394. Morgan Sarah - Sycylijski chirurg.pdf - Harlequin-Medical - Harlequin.hamster

Sarah Morgan

Sycylijski chirurg

PROLOG

– Nie wierzę w miłość. I ty też w nią nie wierzysz. – Alice odłożyła długopis, ze

zdumieniem spoglądając na człowieka, z którym pracowała już piąty rok. Na głowę upadł?

– Było tak, dopóki nie poznałem Trish – odparł cicho. – To się stało jak za dotknięciem

czarodziejskiej różdżki. Jak w bajce.

Ugryzła się w język, żeby nie zapytać go, czy pił.

– David, to do ciebie niepodobne. Jesteś inteligentnym i ambitnym lekarzem, a mówisz w

tej chwili jak... – Jak siedmioletnia dziewczynka? Jak potłuczony? Nie, tego mu nie powie. –

Jak nie ty – dokończyła słabym głosem.

– No to co? Trish jest kobietą mojego życia. Muszę z nią być. Nie liczy się nic innego.

– Nic innego się nie liczy? Zaczyna się sezon urlopowy, w miasteczku jest już pełno

turystów, miejscowych dziesiątkuje jakaś infekcja, a ty mi mówisz, że wyjeżdżasz, bo to się

dla ciebie nie liczy?! Chyba żartujesz!

Nawet z jego pomocą ledwie dawała sobie radę z nawałem obowiązków. Wcale nie

dlatego, że unikała ciężkiej pracy. O nie. Praca była jej życiem. Praca ją uratowała. Ale ona

po prostu zna swoje możliwości.

David przeganiał dłońmi włosy.

– Alice, nie wyjeżdżam na zawsze. Tylko na lato. Chcę być z Trish, bo musimy się

zastanowić nad naszą przyszłością. Alice, my się kochamy.

Miłość, pomyślała rozdrażniona. Wszędzie jakieś idiotyczne związki i pary. Dlaczego do

tej pory żyła w przeświadczeniu, że David jest inny? Bo wydawał się osobnikiem normalnym,

rozsądnie myślącym...

– Nie spodoba ci się w Londynie – mruknęła.

– Uważam, że Londyn jest rewelacyjny – wyznał. – Podoba mi się dlatego, że tętni

życiem, wszyscy za czymś gonią, nikt na nikogo się nie ogląda... – Zawahał się na moment. –

Alice, nigdy nie czujesz się tu jak w klatce? Nie masz czasami ochoty zrobić czegoś, o czym

cała okolica nie dowie się w ciągu dwóch godzin?

Bacznie mu się przyglądała, ponieważ pierwszy raz w jej obecności reagował tak

emocjonalnie.

– Nie. Odpowiada mi, że wszyscy się tu znają, że wiedzą, kim ja jestem. To mi pomaga

zrozumieć ich potrzeby medyczne – odparła. – Czuję się odpowiedzialna za ich zdrowie i

traktuję to bardzo poważnie.

Właśnie to kazało jej osiąść w tym rybackim miasteczku. Teraz czuła się tu jak w wielkiej

rodzinie. Zdecydowanie lepszej niż jej własna.

Zdążyła już pokochać wąskie brukowane uliczki, port rybacki, sklepiki z pamiątkami i

wielki skład z markowym sprzętem dla surferów. Każdego lata uliczkami płynął tłum

urlopowiczów, za to w zimie, kiedy Smugglers’ Cove tonęło w strugach w deszczu, panowała

tu błoga cisza.

Przez pięć lat remontowała i urządzała swój piękny dom z widokiem na morze, który stał

się jej wymarzoną przystanią.

– Jeśli mam być szczery – zaczął David ostrożnym tonem – to ty też powinnaś stąd

wyjechać. W tej dziurze nie masz szansy na znalezienie kogoś, kto by ci odpowiadał. Myślisz

tylko o pracy.

– Nikogo nie szukam – oznajmiła dobitnym tonem.

– Takie życie odpowiada mi najbardziej.

– Nie samą pracą człowiek żyje. Do życia potrzebna jest miłość. – Przystanął z ręką na

sercu. – Każdy potrzebuje miłości.

Tego już za wiele.

– Słowa „miłość” używa się, żeby usprawiedliwić zachowania irracjonalne i emocjonalne

– oświadczyła.

– A ja podchodzę do życia, kierując się logiką oraz metodami naukowymi.

– Zarzucasz mi impulsywność i irracjonalność? – zapytał oburzony.

Westchnęła. Rzadko zdobywała się na taką szczerość. Rzadko tak się odkrywała. Z

drugiej jednak strony decyzja Davida bardzo ją zaniepokoiła.

– Uważam, że chcesz zrezygnować z takiej fantastycznej pracy w imię czegoś, co jest

nieprzewidywalne, iluzoryczne i zazwyczaj krótkotrwale. – Przygryzła wargę. – Taka jest

prawda, więc się nie obrażaj. Sam nieraz to mówiłeś.

– Owszem, ale to było, zanim poznałem Trish. Dzięki niej zrozumiałem, jak bardzo się

myliłem.

– Potrząsnął głową. – Alice, po prostu jeszcze nie spotkałaś odpowiedniego człowieka.

Kiedy to się stanie, twoje życie nabierze głębszego sensu.

– Dziękuję, moje życie już ma głęboki sens. – Sięgnęła po długopis. – Zamieszczę zaraz

ogłoszenie, to może uda mi się znaleźć zastępstwo na sierpień.

Jeśli nie dopisze jej szczęście, czeka ją wyjątkowo pracowite lato.

– Masz na myśli lekarza na moje miejsce? Już to załatwiłem. Naprawdę myślałaś, że

zostawię cię na pastwę losu?

Tak, właśnie tak myślała. Z jej obserwacji wynikało, że wszyscy „zakochani” natychmiast

zapominają o swoich bliskich i znajomych.

– Kto to jest?

– Kolega, któremu bardzo zależy na pracy w Anglii. Ma superkwalifikacje. Chirurg

plastyczny po wypadku. To dla niego wielka tragedia. – David ściągnął brwi. – Był

fenomenalny.

Chirurg plastyczny?

Sięgnęła po CV, które jej podsunął.

– Giovanni Moretti. Włoch?

– Sycylijczyk. – David szeroko się uśmiechnął. – Nie waż się nazwać go Włochem. Gio

jest bardzo dumny ze swojego pochodzenia.

– Dlaczego chce pracować akurat tutaj, w takiej dziurze?

– Ty też to lubisz – zauważył logicznie. – Może Gio to twoja bratnia dusza? –

Spiorunowała go wzrokiem. – Żartowałem. Chyba nie zaprzeczysz, że każdy ma prawo się

przemieszczać. Pracował w Mediolanie, ale prawdę mówiąc, nie wiem, dlaczego wybrał

Smugglers’ Cove. My, mężczyźni, nie wchodzimy w takie szczegóły.

Spoglądając na CV, pomyślała, że nowy lekarz nie zagrzeje długo miejsca w jej

przychodni. Ale dobrze, że będzie choćby krótko. Przez ten czas ona poszuka prawdziwego

zastępstwa.

– Dzięki, że o tym pomyślałeś. Co będzie z jesienią? Wrócisz?

– Za wcześnie o tym mówić. Musimy z Trish podjąć kilka ważnych decyzji. Ale obiecuję,

że nie zostawię cię na lodzie.

– Życzę ci powodzenia – powiedziała z uśmiechem.

– Mimo że mnie nie rozumiesz?

– Uleganie emocjom uważam za największą słabość natury ludzkiej.

– Daj spokój. – Niespodziewanie podszedł do niej i chwyciwszy za ręce, postawił ją na

nogi. – Liczy się tylko miłość. Alice, ona jest na wyciągnięcie ręki! Wystarczy ją znaleźć.

– Po co? Moim zdaniem miłość to psychiatryczna przypadłość, która z czasem sama

przechodzi. Stąd tyle rozwodów.

– Chwilowa psychiatryczna przypadłość?! – prychnął, puszczając jej dłonie. – Chyba

żartujesz. Na pewno w to nie wierzysz.

Stanęli jej przed oczami wszyscy ci, którzy w imię miłości zachowywali się

nieodpowiedzialnie, łącznie z jej rodzicami i siostrą. Ogarnęły ją nieprzyjemne i groźne

emocje. Aby nad nimi zapanować, otworzyła periodyk medyczny, zamierzając skoncentrować

się na czystych faktach.

– Wierzę, że to choroba.

Serce łomotało jej coraz szybciej, a ona, by się uspokoić, powtarzała sobie w myślach, że

jej życie zależy od niej samej, że nie jest już dzieckiem płacącym za emocjonalne błędy

dorosłych.

David nie spuszczał z niej wzroku.

– I chociaż widzisz, jaki jestem szczęśliwy, nadal będziesz się upierać, że miłość nie

istnieje?

– Jeżeli masz na myśli mgliste, nieokreślone uczucie, które łączy dwoje ludzi, to tak, dla

mnie ono nie istnieje. – Więcej wolała nie mówić, aby nie burzyć jego szczęścia, więc

wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. – Nie wierzę w miłość, tak jak nie wierzę w

Świętego Mikołaja. – Wróciła na swoje miejsce przy biurku.

Splótłszy przed sobą ramiona, przyglądał się jej z uśmiechem wyższości.

– Zobaczysz, ciebie też to spotka. Pewnego pięknego dnia stracisz głowę.

– Jestem naukowcem – przypomniała mu, rzucając wyzywające spojrzenie. – Kieruję się

logiką i wykluczam taką możliwość.

– Sama zobaczysz, że tak się stanie, bo miłość zjawia się niezapowiedziana.

– Jak różyczka? – Zerknęła do notatek. – A propos, małą Ellis, tę, która miała różyczkę w

zimie, ciągle nękają jakieś komplikacje. Dzisiaj będę ją badała.

– Jest pod opieką laryngologa ze szpitala.

– Wiem. Podobno jej słuch się poprawia. Mimo to uważam, że jej rodzice potrzebują

wsparcia oraz indywidualnej opieki. I tak właśnie widzę rolę lekarza w takiej małej

społeczności. Nie będzie ci tego brakowało?, W Londynie będziesz pracował w ogromnej

placówce razem z tysiącami innych lekarzy. Prawdopodobnie nigdy nie zobaczysz drugi raz

tego samego pacjenta i będziesz dla nich anonimowy. Będziesz miał do czynienia wyłącznie z

przypadkami, a nie z ludźmi. – Była przekonana, że dobry lekarz pierwszego kontaktu musi

znać swoich pacjentów, aby zagwarantować im odpowiedni standard leczenia.

Nie przemawiały do niej kontrargumenty. Na przykład to, że zespół lekarzy może objąć

pacjenta bardziej kompleksową opieką. Ona święcie wierzyła w istotną rolę bliższych

kontaktów z chorym.

– Gio ci się spodoba – powiedział David, kierując się do drzwi. – Wszystkie kobiety go

lubią.

– Spodoba mi się, jeśli okaże się dobrym lekarzem.

– Jest zabójczo przystojny. – Rzucił jej badawcze spojrzenie. – Kobiety mdleją na jego

widok.

Fantastycznie. Tego jej trzeba: casanowy z Sycylii.

– Znam takie idiotki. – Sięgnęła po żakiet. – Nie obchodzi mnie jego prowadzenie, pod

warunkiem że pracując tu, nie złamie więcej serc, niż ich wyleczy.

– Alice! – jęknął bezradnie. – Życie nie polega tylko na pracy.

– Więc jedź i ciesz się życiem – doradziła mu z uśmiechem. – I pozwól mi żyć po

mojemu.

394. Morgan Sarah - Sycylijski chirurg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: