Joanna Chmielewska - 2006 Autobiografia t 6 Stare próchno.pdf - 5 eBOOK - forestglump

JOANNA CHMIELEWSKA

AUTOBIOGRAFIA TOM 6

STARE PRÓCHNO

Nosem już mi powychodziły te wszystkie młodości i postanowiłam się

zestarzeć. Niestety, siła wyższa, czyli tak zwane życie, nie uwzględniło mojej

decyzji i uparcie dostarcza mi wrażeń, właściwych dla osoby młodej i pełnej

wigoru. Część z tego próbuję wykorzystywać w książkach, ale całości nie daję

rady, niechże się zatem ta orgia głupich przypadłości nie zmarnuje i znajdzie

miejsce w upiornej autobiografii, która wcale nie spełniła swojego zadania.

Jak napomknęłam na samym wstępie do pierwszego tomu, zaczęłam ją

pisać po to, żeby uniknąć pytań, powtarzanych po tysiąc razy, i hurtem

udzielić odpowiedzi na wszystko. No i rezultat jest... proszę bardzo, ktoś

zgadnie, jaki...?

We wrześniu Anno Domini 2002 w kolejnym wywiadzie zapytano mnie

żywiutko i z zachłannym wręcz zainteresowaniem:

Skąd biorę pomysły do książek?

Czy bohaterowie moich utworów są prawdziwi i żyją?

Czy mieli do mnie pretensję za zrobienie z nich bohaterów?

Czy Lesio istnieje?

Ile z tego wszystkiego przeżyłam osobiście?

Czy bohaterka to całkiem ja, a jeśli nie całkiem, to w jakim zakresie?

Jak to się stało, że zaczęłam pisać i dlaczego?

I wszystkie inne tym podobne.

Na szczęście najpotężniejsze oberwanie chmury nastąpiło w Rosji, gdzie,

zamiast mnie, odpowiadał tłumacz, niech mu Pan Bóg da zdrowie, który

odpowiedzi znał na pamięć, ja zaś mogłam sobie pomilczeć, siląc się tylko na

uśmiech, mam nadzieję, że miły. Za ruskich dziennikarzy do polskich nie

mogę mieć pretensji, ale i naszym nic nie brakuje, z czego wynika, że

autobiografię, jako pomoc życiową, mogę spokojnie pod tramwaj podłożyć.

Ukoronowaniem tych wysoce pożądanych skutków jest straszliwe dzieło

pana Tadeusza Lewandowskiego, z którego to dzieła nareszcie dowiaduję się

co myślę, co robię, jakie miewam poglądy i co też wyczynia moja, łagodnie

mówiąc, mocno zwichrowana osobowość. Zdaje się, że miał to być wywiad.

Komentarzem do wywiadu zajmę się na końcu, uparcie bowiem usiłuję

zachować coś zbliżonego do chronologii.

Ale przysięgam! Po napisaniu niniejszego tomu, o ile później będę

jeszcze żywa, nikomu na żadne pytanie nie odpowiem! Niech sobie przeczyta

wszystko i rychło mu się odechce, a głupią ciekawość diabli wezmą...

Ostatnimi czasy coraz bardziej jęła mi słodzić życie elektronika.

Rzecz jasna, pazurami i zębami broniłam się i bronię przed bezpośrednim

kontaktem z tą dziedziną wiedzy ścisłej, a już z pewnością odmawiam zgody

na pozostawanie z nią sam na sam. Z krzykiem żądam pomocy, którą w

największym zakresie służył mi początkowo Tadzio, syn mojego kumpla z

młodych lat, Maćka, a oprócz niego parę innych osób.

Zdaje się, że na samym wstępie do owych przerażających kontaktów

wyszło na jaw, iż muszę posiadać dwa telefony komórkowe, a nie jeden, a w

ogóle nie mogę kupić żadnego, ponieważ nie dysponuję stałym miejscem

pracy. Słowo daję, tak było jeszcze parę lat temu, a chodziło, rzecz jasna, o

wypłacalność. Okazało się, że mnóstwo osób, zazwyczaj młodych i

przedsiębiorczych, korzystało z komórek, nie płacąc rachunków.

Wobec tego Tadzio kupił na siebie i przystąpiliśmy do sprawdzania

urządzenia przy moim kuchennym stole, obficie oprzyrządowanym.

Siedziałam cicho i grzecznie, Tadzio zaś wziął słuchawkę i zaczął

dzwonić. W momencie, kiedy się łączył, natychmiast zaczynał dzwonić jego

telefon komórkowy. Nikt się w nim nie odzywał. Za trzecim razem Tadzio się

zdenerwował.

— Co za kretyn dzwoni i rozłącza się od razu...?!

— Tadziu, może ty dzwonisz ode mnie do siebie? — wysunęłam

żartobliwą supozycję.

Tadzio spojrzał na przyrząd, spojrzał na mnie i łupnął się w czoło.

— No pewnie! Przecież ja dzwonię do ojca, rany boskie, do nas zawsze

była czwarta pozycja, a teraz pani zapisała tu mój komórkowy! Ten kretyn,

znaczy, to ja...

W słuchawce miałam zapisane: dzieci, to jeden, Teresa, to dwa, Tadzio

cztery, mój plenipotent pięć, Julita sześć, Maria siedem... Dzięki czemu

kompletnie nie pamiętałam już i zresztą nadal nie pamiętam żadnych

numerów telefonów, ponadto cyfra na słuchawce odpadła, bo zrobiło się tego

za dużo. Jedyny numer, jaki nie wiadomo dlaczego utkwił na zawsze w

którymś zakamarku mojego umysłu, to właśnie numer Maćka, ojca Tadzia.

We wszelkich okolicznościach telefonicznych, jakiejś naprawy, zmiany,

czegokolwiek, zawsze dzwoniłam do Maćka dla sprawdzenia, czy dobrze

działa.

Urządzenie często pokazywało dziwne sztuki i kiedyś, wróciwszy z

wizyty u niego, stwierdziłam istnienie osobliwej blokady, którą na szczęście

już znałam i wiedziałam, że ktoś powinien do mnie zadzwonić, żeby się

odblokowało, a możliwe, że mi to odblokowano zdalnie i chciałam się w tej

kwestii upewnić. Szczegółów technicznych nie pamiętam i proszę mnie nimi

nie dręczyć. Zadzwoniłam do Maćka.

— Maciek — powiedziałam tajemniczym głosem. — Jak do mnie zaraz

zadzwonisz, to ci powiem, co widziałam w twoim domu, jak wychodziłam.

Odłożyłam słuchawkę i Maciek, rzecz jasna, natychmiast do mnie

zadzwonił.

— Co widziałaś?!

— Takiego wielkiego szczura, słowo daję, jak prosiak. Na parterze,

właził do góry po rurze kanalizacyjnej.

— Nie żartuj...!

— Jak Boga kocham. Święta prawda. Powinniście chyba coś zrobić?

— O rany boskie...! — jęknął Maciek i rozłączył się. Innym razem,

znajdując się poza granicami kraju, zadzwoniłam do niego i poprosiłam:

Maciek, zadzwoń do Tadzia, niech on zadzwoni do Marii, ona mu da

telefon do Julity, niech zadzwoni do Julity, żeby przyszła do mnie do domu,

ma moje klucze, niech znajdzie taki duży, zielony notes i niech do mnie

zadzwoni. Zapomniałam zabrać notes i teraz nie mam przy sobie ani jednego

numeru telefonu, do nikogo.

— A numer telefonu tej Marii...? — spytał Maciek ostrożnie.

— Tadzio ma, bo jej robił zamek u drzwi. A do mnie jest w tej chwili...

Czekaj, weź coś dopisania, zaraz ci podyktuję...

Tym sposobem moja pamięć znęcała się wyłącznie nad Maćkiem.

Komórki to był zaledwie delikatny początek. Dalej poszło rozpędem,

ponieważ dałam się namówić na komputer, na co główny wpływ miały błędy

składacza.

Każdy człowiek, wklepując tekst, robi błędy i od tego jest korekta, żeby

je poprawić. Doszłam do wniosku, że z dwojga złego wolę już poprawiać

własne niż cudze, zawsze to trochę mniej roboty, i zgodziłam się ustawić w

domu niezrozumiałe ustrojstwo, drukować wszystko dla siebie, a składaczowi

wysyłać dyskietkę. Rzecz oczywista, do dziś dnia samodzielnie dyskietki

nagrać nie umiem, odtworzyć również nie, i za każdym razem albo przychodzi

Joanna Chmielewska - 2006 Autobiografia t 6 Stare próchno.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: