94199512.pdf

Zwiastun

Chrystusowego

Królestwa

PL ISSN 1230–1086

CZASOPISMO wolne od wpływu jakichkolwiek wyzna ´, partii, organizacji i wie-

rze ´ ludzkich, zwia˛zane jest z Bogiem w takim stopniu, w jakim rozumie Jego Sło-

wo. Jest ono wydawane w obronie Prawdy paruzyjnej, udzielanej przez Pana za po-

´rednictwem „onego Sługi”, jako podstawy wszelkiego dalszego rozwoju Prawdy, w

obronie zarza˛dze ´, statutu i testamentu równie˙ danych przez Pana za po´rednictwem

„onego Sługi” i w celu przedstawiania oraz bronienia rozwijaja˛cej si˛ Prawdy epifa-

niczno–bazylejskiej, b˛d ˛cej pokarmem na czasie dla ludu Pana, zgodnie z Jego wola˛.

SZTANDAR BIBLIJNY NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnie´cie chor ˛giew do narodów” — Izajasz 62:10; Izajasz 8:20; Łukasz 11:28.

„Tedy wyszedł głos z stolicy, mówia˛cy: Chwalcie Boga naszego wszyscy słu-

dzy jego, i którzy si˛ go boicie, i mali i wielcy. I słyszałem głos jako ludu

wielkiego, i jako głos wielu wód, i jako głos mocnych gromów, mówia˛cych:

Halleluja! iz˙uj ˛ł Królestwo Pan Bóg wszechmoga˛cy” — Obj. 19: 5,6.

„Dzi˛kujemy tobie, Panie Bo˙e wszechmoga˛cy, który´ jest, i który´ był, i

który masz przyj´´! ˙e´ wzia˛ł moc swoja˛ wielka˛,iuj ˛łe´ królestwo; I rozgniewały

si˛ narody, i przyszedł gniew twój i czas umarłych, aby byli s ˛dzeni, i aby´ oddał

zapłat˛ sługom twoim, prorokom i ´wi˛tym, i boja˛cym si˛ imienia twego, małym

i wielkim, i aby´ wytracił tych, co psuja˛ ziemi˛” — Obj. 11: 17,18.

„Bo tak mówi Pan zast˛pów: Oto Ja jeszcze raz, a to po małym czasie,

porusz˛ niebem i ziemi ˛, i morzem i such ˛; Porusz˛, mówi˛, wszystkie narody,

i przyjda˛do Po˙a˛danego od wszystkich narodów; i napełni˛ ten dom chwał ˛,

mówi Pan zast˛pów” — Agg. 2: 7,8.

„Albowiem

Miesie˛ cznik. Wydawany przez ´ wiecki Ruch Misyjny

„EPIFANIA” w Nowym Dworze Mazowieckim.

Redaktor: Bernard Hedman, Chester Springs, Pa. 19425, USA.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Wo´nicki,

ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05

oto

tworz˛

niebiosa

nowe,

ziemi˛

nowa˛,

nie

b˛d ˛

wspominane rzeczy pierwsze, ani wsta˛pia˛ na serce” — Izaj.65:17.

„Lecz nowych niebios i nowej ziemi według obietnicy jego oczekujemy, w

których sprawiedliwo´´ mieszka” — 2 Piotra 3: 13.

100

NOWY DWÓR MAZOWIECKI

WSPANIAŁA, PERSPEKTYWA

„Wznijdzie słońce sprawiedliwości, a zdrowie będzie na skrzydłach [w promieniach] jego”

(Malachiasz 4 : 2 ) .

DZISIEJSZY świat jest rozdzierany przelewem

usprawiedliwione? Gdyby nie fakt, że istnieje pe-

krwi i walką! Wielu dostrzega jedynie coraz

wien święty zapis zawarty w Biblii, zapowiadają-

dłuższe cienie zbliżających się ponurych chwil

cy upadek obecnego starego porządku, po któ-

obecnego czasu wielkiego ucisku, co napełnia ich

rym mają nastać „nowe niebiosa i „nowa ziemia”

złymi przeczuciami i lę-

kiem (Łuk. 21:26). Są je-

dnak chrześcijanie, mę-

żczyźni i kobiety, którzy

nie poddają się rozpaczy,

lecz nadal „bojują on

dobry bój wiary” i

pracują, gdyż mają na-

dzieję, że obecna rzeź,

zrodzona z chaosu i

wojny, wkrótce przemi-

nie. Zdecydowanie i z

odwagą ufają, iż po

ciemnych chmurach uci-

sku, który prowadzi do

obalenia obecnego po-

rządku rzeczy wśród lu-

dzi, nastąpi wspaniały i

oczekiwany wschód

słońca, wypełniający

proroctwa o przyszłej

erze światowego pokoju,

kiedy to wśród wszyst-

kich ludzi panować bę-

dzie dobra wola. Czy ta-

kie nadzieje są

(Izaj. 65:17), nie byłoby

dla takiego optymizmu

żadnego rzeczywistego

usprawiedliwienia.

Jednak ta sama Księga,

która niesie pocieszenie

pogrążonym w smutku i

nadzieję umierającym,

mówi do nas,

obserwujących śmiertelną

walkę kończącego się

wieku, że wzejdzie Słońce

Sprawiedliwości ze

zdrowiem w swoich

skrzydłach, czyli pro-

mieniach (Mal. 4:2). Ta

obietnica mówi, że po

ciemności nastąpi inau-

guracja nowego porządku,

w którym „nie podniesie

naród przeciw narodowi

miecza, ani się będą

ćwiczyć do bitwy” (Izaj.

2:4). W tej nowej epoce

ludzie nie będą pracować

na darmo ani rodzić na

postrach (Izaj.

Prawdziwie mądrzy poszukują „prawdziwej światłości” - Jan 1:9

Nr 9 4

Rok XIII, Nr 12

G RUDZIEŃ , 1995

S ZTANDAR B IBLIJNY

Grudzień, 1995

65:23). Wszyscy będą się radować pracą swych

rąk; spełnią się najśmielsze oczekiwania i urze-

czywistnią słuszne ambicje. Ale kiedy nadejdzie

ten wspaniały dzień?

„Rzekł stróż: Przyszedł poranek, także i noc.

Chcecie szukać, szukajcie, nawróćcie się, a przyj-

dźcie” (Izaj. 21:12). Tak więc zapewniając nas o

nadejściu poranka, ostrzega także przed zbliżającą

się nocą. Według Biblii, Bóg przewidział warunki

naszego dnia i w zacytowanym wersecie daje

klucz do tej sytuacji, która w innych miejscach

Pisma Świętego jest zupełnie wyjaśniona. Przez

proroka Bóg mówi o nadejściu ciemnej nocy, już

po zaprowadzeniu (Tysiącletniego) poranka,

ciemnej burzowej chmury, właśnie w chwili

wschodu słońca. (Izaj. 28:2; Joel 2:2; Nah. 1:3).

Ta ciemna godzina opisana jest w proroctwach

Daniela i naszego Pana jako „czas uciśnienia, ja-

kiego nie było jako narody poczęły być” (Dan.

12:1; Mat. 24:21,22).

Bóg wskazuje, że powinniśmy przyjąć to o-

strzeżenie, abyśmy nie byli zaskoczeni czy prze-

rażeni, jakby została złamana obietnica nadejścia

wspaniałego poranka lub też przypadła na nas

jakaś dziwna rzecz. On oznajmia, że może nastą-

pić zwłoka w pełnym zaprowadzeniu poranka —

obecnie jest ciemna noc czasu ucisku — na którą

powinniśmy być przygotowani. W okresie ocze-

kiwania Bóg wzywa do czujności, gdyż zakryta

jest przed nami dokładna długość tej nocy, a czas

zajaśnienia Słońca Sprawiedliwości w królestwie

Bożym na ziemi jest nieznany.

W czasie tej zwłoki (por. Abak. 2:3) stróż za-

chęca nas do „rozpytywania”, do „nawracania” i

do „przychodzenia”. Oczekuje, że będziemy się

pytać „jak długo”, dowiadując się o poranek. Z

pewnością nie chcielibyśmy, by ta noc i jej ciem-

ności trwały wiecznie! Jakże się, cieszymy, że „z

poranku [Tysiąclecia] bywa wesele”, że noc z jej

grzechem i smutkiem niebawem całkowicie się

zakończy (Ps. 30:6).

Powodem cierpień całej ludzkości jest grzech,

a jedyna nadzieja wyzwolenia spoczywa na Po-

mazańcu Jehowy — Mesjaszu. On i Jego wierni

naśladowcy z wieku Ewangelii jako nasienie

Abrahamowe (1 Moj. 12:1-3; 22:15-18) będą

błogo-

sławić „wszystkie rodzaje ziemi”. Z powodu

grzechu i przekleństwa śmierci ojca Adama,

odziedziczonego przez cały jego rodzaj (Rzym.

5:12), „wszystko stworzenie wespół wzdycha i

wespół boleje aż dotąd ... i oczekuje objawienia

synów Bożych” (Rzym. 8:22,19). W swej

nieświadomości nie zdają sobie sprawy z tego

faktu, lecz właśnie na to czekają.

W najszerszym znaczeniu ciemna noc płaczu

trwa przez całą historię ludzkości od czasu wyg-

nania Adama z ogrodu Eden. Dotknięte chorobą

grzechu, istoty ludzkie cierpią zarówno indywi-

dualnie, jak i zbiorowo. Ich własne niedoskonałe i

często niesprawiedliwe rządy, jak również bóle i

cierpienia ciała i umysłu, są naturalnymi kon-

sekwencjami niedoskonałego upadłego stanu czło-

wieka. Chociaż ludzie mogą coś zrobić w kierun-

ku ogólnej poprawy, to jednak, w najlepszym

wypadku, ich wysiłki są mizerne i spazmatyczne;

są zupełnie niezdolni do uwolnienia się od swoich

trudności.

Przez ponad sześć tysięcy lat, jakie mieli na

eksperymentowanie, nigdy nie udało im się stwo-

rzyć doskonałego rządu, nie wyciszyli też jęków i

nie otarli łez cierpiącej ludzkości. Pomimo ich

wysiłków rodzaj ludzki wciąż cierpi i umiera.

Lecz w nowych niebiosach i na nowej ziemi,

dzięki Nowemu Jeruzalem, królestwu Bożemu na

ziemi, „otrze Bóg wszelką łzę z oczów ich; a

śmierci więcej nie będzie, ani smutku, ani krzyku,

ani boleści nie będzie” (Obj. 21:1-4). „Ale każdy

będzie siedział pod winną macicą swoją, i pod

figowym drzewem swoim, a nie będzie nikt, co by

ich przestraszył; bo to usta Pana zastępów

mówiły” (Mich. 4:4).

Wielki Boski zegar czasu mówi nam, że noc

znacznie się posunęła i że dzień jest bliski.

Wkrótce — już niebawem — nowy dzień okaże

się w pełnym świetle, a Słońce Sprawiedliwości

przyniesie światu oświecenie, życie, pokój i

radość. Rzeczywiście „przyjdą czasy ochłody od

obliczności Pańskiej” dla całej ludzkości, „czasy

naprawienia wszystkich rzeczy” (Dz. Ap. 3:

19-21). Już „dłużej nie będzie „Raju

utraconego”, lecz „Raj przywrócony”.

BS,'94,89.

„SYN DANY JEST NAM”

„Albowiem dziecię narodziło się nam, a syn dany jest nam; i będzie panowanie na ramieniu jego,

a nazwą imię jego: Dziwny, Radny, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju” (Izaj. 9:6)

DZIEŃ zwykle świętowany w nominalnym

chrześcijaństwie jako tzw. Boże Narodzenie,

25 grudnia, nie jest prawdziwą rocznicą narodzin

Jezusa. Prawdziwa data tego wielkiego wyda-

rzenia według Pisma Świętego miała miejsce

około 1 października 2 r.p.n.e. (zob. Nadszedł

czas, str. 55-62). My jednakże czcimy to wielkie

wydarzenie, a nie datę, i możemy je obchodzić 25

grudnia lub kiedykolwiek indziej. 25 grudnia jest

w istocie rzeczy bardzo stosownym pod tym

względem, gdyż przypada około dziewięciu mie-

sięcy przed narodzeniem Jezusa. Dlatego wyzna-

cza w przybliżeniu czas Jego poczęcia w łonie

dziewicy Marii oraz zwiastowania.

Myśląc o naszym Odkupicielu, w związku z

proroctwem zacytowanego wersetu, na myśl nam

przychodzi dwanaście ważnych elementów Jego

ludzkiego oraz poludzkiego życia i dzieła: ( 1 ) On

opuścił niebiańską chwałę — nastąpiło zapocząt-

kowanie Jego ziemskiego istnienia, spłodzenie w

łonie dziewicy Marii; ( 2 ) Jego ludzkie narodzenie;

( 3 ) osiągnięcie dojrzałości pod Zakonem w wieku

30 lat, kiedy to uczynił poświęcenie na śmierć i

doznał spłodzenia z Ducha Świętego; ( 4 ) Jego

śmierć na krzyżu; ( 5 ) zmartwychwstanie;

(6 )

wniebowstąpienie; ( 7 ) rozwijanie przez Niego

S ZTANDAR B IBLIJNY

Grudzień, 1995

wybrańców wieku Ewangelii; ( 8 ) drugie przyjście

i wzbudzenie z martwych swojej drogiej Oblubie-

nicy, „maluczkiego stadka”, owych 144.000 do

dzielenia z Nim Jego tronu i chwały; ( 9 ) związa-

nie przez Niego szatana i zniszczenie królestwa

szatana; ( 10 ) wywyższenie przez Niego pozosta-

łych wybranych oraz ustanowienie ziemskiej

części swego Królestwa, w celu błogosławienia

nie wybranych, żyjących i umarłych, sposobno-

ścią uzyskania wiecznego życia; ( 11 ) Jego dopro-

wadzenie do chwalebnego końca całego Boskiego

planu, dotyczącego odkupienia człowieka i resty-

tucji (Dz. Ap. 3:19-21), kiedy to przy końcu ty-

siącletniego pośredniczącego panowania odda

królestwo Bogu Ojcu (1 Kor. 15:24-26); ( 12 )

zniszczenie przez Niego szatana i wszystkich jego

złych zastępów oraz danie wiecznego życia spra-

wiedliwym, którzy na zawsze zamieszkają na

ziemi (Ps. 145:20; 37:28,29,38-40; Mat. 25:

41-46). Dlatego szczególnie w tym okresie,

możemy właściwie z radością rozmyślać o

wszystkich wielkich błogosławieństwach

czekających na ludzkość dzięki Jezusowi przez

łaskę niebiańskiego Ojca! Izaj. 9:1-7 dość

obszernie przedstawia całą sytuację, tak jak ją

tutaj naszkicowaliśmy. Przyjrzyjmy się jej

pokrótce.

Werset 1 : Przekład ARV podaje bardzo dobre

tłumaczenie: „Lecz nie będzie zaćmienia w niej,

która była w bólu. W dawnym czasie sprowadził

on hańbę na ziemię Zabulona i ziemię Neftalego;

lecz w późniejszym czasie okrył ją chwałą, drogą

morską, poza Jordan, Galileę ludów”. Zgodnie z

hebrajskim idiomem stwierdzenie to, dotyczące

przyszłości, wyrażone jest jakby coś się odnosiło

do przeszłości. Wiele wieków po proroctwie Iza-

jasza ziemia galilejska została wysoce zaszczy-

cona pobytem Jezusa, gdyż Nazaret był w Galilei,

a Jezus przez jakiś czas mieszkał w Kafarnaum, w

Galilei.

do jej kresu w rozpaczy, lecz dzieci Boże doznają

w tej dolinie błogosławieństw, które umożliwiają

im znoszenie trudów z odwagą i spokojem. Jeśli

spotyka je jakieś zło, to dotyczy ono tylko ich

człowieczeństwa. Bóg sprawia, że wszystkie

rzeczy wspólnie działają dla ich dobra, „żeby byli

mocą utwierdzeni przez Ducha jego w

wewnętrznym człowieku” (Rzym. 8:28; Efez. 3:

16). Bóg obiecał, że nigdy ich nie opuści i nie

porzuci (Żyd. 13:5,6), On im daje nadzieję wiecz-

nego wyzwolenia od wszelkiego zła do

wiecznego życia w zmartwychwstaniu. Dlatego

będąc w dolinie cienia śmierci nie obawiają się

żadnego zła (Ps. 23:4).

Miara światła, jaka emanowała ze słów i czy-

nów Jezusa w czasie Jego pierwszego adwentu,

nadal promieniuje od tych wszystkich, których

umysły i serca zostały oświecone Jego obietni-

cami i Jego Duchem. Nie jest to jednak ów wielki

blask światła, który ma rozproszyć ciemności

ziemi i sprawić, aby cała ludzkość doceniła

chwałę Boga, jaka w odpowiednim czasie napełni

„całą ziemię” (4 Moj. 14:21; Izaj. 11:9; Abak.

2:14).

To, że Słońce Sprawiedliwości jeszcze nie

wzeszło z uzdrowieniem w swoich promieniach,

jest w pełni potwierdzone przez gęstą ciemność

pogaństwa i nieco mniejszą — lecz wciąż dosyć

gęstą — ciemność chrześcijaństwa w zakresie

zrozumienia Boskiego planu. Wspaniałą

perspektywą jest jednak to, że już niebawem —

gdy wielki czas ucisku świata dokona

przewidzianego przez Boga zamierzenia —

wspaniałe Słońce Sprawiedliwości, Chrystus,

Głowa i Ciało, pierwszorzędne Nasienie

Abrahamowe zajaśnieje, oświecając i

błogosławiąc „wszystkie rodzaje ziemi” (Mal. 4:

1,2; Mat. 13:43; Dan. 12:1-3; 1 Moj. 12:1-3; 22:

15-18; Gal. 3:8,16,29). Wtedy ostatecznie każde

dziecko Adama, bo wszystkie z nich objął wyrok

śmierci w wyniku grzechu i kary zań (Rzym. 5:

12,21; 6:23), znajdzie się pod wpływem tej wiel-

kiej światłości, „która oświeca każdego człowieka

przychodzącego na świat” (Jan 1:9; 12:32).

Wszyscy, więc będą zupełnie oświeceni co do

wielkiego Boskiego planu zbawienia wybranych i

nie wybranych (1 Tym. 2:4).

Werset 3 : „Rozmnożyłeś ten naród, uczyniłeś

im wielkie wesele (ARV); weselić się będą przed

tobą jako się weselą czasu żniwa, jako się radują,

którzy łupy dzielą”. Werset ten opisuje ludzkość

w wieku Tysiąclecia, wyprowadzoną ze snu

śmierci, uwolnioną od klątwy Adamowej, radu-

jącą się jak ci, którzy zbierają żniwo lub jak ci,

którzy dzielą łupy, uczestniczącą w czymś

dobrym, co im przypadło w udziale. Tysiącletnie

błogosławieństwa restytucji (Dz. Ap. 3:19-21)

będą rozdawane jako Boże dary; Jezus będzie

„dzielił łupy z mocarzami” także tych czasów —

klasą owiec w restytucji (Izaj. 53:12; Mat. 25:

31-40). Błogosławieństwa kalwaryjskiego krzyża,

łącznie z wiecznym życiem, są dla wszystkich, z

wyjątkiem tych, którzy mają usposobienie kozła i

świadomie je odrzucą, myśląc jedynie o własnych

korzyściach (Mat. 25:41-46; Dz. Ap. 3:23).

„ŚWIATŁOŚĆ WIELKA”

Werset 2 : „Bo lud on, który chodzi w ciem-

ności ujrzy światłość wielką, a tym, którzy mie-

szkają w ziemi cienia śmierci, światłość świecić

będzie”. To proroctwo miało swe główne wypeł-

nienie w czasie pierwszego adwentu (Mat. 4:12 -

16), a będzie miało daleko większe wypełnienie w

czasie drugiego adwentu Jezusa. O pierwszym

adwencie powiedziano: „A ta światłość w ciem-

nościach świeci, ale ciemności jej nie ogarnęły”;

„A tenci jest sąd, że światłość przyszła na świat,

lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż świa-

tłość; bo były złe uczynki ich” (Jan 1:5; 3:19).

Z ostatniego zdania wersetu 2 jest widoczne,

że proroctwo to nie było ograniczone do miesz-

kańców Galilei. Cały rodzaj Adamowy — cała

ludzkość na ziemi — wciąż mieszka „w ziemi

cienia śmierci”. Przed nią (śmiercią) idzie cień

śmierci w grzechu, błędzie, degradacji, smutku,

kłopotach, rozterkach serca, bólu, chorobach, stra-

tach, rozczarowaniach i umieraniu, które zaciem-

niają tę dolinę. Od narodzin do śmierci przecho-

dzimy przez tę ciemną dolinę. Ogromna więk-

szość przechodzi przez nią w strachu i dochodzi

S ZTANDAR B IBLIJNY

Grudzień, 1995

ŁAMANIE JARZMA, LASKI

I PRĘTA SZATANA

Werset 4 : opisuje powód tej radości: wielki

ciemiężyciel szatan nie będzie już panował. Zu-

pełnie zostaną złamane: jego jarzmo grzechu, błę-

du, smutku, bólu i śmierci, jego laska, czy pręt,

ciemiężenia i zniewolenia, które tak bezlitośnie

kładł na ramiona swych poddanych, i jego pręt w

znaczeniu berła (to samo hebrajskie słowo shebet

jest tłumaczone „sceptrum” lub „laska” w 1 Moj.

49:10; 4 Moj. 24:17; Ps. 45:7 i Izaj. 14:5) jego

monarszej władzy (Obj. 20:1-3). Nie będzie już

„książęciem świata tego” (Jan 14:30).

To zwycięstwo nad szatanem nastąpi dosyć

szybko przez wielki ucisk, „niezwyczajną sprawę”

Boga (Izaj. 28:21,22), który będzie stosunkowo

krótki i ostateczny, gdyż „sprawę skróconą uczyni

Pan na ziemi” (Rzym. 9:28; Mat. 24:21,22).

Będzie tak „jako za dni Madyjańczyków”, kiedy

to Gedeon i jego trzystu odważnych wojowników

w krótkim czasie rozgromiło zastępy madiańskie

(Sędz. 7:15-22). Tak samo przy końcu tego wieku,

gdy Maluczkiemu Stadku — antytypicznym

dzielnym i nielicznym wiernym wojownikom Ge-

deona pod dowództwem swego wodza Pana Je-

zusa Chrystusa — które ofiarniczo stłukło swe

naczynia i pozwoliło swemu światłu świecić, Bóg

udziela wielkiego zwycięstwa w prawdzie i spra-

wiedliwości nad błędem i grzechem przez czas

ucisku, który doprowadzi do pełnego związania

szatana i jego władzy zwodzenia oraz uwolnienia

uciśnionych.

Werset 5 . Tutaj czytamy o wielkim zakończe-

niu tej sprawy, o końcu grzechu i związanym z

nim niepokojem i uciskiem. Leeser podaje dobre

tłumaczenie tego wersetu: „Ponieważ wszelka

broń walczącego w zgiełku bitwy oraz szaty

zbroczone krwią będą spalone, stając się poży-

wieniem dla ognia”. Wszelka broń szatana, wszy-

stko co towarzyszy grzechowi i śmierci, wszystko

co związane było z tym wielkim konfliktem, jaki

od wieków toczy się na świecie między sprawie-

dliwością a grzechem — zostanie całkowicie zni-

szczone. „Uśmierza wojny aż do kończyn ziemi”

(Ps. 46:10), a werset 11 dodaje: „Uspokójcie się, a

wiedzcie, żem ja Bóg; będę wywyższony między

narodami, będę wywyższony na ziemi”. Świat

ostatecznie zostanie oczyszczony z wszelkiej

opozycji wobec Boskiego rządu i prawa

sprawiedliwości. Dobrze harmonizuje to z

oświadczeniem Obj. 5:13, że wtedy każde

stworzenie będzie mówiło: „Siedzącemu na

stolicy i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i

chwała, i siła na wieki wieków”.

dzania, jaka była umieszczana na ramieniu mun-

duru głównego zarządcy króla lub kanclerza. I

tak, po swoim zmartwychwstaniu, Jezus oświad-

czył: „Dana mi jest wszelka moc [władza] na

niebie i na ziemi” (Mat. 28:18).

„A nazwą imię jego: Dziwny (Zadziwiający),

Radny, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę

pokoju”. Lud Pański oświecony i poświęcony już

teraz dobrze może ocenić te tytuły należące do

jego Odkupiciela, a w końcu cały świat zrozumie

ich trafność. Słowo „imię” nie dotyczy tutaj naz-

wiska Jezusa, lecz Jego charakteru lub mocy. Jego

naśladowcy już Go znają jako Dziwnego (Za-

dziwiającego) i najlepszego Doradcę,

Przewodnika i Nauczyciela. Doceniają Go też

jako Mocnego, wyjątkowo potężnego, którego

Ojciec ustanowił nie tylko ubłaganiem za ich

grzechy, lecz także wielkim Pojednawcą całego

świata w słusznym czasie (1 Jan 2:2; 1 Tym.

2: 4-6).

„BÓG MOCNY”

Słowo bóg (tłumaczone w Starym Testamencie

z hebrajskiego el — jak w naszym tekście — i

hebrajskiego elohim, a w Nowym Testamencie z

greckiego theos) oprócz zastosowania do Jehowy,

Najwyższej Istoty, jest użyte w Biblii ponad 200

razy w odniesieniu do potężnych jednostek wśród

aniołów, dobrych i złych, oraz potężnych osób

pośród ludzi (zob. książki Pojednanie między

Bogiem a człowiekiem, str. 72-79 i God, str. 502,

523,524). Lecz kiedy używane jest wobec innych

istot niż Jehowa, będący najwyższą istotą, jest

rzeczownikiem pospolitym.

Właściwie pouczony lud Boży wraz z Apos-

tołem (1 Kor. 8:6) może powiedzieć: „Ale my

mamy jednego Boga Ojca, z którego wszystko, a

my w nim; i jednego Pana Jezusa Chrystusa, przez

którego wszystko, a my przezeń”. Oni nie mylą

Ojca z Synem twierdząc, że Ojciec jest swoim

własnym Synem albo że Syn jest swoim własnym

Ojcem, lub że obydwaj są jednym w osobie czy

istocie, równymi w mocy i autorytecie (choć są

jednym w jedności umysłu, usposobienia i celu —

Jan 10:30; 4:34; 17:21-23). Jezus nigdy nie

utrzymywał, że jest Bogiem, najwyższą istotą,

równym Jemu, lecz wyraźnie powiedział: „Ojciec

mój większy jest niż ja” (Jan 14:28).

Dzięki wierności Jezusa aż do śmierci, i to

śmierci krzyżowej, Bóg „nader go wywyższył i

darował mu imię [tytuł, zaszczyt, urząd i władzę],

które jest nad wszelkie imię” (Fil. 2:8-11; Mat.

28:18; Żyd. 12:2). Gdy przy końcu tysiącletniego

pośredniczącego panowania Jezus dokona dzieła

pośredniczenia, danego Jemu przez Ojca do

wykonania, odda królestwo Bogu Ojcu, gdy

usunie wszelką przeciwną władzę, autorytet i moc

(1 Kor. 15:24). Zgadzają się z tym słowa Apostoła

w 1 Kor. 11:3: „Każdego męża głową jest

Chrystus, a głową niewiasty mąż, a głową

Chrystusową Bóg”.

„OJCIEC WIECZNOŚCI”

Nic w tym tytule nie sugeruje, że narodzone

dziecko i dany syn ma zająć miejsce i cześć Ojca

w niebie, o którym Jezus powiedział: „Wstępuję

JAK DO TEGO DOJDZIE

Werset 6 : wyjaśnia, jak wypełni się powyższe

proroctwo. Najpierw musi przyjść Mesjasz, który

miał się narodzić z niewiasty (Gal. 4:4) jak każdy

inny człowiek, który pomimo tego miał być

Synem Bożym. Dalej proroctwo ukazuje dorosłe

dziecko i (po Jego śmierci i zmartwychwstaniu)

panowanie nad ziemią złożone na Jego ramionach.

Tutaj, jak u Izaj. 22:22, jest odniesienie do oznaki,

lub symbolu, władzy i autorytetu zarzą-

S ZTANDAR B IBLIJNY

Grudzień, 1995

do Ojca mego i Ojca waszego, i do Boga mego i

Boga waszego” (Jan 20:17). Tytuł ten odpo-

wiednio wyznacza jeden z elementów przyszłego

dzieła naszego wielkiego Odkupiciela. On ma być

ojcem nie kolidującym lub sprzecznym z

niebiańskim Ojcem i jego czcią w żadnym, sensie

tego słowa.

Pismo Św. wskazuje, że pierwszy człowiek,

Adam, został mianowany głową i ojcem, dawcą

życia dla swego rodzaju, lecz przez nieposłuszeń-

stwo upadł i zamiast dać swemu potomstwu

wieczne życie, przekazał mu udział we własnym

wyroku śmierci — „śmiercią umrzesz” (1 Moj.

2:17). Nasz Pan Jezus przez swoją wielką okupo-

wą ofiarę w słusznym czasie zadośćuczyni Bos-

kiej sprawiedliwości za Adama i rodzaj ludzki,

który w chwili grzechu znajdował się w jego

biodrach. Nasz Pan poprosi, a Bóg Jemu da na-

rody jako Jego dziedzictwo, a najdalsze zakątki

ziemi jako Jego własność (Ps. 2:8). Następnie,

jako drugi Adam (1 Kor. 15:45-47) uwolni pierw-

szego Adama i jego dzieci spod klątwy wyroku

śmierci i ich odrodzi (Mat. 19:28), dając posłusz-

nym wieczne życie — każdemu „kto chce” (Obj.

2.2: 17). I tak w w. Tysiąclecia stanie się On dla

nich dawcą wiecznego życia, ich „ojcem wiecz-

ności”, jak w w. Ewangelii Bóg jest ojcem wiecz-

ności dla „synów Bożych [wieku Ewangelii]” —

Kościoła (Jan 1:12; Rzym. 8:19; 1 Jan 3:1,2).

„KSIĄŻĘ POKOJU”

Ten tytuł naszego Pana także jest proroczy i

dotyczy przyszłości. W rzeczywistości dopiero

przy końcu wieku Tysiąclecia będzie Jego tytu-

łem, kiedy to zakończy niszczenie wszystkiego, co

będzie przeciwne Boskim zasadom sprawiedliwo-

ści. „Bo on musi królować, póki by nie położył

wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego. A ostatni

nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć

[Adamowa]” (1 Kor. 15:25,26; zob. Boski plan

wieków, str. 236 oraz Bitwa Armagedonu, str.

793). Później na zawsze On pozostanie Księciem

Pokoju, pokoju opartego na trwałym fundamencie

— fundamencie sprawiedliwości, gdyż sceptrum

sprawiedliwości to sceptrum Jego królestwa (Izaj.

28:17; Żyd. 1:8; 6:20-7:2).

Werset 7 : Mamy tutaj kolejną cenną obietnicę.

„A rozmnożeniu Jego państwa i pokoju końca nie

będzie”. Jeśli chodzi o tę ziemię, nastąpi

sprawiedliwy rząd, pokój i dobrobyt, aby pozo-

stać. „To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszel-

ka nieprawość zatka usta swe” (Ps. 107:42). Po-

nadto, wydaje się, że słowo „rozmnożenie” w

wersecie 7 daje do zrozumienia, iż będą przypro-

wadzone do istnienia nowe rodzaje istot. Wydaje

się też, że w oświadczeniu Apostoła Pawła do

Efezów 2:7 kryje się myśl o takim twórczym

dziele, jako części wielkiej Bożej łaski dla

Kościoła. To, że Bóg kocha się w różnorodności

widoczne jest w Jego stworzeniach i całej naturze.

Oczywiście, z tego faktu możemy wyciągnąć

wniosek, że Bóg zajmie się stwarzaniem wielu

różnych rodzajów istot. W czasie bezkresnych

wieków miliardy planet z pewnością zostaną

zamieszkane przez różne rodzaje inteligentnych

istot dostosowanych do różnych warunków

planetarnych. Tak więc „rozmnożeniu Jego

państwa i pokoju... końca nie będzie”.

„STOLICA DAWIDOWA”

Wyrażenie „na stolicy Dawidowej i na króles-

twie jego, aż je postanowi i utwierdzi w sądzie i w

sprawiedliwości, odtąd aż na wieki” oznacza, że

to wielkie królestwo, jakie nasz Pan Jezus

ustanowi w swoim drugim adwencie, będzie re-

zultatem, antytypem tego, które typicznie zostało

dane Izraelowi w królestwie (rządzie) Dawida.

Imię Dawid oznacza „umiłowany”. Nasz Pan Je-

zus Chrystus jest większym Dawidem, Pomazań-

cem, Mesjaszem, umiłowanym przez Boga nad

wszystkich innych, o którym Bóg powiedział:

„Ten jest Syn mój miły, w którym mi się upodo-

bało” (Mat. 17:5).

Odnosząc się do wyzwolenia cielesnego Izra-

ela i jego powrotu do Boskiej łaski w „czasach

naprawienia (restytucji)”, Bóg mówi: „Służyć bę-

dą Panu [Jehowie], Bogu swemu, i Dawidowi

[Chrystusowi], królowi swemu, którego im wzbu-

dzę” (Jer. 30:9); „I wzbudzę nad nimi pasterza

jednego, który je paść będzie, sługę mego Dawida

[Chrystusa], on je paść będzie i on będzie

pasterzem ich. A Ja Pan [Jehowa] będę im Bo-

giem, a sługa mój Dawid [Chrystus] książęciem w

pośrodku nich. Ja Pan mówiłem to” (Ezech.

34:23,24); „A sługa mój Dawid będzie królem nad

nimi i pasterza jednego wszyscy mieć będą, aby w

sądach moich chodzili i ustaw moich

przestrzegali, i czynili je. I będą mieszkać w onej

ziemi, którą dałem słudze memu Jakubowi, w

której mieszkali ojcowie wasi; będą, mówię, w

niej mieszkali oni i synowie ich i synowie synów

ich aż na wieki, a Dawid, sługa mój, będzie

książęciem ich na wieki” (Ezech. 37:24,25).

O Jezusie Chrystusie, który po Jehowie jest

„Królem królów i Panem panów” mówi się jako o

antytypicznym Dawidzie (1 Tym. 6:15; Obj. 17:

14), lecz „kościół, który jest ciałem jego” (Efez.

1:22,23), w drugorzędnym znaczeniu włączony

jest też w antytypicznego Dawida. 144 tysiące

świętych stoją z Barankiem na górze Syjon (Obj.

14:1), oni są Jego współdziedzicami (Rzym.

8:17), a jako zwycięzcy mają przywilej zasiadania

wraz z Nim na Jego tronie (Obj. 3:21). Jako

członkowie Ciała Chrystusowego (1 Kor. 12:27)

są częścią wielkiego antytypicznego Dawida i

nazwani „umiłowani Boży” (Rzym. 1:7; Kol.

3:12; 2 Tes. 2:13). Jako druga Ewa będą

uczestniczyć z Jezusem, drugim Adamem,

„Panem z nieba” (1 Kor. 15:45-49) w odradzaniu

rodzaju ludzkiego (Mat. 19:28; Obj. 22:17), a jako

część nasienia Abrahamowego będą pomagać w

błogosławieniu „wszystkich narodów ziemi”

(1 Moj. 12:3; 22:18; Gal. 3:8,16,29).

„Dokona tego gorliwość Pana zastępów”. To

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: