony, ustalił, gdzie obecnie przebywa i co robi, w dodatku tak, by

ona o tym nie wiedziała. Znikła jedenaście dni temu - dwunastego sierpnia - z

naszego domku letniego nad jeziorem Little Fawn. To jeziorko, które należy do

mnie i dwóch innych facetów. Trzy mile od Puma Point. Oczywiście wie pan, gdzie

to jest.

- W górach San Bernardino, jakieś czterdzieści mil od miasteczka San Bernardino.

- Tak. Strzepnął popiół na blat biurka i pochylił się, żeby go zdmuchnąć na

podłogę.

- Little Fawn ma zaledwie nieco ponad ćwierć mili długości. Zbudowaliśmy nad nim

tamę, licząc na wzrost cen gruntu - ale się przeliczyliśmy. Są tam cztery domki.

Mój, dwa, które należą do moich przyjaciół, oba tego lata nie zamieszkane, i

czwarty, nad tym brzegiem bliżej szosy. Mieszka w nim niejaki William Haines z

żoną. Inwalida wojenny na rencie. Nie płaci czynszu, za to pilnuje domków. Moja

żona spędzała tam lato i miała wrócić do miasta dwunastego z powodu obowiązków

towarzyskich, jakie ją czekały w sobotę. Nie wróciła. Kiwnąłem głową. Mężczyzna

otworzył zamykaną na klucz szufladę i wyjął kopertę, a z niej zdjęcie i

telegram, który pchnął w moją stronę. Wysłany 15 sierpnia o #/9#18, był

zaadresowany do Howarda Meltona, 715 Avenant Building Los Angeles, i brzmiał:

"Jadę po meksykański rozwód stop wychodzę za Lance'a stop żegnaj i powodzenia

stop Julia". Odłożyłem żółty blankiet na biurko.

- Julia to imię mojej żony - wyjaśnił Melton.

- A kto to jest Lance?

- Lancelot Goodwin. Jeszcze rok temu był moim osobistym sekretarzem. Potem

dostał trochę forsy i odszedł. Od dawna wiem, że Julia i on czuli do siebie

miętę, o ile można to tak nazwać.

- Ależ proszę, jeśli o mnie chodzi. Popchnął zdjęcie przez szerokość biurka.

Amatorska fotografia na błyszczącym papierze przedstawiała szczupłą, drobną

blondynkę i wysokiego, smukłego, przystojnego, może odrobinę za bardzo

przystojnego, bruneta w wieku lat trzydziestu pięciu. Blondynka mogła mieć od

osiemnastu do czterdziestu lat. Taki typ urody. Z tych, co zachowują linię, nie

odmawiając sobie jedzenia. Miała na sobie kostium kąpielowy, który nie zmuszał

do natężania wyobraźni, Mężczyzna był w kąpielówkach. Siedzieli na piasku, pod

pasiastym plażowym parasolem. Położyłem zdjęcie na telegramie.

- Oto wszystkie dowody rzeczowe - powiedział Melton - ale nie wszystkie fakty.

Napije się pan? Nalał, wypiliśmy. Znów odstawił butelkę na podłogę. Wtem

zadzwonił telefon. Rozmawiał krótko, potem zastukał w widełki i poprosił

sekretarkę, żeby go z nikim nie łączyła.

- Z początku nic więcej się nie działo - podjął. - Ale w zeszły piątek spotkałem

na ulicy Lance'a Goodwina. Twierdzi, że od paru miesięcy nie widział się z

Julią. Wierzę mu, bo Lance to facet bez kompleksów, który niczego się nie boi.

Stać by go było na to, żeby w razie czego powiedzieć mi prawdę prosto w oczy.

Przy tym myślę, że on sam będzie trzymał język za zębami.

- Czy mogli tu wchodzić w grę jacyś inni mężczyźni?

- Nie. Jeśli jacyś byli, ja nic o tym nie wiem. Podejrzewam, że Julia trafiła

gdzieś do pudła i udało się jej, za pomocą łapówki, albo w inny sposób, ukryć

swoją tożsamość.

- Do pudła? Za co? Zawahał się.

- Julia jest kleptomanką. - Powiedział spokojnie po chwili.

- Nieszkodliwą i tylko od czasu do czasu. Przeważnie wtedy, gdy za dużo pije.

Miewa takie okresy. Dotąd próbowała swoich sztuczek tu, w Los Angeles, w dużych

domach towarowych, gdzie mamy otwarte konto. Złapali ją parę razy, ale zawsze

się wyłgała i sprzedawcy wystawiali rachunek. Nie było dotychczas większego

skandalu, którego bym nie umiał zatuszować. Ale w obcym mieście... Przerwał i

zmarszczył brwi.

- Muszę uważać, żeby nie stracić posady w Doreme - stwierdził.

- Czy kiedyś jej zdejmowano?

- Co proszę?

- Czy zdejmowano jej odciski palców?

- Nic mi o tym nie wiadomo - powiedział, wyraźnie zaniepokojony.

- A ten Goodwin wie o jej ubocznym hobby?

- Trudno powiedzieć. Mam nadzieję, że nie. Sam, rzecz prosta, nigdy o niczym

takim ze mną nie rozmawiał.

- Chciałbym dostać jego adres.

- Jest w książce telefonicznej. Goodwin ma domek w rejonie Chevy Chase, koło

Glendale. Na zupełnym odludziu. Mam podejrzenie, że Lance to samotny myśliwy.

Wszystko ładnie się układało, ale nie powiedziałem tego na głos. Nie wiedziałem,

skąd w najbliższym czasie mógłbym się spodziewać jakichś innych uczciwie

zarobionych pieniędzy.

- Był pan oczywiście nad Little Fawn po zaginięciu żony? Zaskoczyłem go tym

pytaniem.

- Prawdę mówiąc - nie. Nie widziałem powodu. Dopóki nie spotkałem Lance'a przed

wejściem do Klubu Sportowego, przypuszczałem, że on i Julia są gdzieś razem,

może nawet już po ślubie. Rozwody meksykańskie załatwia się szybko.

- A co z pieniędzmi? Miała przy sobie dużo forsy?

- Nie wiem. Julia odziedziczyła sporo pieniędzy po ojcu. Sądzę, że w razie

potrzeby mogłaby dysponować grubszą forsą.

- Rozumiem. A jak była ubrana

- nie, tego nie może pan wiedzieć. Potrząsnął głową.

- Nie widziałem jej od dwóch tygodni. Zwykle nosiła ciemne rzeczy. Może Haines

panu powie. Przypuszczam, że on wie o jej zaginięciu. Mam nadzieję, że będzie

umiał trzymać gębę na kłódkę. Uśmiechnął się krzywo.

- Miała - kontynuował po chwili - ośmiokątny platynowy zegarek na bransoletce z

dużych płytek. Prezent urodzinowy. W środku było wyryte jej imię. Miała też

pierścionek z diamentem i szmaragdami oraz platynową ślubną obrączkę z

wygrawerowanym napisem: "Howard i Julia Meltonowie, 27 lipca 1926".

- Ale nie podejrzewa pan jakiejś nieczystej sprawy?

- Nie - zaprzeczył i odrobinę się zaczerwienił. - Już mówiłem, co podejrzewam.

- Co mam robić, jeśli siedzi gdzieś w pudle? Zawiadomić pana i czekać?

- Oczywiście. A jeśli jest na wolności, niech pan jej nie spuszcza z oka, dopóki

nie przyjadę. Myślę, że dam sobie radę w każdej sytuacji.

- Taak. W końcu kawał z pana chłopa. Mówi pan zatem, że żona wyjechała znad

jeziora dwunastego sierpnia. Ale sam pan tam nie był. Więc wyjechała - czy tylko

miała wyjechać - czy też wnioskował pan z daty telegramu?

- Brawo. Zapomniałem o jednym. Julia faktycznie wyjechała dwunastego. Nie lubiła

jeździć nocą, więc wyruszyła po południu i zatrzymała się w hotelu Olimpia,

gdzie poczekała na pociąg. Wiem o tym, ponieważ po tygodniu zadzwonił do mnie

hotelarz, poinformował, że auto stoi u nich w garażu i spytał, kiedy je odbiorę.

Powiedziałem, że wpadnę, jak będę miał czas.

- No cóż, panie Melton. Myślę, że rozejrzę się po okolicy, a najpierw sprawdzę

tego Lancelota Goodwina. Być może nie powiedział panu całej prawdy. Melton

wręczył mi książkę telefoniczną okolic Los Angeles. Znalazłem. Lancelot Goodwin

mieszkał przy Chester Lane 3416. Nie znałem tej ulicy, ale w samochodzie miałem

mapę.

- Pojadę tam i trochę powęszę. Przydałoby mi się nieco forsy na koncie.

Powiedzmy stówę.

- Na początek wystarczy pięćdziesiąt. Wyjął portfel ze złoceniami i wręczył mi

dwie dwudziestki oraz dziesięciodolarówkę.

- Wezmę od pana pokwitowanie, tak dla porządku. Miał w biurku kwitariusz,

napisał, co tam chciał, a ja podpisałem. Schowałem oba dowody rzeczowe do

kieszeni i wstałem. Wymieniliśmy uścisk dłoni. Zostawiłem go, czując, że jest to

facet, który myli się rzadko, zwłaszcza w sprawach pieniężnych. Kiedy

wychodziłem, sekretarka spojrzała na mnie koso. Myślałem o tym z niepokojem

prawie do samej windy.

* * *

II. Wymarły dom

Samochód stał na parkingu po drugiej stronie ulicy, pojechałem więc Fifth w

kierunku północnym, skręciłem na lewo od Flower, potem zjechałem w Glendale

Boulevard i wreszcie znalazłem się w samym Glendale. Była pora lunchu, więc

zatrzymałem się i zjadłem kanapkę. Chevy Chase to głęboki kanion przerzynający

podgórze, na pograniczu Glendale i Pasadeny. Teren jest gęsto zalesiony, a

boczne drogi bywają ciemne i zarośnięte. Chester Lane okazała się tak ciemna,

jakby biegła przez sekwojową puszczę. Na samym jej końcu mieścił się domek

Goodwina - mały bungalow w stylu angielskim, ze stromym dachem i oprawionymi w

ołów szybami, które nie przepuszczałyby wiele światła, nawet gdyby było co

przepuszczać. Domek przycupnął między dwoma wzgórzami, od frontu, prawie na

samej werandzie, rósł olbrzymi dąb. Istne gniazdko rozkoszy. Stojący obok domku

garaż był zamknięty. Poszedłem zygzakowatą ścieżką, wyłożoną kamieniami, i

nacisnąłem dzwonek. Słyszałem, jak dzwoni gdzieś w głębi, tym głuchym dźwiękiem,

charakterystycznym dla dzwonków w opustoszałych domach. Spróbowałem jeszcze dwa

razy. Nikt nie otworzył. Przedrzeźniacz usiadł na ładnie utrzymanym trawniku

przed domkiem, wygrzebał sobie robaka i odfrunął. Ktoś zapalił silnik samochodu,

gdzieś za zakrętem, poza zasięgiem mego wzroku. Po drugiej stronie ulicy stał

nowiutki dom, z tabliczką "Na sprzedaż" wbitą w kupę nawozu przemieszanego z

nasionami trawy. W pobliżu nie było innych domów. Jeszcze raz nacisnąłem dzwonek

i krótko załomotałem kołatką w kształcie wystającego z lwiej paszczy

pierścienia. Potem zszedłem z werandy i przez szparę w drzwiach zajrzałem do

garażu. Stał tam jakiś lśniący w przyćmionym świetle samochód. Węszyłem dalej;

za domkiem zobaczyłem jeszcze dwa dęby, palenisko na śmieci, a pod jednym z

dębów zielony stół ogrodowy i trzy krzesła. Ten zacieniony zakątek był tak cichy

i spokojny, że wzięła mnie ochota odpocząć. Podszedłem jednak do tylnych drzwi

domku, oszklonych w górnej części i zamykanych na sprężynowy zatrzask, by

spróbować przekręcić gałkę. To nie był mądry pomysł. Drzwi ustąpiły, więc

zaczerpnąłem głęboko powietrza i wszedłem. Ten Lancelot Goodwin będzie musiał

wysłuchać moich argumentów, jeśli to pułapka. A jeśli nie, chciałem się trochę

rozejrzeć po jego włościach. Coś mnie w tym człowieku niepokoiło, może jego

imię? Drzwi prowadziły do sieni, przedzielonej kilkoma wąskimi i wysokimi

przepierzeniami. Z sieni inne drzwi, też na zatrzask, i też nie zamknięte,

wiodły do kuchni z jaskrawymi kafelkami i obudowaną drewnem kuchenką gazową.

Obok zlewu stało mnóstwo pustych butelek. Były tu ponadto dwie pary wahadłowych

drzwi. Pchnąłem te, które wiodły ku frontowi domku. UJrzałem jadalnię z barkiem,

na którym stało jeszcze więcej butelek, tym razem wcale nie pustych. Salonik

znajdował się po mojej prawej, za łukowatym wejściem. Nawet w środku dnia było w

nim ciemno. Ładnie umeblowany, miał wbudowane w ścianę półki, pełne książek,

których nie kupowano całymi seriami. W kącie stało meblowe radio, a na nim

szklanka do połowy wypełniona bursztynowym płynem. W środku pływał jeszcze lód.

Radio buczało z cicha, za skalą jarzyło się światło. Odbiornik był włączony, ale

zupełnie ściszony. Wszystko to wyglądało zabawnie. Obróciłem się i w lewym rogu

pokoju zobaczyłem coś jeszcze zabawniejszego. W głębokim fotelu obitym brokatem,

opierając stopy w kapciach na podobnie obitym stołeczku, siedział jakiś

mężczyzna. Miał na sobie rozpiętą pod szyją koszulkę polo i kremowe spodnie z

białym paskiem. Lewa ręka spoczywała na szerokiej poręczy fotela, podczas gdy

prawa zwisała ociężale z drugiej poręczy na jednobarwny, matoworóżowy dywan. Był

to szczupły brunet, przystojny i dobrze zbudowany. Jeden z tych facetów, co

szybko się poruszają i są silniejsi, niż na to wyglądają. Lekko rozwarte wargi

odsłaniały krawędzie zębów. Głowę przechylił nieco, jakby się zdrzemnął po paru

szklaneczkach przy dźwiękach muzyki. Był jeszcze rewolwer, na podłodze, obok

prawej ręki mężczyzny, no i była też czerwona dziura z osmalonymi brzegami, w

samym środku jego czoła. Z brody spokojnie kapała krew, padając na białą

koszulkę polo. Przez całą minutę - która w takich okolicznościach może być długa

jak kciuk kręgarza - nie drgnął mi żaden muskuł. Jeśli w ogóle oddychałem, to

tylko ukradkiem. Tkwiłem w miejscu, sflaczały niczym pęknięty wrzód, i

przyglądałem się, jak krew pana Lancelota Goodwina zbiera się na jego brodzie w

małe krople, przypominające perełki, a potem powoli, raz po raz, spada,

powiększając sporą czerwoną plamę, zakłócającą biel koszulki polo. Miałem

Raymond Chandler - Kobieta w jeziorze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: