Allison Heather - Nawiedzona.pdf - Allison Heather (właśc. MacAllister Heather) - gosiadabrowska

HEATHER ALLISON

NAWIEDZONA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lizzie Wilcox wrzasnęła.

W bladym świetle pomarańczowej żarówki ujrzała obrzydliwie

zdeformowaną mumię, która zachichotała upiornie, po czym zniknęła za

ukrytymi drzwiami, pozostawiając Lizzie w absolutnej ciemności.

Lizzie odczekała, aż jej serce się nieco uspokoi, ostrożnie wysunęła rękę,

przejeżdżając palcami po chropowatej ścianie. Nagle ściana zniknęła.

Raz jeszcze próbowała wymacać ją, ale bezskutecznie. Nie widziała

absolutnie nic w panujących tu egipskich ciemnościach. To dobrze.

Zrobiła mały krok. Potem jeszcze jeden.

Nagle gwałtownie podskoczyła, czując na nogach podmuch lodowatego

powietrza.

Zatrzepotała rękami, walcząc o zachowanie równowagi, zanim wreszcie

znalazła jakieś oparcie. Cokolwiek to było, było ciepłe, kudłate i warczało.

Pisnęła, cofając się na oślep. W tym momencie zielona żarówka oświetliła

wejście do kolejnego korytarza. Ponieważ warczenie przeszło w ryk, Lizzie

postanowiła uciekać.

Gdy tylko wbiegła do korytarza, usłyszała przejmujące jęki i zawodzenie.

Znajdowała się w lochu, w celach potępionych duszyczek. Wokół niej

szybowały przezroczyste zjawy, o skórze pomarszczonej niczym stary

pergamin. W powietrzu unosił się odór stęchlizny i gnijących ubrań. Słychać

było szczęk łańcuchów oraz, a jakże, nieustające jęki.

Puściła się pędem w głąb korytarza. W ostatniej celi jakaś postać w głębi

pomieszczenia uniosła lśniącą kulę i skinęła na Lizzie, przywołując ją do

siebie. Choć wiedziała, że to nierozsądne, podeszła powoli do barierki.

Niespodziewanie zjawa pojawiła się tuż przy jej twarzy, jęcząc prosto w

ucho.

Odskoczyła w popłochu, zbliżając się nieopatrznie do cel po drugiej

stronie korytarza. Natychmiast wysunęły się w stronę jej kręconych włosów

kościste ręce.

- Nie! - wrzasnęła, uciekając od zielonego światła w stronę całkowitej

ciemności.

Nagle zapadła się pod nią podłoga. Z trudem utrzymując równowagę,

skierowała się w przeciwną stronę, słysząc głuche dudnienie własnych

kroków.

Podłoga lśniła żółtym blaskiem, a między deskami widziała ogień i

wrzeszczące dziko potwory, bijące pięściami w sufit swego więzienia.

Poruszając się tak szybko, jak to było możliwe, zniknęła za kolejnym

zakrętem.

Coś lepkiego musnęło jej twarz. Lizzie z obrzydzeniem wyplątała się z

cienkich pasm kolejnej przeszkody. „Pfuj, nienawidzę pajęczyny", mruczała

pod nosem.

- No to zmykaj stąd - usłyszała obok czyjś głos. Tak też zrobiła. Nie

zważając na towarzyszące jej wrzaski i krzyki, biegła tak długo, póki nie

oślepiły jej ostre promienie słońca.

Zmrużyła oczy, ale i tak poczuła duże spływające łzy. Panująca na dworze

duchota i tak charakterystyczna dla Houston wysoka temperatura

przypomniały jej, że nie posmarowała się rano kremem. Wiedziała, iż

rudzielcom, szczególnie gdy mieszkali w południowym Teksasie, nie

powinno się to nigdy zdarzać. Zaczesała za ucho pasmo potarganych włosów.

- No i jak? - spytał mnich z gołą czaszką zamiast twarzy. - Jak nam

poszło? Podobało ci się?

- Przestraszyłaś się trochę? - dodał wilkołak, zacierając owłosione dłonie.

Lizzie przypomniała sobie swój wrzask. Wiedziała, że i oni go słyszeli. Z

pewnością też musieli zauważyć, iż nie był udawany, tak jak inne jej reakcje.

- Owszem, trochę - przyznała. - Nie spodziewałam się pomarańczowej

strefy strachu.

- Świetnie! - zawołało kilka nowoprzybyłych potworów, ciesząc *się i

podskakując. Ściągali z głów maski, odsłaniając spocone, ludzkie oblicza. -

Skoro udało nam się nastraszyć Lizzie, nastraszymy każdego! - wołali.

- Jedną chwileczkę! - starała się ich przekrzyczeć Lizzie. - W tym

wypadku nie mam nic przeciwko wprowadzonym przez was zmianom, ale

pozwólcie, że pokażę wam, dlaczego nie umieściłam tam strefy strachu.

Powiedziawszy to, ruszyła w stronę wejścia do Panhelleńskiego Domu

Strachów przy Houston Junior College, powstałego pod patronatem żeńskiej i

męskiej korporacji studenckiej. Zyski ze sprzedaży biletów w październiku

miały pójść na budowę schroniska dla bezdomnych. Na pobliskim drzewie

powiewał już od dłuższego czasu wymowny transparent: „Bycie bezdomnym

jest straszne!".

Lizżie, a właściwie Elizabeth Wilcox, z Biura Architektonicznego

Elizabeth Wilcox, od lat specjalizowała się w projektowaniu domów

rozrywki i domów strachów. Przez kilka miesięcy w roku starała się

nastraszyć jak najwięcej ludzi tak, by łomotały im serca, pociły się dłonie, a

ciało odczuwało gwałtowny przypływ adrenaliny.

Weszła do domu, który sama zaprojektowała i którego budowę

nadzorowała, i zapaliła wszystkie światła.

Następnie ruszyła wąskim, krętym korytarzem w głąb budynku.

- To gdzieś tutaj umieściliście tę pomarańczową mumię?

Wszyscy przytaknęli. W pobliskich drzwiach pojawiło się omawiane

straszydło. Lizzie wskazała drzwi.

- Zazwyczaj pozostają zamknięte, gdyż siedzą tam osoby obsługujące

mgłę w drugim korytarzu.

- To ja zajmuję się mgłą - oznajmiła mumia.

Lizzie skinęła głową i przyjrzała się bacznie drzwiom i przeciwległej

ścianie.

- Jesteś pewien, że możesz obsługiwać jedno i drugie?

- Pewnie - potwierdził student z młodzieńczym optymizmem.

- Przeszłam tę drogę w pojedynkę - zauważyła Lizzie. - Zazwyczaj w

domu strachów znajduje się kilka grup jednocześnie. Krzyki idących przodem

są słyszane przez tych, którzy idą za nimi, co przyczynia się do zwiększenia

ich oczekiwań, ale i wzmożonej niepewności. Musicie wszystko tak wyuczyć,

by strasząc tutaj, nie zapomnieć o obsłudze mgły z drugiej strony - nie chcąc

jednak ograniczać ich twórczego zapału, szybko dodała: - Myślę, że to się

może udać, jeśli będziecie wystarczająco szybcy.

- Czy są jeszcze jakieś zastrzeżenia? - spytał wilkołak.

- Zbyt późno włączyliście światła po drugiej stronie pieczary. Ludzie nie

powinni się tam zatrzymywać i czekać długo. Pamiętajcie, trzeba zawsze

straszyć „do przodu". Zbyt powolna była obsługa pajęczyny. Nie paliło się

też światło, wskazujące wyjście z budynku. Trzeba to będzie sprawdzić.

Widząc ich poważne twarze, Lizzie uśmiechnęła się.

- Za to scena w lochu była naprawdę wyśmienita - pochwaliła. - A tak przy

okazji, skąd się wziął ten zapach?

- To nasze pranie - odparł mnich.

-Też macie pomysły! - zachichotała, uderzając pięścią w ścianę. -

Pamiętajcie, mumia musi pojawiać się i znikać niezwykle szybko. Nie

chcemy przecież, żeby ktoś wyrżnął w te drzwi. W ciemności ich nie widać.

Bezpieczeństwo zwiedzających jest podstawowym problemem, o który

musimy zadbać - kopnęła mocno w ścianę. - Widząc mumię, ludzie cofną się

i uderzą w tę ścianę, tak jak to właśnie pokazałam. Trzeba ją będzie nieco

wzmocnić.

Rozległy się jęki dezaprobaty. Lizzie roześmiała się.

- Przecież macie jeszcze sporo czasu. Otwarcie dopiero pod koniec

tygodnia.

- Ale my mamy egzaminy śródsemestralne - poskarżył się mnich. - To

dlatego chcieliśmy wcześniej skończyć. Jesteś pewna, że ta ściana nie może

pozostać tak jak jest?

- Nie mogę ryzykować - odparła Lizzie - że jakiś wyrośnięty osiłek ją

rozwali, narażając siebie i was na niebezpieczeństwo. Będę tu w piątek na

końcową inspekcję - oznajmiła.

Wsiadając do samochodu zastanawiała się jednak, jakim cudem uda jej się

upchnąć w piątek jeszcze jedną inspekcję. Myślała, że tę tutaj będzie miała

dziś z głowy. Było jeszcze kilka innych domów, wymagających jej uwagi, w

tym ten, do którego właśnie zmierzała. Hotel Grozy w miasteczku duchów,

jednej z miejscowych atrakcji turystycznych.

Do święta Halloween [wilia Wszystkich Świętych, połączona ze

straszeniem, maskaradą i płataniem figli, przyp. tłum.] pozostał jeszcze

Allison Heather - Nawiedzona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: