Raymond Chandler - Spokojne góry.pdf - Raymond Chandler - danamat1

tytuł: "Spokojne góry"

autor: Raymond Chandler

Warszawa 1990

Pisał R. Duń

Korekty dokonały

K. Kruk

i K. Markiewicz

* * *

List nadszedł tuż przed południem, przez umyślnego, tania koperta z adresem

nadawcy: F. S. Lacey, Puma Point, Kalifornia. W środku czek na sto dolarów,

płatny gotówką i podpisany "Frederick S. Lacey", oraz kartka zwykłego białego

papieru. Oto jej nieudolnie wystukana na maszynie treść: "Pan John Evans

Szanowny Panie: Len Esterwald podał mi Pana nazwisko. Moja sprawa jest pilna i

ściśle poufna. Załączam zaliczkę. Proszę przyjechać do Puma Point w czwartek, po

południu albo wieczorem, jeśli to w ogóle możliwe, zatrzymać się w hotelu Pod

Głową Indianina i zadzwonić do mnie pod numer 2306. Z poważaniem Fred Lacey" Od

tygodnia trwał zastój w interesie, a tu zapowiadał się ciekawy dzień. Bank, na

który opiewał czek, mieścił się o sześć przecznic ode mnie. Poszedłem tam,

zrealizowałem czek, zjadłem lunch, wyprowadziłem samochód z garażu i ruszyłem w

drogę. W dolinie było gorąco, w San Bernardino jeszcze goręcej, upał panował

nawet na wysokości pięciu tysięcy stóp, gdzie dotarłem po przejechaniu piętnastu

mil szosą szybkiego ruchu w stronę jeziora Puma. Pokonałem czterdzieści z

pięćdziesięciu mil krętą drogą, nim zaczęło się ochładzać, ale tak naprawdę nie

było chłodno, póki nie dojechałem do tamy i nie ruszyłem wzdłuż południowego

brzegu jeziora, mijając liczne granitowe głazy i rozrzucone po równinie

obozowiska. Było późne popołudnie, kiedy dotarłem do Puma Point, czułem się jak

wypatroszona ryba. Hotel Pod Głową Indianina okazał się brązowym budynkiem na

skrzyżowaniu, vis ~a vis sali tańców. Zameldowałem się, wniosłem na górę walizkę

i rzuciłem ją w ponurym, nieprzyjaznym pokoju z owalną matą na podłodze,

podwójnym łóżkiem w kącie i wiszącym samotnie na gołej sosnowej ścianie

kalendarzem producenta sprzętu komputerowego, pomarszczonym w powietrzu suchego

górskiego lata. Umyłem twarz, ręce i zszedłem na dół coś zjeść. Sala baru,

przylegająca do hotelowego hallu, pełna była zionących alkoholem mężczyzn w

sportowych ubraniach oraz kobiet w szortach lub w spodniach, z krwistymi

paznokciami i brudnymi mankietami. Facet o brwiach niczym JOhn L. Lewis grasował

po sali z cygarem wbitym między wargi. Szczupły, bladooki kasjer w samej koszuli

usiłował złapać wyniki wyścigów w Hollywood Park na radyjku, w którym tyle było

trzasków, ile wody w pur~ee z kartofli. W mrocznym zakamarku sali zespół

country, składający się z pięciu defetystów w białych marynarkach i purpurowych

koszulach, próbował się przebić przez gwar lokalu. Zmiotłem z talerza to, co w

karcie nazwano pełnym obiadem, zamówiłem wódkę, żeby mieć przy czym posiedzieć,

a potem wyszedłem na główną ulicę miasteczka. Wciąż było całkiem jasno, ale

neony już świeciły. Wieczór rozbrzmiewał klaksonami samochodów, piskliwymi

głosami, grzechotem kręgli, strzałami z broni kaliber 22 na strzelnicy, muzyką z

szafy grającej, a nad tym wszystkim górował ochrypły, twardy łoskot motorówek na

jeziorze. Na rogu ulicy, naprzeciwko poczty, dostrzegłem niebiesko-białą

strzałkę z napisem: "Telefon". Ruszyłem zakurzonym poboczem drogi, która nagle

stała się spokojna, chłodna i pachniała sosnami. Oswojona łania z futrzanym

kołnierzem przeszła przez jezdnię dwa kroki ode mnie. Urząd telefoniczny mieścił

się w drewnianym baraku, była w nim budka z automatem. Zamknąłem się w niej,

wrzuciłem monetę i wykręciłem 2306. Odezwał się kobiecy głos.

- Czy zastałem pana Freda Laceya? - zapytałem.

- Przepraszam, a kto dzwoni?

- Nazywam się Evans.

- Pana Laceya w tej chwili nie ma w domu. Czy spodziewa się pańskiego telefonu?

Dwa jej pytania przypadały na jedno moje. To mi się nie podobało.

- Czy mówię z panią Lacey?

- Tak, jestem jego żoną. Pomyślałem, że głos ma napięty, podenerwowany, ale

niektórzy ludzie zawsze w ten sposób mówią.

- Dzwonię w interesie - powiedziałem. - Kiedy wróci pani mąż?

- Nie wiem dokładnie. Myślę, że przed nocą. A co pan...

- Gdzie znajduje się wasz domek, pani Lacey?

- Mieszkamy w Ball Sage Point, jakieś dwie mile na zachód od miasteczka. Czy pan

stamtąd telefonuje? Czy pan...

- Zadzwonię jeszcze raz za godzinę. - Poinformowałem i odłożyłem słuchawkę.

Wyszedłem z kabiny. W drugim końcu baraku ciemnoskóra dziewczyna w spodniach

pisała przy biureczku w czymś, co wyglądało na księgę rachunkową. Spojrzała na

mnie i uśmiechnęła się.

- Jak się panu podobają góry?

- zapytała.

- Piękne.

- Tu jest bardzo spokojnie - powiedziała. - Można wypocząć.

- Tak. Czy pani zna może niejakiego Freda Laceya?

- Laceya? Ach, tak, właśnie im zakładano telefon. Kupili domek Baldwina. Stał

pusty przez dwa lata, a teraz oni go kupili. To na samym końcu Ball Sage Point,

spory dom na wzgórku, z widokiem na jezioro. Widok tam naprawdę wspaniały. Czy

pan zna pana Laceya?

- Nie - odrzekłem i wyszedłem na dwór. Oswojona łania stała w przejściu między

barierkami odgraniczającymi chodnik. Próbowałem ją usunąć z drogi, ale nie

chciała się ruszyć, więc przekroczyłem barierkę, wróciłem do hotelu i wsiadłem

do samochodu. Na wschodnim krańcu miasteczka mieściła się stacja benzynowa.

Zatankowałem i spytałem gościa w skórze, który mnie obsługiwał, gdzie jest Ball

Sage Point.

- Prosta sprawa - odparł. - Prosta jak drut. Znajdzie pan Ball Sage Point bez

problemu. Pojedzie pan tędy, prosto, jakieś półtorej mili, minie pan kościół

katolicki i obóz Kincaid, potem koło piekarni skręci pan w prawo, dojedzie pan

do obozu chłopięcego Willertona i jak pan już minie obóz, to będzie pierwszy

skręt w lewo. Piaszczysta droga, pełna wybojów. Nie odśnieżają jej zimą, ale

teraz przecież nie zima. Zna pan tam kogoś?

- Nie. Dałem mu pieniądze. Poszedł po resztę i wrócił.

- Tu jest spokojnie - oznajmił. - Można wypocząć, panie...?

- Murphy.

- Miło mi pana poznać, panie Murphy - powiedział i uścisnął mi rękę. - Niech pan

do mnie wpada. Cieszę się, że mogłem pana obsłużyć. Więc do Ball Sage Point musi

pan jechać prosto, tą drogą...

- Tak - stwierdziłem i zostawiłem go w pół słowa. Uznałem, że wiem już, jak

trafić do Ball Sage Point, więc zawróciłem i pojechałem w przeciwnym kierunku.

Może Fred Lacey nie chciałby mnie widzieć w swoim domku? Tuż za hotelem

brukowana droga skręcała w dół, ku przystani motorówek, a potem na wschód,

wzdłuż brzegu jeziora. Stan wody był niski. Bydło pasło się na zakwaszonej łące,

którą wiosną zalewała woda. Kilku nieruchomych turystów łowiło z łódek okonie

lub samogłowy. Niespełna milę za łąkami piaszczysta droga wiła się ku podłużnemu

wzniesieniu porośniętemu jałowcem. Niedaleko brzegu stał jasno oświetlony

pawilon taneczny. Rozbrzmiewał już muzyką, choć na tej wysokości wydawało się,

że jest dopiero późne popołudnie. Miałem wrażenie, że zespół gra u mnie w

kieszeni. Dziewczyna gardłowym głosem śpiewała "Pieśń dzięcioła". Przejechałem

obok pawilonu, muzyka stopniowo cichła, a droga stawała się coraz gorsza, coraz

bardziej wyboista. Przemknął koło mnie domek nad jeziorem, a za nim były już

tylko sosny, jałowce i lśniąca tafla. Zatrzymałem samochód prawie pod szczytem

wzniesienia i podszedłem do wielkiego obalonego drzewa, którego korzenie

sterczały na dwanaście stóp w górę. Siadłem, opierając się o drzewo, na suchej

jak pieprz ziemi, i zapaliłem fajkę. Cisza, spokój, z dala od wszystkiego. Koło

przeciwległego brzegu jeziora dwie motorówki wyścigowe bawiły się w berka, ale

po tej stronie była tylko cicha woda, ciemniejąca w górskim zmierzchu.

Zastanawiałem się, kim u diabła jest ten Fred Lacey, czego chce i dlaczego,

skoro miał taką pilną sprawę, nie czekał w domu ani nie zostawił wiadomości.

Długo nad tym nie deliberowałem. Wieczór był taki spokojny. Paliłem, patrzyłem

na jezioro, w niebo, a także na drozda, który siedział na nagiej gałązce u

szczytu wysokiej sosny i czekał, aż ściemni się na tyle, żeby mógł zaśpiewać

swoją kołysankę. Gdy upłynęło pół godziny, wstałem, wykopałem obcasem dołek w

miękkim gruncie, wystukałem popiół z fajki i zasypałem go, mocno ubijając

ziemię. Bez żadnego powodu zrobiłem kilka kroków w stronę jeziora i tak

doszedłem do końca drzewa. Wtedy ujrzałem stopę. Była w białej tenisówce,

przypuszczalnie numer dziewięć. Obszedłem korzenie drzewa. Znalazłem jeszcze

jedną stopę, także w białej tenisówce. Ponadto białe spodnie z pospinanymi

nogawkami, a w nich nogi, oraz tors w bladozielonej koszuli sportowej,

wypuszczonej na wierzch, z kieszeniami jak w swetrze. Przy szyi miała wycięcie w

kształcie litery V, przez które widać było włosy pokrywające klatkę piersiową.

Mężczyzna w średnim wieku, łysawy, w porządnej brązowej marynarce. Nad grubą

wargą miał cienki, podgolony wąsik, a w ustach, lekko, jak to zwykle bywa,

uchylonych, widać było duże, mocne zęby. Twarz z tych, do których pasuje wielkie

żarcie, ale nie pasują smutki. Oczy patrzyły w niebo. Nie mogłem jednak

pochwycić jego wzroku. Na zielonej sportowej koszuli, z lewej strony, ujrzałem

plamę krwi wielkości talerza do drugiego dania. Pośrodku mogła się znajdować

osmalona dziura. Ale pewności nie miałem. Światło było już trochę zawodne.

Pochyliłem się i wymacałem zapałki oraz papierosy w kieszeniach koszuli, w

bocznych kieszeniach spodni kilka kawałków metalu, przypominających klucze, i

drobne. Obróciłem go nieco, żeby się dostać do bioder. Był jeszcze miękki i

tylko trochę zimnawy. Portfel z nie wyprawionej skóry ciasno wypełniał prawą

tylną kieszeń. Wyciągnąłem go, napierając kolanem na plecy. W środku było

dwanaście dolarów i kilka biletów wizytowych, ale mnie najbardziej interesowało

nazwisko na prawie jazdy. Zapaliłem zapałkę, żeby dobrze je odczytać w

zamierającym świetle dziennym. Właścicielem prawa jazdy był Frederick Shield

Lacey.

* * *

Odłożyłem portfel na miejsce, wstałem i pilnie się rozglądając, zrobiłem pełne

koło. W polu widzenia nie było nikogo, ani na lądzie, ani na wodzie. W tym

świetle nikt nie mógłby zobaczyć, co robię, chyba że zupełnie z bliska.

Przeszedłem kilka kroków i schyliłem się, żeby sprawdzić, czy zostawiam ślady.

Nie. Ziemię pokrywało stare sosnowe igliwie oraz rozpadające się w pył próchno.

Rewolwer leżał w odległości czterech stóp, prawie pod pniem drzewa. Nie chciałem

go dotykać. Był to wielostrzałowy colt kaliber 22 z kościaną rękojeścią. Tkwił

na pół zagrzebany w kopczyku brunatnego, spróchniałego drewna. Po kopczyku

chodziły mrówki, jedna pełzła po bębenku rewolweru. Wyprostowałem się i jeszcze

raz szybko rozejrzałem. Po jeziorze leniwie płynęła motorówka, niewidoczna z

przylądka. Słyszałem jąkanie się dławionego silnika ale jej samej nie widziałem.

Ruszyłem z powrotem do samochodu. Już do niego dochodziłem, kiedy zza krzaka

manzanity wychynęła jakaś drobna postać. Ujrzałem błysk okularów i jeszcze

czegoś trzymanego w dłoni.

- Podnosimy ręce do góry, proszę bardzo - zasyczał głos. To było dobre miejsce

na bardzo szybką ucieczkę. Obawiałem się, że moja nie byłaby dość szybka.

Podniosłem ręce do góry. Drobna postać obeszła krzak manzanity. To coś

błyszczące poniżej okularów okazało się pistoletem. Dość dużym pistoletem. Teraz

zbliżał się do mnie. W drobnych, osłoniętych czarnym wąsikiem ustach błysnął

złoty ząb.

- Teraz się obracamy, bardzo proszę - mówił łagodnie miły, cichy głos. -

Widzieliśmy człowieka, co leży na ziemi?

- Niech pan posłucha - zacząłem. - Ja tu jestem obcy. Ja...

- Teraz się szybko obracamy - powiedział zimno mężczyzna. Wykonałem zwrot. Lufa

pistoletu mościła się w okolicach mojego kręgosłupa. Drobna, zwinna ręka

dotykała mnie tu i ówdzie, by zatrzymać się na pistolecie pod pachą. Głos coś

zaćwierkał. Ręka powędrowała na biodro. Ucisk portfela ustał. Bardzo zręczny

kieszonkowiec. Niemal nie poczułem, że mnie dotyka.

- Teraz oglądam portfel. Stoimy bez ruchu - polecił głos. Pistolet się odsunął.

Ktoś naprawdę dobry miałby w tej chwili szansę. Rzuciłby się szybko na ziemię,

zrobił z pozycji klęczącej fikołka do tyłu i stanął naprzeciw wroga z

błyszczącym pistoletem w ręku. To by się stało błyskawicznie. Dobry facet

załatwiłby tego małego okularnika tak, jak stara kobieta wyrywa sobie ząb,

jednym płynnym ruchem. Jakoś mi się wydawało, że nie jestem dość dobry. Portfel

wrócił do tylnej kieszeni, a pistolet - w okolice kręgosłupa.

- A więc - odezwał się łagodnie głos - przyjeżdżając tutaj, popełniliśmy błąd.

- Ty tak twierdzisz, bracie - odparłem.

- Nieważne - powiedział głos.

- Teraz się wynosimy. Do domu. Pięćset dolarów. Bez jednego słowa. Najdalej za

tydzień, licząc od dzisiaj, znajdzie się pięćset dolarów.

- Świetnie - stwierdziłem. - Czy ma pan mój adres?

- Bardzo zabawne - zaćwierkał głos. - Cha, cha, cha. Coś walnęło mnie od tyłu na

wysokości prawego kolana i noga ugięła się pode mną raptownie, jak zawsze, gdy

rąbnąć w to miejsce. Już zaczynałem czuć ból głowy, tam gdzie spodziewałem się

uderzenia pistoletem, ale facet mnie nabrał. Otrzymałem cios, jakim zabija się

króliki. Prawdziwy majstersztyk, zadany kantem szczupłej, ale twardej dłoni.

Urwał mi głowę, która poleciała prawie do samego jeziora, zawróciła jak bumerang

i z przeraźliwym chrzęstem wylądowała na szczycie kręgosłupa. A jeszcze po

drodze zdążyła nabrać w usta sosnowych igieł.

W dusznym pomieszczeniu z zamkniętymi oknami panowała głęboka noc. Moja klatka

piersiowa oddychała z trudem, przyciśnięta do podłoża. Plecy przygniatała mi

tona węgla. Jedna szczególnie twarda bryła wbijała mi się w kręgosłup. Wydawałem

jakieś dźwięki, ale zapewne niezbyt istotne. W każdym razie nikt się nimi nie

przejmował. Usłyszałem narastający łoskot motorówki, a następnie lekkie kroki po

szpilkowym podłożu, przypominające suche trzaski. Potem kilka głośnych

chrząknięć i kroki oddaliły się. Gdy znów powróciły, odezwał się chrapliwy, nie

pozbawiony obcego akcentu głos.

- Co tu masz, Charlie?

- Nic takiego - zaćwierkał Charlie. - Palił fajkę, nic innego nie robił.

Turysta, cha, cha, cha.

- Widział sztywnego?

- Nie widział - odparł Charlie. - Zastanawiałem się, dlaczego.

- Dobra, idziemy.

- Och, szkoda - stwierdził Charlie. - Szkoda. Ciężar przestał uciskać moje

plecy, twarde bryły węgla nie wbijały mi się już w kręgosłup.

- Szkoda - powtórzył Charlie.

- Ale co robić. Tym razem mnie nie nabrał. Uderzył pistoletem. Wpadnijcie do

mnie, pozwolę wam dotknąć guza na karku. Mam ich tam kilka. Czas mijał i w

końcu, stękając, dźwignąłem się na klęczki. Postawiłem jedną stopę na ziemi,

oparłem się na niej, otarłem twarz wierzchem dłoni, postawiłem drugą stopę i

wygrzebałem się z dziury, w której, zdawało mi się, tkwię. Tuż przed oczyma

miałem blask wody, pociemniałej teraz z braku słońca, ale rozsrebrzonej przez

księżyc. Na prawo widziałem wielkie zwalone drzewo. Wszystko wróciło. Ostrożnie

podszedłem do pnia, opuszkami palców obmacując kark. Był opuchnięty i miękki,

ale nie krwawił. Przystanąłem, szukając kapelusza, ale przypomniałem sobie, że

zostawiłem go w samochodzie. Obszedłem drzewo dookoła. Księżyc świecił bardzo

jasno, jak to się zdarza tylko w górach lub na pustyni. Przy takim świetle można

prawie czytać gazetę. Nietrudno było stwierdzić, że na ziemi nie leżą już

zwłoki, a pod pniem nie kryje się rewolwer z pełzającymi po nim mrówkami. Ziemia

sprawiała wrażenie zamiecionej i zagrabionej. Stałem nadsłuchując, ale słyszałem

jedynie pulsującą w skroniach krew i czułem, że boli mnie głowa. Moja ręka

powędrowała pod pachę - pistolet był na swoim miejscu. Potem do tylnej kieszeni

- portfel też był na miejscu. Wyciągnąłem go i sprawdziłem, czy są pieniądze.

Wyglądało na to, że są wszystkie. Powlokłem się do samochodu. Chciałem dotrzeć

do hotelu, wypić parę kieliszków i wskoczyć do łóżka. Miałem zamiar spotkać się

z Charliem, ale nie od razu. Przede wszystkim musiałem się na trochę położyć.

Byłem dorastającym chłopcem, który potrzebuje wypoczynku. Wsiadłem do samochodu,

uruchomiłem silnik, zawróciłem ostrożnie na miękkim podłożu i piaszczystą drogą

dojechałem do szosy. Nie spotkałem innych samochodów. W pawilonie tanecznym nad

brzegiem jeziora nadal grała muzyka, wokalistka gardłowym głosem oznajmiała:

"Już nigdy się nie uśmiechnę". Kiedy znalazłem się na szosie, włączyłem światła

drogowe i skręciłem w kierunku miasteczka. Miejscowy policjant tkwił w

jednopokojowym sosnowym baraku, nieco powyżej przystani, vis ~a vis straży

pożarnej. Wewnątrz świeciła goła żarówka, widoczna przez oszklone drzwi.

Zatrzymałem się po drugiej stronie szosy i spędziłem dłuższą chwilę w

samochodzie, obserwując posterunek. W środku, na obrotowym krześle, za biurkiem

z szufladami, siedział mężczyzna bez nakrycia głowy. Otworzyłem drzwiczki

samochodu i już wysiadałem, zawahałem się jednak. Zapaliłem silnik i odjechałem.

W końcu musiałem zapracować na te sto dolarów.

* * *

Raymond Chandler - Spokojne góry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: