sw_Klara.pdf

Adoracja Pana Jezusa

przeżywana wraz ze Świętą Klarą

Pieśń:

Panie Jezu nasz jedyny Panie i Zbawicielu

przychodzimy dziś do Ciebie z radością w sercu,

by oddać Ci chwałę i cześć.

Na tym spotkaniu pragniemy powierzyć się

całkowicie uzdrawiającej i uświęcającej mocy Ducha Świętego,

dlatego prosimy przyjdź Duchu Święty i daj nam łaskę, byśmy

podczas tej Adoracji mogli przede wszystkim uwielbić Boga.

Aby Bóg był uwielbiony w nas i przez nas w tej wspólnocie, którą

teraz tworzymy, choć pochodzimy przecież z różnych miejsc

i parafii.

Prosimy Cię Duchu Święty abyś nas otwierał. Otwieraj nasze usta

byśmy uwielbili Boga całym sercem, otwieraj nasze oczy byśmy

Go widzieli w drugim człowieku, otwieraj nasze uszy byśmy Go

słuchali, rozumieli i żyli słowem kierowanym do nas każdego dnia.

Maryjo zapraszamy Cię dzisiaj do nas ,Ty wiesz najlepiej co nam

jest potrzebne i o co mamy prosić. Wstawiaj się za nami

u Twojego Syna, my wiemy, że On niczego Ci nie odmówi .

Wzywamy również wstawiennictwa Aniołów, Archaniołów

i patronów tego miejsca: Świętego Michała Archanioła, Świętego

Franciszka, Świętego Ojca Pio, Świętą Marię Magdalenę

i Świętą Faustynę Kowalską. Szczególnie dziś zapraszamy Świętą

Klarę – oblubienicę Ducha Świętego. Prośmy ją aby wstawiała się

za nami u Boga wypraszając nam łaskę bycia ubogimi, pokornymi

i czystymi dziećmi naszego Ojca w niebie.

Spocznij na nas Duchu Pana. Duchu, który zstąpiłeś na nas

w godzinie Chrztu a swoje działanie wzmocniłeś w sakramencie

Bierzmowania – dotknij nas Swoją mocą, rozpal miłością,

oczyszczaj i wzmacniaj.

Pieśń: Spocznij na nas Duchu Pana

Klara urodziła się w 1193 roku w Asyżu. Pochodziła z bogatej

rodziny. Jej matka podczas ciąży usłyszała słowa: „Nie bój się,

gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce.” Pod

wpływem tych słów nadała dziewczynie imię Klara, co znaczy

jasna, czysta. Klara wzrastała w atmosferze miłości i pobożności,

a będąc sąsiadką Świętego Franciszka zauroczyła się jego stylem

życia i od wczesnych lat gnębiła i umartwiała swoje ciało. Kiedy

rodzice postanowili wydać ją za mąż za radą Franciszka, Klara

uciekła z domu do Tego, którego prawdziwie kochała - Jezusa

Chrystusa.

W umówionym kościele czekał na nią Franciszek ze swoimi braćmi.

Dziewczyna w ich towarzystwie ślubowała być na zawsze

posłuszną, uboga i pełną dziecięctwa Bożego. Nie spodobało się

to wszystko jej rodzinie, ale Klara mocno uchwyciła się ołtarza,

ogoliła sobie nawet głowę, by tym samym nie mogła już

spodobać się niedoszłemu mężowi.

Jezus powiedział: ”Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż mnie nie

jest mnie godzien . I kto kocha syna lub córkę bardziej niż mnie nie

jest mnie godzien.”( Mt. 10,37)

Słowa te to wezwanie do gotowości poświęcenia dla Jezusa tego

co dla nas najdroższe. Jest to zaproszenie do podporządkowania

wszelkiej miłości ziemskiej miłości Boga, tak aby jego wola była

dla nas zawsze najważniejsza. Jezus wiedział, że jeśli będziemy Go

kochali i szanowali ponad wszystko staniemy się także zdolni

prawdziwie kochać drugiego człowieka. Dopiero miłość Boga

i Jego życie w nas może nas uzdolnić tak jak Świętą Klarę

do miłości przekraczającej nasze ludzkie siły. Miała ona ogromne

współczucie dla wszystkich nieszczęśliwych, była otwarta

na potrzeby ubogich i cierpiących. Kreśliła na ich czołach znak

krzyża, uzdrawiała, pocieszała, pomagała rodzinom

i małżeństwom znaleźć drogę pojednania.

Pieśń:

Jezus mówi dalej: „Kto nie bierze swego krzyża,

a idzie za mną, nie jest mnie godzien. Kto chce

znaleźć swoje życie, straci je, a kto straci soje

życie z mego powodu znajdzie je.”(Mt 10,38-39)

Klara dla Jezusa wyrzekła się wszystkiego:

zostawiła dom, rodzinę, pieniądze, kandydata

na męża. Rodzi się pytanie: Czy naprawdę

Jezusowi chodzi o to by wyrzec się wszystkiego

w sensie dosłownym jak Klara?

Otóż nie ma nic złego w dostatnim życiu,

ale trzeba pamiętać o tym, że przede wszystkim trzeba troszczyć

się o życie wieczne i sprawy Królestwa Niebieskiego. Bo kto będzie

zabiegał w swoim życiu wyłącznie o pieniądze, wygodę, majątek,

sukces - na koniec straci wszystko.

Pieśń: Ofiaruje Tobie Panie mój

W wieku 18 lat Klara założyła zakon zwany zgromadzeniem Sióstr

Klarysek. W 1215 roku papież Innocenty III nadał temu zakonowi

„przywilej ubóstwa”. Siostry nie mogły posiadać żadnej własności i

utrzymywały się wyłącznie z pracy rąk własnych.

Do dziś zakon ten posiada najostrzejszą regułą: izolacja od świata,

milczenie a przede wszystkim skrajne ubóstwo. Chrystus żył w

najgłębszym ubóstwie „Ubogi został położony w żłobie, ubogi żył

w świecie i nagi wisiał na krzyżu”.

Jezus pragnie przyjść do ubogich i potrzebujących, aby w Nim stali

się bogaci, biorąc w posiadanie Królestwo Boże. Nadmierne

przywiązanie do bogactwa i spraw tego świata prowadzą do

zaniedbywania tego co naprawdę liczy się w oczach Boga.

Odciąga nasze myśli i wysiłki od służenia Bogu i czyni nas

niewolnikami rzeczy stworzonych.

Jakie sprawy liczą się w oczach Boga? Przede wszystkim to, byśmy

razem poznali Jego miłość do każdego z nas osobiście.

On stworzył nas z miłości i nie przestaje nas kochać. Otacza

nas nieustanną troską, gdyż naprawdę Mu na nas zależy. Jezus

umarł i powstał z martwych, abyśmy mogli doświadczyć życia

Bożego i mocą Ducha Świętego mieć w tym życiu udział.

Ufni w jego miłość do nas możemy miłować Go i służyć Mu

kochając i służąc innym jak Święta Klara.

Prawdziwym bogactwem jest nasza modlitwa, wyznawanie Bogu

miłości, każde czytane z wiarą słowo Pisma Świętego,

uczestnictwo we Mszy Świętej. Wszystko to pomaga nam

„nasiąknąć” sprawami, które tak naprawdę się liczą, a przez to

gromadzić skarb, który przetrwa na wieki.

Ojcze pomóż nam zawsze pamiętać o Tobie każdego dnia

naszego życia. Pokaż nam, jak mamy gromadzić skarby w niebie.

Ufamy, że troszczysz się o nas i nieustannie trzymasz nad nami

swoją rękę. Panie prowadź nas, tobie powierzamy naszą drogę.

Pieśń: Ty tylko mnie poprowadź

Swoje żarliwe modlitwy Klara wspierała surowym życiem, częstymi

postami i nocnymi czuwaniami. Już za życia dokonywała cudów –

cudownie rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je

i wyjednała im opiekę Jezusa. Pod koniec życia doznała

cudownej łaski, kiedy bowiem nadeszła noc Narodzenia

Pańskiego, osłabiona chora Klara pozostała na swym posłaniu.

Otrzymała jednak łaskę słyszenia i widzenia Pasterki odprawianej

w pobliskim kościele, dlatego też po śmierci została ustanowiona

przez papieża Piusa XII patronką radia i telewizji.

Jezus powiedział: „Zaprawdę , zaprawdę powiadam wam: Kto we

mnie wierzy będzie dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję,

a nawet większe od tych uczyni, bo Ja idę do ojca. A o cokolwiek

prosić będziecie w imię moje, ja to uczynię” (J 14,12-13)

Jezus podczas działalności publicznej dokonywał wielu znaków

i cudów. I dziś obiecuje nam wszystkim, którzy w niego uwierzymy,

że będziemy dokonywać tych samych dzieł a nawet jeszcze

większych. Najlepszym przykładem na prawdziwość tych słów

są cuda dokonywane przez Świętą Klarę. Już dziś możemy przyjść

do Pana z radosną nadzieją, ufając, że zobaczymy Jego dzieła.

Prosimy Go, aby otworzył nam oczy na swoje działanie w życiu

naszym i naszych bliskich. Ewangelia w tak wielu miejscach

zaświadcza, że Jezus jest zadowolony, gdy ktoś zbliża się do Niego

z żywą i ufną wiarą. Zaufaj więc Bogu. On jest zawsze dobry

i miłosierny. Mów Mu, jak bardzo cieszy cię Jego obecność i cuda

których dokonuje w tobie i przez ciebie. Nie bój się pragnąć

i oczekiwać od niego coraz więcej. Jezus jest nieskończenie hojny

i ma do dyspozycji niewyczerpalne zasoby łaski

i błogosławieństwa, których pragnie nam obficie udzielać.

Panie przychodzimy do Ciebie z radością i przejęciem. Jakie cuda

Twojej łaski dokonają się dziś w naszym życiu? Powierzam się Tobie.

Przyjdź i czyń wszystko, co chcesz, aby pogłębić naszą wiarę.

Pragniemy uwierzyć, że droga którą idziemy jest tą, którą Ty

dla nas wybrałeś.

Pieśń: Wierzę, że droga, którą idę

Klara obejmuje pozytywnym spojrzeniem naturę

i przeznaczenie człowieka, w którym objawia się

miłość i dobroć Boża. Pisze: „Jestem teraz pewna,

że dusza człowieka wierzącego, posiada największą

godność wśród wszystkich stworzeń, mocą łaski stała

się ważniejsza niż niebiosa, tylko dusza Jemu wierna

może stać się Jego przybytkiem i mieszkaniem”.

Świadczą o tym słowa prawdy „Jeśli mnie kto miłuję,

będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój

umiłuje go i przyjdziemy do niego i będziemy u niego przebywać”

(J 14,23)

A zatem możemy duchowo zawsze nosić Chrystusa w swoim ciele

czystym i dziewiczym, pod warunkiem, że będziemy stąpać Jego

śladami, zwłaszcza pokory i miłości. Jezus pragnie zamieszkać

w naszych sercach już teraz, usłysz Jego delikatne pukanie i zaproś

do twierdzy jaką jest twoja dusza.

Chwila ciszy

Pieśń: Oto stoję u drzwi i kołaczę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: