Wyrypajew - Dzień Walentego.pdf - Wyrypajew Iwan - Nawroty

Iwan Wyrypajew

Dzień Walentego

Przekład Agnieszka Lubomira Piotrowska

„Nie próbujecie szukać logiki czasu – czas nie posiada logiki.

Nie próbujecie wyjaśnić czasu w sposób logiczny,

czas jako taki nie istnieje. Są tylko dwie rzeczy: miłość i miłość”

Kora Al. Muzani (filozof arabski, IX w.)

Osoby:

Walentyna – 60 lat.

Katia – 18-20,

35-40,

60 lat.

Walenty – 18-20,

35-40 lat.

SCENA I. Tort z blinów .

Pokój Walentyny. Odświętnie nakryty stół na dwie osoby. Skromne zakąski, nie ma alkoholu.

Pośrodku pokoju stoi Walentyna. Trzyma za sznurek duży, fioletowy balonik, który zawisł nad

jej głową.

WALENTYNA. (Zwraca się do sali) . Wiecie, mam dziś urodziny. Kończę sześćdziesiąt lat.

A wiecie, gdzie dziś byłam? W cyrku. Oglądałam widowisko, a potem kupiłam sobie ten

balonik. Z okresu dzieciństwa najbardziej utkwiło mi w pamięci, jak moja starsza siostra

Żenia, ukradkiem przyczepiła agrafką taki sam balonik naszej babci. Do sukienki na plecach.

Babcia siedzi w fotelu, opowiada nam jakąś historię ze swojego życia, a nad jej głową wisi

właśnie coś takiego. Omal nie umarłyśmy ze śmiechu. A tak przy okazji, takiego balonika nie

da się samemu nadmuchać, nawet nie próbujcie. Taki balonik można albo kupić, albo dostać

w prezencie, bo jest napełniony helem. Ja go kupiłam. Nikt mi dziś jeszcze nie dał żadnego

prezentu. Ale wiem, jestem pewna, że zaraz przyjdzie moja sąsiadka Katia i przyniesie tort z

sześćdziesięcioma świeczkami. Zapali je za drzwiami, a potem będzie kopać w drzwi i

krzyczeć, że ma zajęte ręce. Co roku w taki sposób składa mi życzenia, od chwili, kiedy tu

zamieszkałam. Tylko świeczek w torcie przybywa. Myślę, że sprawia jej to sporo

przyjemności, kiedy po roku wtyka jeszcze jedną świeczką.

Stukanie do drzwi. Głos Katii: „Walentyna, otwórz drzwi, bo ręce mam zajęte”.

WALENTYNA. Kop mocniej, otwarte. (Do sali) Najpierw poszłam do cyrku, a teraz cyrk

przyszedł do mnie.

Silne uderzenie w drzwi. Drzwi z impetem otwierają się, wchodzi Katia – kobieta w wieku

sześćdziesięciu lat. W rękach ma tacę z tortem. Przeciąg momentalnie gasi wszystkie

sześćdziesiąt świeczek.

KATIA. Ach, no nie. Wyszłam z pokoju, pobiegłam korytarzem, a u ciebie przeciąg. To

dopiero pech! Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin. Tylko świeczki trzeba od nowa

zapalić, a potem zdmuchnąć, ty je musisz zdmuchnąć.

WALENTYNA. Uznajmy, że już zdmuchnęłam, w końcu przeciąg był mój.

KATIA. No, ale przed zdmuchnięciem trzeba wymyślić życzenie.

WALENTYNA. Już wymyśliłam, zresztą już się spełniło.

KATIA. No to w takim razie idę po prezent, zaczekaj chwilę. (wychodzi) .

WALENTYNA. (Do sali) . Wcześniej to był jej pokój, a właściwie jej męża. Umarł

dwadzieścia lat temu, akurat tego dnia. Tak więc ona przychodzi nie świętować moje

urodziny, tylko uczcić jego pamięć. (Pauza) . Po jego śmierci Katia zaczęła pić z rozpaczy, a

potem zaczęła wyprzedawać jego rzeczy... mnie. A po jakimś czasie wykupiłam od niej dwa

pokoje, ten i ten, w którym mieszka do dziś. Pozwoliłam jej zostać, przecież nie wypędzę jej

na ulicę. Teraz co dzień pije i gra na harmonii.

Kopnięcie w drzwi. Wchodzi Katia z harmonią. Z kieszeni wystaje napoczęta butelka wódki, z

której z pewnością Katia przed chwilą się napiła.

KATIA. Przyjmij, Walusia, moje muzyczne życzenia.

WALENTYNA. Tego się należało spodziewać.

PIOSENKA KATII DO SŁÓW WIELKIEGO POETY

(śpiewać nieprzyjemnym głosem i na „więzienną” melodię).

Zakriczat i zachłopoczut pietuchi,

Zagrochoczut po prospektu sapogi,

Zaswierkajet łoszadinyj izumrud,

W odnoczasje sowriemienniki umrut.

Powtórzenie: W odnoczasje sowriemienniki umrut.

I pomczatsja, zadiewaja za kusty,

Niewriedimyje sołdaty duchoty.

Wdol postriżennych po-nowomu allej,

Słowno tieni jajcewidnych korablej.

Powtórzenie: Słowno tieni jajcewidnych korablej.

Zapieją i załopocą koguty

Zastukają po prospekcie buciory

Zabłysną końskie szmaragdy

I umrą kumple w jednej chwili

I pomkną roztrącając kierze

Niewidzialni zaduchu żołnierze

Mijając podstrzyżone na nowo aleje

Niczym jajopodobnych statków cienie

WALENTYNA. Tak, wiersz prima sort. Nocą to skleciłaś? O tych jajopodobnych statkach –

to dobre. Tylko nie zrozumiałam: że to niby ja jestem ten jajopodobny statek?

KATIA. Coś ty, przecież to nie mój wiersz. Brodski poświęcił go Annie Achmatowej. A ja

tylko melodię, tylko muzykę.

Pauza.

WALENTYNA. Tak.

KATIA. No to do stołu, zaczynamy.

Katia nalewa wódkę do kieliszków, następnie wyciąga z tortu świeczki. Okazuje się, że to nie

tort, tylko kupka blinów.

KATIA. Poczęstuj się, Walusia.

WALENTYNA. Co to jest?

KATIA. Bliny. Tort z blinów. Bierz, nie krepuj się. (Bierze do jednej ręki blina, do drugiej

kieliszek) . No, Wala, to za ciebie (przez chwilę siedzi w milczeniu, następnie wypija wódkę i

zakąsza blinem) .

WALENTYNA. Dobra, świeć Panie nad jego duszą. (Bierze łyk wódki, resztę wylewa na

podłogę) .

SCENA II. Proste słowa ubiegłego wieku .

Pada śnieg. Dwie stare kobiety siedzą przy stole. Wyglądają jak dwie smętne wrony. Katia

piszczy, naciskając klawisz harmonii. Przed nimi na ławce siedzi Walenty – młody mężczyzna

w wieku około 18 lat. Jest mu zimno. Czeka.

WALENTYNA. Tak, kiedy miałam osiemnaście lat, poznałam pewnego chłopaka. A potem

bardzo mocno pokochałam. Tak mocno, że już nie dało się tego wytrzymać. Zresztą i później

wciąż go kochałam: po tym, jak się ożenił z inną i po tym, jak dwadzieścia lat temu umarł w

dzień moich urodzin, składając mi życzenia; w ten sposób nadal go kocham.

A w młodości takie rzeczy sobie mówiliśmy, aż trudno uwierzyć. Flirtowaliśmy. No i

cierpieliśmy, rzecz jasna. Rodzice nie pozwalali nam się spotykać, a my, głuptasy, nie

mogliśmy sobie znaleźć miejsca. Teraz tak myślę: po co te cierpienia? Rodzice już nie żyją,

on nie żyje – gdybyśmy wiedzieli, że tak będzie, to może jakoś inaczej spędzalibyśmy czas.

Bo my tylko umawialiśmy się gdzieś w parku, potem siadaliśmy na ławce i płakaliśmy.

Wtedy o internecie nikt nawet nie słyszał, młodzież spotykała się w parkach. To było bardzo

dawno – w ubiegłym wieku.

Podchodzi do Walentego, siada obok, marznie. Pada ubiegłowieczny śnieg.

Wyrypajew - Dzień Walentego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: