88199506.pdf

SZT

SZTANDAR

ANDAR

BIBLIJNY

BIBLIJNY — NASZYM

NASZYM

JEDYNYM

SZT

SZTANDAREM

ANDAREM

„Podnie´cie

chora˛giew

narodów”

—

Izajasz

62:10;

Izajasz 8:20; Łukasz 11:28.

„Tedy wyszedł głos z stolicy, mówia˛cy: Chwalcie Boga

naszego wszyscy słudzy jego, i którzy si ˛ go boicie, i mali i

wielcy. I słyszałem głos jako ludu wielkiego, i jako głos wielu

wód, i jako głos mocnych gromów, mówia˛cych: Halleluja! i ˙

uja˛ł Królestwo Pan Bóg wszechmoga˛cy” — Obj. 19:5,6.

„Dzi ˛ kujemy tobie, Panie Bo ˙ e wszechmoga˛cy, który´

jest, i który´ był, i który masz przyj´´! ˙e´ wzia˛ł moc swoja˛

wielka ,iuj ˛łe´ królestwo; I rozgniewały si˛ narody, i

przyszedł gniew twój i czas umarłych, aby byli sa˛dzeni, i

aby´ oddał zapłat ˛ sługom twoim, prorokom i ´wi˛ tym, i

boja˛cym si˛ imienia twego, małym i wielkim, i aby´ wytracił

tych, co psuja˛ ziemi ˛” — Obj. 11:17,18.

„Bo tak mówi Pan zast ˛ pów: Oto Ja jeszcze raz, a to po

małym czasie, porusz ˛ niebem i ziemia˛, i morzem i sucha˛;

Porusz ˛, mówi˛ , wszystkie narody, i przyjda˛doPo ˙ ˛danego

od wszystkich narodów; i napełni ˛ ten dom chwała˛, mówi

Pan zast ˛ pów” — Agg. 2:7,8.

„Albowiem oto Ja tworz ˛ niebiosa nowe, i ziemi ˛ nowa˛,

nie

b˛da˛

wspominane

rzeczy

pierwsze,

ani

wsta˛pia˛na

serce” — Izaj. 65:17.

„Lecz nowych niebios i nowej ziemi według obietnicy

jego

oczekujemy,

których

sprawiedliwo´´

mieszka”

— 2 Piotra 3:13.

„I zatra˛bił Anioł siódmy, i stały si˛ głosy wielkie na niebie mówia˛ce: Królestwa ´wiata stały si˛ królestwami

Pana

naszego i Chrystusa jego, i królowac´b˛dzie na wieki wieków” — Obj. 11:15.

Rok XIII, Nr 6

Czerwiec,1995

Nr 8 8

Zwiastun Chrystusowego Królestwa

´ WIECKI RUCH MISYJNY „ EPIFANIA” w Nowym Dworze Mazowieckim. Redaktor:

MIESI ˛CZNIK . Wydawany przez

Bernard Hedman ,

Chester Springs, Pa. 19425, USA.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Woz´nicki , ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05–100 Nowy Dwór Maz.

„I ŻYJĄCY, A BYŁEM UMARŁY"

„I żyjący, a byłem umarły, a otom jest żywy na wieki wieków" {Ob}. 1: 18)

IE ma ważniejszej lekcji związanej z Ewangelią, od

lekcji o zmartwychwstaniu naszego Pana Jezusa.

Śmierć Jezusa rzeczywiście ukazuje nam Jego miłość

oraz miłość Ojca do nas. Lecz aby według Boskiego

planu odpowiednie korzyści wynikające z śmierci

Jezusa stały się udziałem człowieka, konieczne było,

aby On powstał z umarłych, stał się wodzem naszego

zbawienia i naszym Odkupicielem. Martwy Chrystus

nie mógłby być naszym Zbawicielem; jest napisane:

„bo ja żyję, i wy żyć będziecie" (Jan 14:19). Właściwe

zrozumienie tego tematu

istotnie pomaga w na-

prawianiu różnych te-

ologicznych zawiłości,

jakie od wieków niepokoją

lud Pana.

(1) Musimy mieć

właściwy pogląd na tę

sprawę, a mianowicie: że

nasz Pan naprawdę umarł,

że nie było w tym żadnego

fałszu, że nie stał się —

jak niektórzy błędnie sądzą

— bardziej żywy niż kie-

dykolwiek, choć pozornie

był martwy. Zacytowany

werset wyraża tę myśl

własnymi słowami

naszego Pana: „I żyjący, a

byłem umarły". Był

umarły dokładnie w takim

samym znaczeniu, w jakim

Adam był umarły, gdyż

umarł w zastępstwie

Adama, aby zająć jego

miejsce pod Boskim

wyrokiem, czyli klątwą

pierworodnego grzechu i w ten sposób umożliwić

.uwolnienie Adama i jego całego potomstwa od tego

wyroku. Tak jak Jezus w chwili śmierci nie poszedł do

miejsca wiecznych mąk, tak i Adam nie poszedł na

wieczne męki, ani wydany na niego wyrok nie zawierał

w sobie pojęcia takiej kary, pomimo przeciwnych temu

wszystkich wierzeń chrześcijaństwa. Niech Bóg będzie

prawdziwy, choćby każde wyznanie wiary miało się

stać kłamstwem!

z oświadczeniem proroka Dawida (Ps. 16:10): „Bo nie

zostawisz duszy mojej w szeolu [w stanie nie-

świadomości w grobie]". Apostoł Piotr potwierdza to

samo, cytując słowa psalmisty w języku greckim.

Powiada on (Dz.Ap. 2:27,31): „Albowiem nie

zostawisz duszy mojej w hadesie [w grobie, w stanie

nieświadomości w śmierci; szeol i hades są tłumaczone

41 razy jako piekło, 32 razy jako grób i 3 razy jako dół

— według KJV]". Ten sam Apostoł, przemawiający

pod wpływem pięćdziesiątnicowego

natchnienia o zmart-

wychwstaniu naszego

Pana, powiada, że prorok

Dawid nie mówił tych

słów o sobie, że nie

dotyczyły one jego, że

jego dusza pozostała w

szeolu, w hadesie, a jego

ciało oglądało skażenie.

Św. Piotr mówi o

Dawidzie, że „grób jego

jest u nas aż do dnia

dzisiejszego" (w. 29).

Gdyby zmartwychwstał,

nie byłoby jego grobu.

Apostoł oznajmia, iż

słowa te dotyczyły na-

szego Pana, że Jego dusza,

istota, nie została w

grobie, że został

wzbudzony z martwych

trzeciego dnia.

Nie ma żadnego u-

sprawiedliwienia dla

pomieszania wyznanio-

wych nauczycieli, zwykle

prezentowanego umysłom

osób pytających o ten przedmiot. Pismo Święte jest

dostatecznie jasne w wyrażaniu faktu, iż nasz Pan był

umarły, nie żywy. Aby zapobiec jakiemukolwiek

opacznemu zrozumieniu, bardzo wyraźnie stwierdza

ono, że martwe było nie tylko ciało naszego Pana, lecz

także jego dusza, jak czytamy: „położywszy ofiarą za

grzech duszę swą ... z pracy duszy swej ujrzy owoc,

którym nasycon będzie" (Iz. 53:10-12). A w tekście

wyżej zbadanym: „nie zostawisz duszy mojej w grobie"

— w szeolu, w hadesie, grobie, bez świadomości w

stanie śmierci.

Przyjęcie czegokolwiek innego, niż tego, że nasz

Pan rzeczywiście był martwy, byłoby równo-

„ZSTĄPIŁ DO PIEKIEŁ"

Wyrażenie to znajduje się w tak zwanym Składzie

Apostolskim. Pozostaje ono w pełnej zgodzie

S ZTANDAR B IBLIJNY

Czerwiec, 1995

znaczne z przypuszczeniem, że cała Kalwaria była

jedynie kpiną, farsą, że nasz Pan jako istota duchowa

opuścił śmiertelne ciało i oszukał oprawców

pozwalając im sądzić, że Go zabili, podczas gdy On

był bardziej żywy niż przedtem. Biblijne oświadczenia

są temu całkowicie przeciwne, a my, aby uniknąć

zamieszania, musimy trwać mocno przy Słowie

Bożym. W okresie średniowiecza Kościołowi

narzucono teorię, że człowiek wyglądający na

umierającego wcale nie umierał, lecz stawał się

bardziej żywy niż przedtem. Na tej fałszywej

przesłance zbudowano wiele zwodniczych błędów —

spirytyzm, teozofię, czyściec, różne sposoby

uwolnienia z czyśćca, modlitwy za zmarłych itp.

Wszyscy badacze Biblii zdają sobie sprawę z

prawdziwości tego, co tutaj przedstawiliśmy z Pisma

Świętego, lecz niewielu z nich chce podjąć walkę z

błędem, który tak mocno zagnieździł się w ludzkim

umyśle, obawiając się utraty wpływów, chwały wśród

ludzi i finansowego poparcia. Dla zilustrowania tego,

co mówimy, zwracamy uwagę na kieszonkową kartkę z

jednej strony przedstawiającą dziesięć przykazań, a z

drugiej tzw. Skład Apostolski. W tym ostatnim

czytamy odnośnie Jezusa: „Umęczon pod Ponckim

Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion; wstąpił do

piekieł; trzeciego dnia zmartwychwstał”. Obok słowa

„piekieł” znajduje się odsyłacz do przypisu, który

podaje: „*tzn. pozostawał w stanie umarłych i w mocy

śmierci aż do trzeciego dnia”. Wielu księży uznaje,

lecz obawia się głosić fakt, że Jezus w czasie prze-

bywania w grobie był rzeczywiście martwym, a nie

żywym. Nie znajdował się ani w piekle cierpień, ani w

niebie szczęścia. Był nieżywy, jak sam oznajmił w

zacytowanym wersecie. Jego zmartwychwstanie było

wzbudzeniem do życia — i znowu dowiadujemy się, że

Pan swoją śmiercią odkupił cały rodzaj ludzki, zniósł

wyrok śmierci i w odpowiednim czasie obudzi

wszystkich w poranku zmartwychwstania.

Dlatego Apostoł pisząc do Kościoła odnośnie jego

zmarłych i umierających przyjaciół, zarówno tych w

Chrystusie, jak i poza Nim mówi, że my nie

rozpaczamy jak inni, którzy nie mają nadziei, bo jeśli

wierzymy, że Jezus umarł (za pierworodny grzech,

ciążący na całym rodzaju) i znowu powstał (aby być

wyzwolicielem ludzkości z więzów grzechu i śmierci),

wierzmy także, że (logiczna konsekwencja) tych

śpiących w Jezusie (których śmierć dzięki Jego

zasłudze zamieniła się w sen) Bóg przez Niego

wyprowadzi ze śmierci (1 Tes. 4:13, 14). Jest to zgodne

z postanowieniem Ojca, aby nastąpiło

zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak i

niesprawiedliwych (Dz.Ap. 24:15) i żeby dzieło to

zostało

dokonane

przez

Pana

Jezusa,

Jego

zaszczyconego przedstawiciela.

Tak więc słowo cmentarz, właściwie rozumiane —

jako miejsce snu zmarłych — uczy wiele przez swoje

znaczenie tych, którzy mają uszy ku słuchaniu. Jest ono

w pełnej harmonii z faktami, jakie znamy, i w jeszcze

pełniejszej harmonii z Boskim objawieniem, że

„zapłatą za grzech jest śmierć, ale dar z łaski Bożej jest

żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” —

przez zmartwychwstanie z umarłych (Rzym. 6:23).

W tym miejscu przypomnijmy słowa naszego

Pana: „Nie dziwujcież się temu; boć przyjdzie godzina,

w którą wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos jego; i

pójdą”, ci którzy pomyślnie przeszli swą próbę, do

wiecznego życia, od razu udoskonaleni, podczas gdy

ci, co nie zostaną przyjęci z pochwałą będą

przywróceni do życia, aby mieć szansę podniesienia się

ze stanu grzechu i śmierci przez sądy, kary i naprawę w

wieku Tysiąclecia (Jan 5:28,29).

Szczególną uwagę w tej chwili zwracamy na

słowo „groby” z naszego wersetu. Zauważyliśmy

już, że szeol w języku hebrajskim oznacza stan

śmierci i że hades jest jego greckim odpowiednikiem,

lecz słowo oddane tutaj jako „groby” jest

inne, a mianowicie, mnemeion, co oznacza „pamiątkę”

„wspomnienie”. Właściwą myślą jest, że

chociaż nasi przyjaciele i bliźni ze świata ludzkości

przechodzą do grobu, nie są jednak wymazywani z

istnienia, lecz wciąż pozostają w Boskiej

„pamięci” i podlegli Boskiej mocy. Ostatecznie

zostaną uwolnieni z wielkiego więzienia śmierci

przez Tego, który swą drogocenną krwią kupił nas

wszystkich.

NADZIEJE I RADOŚCI ZMARTWYCHWSTANIA

W pełnej harmonii ze słowami Pisma Świętego

pozostaje radość napełniająca nasze serca, gdy za-

stanawiamy się nad zmartwychwstaniem naszego Pana

Jezusa, a także gdy myślimy o poranku

zmartwychwstania Tysiącletniego Dnia i obietnicach,

które wówczas spełni Pan Bóg, przez co otrze

wszystkie łzy z wszystkich twarzy, i nie będzie więcej

wzdychania, ani płaczu, ani umiera-

umarłych

został

podniesiony

mocą

Ojca

(Dz.Ap. 2:24,32).

CMENTARZE MIEJSCAMI SNU

Nasze zwykłe słowo cmentarz oznacza miejsce

snu, a przekazana w nim myśl pozostaje w pełnej

harmonii z naukami Biblii na ten temat. Uczy ona, iż

karą za grzech jest śmierć i że śmierć oznaczałaby

zupełne, całkowite i wieczne zniszczenie, gdyby nie

Boskie miłosierdzie zapewniające odkupienie spod

tego wyroku i zmartwychwstanie od umarłych przez

Jezusa. To właśnie dzięki naszej wierze w Boską

obietnicę zmartwychwstania umarłych my, podobnie

jak i pisarze Biblii, mówimy o śmierci jako o śnie.

I tak „Abraham zasnął z ojcami”, wszyscy prorocy

i królowie „zasnęli z ojcami”, Szczepan „zasnął”

(Dz.Ap. 7:60), oczekując czasu przebudzenia w

poranku zmartwychwstania, podczas drugiego

przyjścia Odkupiciela, w celu założenia swego

Królestwa. Podobnie Apostoł mówi o zmarłych w

Chrystusie jako przebudzonych w tym wspaniałym

poranku, a nawet zwraca naszą uwagę na fakt, że o

całym świecie można słusznie powiedzieć, że „zasnął

w Jezusie” (1 Tes. 4:14), ponieważ nasz

S ZTANDAR B IBLIJNY

Czerwiec, 1995

nia, ponieważ wszystkie pierwsze rzeczy przeminą.

Lecz pomimo tego naturalnego, właściwego

odczucia, zmartwychwstaniem nie interesuje się

odpowiednio większość chrześcijan z tego samego

powodu, dla którego drugie przyjście Chrystusa

straciło swój właściwy związek z ich wiarą.

Powód tkwi w tym, że nieświadomie zaszczepiona

została inna nadzieja od nadziei biblijnej, nadzieja

że ludzie nie umierają, lecz w chwili śmierci

natychmiast przechodzą do chwały lub wiecznych

mąk. Dla tych, którzy w taki sposób opacznie

czytają Biblię, słowo zmartwychwstanie nie może

mieć swego wielkiego prawdziwego znaczenia. Dla

wszystkich takich jest to nie tylko zbyteczne i

niepotrzebne zamierzenie, lecz nawet niedogodne.

Pytają: „Po co zmartwychwstanie dla tych, którzy

poszli do nieba, mając nadzieję, że jego radości są

wieczne? Po co zmartwychwstanie dla tych, którzy

dostali się na wieczne męki? Jaka z tego korzyść”?

Bardzo trafne pytanie, odpowiadamy! W takich

okolicznościach zmartwychwstanie z pewnością nie

przedstawiałoby żadnej wartości i byłoby

niepotrzebne, lecz rzeczywistość jest inna. Umarli

są umarłymi; w czasie swego snu nie doznają ani

radości, ani cierpień. Nic nie wiedzą o upływie

czasu. Chwila przebudzenia w świadomości

każdego będzie następną po tej, w której umarł. Z

takiego punktu widzenia zmartwychwstanie jest

nader ważne, bez niego nie mogłoby być żadnego

przyszłego życia ani radości.

Dlatego Apostoł oczekiwał zmartwychwstania i

wskazywał na to samo wydarzenie jako uwień-

czenie naszych nadziei, a nasz drogi Odkupiciel

podkreślił, że błogosławienie świata zależy od

słuchania Jego głosu oraz wyjścia z więzienia

śmierci, grobu, aby usłyszeć dobrą nowinę, być w

ten sposób osądzonym, wypróbowanym co do go-

towości posłuszeństwa swojemu Stwórcy. Wszyscy,

którzy będą posłuszni rozkazom wielkiego Króla,

zostaną przez Jego sądy na ziemi doprowadzeni do

doskonałości i wiecznego życia, podczas gdy ci,

którzy w sercu odmówią posłuszeństwa zostaną

ostatecznie

Apostoł pisał do tych, którzy wierzyli w zmar-

twychwstanie Jezusa, lecz nie wierzyli w konieczność

własnego zmartwychwstania, dlatego dodał on, że jeśli

umarli nie bywają wzbudzeni, to i Chrystus nie jest

wzbudzony, a jeśli Chrystus nie został wzbudzony,

upada podstawa wszelkiej nadziei i wiary; a jeśli

Chrystus powstał od umarłych, muszą zgodnie z logiką

wierzyć, że zmartwychwstanie Jego naśladowców

będzie takie, jak było Jego. Wprawdzie dalej Apostoł

powiedział, że o zmartwychwstaniu Kościoła mówi się

jako o zmartwychwstaniu Chrystusa, gdyż ma on

udział w zmartwychwstaniu Chrystusowym. Kościół

bowiem powstając uczestniczy w tego samego rodzaju

zmartwychwstaniu co nasz Pan. Tak jak On umiera w

ciele, a ożywiony jest w duchu; członkowie Kościoła

wsiani w skazitelności, wzbudzeni w nieskazitelności;

wsiani w słabości, wzbudzeni w mocy, wsiani w

ciałach fizycznych, wzbudzeni w ciałach duchowych.

Wszyscy, którzy zostaną przeniesieni z Adama do

Chrystusa i przyjęci przez Boga jako członkowie Ciała

Chrystusowego, członkowie Oblubienicy

Chrystusowej, posiądą Jego nową naturę, najpierw

będą spłodzeni z ducha, a potem w zmartwychwstaniu

narodzeni z ducha jako istoty duchowe, tak jak ich Pan

i Głowa.

Pozostała część ludzkości w zmartwychwstaniu

będzie taka jak ich głowa, Adam. Jaki jest Ten nie-

bieski, tacy też są ci, którzy uzyskują Jego naturę; jaki

był ten ziemski, tacy będą ci, którzy w obecnym wieku

Ewangelii nie dostępują spłodzenia z Ducha Świętego.

Co do nich, pozostałej części ludzkości, ich

zmartwychwstanie będzie do ziemskich warunków

przez stopniowe podnoszenie do pełni doskonałości

ludzkiej natury, wszystkiego tego, co początkowo

posiadał Adam, plus doświadczenie.

JEZUS JAKO PIERWSZY OWOC

I NASTĘPNE OWOCE

Skoro nasz Pan stał się pierwiastkiem tych, którzy

zasnęli (1 Kor. 15:20), czy nie zasnął? Czy inni też nie

śpią? Skoro został obudzony, wzbudzony z umarłych

mocą Ojca, czyż wszyscy nie muszą być obudzeni i

podniesieni? Pierwiastek oznacza, że są też

popierwiastki. Pismo Święte wskazuje, że Kościół jako

część pierwiastka wraz z Panem stanowi ów

pierwiastek (w. 23): „niejakie pierwiastki stworzenia

jego” (Jak. 1:18; Obj. 14:4; we wszystkich tych

wersetach greckie słowo pierwiastki jest w liczbie

pojedynczej). Tak więc zmartwychwstanie klasy

Chrystusowej zaczęło się od zmartwychwstania

naszego Pana i zostaje zakończone wraz z przemianą

ostatniego członka Kościoła, który jest Jego Ciałem. W

ten sposób „Chrystus jako pierwiastek” został

skompletowany (1 Kor. 15:20,23).

To jednak nie zakończy Boskiego planu, ponieważ

Boskim zamiarem jest mieć następne owoce, wielkie

żniwo, jakie zostanie zebrane w wieku Tysiąclecia. O

tym Apostoł mówi tak: „potem ci,

zniszczeni

wtórej śmierci

(Dz.Ap. 3:23).

ZMARTWYCHWSTANIE NASZĄ

JEDYNĄ NADZIEJĄ

Apostoł Paweł stwierdził, że duch greckich

filozofów zaczął wkradać się do nauk Ewangelii już

w jego czasach, tak więc w Pańskiej opatrzności

właściwe było napisanie przez niego wspaniałego

rozdziału (1 Kor. 15) w pełni przedstawiającego

doktrynę o zmartwychwstaniu i o tym, jaki byłby

nasz los bez zmartwychwstania. Wyjaśnił, że jeśli

nie ma zmartwychwstania umarłych, nasza nadzieja

jest daremna, nasze głoszenie daremne i wciąż

pozostajemy w swoich grzechach, ci zaś, którzy już

umarli, zginęli, a nasz los będzie taki sam. Jeśli Bóg

nie przewidział zmartwychwstania umarłych, nasza

przyszłość jest beznadziejna i równie dobrze

możemy jeść, pić i cieszyć się, ponieważ jutro

umrzemy (w. 12-18).

S ZTANDAR B IBLIJNY

Czerwiec, 1995

co są Chrystusowi w przyjście [w czasie Jego paruzji ]

jego” (w. 23). Paruzja naszego Pana będzie trwała

przez tysiąc lat. On będzie obecny na świecie, obecny

właśnie w tym celu, aby przekonać się ilu ze świata w

sprzyjających warunkach znajomości, sposobności i

pomocy z radością zechce pójść w górę Gościńcem

Świątobliwości do doskonałości, do pełnego uleczenia

z grzechu i śmierci (Iz. 35:8). Ta wspaniała grupa

będzie popierwiastkami Boskiego planu. Ziemia i

niebo zostaną napełnione chwałą Bożą, kiedy wszyscy

czyniący zło zostaną odcięci od życia i każdy głos w

niebie i na ziemi będzie chwalił Tego, który siedzi na

stolicy oraz Baranka za wielkie wypełnienie Boskiego

planu (Obj. 5:13)!

ZMARTWYCHWSTANIE SZCZEGÓŁOWO

OPISANE — DLACZEGO ?

Ci, którzy właściwie rozumieją znaczenie

zmartwychwstania Jezusa, dostrzegą konieczność jego

bardzo wyraźnego opisu, jaki został nam podany w

Biblii, ponieważ brak wiary w zmartwychwstanie

Jezusa oznacza brak wiary w zasługę Jego śmierci, w

wystarczalność Jego ofiary za grzech na rzecz Kościoła

i świata (1 Jan 2:2), a w konsekwencji brak pewności

co do własnego zmartwychwstania, zbawienia jakie

przychodzi w czasie drugiej obecności Jezusa, kiedy to

On „bez grzechu okaże się ... ku zbawieniu” (Żyd.

9:28). To usprawiedliwia szczegółowość opisu.

Ponadto powinniśmy pamiętać nie tylko o tym, że

Apostołowie i 500 braci nawróconych w tym czasie do

nauk naszego Pana było cielesnymi ludźmi, którzy

potrzebowali dowodów przemawiających do

cielesnego umysłu, lecz także o tym, że przez cały

wiek Ewangelii posłannictwo o śmierci i

zmartwychwstaniu naszego Pana miało docierać do

cielesnych ludzi, i dlatego musiało być tak jasne i

wyraźne, by mogło być zrozumiane przez wszystkich.

Gdy Apostołowie otrzymali Ducha Świętego,

zrozumieli sprawy związane ze śmiercią i

zmartwychwstaniem naszego Pana, których nie

rozumieli wcześniej. Podobnie jest z nami: gdy

otrzymujemy Ducha Świętego, nabywamy głębszej

oceny zarysów Boskiej prawdy.

„UMARTWIONY CIAŁEM — OŻYWIONY

DUCHEM”

Nasz Pan przyjął naszą (ludzką) naturę nie z

zamiarem utrzymania jej przez całą wieczność, lecz

jedynie po to, aby mógł złożyć za nas ofiarę okupu,

aby mógł umrzeć jako człowiek Chrystus Jezus za

człowieka Adama i jego potomstwo uwikłane wraz z

nim w jego grzechu. Śmierć Jezusa zakończyła dzieło,

jakie przyszedł wykonać, czego dowodzą Jego słowa

wypowiedziane w chwili śmierci: „Wykonało się”. Nie

było żadnego powodu, dla którego powinien być

wzbudzony jako istota ludzka, lecz każdy powód był

temu przeciwny, by tak się stało. Jako istota ludzka

byłby ograniczony w mocy, talentach, zaszczytach,

chwale i w ten sposób na zawsze upokorzony w wyni-

ku wielkiego dzieła, jakiego dokonał w posłuszeń-

stwie programowi Ojca. Byłoby to czymś dokładnie

przeciwnym temu, na co wskazuje Apostoł, gdy

oznajmia iż Bóg wzbudził Jezusa ze śmierci i wielce

Go wywyższył, ponad aniołów, księstwa i moce oraz

każde znane imię (Fil. 2:9; Efez. 1:21). A zatem,

oczywiście, nie ma On teraz ludzkiej natury, lecz jak

podaje Pismo Święte Boską naturę, gdyż ludzka natura

nie jest znacznie wyższa od anielskiej, lecz „mało

mniejsza od aniołów” (Ps. 8:6).

OBRAZY ARTYSTÓW CZĘSTO BŁĘDNE

Wielu artystów, szczególnie tych ze średnio-

wiecza, malowało Jezusa w chwili zmartwychwstania

jako będącego wciąż w ludzkiej naturze, w fizycznym

ciele z bliznami, np. malowidło Della Francesca,

artysty z XV wieku, którego reprodukcja otwiera

niniejszy artykuł. Jest pewne usprawiedliwienie dla

takich nie biblijnych obrazów, ponieważ nie można

namalować niewidzialnego ciała duchowego. Nie

powinniśmy jednak sądzić, że Jezus, choć umartwiony

w ciele, został wzbudzony w ciele! Powiedział On (Jan

6:51): „Chleb, który ja dam, jest ciało moje, które ja

dam za żywot świata”. Gdyby nie oddał go, lecz

zatrzymał jako własne ciało, to dla nikogo z nas nie

byłoby nadziei zbawienia, ponieważ okup

(równoważna cena) nie zostałby w pełni zapłacony.

JEZUS TERAZ JEST ISTOTĄ DUCHOWĄ

Bóg bardzo wyraźnie na to wskazał, że Jezus

został wzbudzony z martwych jako istota duchowa w

duchowym ciele. Jest to między innymi wyrażone w 1

Kor. 15:45: „Stał się pierwszy człowiek Adam

[1 Moj. 2:7] w duszę żywą [ludzką istotą z ludzkim

ciałem]; ale pośledni [Jezus, ten drugi (w.47)] Adam w

ducha ożywiającego [udzielającego życia]”. Zatem tak

jak Adam z ogrodu Eden został stworzony istotą

ludzką, tak niebieski Adam (Jezus w

zmartwychwstaniu) został stworzony istotą duchową.

W w. 46 św. Paweł jednoznacznie powiada, że Adam z

ogrodu Eden nie był duchem, lecz istotą ludzką, i że

drugi Adam, nasz Pan, jest istotą duchową.

Św. Paweł potwierdza to wykazując w w. 47, że

pierwszy Adam miał ciało „z ziemi”, substancji

materialnych, podczas gdy drugi Adam, nasz Pan, ma

ciało „z nieba”, z substancji duchowych. W obydwóch

przypadkach chodzi o substancje, z jakich utworzone

zostały ciała. Te trzy wiersze (1 Kor. 15:45-47) swymi

bezpośrednimi oświadczeniami i przeciwstawieniem

obydwóch Adamów oraz ich ciał i substancji, z jakich

zostały stworzone — potwierdzają, że nasz Pan został

wzbudzony z martwych jako istota duchowa w

duchowym ciele, nie jako istota ludzka w ludzkim

ciele.

Ponadto nasz Pan Jezus w 2 Kor. 3:17 ponownie

jest wprost nazwany duchem: „Aleć Pan jest tym

Duchem”.

Św. Paweł w 2 Kor. 5:16 pisze: „Chociaż znaliśmy

Chrystusa według ciała, lecz teraz [i] odtąd więcej nie

znamy [Go takim]”. Już nie znał Chrys-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: