Śpiewnik 78.pdf

Beczkowy Pieśniczek

Bieszczadzki

Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna

I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów

a e

Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni

a e

Jak nie rzeka podziemna?

C e H

Groty w skałach wypłucze, żyły złote odkryje

a e

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

e a C e H

Niech się sypią lawiny kamieni!

Zderzyły burtą statki się, bosaki poszły w ruch,

Już na pokładzie bitwa wre, nie trzeba więcej słów.

I nie oszczędzał swego, gdy na brata trafił brat,

O chłopcach, co zginęli tu, zaśpiewa świat.

1788

Ta pierwsza morska podróż do Australii

F B

Łotry przy burtach, prostytutki w kojach,

F C

Wszyscy się bali, łkali i rzygali

F B

W ładowniach naszych skarbów moc, przeminął bitwy czas,

I tylko morze stoi w krwi kolejny jeden raz.

Okrutny los dosięgnął bryg, co wzbudził straszny gniew,

A tutaj morze niesie w dal złowieszczy śpiew.

Panie, coś w jeszcze nam nieznanych planach

F C

Miał czarne diabły strzegące wybrzeży

d a

Edenu, który przeznaczyłeś dla nas,

B C F

A w który nikt, prawdę mówiąc, nie wierzył!

B C d

ŹRÓDŁO

Czym żeśmy, marni, zasłużyli na to?

Ten, co zawisnąć miał za kradzież płaszcza -

Płakał nad swoją niechybną zatratą;

Nie widział Ciebie w robaczywych masztach

Statku, co tylko był więzieniem nowym;

Tej, co kupczyła ciałami swych dziatek -

Ani przez mgnienie nie przyszło do głowy,

Że to nadziei - nie rozpaczy statek.

Płynie rzeka wąwozem, jak dnem koleiny

Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej

Tam na górze są ponoć równiny

D G

I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy

a e

Sama biorąc na siebie cień zboczy...

a e H

Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije

Własna w czeluść ciągnie go siła

Niejeden żołnierz z ponurej eskorty

(Bo czym się los ich od naszego różnił?)

Wiedział, że nigdy już nie ujrzy portu,

Gdzie go podejmą karczmarze usłużni

I płatne dziewki; że zabraknie rumu

Zanim do celu przygnasz okręt szparki.

Z marynarzami pili więc na umór

I - wbrew zakazom - grali o więźniarki.

Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny

D G

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

e a C e H

A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień

Tej rzeki historia, tych brzegów

Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych

Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie

A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina

Ziemia nad nim się zrastać zaczyna...

Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu

Woda syczy i wchłania, lecz żyje

I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni

Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

Prawda, nie wszyscy próby Twe przetrwali,

Ale też ciężkoś nas doświadczał, Panie:

Nie oszczędzałeś nam wysokiej fali,

Za którą mnogim poszło w oceanie

Zakończyć żywot; innym dziąsła zgniły,

Wypadły zęby, rozgorzały wrzody...

Więc znaczną nasz zielony szlak mogiły

Szkorbutu, szału, francuskiej choroby.

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła

Pod kożuchem brudnej zieleni;

Tam ślad, prędzej niż ten, co zostawił go, znika

Niewidoczne bagienne są sidła

Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki

Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!

Nikt nie odnajdzie w ruchomych otchłaniach

Ciał nieszczęśników - oprócz Ciebie, Boże.

Ich żywot grzeszny epitafiów wzbrania,

Lecz - ukarani. Więc wystarczy może,

Żeś się posłużył straszliwym przykładem:

Oni naprawdę dotarli do piekieł,

A umierając nie wierzył z nich żaden,

Że w swym cierpieniu umiera – człowiekiem.

W drodze do raju, przewrotności Twoja,

d g

Która sama siebie żłobiła

Jest i będzie, będzie jak była

Ląd nam się wydał niegościnny, dziki;

Łotr bez honoru, kobieta sprzedajna

Z dnia na dzień - jak się stać ma osadnikiem

Nieznanych światów? Bo rozpoznać Raj nam

Nie było łatwo; znaleźć w sobie siłę,

Wbrew przeciwnościom, bez słowa zachęty

By mimo wszystko żyć - nim nam odkryłeś

Kraj szczodry w zboże, złoto i diamenty.

Walcz i giń - to rozkaz Twój

F D

Posłuszny bądź, bo wdepniesz w gnój

e G a

Za Anglię zdychaj, tak każe król

e F G a

Trzeciego dnia zaczęło się

Wiatr łzy wyciskał na mokry dek

A Hiszpan walił ze wszystkich luf

Do dziś nikt nie wie, ile wtedy spadło głów

Łajdacki pomiot, łotrowskie nasienie

d g

Czerpiąc ze spichrza Twoich dóbr wszelakich -

B C F

Dowódca nasz pod pokład zbiegł

W najdalszym kącie na kolana legł

Histeria w oczach i głupi śmiech

Tak właśnie wydał swój ostatni dech

W nas jest Raj, Piekło -

d B

I do obu – szlaki.

F C (d)

ALEKSANDER SIERGIEJEWICZ PUSZKIN

Nazajutrz, gdy opadły mgły

Nie było ważne gdzie Oni, gdzie My

Zwycięzcą był ten, kto jeszcze żyw

Kogo stać jeszcze na ostatni zryw

Co było nie wróci i szaty rozdzierać by próżno.

a E7

Cóż, każda epoka ma własny obyczaj i ład,

C G7 C A7

A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin

d G7 C E a

To właśnie wtedy poczułem, że

W morze me życie wpisane jest

Na statku, co Jego Królewską mość

O pianę na pysku przyprawi i dziką złość

Tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.

7 a

Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkania,

I tyle jest aut i rakiety unoszą nas w dal,

A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie

I nie ma już sań i nie będzie już nigdy, a żal.

Walcz i giń za honor swój

Sercu posłuszny nie wdepniesz w gnój

Poślij królowi grad wrogich kul

Do Anglii nie wracaj - tam zdycha król

Przyjmuję pojętny mój wiek, mego Stwórcę i Mistrza.

Ten trzeźwy mój wiek, doświadczony mój wiek pragnę czcić...

A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza.

I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić.

ZŁOTO DLA ZUCHWAŁYCH

No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił,

I wszystko już jest, cicha przystań, non iron i wikt,

A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym,

Górują cokoły, na których nie stoi już nikt.

Na morzu szalał wściekły sztorm, na strzępy żagle rwał,

d C

Baksztagiem ciągnął statek nasz, przy sterze Johnson stał.

d F

W oddali widać stary bryg - dziś będzie nasz.

B d

Co było nie wróci, wychodzę wieczorem na spacer

I nagle spojrzałem na Arbat i - ach, co za gość!

Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się,

Ach głowę bym dal, że już jutro wydarzy się coś!

Ze wszystkich luf i jeszcze raz! Dosięgnij go!

B d

Jupijaj ej, jupijaj o...

F d

Ze wszystkich luf i jeszcze raz! Zatopmy go!

B d

Z kubryka ruszył każdy z nas, wprost od cynowych mis,

Kulawy bosman dzieli broń, na pokład każe iść,

Mocarna ręka chwyta nóż i dłoń zaciska się,

Dziś marny, brygu, jest twój los - wzbudziłeś gniew.

I nie uciekaj od wrogich kul

F D

Choć tyle wiemy własnym doświadczeniem:

d a

W bocianim gnieździe majtek zły, wichura smaga twarz,

Jupijaj ej, jupijaj o...

F d

Wyszliśmy piękni dla siebie

Fis h

AVE VIRGO MARIA

I tacy zadziwieni

A D

Nasze serca gorące

Ośmiu Gotów i dwudziestu dwóch Norwegów

e h

Bić równo zaczęły

W odkrywczej wyprawie z Winlandii na zachodzie

Rozbiliśmy obóz obok dwóch skalnych wysepek

Dzień drogi na północ od tego kamienia

Łowiliśmy ryby jeden dzień

Po powrocie znaleźliśmy dziesięciu ludzi

Czerwonych od krwi i martwych

Jakby same tylko były na Ziemi

G Fis

A przecież mogłem być e

Przed twoją erą A D

A przecież mogłaś być G e

Przed moją erą

Fis h

Ave Virgo Maria chroń nas od złego

Ave Virgo Maria

Ave Virgo Maria wybaw nas

Zbiegliśmy razem ty i ja

Z gór ośnieżonych w ciepłą dolinę

Kto tak dobry był

I pomógł nam się spotkać

W tej oszalałej gęstwinie

Postawiliśmy dziesięciu ludzi nad morzem

Na straży naszych statków

Czternaście dni drogi od tej wyspy

Rok 1362

Wyszliśmy nadzy dla siebie

Z nocy na światło dzienne

Nasze zegarki ślepe

Chodzić nagle zaczęły

O jednej i tej samej godzinie

BALLADA MAJOWA

ZEGARMISTRZ ŚWIATŁA

Brnąłem do ciebie maju przez mrozy i biele

G fis G A

Przez bezbarwne szpitale korytarze stycznia

W tych korytarzach słońce gasło ustawicznie

A kiedy przyjdzie także po mnie

h A

Zegarmistrz światła purpurowy

E h

By mi zabełtać błękit w głowie

D A

A teraz maj dokoła maj wyświęca ogrody

D A G h

To będę jasny i gotowy

E h

I cały ja i cały ja zanurzony w Jordanie pogody

G D G A

A teraz maj i maj i maj dokoła się święci

Od wonnych bzów szalonych bzów wprost w głowie się kręci

Spłyną przeze mnie dni na przestrzał

Zgasną podłogi i powietrza

Na wszystko jeszcze raz popatrzę

I pójdę nie wiem gdzie - na zawsze.

I płyną przeze mnie dmuchawce jak dzieciństwa echa

I wielka jest majowa moc kiedy niebo się do ziemi uśmiecha

Śpi w twoim wnętrzu chłopiec w chłopcu pierwszy zachwyt poznaję

Z twoich ziaren wyrosną sady strudzonemu pielgrzymką ulżyj dodaj wiary

ZEMSTA

W pochmurny dzień zwinęli nas

a G

BALLADA O ŚW. MIKOŁAJU

Dwudziestu chłopa - to w sam raz

F B G

W kajdany ręce przybrali wnet

a G

W rozstrzelonej chacie rozpaliłem ogień

a d E a E a

I popędzili nad morza brzeg

F e a

Z rozwalonych pieców pieśni wyniosłem węgle.

a d E a E

Naciągnąłem na drzazgi gontów błękitną płachtę nieba,

a C d E

W gardziele okrętu, gdzie szczur nawet gnił

Wepchnęli wszystkich, kto jeszcze żył

I nikt nie spytał, czy matka wie

Że właśnie żołnierzem króla stałeś się

Będę malować od nowa wioskę w dolinie.

C d E a E a

Święty Mikołaju, opowiedz jak tu było

C G C E

Jakie pieśni śpiewano, gdzie się pasły konie.

a d a E a d E a G a

Przez śnieżyce i zaspy i lute zawieje

D A G h

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: