Andrzej Pilipiuk - Weźmiesz czarną kurę.pdf - e-book - Bigby

tytuł: "Weźmisz czarną kurę"

autor:Andrzej Pilipiuk

tekst wklepał: bimini@poczta.gazeta.pl

drobna korekta: dunder@poczta.fm

Andrzej Pilipiuk ur. w 1974, z wykształcenia archeolog, z zamiłowania pisarz,

publicysta, niezależny historyk i poszukiwacz meteorytów. Jak go podsumował jeden

z czytelników "najwybitniejszy piewca wsi polskiej od czasów Reymonta". Debiutował

w 1996 roku na łamach "Fenixa" opowiadaniem "Hiena" - otwierającym cykl opowieści

o losach i przygodach Jakuba Wędrowycza, plugawego degenerata, bimbrownika i

egzorcysty. W ciągu ostatnich pięciu lat powstało przeszło 40 utworów powiązanych

postacią tego bohatera. Dwukrotnie nominowany do nagrody im. Janusza A. Zajdla,

w kategorii "opowiadanie roku" oraz, również dwukrotnie, do Śląkfy jako "pisarz

roku". Od trzech lat autor współtworzy kontynuację cyklu powieści o przygodach Pana

Samochodzika - zapoczątkowanego przez Zbigniewa Nienackiego. Napisał też szereg

powieści dla młodzieży, które dotąd nie doczekały się publikacji. Więcej informacji

znajdziesz na stronie www.pilipiuk.w.pl

* * *

Lublin 2002

graficzne i projekt okładki

Studio Wizualizacji GRAPHit

Poznań, 856 00 39

Redakcja serii: Eryk Górski, Robert Łakuta

Redakcja: Eryk Vort

Ilustracje: Hubert Czajkowski

Skład: Piotr Śmiałek

Korekta: Marta Rodak-Nawrot

Wydanie I

ISBN 83-8901 l-xx-x

Zamówienia hurtowe:

Firma Księgarska lacek Olesiejuk

ul. Kolejowa 15/1Z 01-217 Warszawa

tel./fax:(22)63148 32 www.olesiejuk.pl, e-mail: hurtolesiejuk.pl Wszelkie prawa

Książka, ani żadna jej część, nie może być przedrukowywana, ani w jakikolwiek inny

sposób reprodukowana, czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana

elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu

bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydawnictwo Fabryka Słów Sp. z o.o

Rynek 2, 20-111 Lublin

Tel/fax.(8l)53222 77

www.fabryka.pl, e-mail: fabrykafabrykapl

Skład, druk i oprawa: Drukarnia GS Sp. z o.o. Kraków, (l 2) 260

* * *

Spis treści

Weźmisz czarną kurę

Problemy

Bimbrociąg

Dom bez klamek

Drewniany umysł

Dziadek

Lenin

Lenin 2 - Coś przetrwało

Okazja

Ostatnia posługa

Znalezisko

W kamiennym kręgu

Ostateczna polisa na życie

Park Jurasicki

Reprywatyzacja

Spowiedź

litanie

Zbrodnia doskonała

Pogotowie

* * *

To pierwsza książka od dłuższego czasu przeczytana przeze mnie od deski, z której

zrobiono papier, aż po ostatnie ogłoszenia umieszczone na kartonowej okładce.

Wchodziła jak mały harry potter (z taką nazwą spotkałem się w sklepie monopolowym

na oznaczenie zielonogórskiej dry whisky w najmniejszej pojemności). Język i klimat

Redlińskiego, pomysły prawie z Mrożka, atmosfera rodem z Suwałk Stanisława Tyma,

ale nie ma to nic wspólnego z wzorcami czy powielaniem, bo Pilipiuk jest na wskroś

oryginalny. Bardziej przypomina mi polskiego zaściankowego szlachetkę, któremu z

całego bogatego poprzedniego bytu została już tylko brymucha i telepatia w stylu

późnego Kaszpirowskiego, ale nie tylko. Wędrowycz potrafi zaskoczyć nawet samego

siebie. Jego wędrówki w czasie, w carskim uniformie, egzorcyzmy i walka z duchami,

to sceny z życia naszej swojskiej prowincji, pokazane w stylu iście gogolowskim,

godne uwagi nawet czytelnika przyzwyczajonego do tolkienowskiej atmosfery książek

Sapkowskiego. Najlepszy cywilny egzorcysta w kraju. Jakub Wędrowycz. Najlepiej

wyślij mu sms (opłata tylko 2 flaszki wina marki Łzy sołtysa).

Gabriel Leonard Kamiński

* * *

BESTSELLER

Andrzej Pilipiuk

Kroniki Jakuba Wędrowycza

Niektórzy mają swoje zmory, bezsenne noce, koszmary, żonę postury czeskiej

kulomiotki Zdenki Fibingerowej, teściową, radykalną zwolenniczkę Radia Maryja, a

wieś lubelska i okolice Tróścianki, Bończy swojego nieśmiertelnego terminatora,

cyborga zlikwidowanych pegeerów Jakuba Wędrowycza. Otóż ten facio w kufajce, w

kosmicznych gumiakach madę by Stomil przemierza ziemski padół w poszukiwaniu dusz

nieczystych. Tak jak bohater żywo wyjęty z książek Tyma i Himilsbacha. Koniecznie

musicie sięgnąć po ten bestsellerowy tom Andrzeja Pilipiuka. Przekonałem się o tym

osobiście śledząc losy jego pisarstwa od "Kronik...". Powiem wam jedno. Zgadzam

się z opiniami Dukają, Brzezińskiej, że jest to na wskroś oryginalna polska linia

fantasy. Bez żadnego kitu i kminy podpisuję się lewą ręką, zezując spod oka czy

nie wyrastają mi błoniaste odrosty między palcami, pod listą wyborczą Pilipiuka

na szeryfa Polskiego Klubu Literackich Egzorcyzmów. Pamiętajcie - nie Wielki Brat,

czy Idol, ale Jakub Wędrowycz i Czarownik Iwanów uleczą waszą zbolałą duszę i

zaspokoją apetyt na przeżycie jeszcze jednego literackiego dejavu.

Gabriel Leonard Kamiński

* * *

BESTSELLER

Andrzej Pilipiuk

Czarownik Iwanów

* * *

WEŹMISZ CZARNĄ KURĘ

Jakub Wędrowycz stał wpatrując się ponuro w swoją niedoszłą plantację malin na

Białej Górze. Pole dobrane było idealnie. Południowa ekspozycja, solidnie zasilone

obornikiem. Wąskie i długie. A jaki piękny był z niego widok. Wzrok właściciela

mógł się swobodnie ślizgać po całej dolinie. Na lewo widać było wysadzaną drzewami

drogę do Huty, dalej majaczyła kapliczka stojąca na rozstajnych drogach. Przed nim

w dolinie leżały Wojsławice. Wyraźnie widział białą sylwetkę kościoła i dach byłego

ratusza. Za wsią wznosił się masyw Mamczynej Góry i Zamczyska i tylko źle dobrany

punkt obserwacji utrudniał dostrzeżenie wielkiej piaskowni. Dalej, już na prawo

od niego widać było kirkut i pagórki, za którymi leżała Tróścianka. Jeszcze dalej

majaczył Witoldów, a kępa drzew wyznaczała położenie jego rodzinnego Starego

Majdanu. Daleko. Prawie osiemnaście kilometrów. Za plecami wznosił się niewielki

pagórek, a dalej był las, poprzecinany licznymi parowami. W lesie znajdował się

cmentarz z pierwszej wojny światowej. A tu była jego plantacja. Jego niedoszła

plantacja. Dziesięć arów malin, obecnie wgniecionych w ziemię kołami kombajnu,

który przejechał tędy co najmniej cztery razy. Większość owoców opadło na ziemię.

Niektóre krzaczki uniknęły losu swoich braci, lecz niewiele ich zostało. - Podłość

ludzka nie zna granic - powiedział w przestrzeń. Jego nieletni syn Mikołaj podniósł

się z ziemi, gdzie badał ślady. - Maliny zebrali najpierw z grubsza do wiader, a

później pojeździli kombajnem. Sądzę, że nie po to, aby ukryć ślady, ale to jedyna

droga tędy. - Droga?! - Przepraszam, tato. Miałem na myśli, że to jedyny równy

kawałek pola. Ta świnia nie mogła przejechać polną drogą obok, bo ryzykowałby

zerwanie bębna. Pojechał na skróty. Idziemy na milicję? - Nie. Weźmiemy zemstę we

własne ręce. Na skraju pagórków od strony lasu pojawił się Józef Paczenko siedzący

na swojej klaczce. Po chwili podjechał do nich. - Ślady ciągną się aż do pola Jopka,

które jest ślicznie skoszone. Podobnie jak dwa sąsiednie. W jeden dzień na pewno

nie dał rady. Musiał tu szaleć co najmniej trzy dni. - Cholera i nikt mnie nie

zawiadomił - zdenerwował się Jakub - żeby ich tak diabli wzięli. Jak im jestem

potrzebny to jak sarenki do wodopoju, a tak to kamieniami rzucają. Kłody pod nogi.

Na każdym kroku. - Nu, nie denerwuj się. W gminie są dwa kombajny. A to myślę, że

była "Yistula" Świrskiego. Job, jeho matery! - A to świnia. Świnia, co kiedyś był

kolegą. - Nu, i co ty będziesz robił?

- Zajdziem go we dwu i przetrzepiemy mu gnaty. Ja na milicję chodzić nie będę. -

Za dobrze cię tam znają. Choroszo. Pójdziem we dwu, i przetrzepiemy mu skórę i co

z tego wyjdzie? Obijem gówno, a będziemy odpowiadać jak za człowieka. Jeśli chcesz,

to oczywiście ja zawsze z tobą. - Ty Józef boisz się sprać jednego faceta? A

pamiętasz jak we wojnę szlachtowaliśmy szwabów jak wieprzki. -Wojna to co innego.

Lepiej będzie zrobić mu jakieś subtelne kuku. -Kuku? Subtelne... Naraz Jakub urwał

tknięty nagłą myślą. Twarz jego rozjaśnił ponury uśmiech. - Jak subtelnie? -

zapytał. - Co miałeś na myśli? - Podpalimy mu stóg, albo i stodołę.

- Równie dobrze mógłbym się pod tym podpisać! Wiesz kogo gliny będą podejrzewać

w pierwszej kolejności? Mnie. Nie zapominaj, ile czasu siedziałem za ukraińską

partyzantkę. - A ja miałem amnestię. - Ale z tą subtelnością to miałeś dobry pomysł.

Masz trochę bimbru? Tego mocnego? - Dla ciebie zawsze. Ile ci trzeba? - Dziesięć

litrów!

- Dużo, ale znajdzie się. Wpadnij do mnie wieczorkiem. Po dojeniu. Pożegnali się

i Józef pojechał na swojej klaczce w dolinę. Jakub i Mikołaj obserwowali go przez

chwilę. - On jest jakiś dziwny tato. - Zawsze taki był. Gdy się zdenerwuje, mówi

jakoś dziwnie. A konie słuchają go jak psy. - Dlaczego nigdy nie używa siodła? -

Sam go zapytaj. Konie go lubią. Zresztą jego ociec Anzelm też był dziwny. Ważne,

że odleje mi spiritu. - Po co ci aż dziesięć litrów? - Zobaczysz. Subtelnie. Zemsta

musi być subtelna.

Roześmiał się ponurym rechotem, którego nauczył się w więzieniu od najbardziej

zatwardziałych kryminalistów. Sto metrów dalej poderwało się stadko kuropatw

spłoszonych tym dziwnym dźwiękiem. Ich koń zastrzygł niespokojnie uszami, choć

powinien już przywyknąć. Wsiedli na wóz i pojechali do domu. Gdy tego wieczora Jakub

zaszedł do zagrody Paczenków, dobiegało właśnie końca wieczorne dojenie. W oborze

panował dziwny niepokój. Koń przestępował z nogi na nogę, to znów uspokajał się.

- Co z nim? - zapytał Józefa. - A nerwowy trochę. Siadaj i poczekaj, już kończę.

Pociągnął jeszcze kilka razy strzyki i klepnął krowę w zad. Zdjął z wiadra gazę

i wycisnął pianę do niewielkiego kubka. Następnie przeszedł z nim w kąt obory, gdzie

wlał jego zawartość do niewielkiej rurki sterczącej z polepy. - Na co to robisz?

- zdziwił się Jakub, który pochlebiał sobie, że zna wszystkie miejscowe zabobony.

- Jakby to powiedzieć, dla kotów w piwnicy. Bidne, głodne kotki. - Masz piwnicę

pod oborą? Józef wzruszył ramionami. - Czy to ważne. Chodź do chałupy. Naleję ci

bimbru. Poszli. Wewnątrz domu panował nieład, znać było brak kobiecej ręki. Jak

to u wdowca. Wdrapali się na strych, gdzie sporą część pomieszczenia zajmował

solidny kocioł i system rurek tudzież kilka kadzi z zacierem. - Nie boisz się, że

ci spadnie na łeb której nocy? - Ni, solidna chałupa. A sufit sam stawiałem.

Wytrzyma.

Podłoga posypana była warstwą piasku. W tym piasku leżały butelki pełne cieczy.

Jakub podniósł jedną z nich i popatrzył przez nią na zachodzące słońce widoczne

w niewielkim okienku. - Lepszy niż Josifa. - Pewno. Ja dbam o swój żołądek. Potrójnie

destylowany. O kumpli też dbam. To na łapówkę? - Jako honorarium. - Ty nie wynajmuj

żadnych łepków do łamania mu kości. Sypną się przy pierwszej okazji. Sami możemy

to załatwić. - Ja nie łepków. Mówiłeś "delikatnie" i ja nad tym myślałem. I mam

pomysł pierwszej klasy. - Skoro tak, to daj plecak. Załadowali go do pełna, a potem

jeszcze sprawdzili, czy samogon na pewno jest dobry. Sprawdzanie zaczęło się od

małej dawki, w której dawało się wyczuć jakiś obcy posmak, potem przyszła kolej

na większą dawkę, dla dokładniejszego zbadania obcej domieszki. Dawka ta okazała

się jednak niewystarczająca. Dopiero nad ranem udało się ustalić, że zapewne jest

to dodatek soku z jabłek, który wcześniej znajdował się w tych butelkach, ale

ostateczne zweryfikowanie tej hipotezy przyjaciele odłożyli na inną okazję. Chata

Karwowskiego leżała daleko od Uchań na wzgórzu koło przejętego przez "Herbapol"

pałacu. Jej lokator najwyraźniej nie życzył sobie kontaktów z mieszkańcami wsi,

a oni równie mało życzyli sobie kontaktu z nim. Z "Herbapolem" toczył wojnę

podjazdową, milicja nękała go za prowadzenie "pokątnej praktyki paralekarskiej",

a ludzie rzucali w niego kamieniami. Edward Karwowski był bowiem znachorem. Ponadto

zajmował się wróżbiarstwem i kilkoma naukami pokrewnymi. Podobno umiał też rzucać

uroki, choć tego oczywiście nikt nie był w stanie sprawdzić w sposób jednoznaczny.

Owszem gliniarze, korzy go nachodzili, cierpieli potem na świerzb i biegunkę, a

jeden nawet wyłysiał, wyjątkowo często psuły im się zęby i radiowozy, a dwa razy

spłonął posterunek, ale ostatecznie jakieś dziewiętnastowieczne choroby każdemu

mogą się przytrafić, a posterunek może się zapalić z wielu powodów. Podobnie jak

każdy weterynarz może naukowo wyjaśnić utratę mleka u krów, a higienista

powstawanie kołtunów na głowach miejscowych plotkarek. Nieurodzaj dotykający

wybiórczo pól jednych rolników, podczas gdy sąsiednie rodziły wysokie plony, był

zapewne kwestią umiejętnego nawożenia, a gradobicia też się ostatecznie zdarzają,

choć fakt dokładnego wycelowania w pola pegeeru może być już na ten przykład nieco

zastanawiający. Jakub Wędrowycz stanął przed chatą i rozejrzał się po okolicy. Nie

podobało mu się to miejsce. Było dziwne. W promieniu dwudziestu metrów od chaty

gleba była wypalona na suchą glacę. Sterczały z niej smętne pozostałości jakichś

badyli. Wyglądało to jak mały kawałek pustyni rzuconej w świat lasów i pól

Lubelszczyzny. Zjawisko było o tyle dziwne, że zaledwie dwanaście godzin wcześniej

nad okolicą przeszła burza z piorunami i wszędzie wokoło stały kałuże wody. Dom

chylił się ku ziemi. Wokoło powtykane w glebę patyki obwieszone kolorowymi

szmatkami klekotały ponuro uderzając o siebie. Zdobiąca drzwi krowia czaszka

ozdobiona paciorkami skłaniała do refleksji. Jakub zapukał. - Zjeżdżaj - dobiegł

go ze środka starczy głos. - Wybacz mistrzu, że cię nachodzę, ale mam ważną sprawę

-zaczął. Z wnętrza dobiegł dźwięk oznaczający, że mieszkaniec rzucił w drzwi butem.

- Mam prezent - dodał. Wewnątrz panowała przez chwilę cisza. - Ktoś ty? - dobiegło

wreszcie pytanie zabarwione ironią. - Jakub Wędrowycz ze Starego Majdanu.

Egzorcysta amator. Byłem już tu kilka razy, ostatnio cztery lata temu... - Wejdź

Andrzej Pilipiuk - Weźmiesz czarną kurę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: