M.Newton - Przerznaczenie dusz T1.pdf - E-Book's - idasmw

Dr Michael Newton

PPRZEZNACZENIE

DUSZ

Nowe badania nad życiem pomiędzy

wcieleniami

Tom I

Przełożyła Barbara Górecka

Skanowała : Hurka

Kim jesteśmy? Dlaczego się tu znaleźliśmy? Dokąd zmierzamy? Starałem się

odpowiedzieć na te odwieczne pytania w mojej pierwszej książce „Wędrówka dusz",

opublikowanej w 1994 r. przez wydawnictwo Llewellyn. Wielu jej czytelników mówiło mi,

że książka ta pobudziła duchowo ich wewnętrzną jaźń oraz że nigdy wcześniej nie

zetknęli się z tak szczegółowym opisem bytowania w świecie dusz. Zapewniali mnie

również, że zawarte w niej informacje potwierdziły ich własne głęboko zakorzenione

przeświadczenia dotyczące egzystencji dusz po fizycznej śmierci i celu ich powrotu na

Ziemię.

Kiedy książka została wydana, a następnie przetłumaczona na inne języki, z całego

świata zaczęły napływać do mnie pytania od czytelników o to, czy planuję napisanie jej

kontynuacji. Przez długi czas opierałem się tym sugestiom. Poświęciłem wiele lat

ciężkiej pracy na przeprowadzenie pionierskich badań, zebranie i uporządkowanie

uzyskanego materiału i wreszcie ujęcie go w formę wyczerpującego studium do-

tyczącego naszego nieśmiertelnego bytowania, toteż miałem poczucie, że zrobiłem

wystarczająco wiele.

We wstępie do „Wędrówki dusz" przedstawiłem siebie jako hipnoterapeutę o tradycyjnym

nastawieniu i zwierzyłem się ze swego początkowego sceptycyzmu co do możliwości

zastosowania hipnozy dla osiągnięcia regresji metafizycznej. Po raz pierwszy

wprowadziłem pacjenta w stan hipnozy w roku 1947, kiedy miałem zaledwie 15 lat, tak

więc mogłem się zdecydowanie uważać za przedstawiciela starej szkoły, nie zaś ruchu

New Age. Toteż kiedy pewnego razu podczas seansu hipnotycznego z jednym z

pacjentów nieświadomie uchyliłem wrota do świata dusz, byłem ogromnie zaskoczony.

Odniosłem wrażenie, że większość osób cofniętych przy pomocy hipnozy do swego

poprzedniego życia traktuje egzystencję między kolejnymi wcieleniami wyłącznie jako

rodzaj bliżej nieokreślonego okresu przejściowego, pomostu prowadzącego od jednego

życia do następnego. Wkrótce oczywiste stało się dla mnie, że muszę samodzielnie

wypracować metodę pozwalającą odkryć i odblokować wspomnienia moich pacjentów

dotyczące ich pobytu w tym tajemniczym miejscu. Po wielu latach badań prowadzonych

bez rozgłosu udało mi się w końcu zbudować wiarygodny model struktury świata dusz;

zarazem uświadomiłem sobie korzyści terapeutyczne, jakie mogą odnieść pacjenci

uczestnicząc w tym poznawczym procesie. Stwierdziłem też, że nie ma znaczenia, czy

dana osoba jest głęboko religijna, nastawiona ateistycznie, czy też wyznaje dowolne

poglądy filozoficzne zawierające się między tymi skrajnościami - świadectwa wszystkich

osób znajdujących się w odpowiednim nadświadomym stanie hipnozy całkowicie się ze

sobą pokrywały. Właśnie dlatego zostałem - jak to ostatnio określiłem - spirytualnym

regresjonistą, to znaczy hipnoterapeutą specjalizującym się w problematyce życia po

śmierci.

Napisałem „Wędrówkę dusz" po to, by publicznie przedstawić - w spójnej,

uporządkowanej formie następstwa wydarzeń - podstawowe informacje na temat tego,

czym jest umieranie i przekraczanie progu śmierci, kogo za nim spotykamy, dokąd się

następnie udajemy i co czynimy jako dusze w świecie dusz, zanim wybierzemy nasze

następne ciało przed kolejną inkarnacją. Książka została zatem pomyślana jako rodzaj

dziennika podróży przez czas, wykorzystującego relacje pacjentów o ich wcześniejszych

doświadczeniach z okresu bytowania między kolejnymi wcieleniami. A zatem „Wędrówka

dusz" nie była jeszcze jedną książką o poprzednich żywotach i reinkarnacji, lecz raczej

wyznaczała nowy obszar metafizycznych badań, w istocie nie eksploatowany

dotychczas przy użyciu hipnozy.

Kiedy w latach 80. pracowałem nad stworzeniem adekwatnego obrazu świata pomiędzy

wcieleniami, zrezygnowałem w mojej praktyce medycznej ze wszystkich innych

rodzajów hipnoterapii. Ogarnęło mnie bez reszty pragnienie odkrycia sekretów świata

dusz. Zgromadzenie bogatego zbioru relacji mych pacjentów upewniło mnie o wartości i

wiarygodności moich wcześniejszych odkryć. Podczas tych lat specjalistycznych badań

nad światem dusz pracowałem praktycznie w odosobnieniu, ograniczając się do

kontaktów jedynie z tymi pacjentami, którzy byli wtajemniczeni w cel moich wysiłków, i

tylko w zakresie odnoszącym się do nich i ich przyjaciół. Trzymałem się nawet z dala od

księgarń specjalizujących się w problematyce metafizycznej, ponieważ pragnąłem

uwolnić się od wszelkich zewnętrznych wpływów. Dzisiaj nadal uważam, że moja

dobrowolna izolacja i powstrzymywanie się od publicznych wystąpień były słusznym

wyborem.

Kiedy porzuciłem praktykę, wyjechałem z Los Angeles, osiadłem w górach Sierra

Nevada i napisałem „Wędrówkę dusz", miałem nadzieję, że spędzę resztę życia

spokojnie, z dala od wszelkiego rozgłosu. Okazało się, że byłem w całkowitym błędzie.

Większość materiału zawartego w tej książce nigdy wcześniej nie była przedstawiona

publicznie, toteż wkrótce za pośrednictwem mojego wydawcy zacząłem otrzymywać

ogromne ilości listów od czytelników. Mam wobec Llewellyna dług wdzięczności za jego

dalekowzroczność i odwagę opublikowania rezultatów moich badań. Wkrótce po

ukazaniu się książki odbyłem serię odczytów oraz udzieliłem wywiadów dla radia i

telewizji.

Ludzie chcieli poznać więcej szczegółów o świecie dusz i wciąż pytali mnie, czy

dysponuję jakimiś dalszymi wynikami badań. Byłem zmuszony odpowiadać twierdząco.

Istotnie, posiadałem obszerny zbiór rozmaitych nie ogłoszonych drukiem informacji,

które, jak sądziłem, podane przez nieznanego autora, będą zbyt trudne do zaakcepto-

wania dla odbiorców. Pomimo, iż czytelnicy uznali „Wędrówkę dusz" za książkę bardzo

inspirującą, wzdragałem się przed napisaniem dalszego ciągu. Zdecydowałem się na

rozwiązanie kompromisowe. Piąte wydanie „Wędrówki dusz" zostało zaopatrzone w

indeks, nową okładkę, a także uzupełnione na prośbę czytelników o kilka nowych roz-

działów, wyjaśniających szerzej pewne szczegółowe kwestie. Okazało się, że to nie

wystarczy. Z każdym tygodniem gwałtownie rosła liczba otrzymywanych przeze mnie

listów z zapytaniami o życie po śmierci.

Ludzie zaczęli obecnie szukać kontaktu ze mną, postanowiłem więc w ograniczonym

zakresie wznowić praktykę. Zauważyłem, że odwiedza mnie teraz więcej dusz na

wyższym poziomie rozwoju. Ponieważ pracuję na pół etatu i znacznie zredukowałem

ilość przyjmowanych osób, pacjenci muszą długo oczekiwać na termin wizyty. W kon-

sekwencji przyjmuję mniej młodych dusz przeżywających kryzysy psychologiczne, a

więcej pacjentów zdolnych wykazać cierpliwość. Ci drudzy pragną odkryć głębsze

znaczenie pewnych kwestii poprzez wniknięcie w swe duchowe wspomnienia, po to by

właściwie ustalić swoje życiowe cele. Wielu z nich, sami będąc uzdrowicielami lub

nauczycielami, nie waha się powierzyć mi dodatkowych informacji o swym życiu jako

dusz między kolejnymi wcieleniami. Żywię nadzieję, że ja ze swej strony pomagam im w

ich życiowej wędrówce.

Przez cały ten czas panowało powszechne przekonanie, że nie wyjawiłem wszystkich

sekretów. Aż zacząłem zastanawiać się nad zabraniem się do drugiej książki. Wszystko,

co wyżej opisałem, zaowocowało narodzinami „Przeznaczenia dusz". Uważam, że moja

pierwsza książka była pielgrzymką przez świat dusz po wielkiej rzece wieczności.

Wędrówka rozpoczęła się u jej źródeł, z chwilą fizycznej śmierci, a skończyła się w

miejscu, gdzie powracamy w nowe ciało. W „Wędrówce dusz" podążyłem w górę rzeki,

w kierunku Źródła, tak daleko, jak tylko mogłem. Pod tym względem nic się nie zmieniło.

Chociaż w pamięci każdej osoby tkwi wspomnienie odbycia takiej podróży niezliczoną

ilość razy, wydaje się, że nikt, kto nadal inkarnuje, nie potrafi zaprowadzić mnie dalej.

„Przeznaczenie dusz" zamierza zabrać podróżnych na drugą wyprawę wzdłuż rzeki, z

wypadami w bok w kierunku większych dopływów dla przeprowadzenia bardziej

szczegółowych poszukiwań. Na szlaku tej naszej drugiej wspólnej podróży zamierzam

odnaleźć więcej ukrytych aspektów, aby dać ludziom szerszy ogląd całości.

Zaplanowałem tę książkę tak, iż rządzą nią raczej aktualne kategorie niż następstwo

czasu i miejsca. A zatem objąłem w niej ramy czasowe zwykłego ruchu duszy między

duchowymi stacjami, aby dogłębnie zanalizować te doświadczenia. Starałem się także

zaprezentować czytelnikom spojrzenie na te same, co w poprzedniej książce, elementy

duchowego życia z odmiennej perspektywy, w świetle innych przykładów. Zamiarem

„Przeznaczenia dusz" jest poszerzenie naszego zrozumienia tego niewiarygodnego po-

czucia porządku i planu, istniejących dla dobra istot ludzkich.

Pragnę zarazem, aby ta druga wędrówka po cudach świata dusz była zajmująca i

przyjemna również dla niedoświadczonych podróżników. Czytelnikom, którzy po raz

pierwszy stykają się z moją pracą, rozdział wstępny dostarczy skondensowanego

przeglądu tego, co odkryłem o bytowaniach między wcieleniami. Mam nadzieje, że to

streszczenie pomoże wam lepiej zrozumieć dalsze rozdziały, a może także zachęci do

przeczytania mojej pierwszej książki.

Tak więc, skoro zaczynamy tę naszą wspólną drugą podróż, pragnę podziękować tym

wszystkim spośród was, którzy udzielili mi tyle wsparcia podczas ciężkiej pracy

prowadzącej do otwarcia duchowych wrót umysłu. Wsparcie to, jak również

wyrozumiałość wielu przewodników, zwłaszcza mojego własnego, dało mi siłę

niezbędną do kontynuowania mych starań. Czuję się prawdziwie błogosławiony, iż

wybrano mnie na jednego z posłańców w tym ważkim dziele.

ŚWIAT DUSZ

R OZDZIAŁ 1

W momencie śmierci dusza opuszcza ciało, w którym przebywała. Jeżeli jest starsza i

ma doświadczenie z wielu poprzednich wcieleń, orientuje się natychmiast, że zyskała

wolność i powraca do domu. Jednak większość dusz, z którymi miałem do czynienia,

spotykała się z przewodnikami tuż poza ziemskim planem astralnym. Młoda dusza, czyli

inaczej dziecko, które wcześnie zmarło, może być nieco zdezorientowana, dopóki nie

pojawi się ktoś, kto się nią zajmie. Są dusze, które przez pewien czas pragną pozostać

na miejscu swojej śmierci. Większość woli odejść natychmiast. W świecie dusz czas nie

ma znaczenia. Istoty bezcielesne, które wolą pocieszyć rozpaczających bliskich lub też z

jakichś innych powodów pragną pozostać jeszcze przez chwilę w pobliżu miejsca swojej

śmierci, nie mają poczucia utraty czasu. Staje się to po prostu przeciwieństwem czasu

linearnego.

Oddalając się od Ziemi, dusze postrzegają wokół siebie coraz jaśniejsze światło.

Niektóre mogą na mgnienie oka ujrzeć szarawą ciemność i odczuć przemieszczanie się

przez tunel lub przekraczanie bramy. Różnica między tymi dwoma zjawiskami zależy od

tempa poruszania się duszy, co z kolei ma związek z jej doświadczeniem. Dusza może

odnosić wrażenie, iż przewodnik ciągnie ją łagodnie lub mocno, zależnie od jej

dojrzałości i zdolności do nagłej przemiany. Na wczesnych etapach odchodzenia

wszystkie dusze napotykają wokół siebie jakby „obłoki waty", lecz wkrótce wszystko się

przejaśnia i dusze mogą widzieć na wielkie odległości. W tym właśnie momencie

przeciętna dusza dostrzega zbliżanie się przypominającej ducha formy energii. Postacią

tą może być kochająca nas bratnia dusza (jedna bądź kilka), lecz częściej jest to nasz

przewodnik. W sytuacji, kiedy spotyka nas małżonek lub przyjaciel, który odszedł przed

nami, nasz przewodnik także znajduje się w pobliżu, by nadzorować proces przejścia. W

ciągu wielu lat moich badań nigdy nie zetknąłem się z pacjentem, którego spotkałaby

jakaś znacząca postać religijna w rodzaju Jezusa czy Buddy. Jednakże przypisani nam

osobiści przewodnicy uosabiają esencję nauk wielkich nauczycieli religii na Ziemi.

Kiedy dusze „przeorientują się" z powrotem na miejsce, które nazywają domem, ich

ziemskość ulega zmianie. Nie są już dłużej ludzkie w tym znaczeniu, w jakim myślimy o

istotach ludzkich z ich szczególną emocjonalną i fizyczną naturą czy temperamentem.

Na przykład nie rozpaczają nad swoją niedawną śmiercią fizyczną w taki sposób, jak

pozostawieni przez nie bliscy. To nasze dusze czynią nas ludzkimi na Ziemi, lecz bez

naszych ciał przestajemy zaliczać się do gatunku homo sapiens. Dusza posiada

majestat wymykający się wszelkim opisom. Skłonny jestem uważać duszę za obdarzoną

inteligencją energię w postaci światła. Tuż po śmierci dusze nagle ulegają przemianie,

bowiem nie znajdują się już dłużej w klatce tymczasowego ciała wyposażonego w mózg

i centralny układ nerwowy. Niektórym duszom przystosowanie się do nowej sytuacji

zajmuje więcej czasu niż innym.

Energia duszy jest w stanie podzielić się na tożsame cząstki, analogicznie do

hologramu. Mogą one prowadzić równoległe życia w różnych ciałach, choć zdarza się to

znacznie rzadziej, niż się o tym pisze. Zdolność ta powoduje jednak, iż w świecie dusz

zawsze pozostaje cząstka naszej energii światła. W ten sposób przy powrocie staje się

możliwe ujrzenie własnej matki, chociaż mogła ona umrzeć trzydzieści ziemskich lat

temu i ponownie inkarnować.

Okresy „przeorientowania" w towarzystwie naszych przewodników, które poprzedzają

przyłączenie się do naszego skupiska dusz, są różne dla poszczególnych dusz, a także

dla poszczególnych żywotów tej samej duszy. Jest to bardzo spokojny okres czasu,

przeznaczony na doradzanie i rozmowy, umożliwiające pozbycie się nagromadzonych w

czasie zakończonego właśnie życia frustracji. Przeorientowanie ma być rodzajem

wstępnego, łagodnego przesłuchania przez troskliwych i rozumiejących nauczycieli-

przewodników.

Spotkanie takie może być dłuższe lub krótsze, zależnie od tego, czego udało nam się

bądź nie udało dokonać w wybranym przez nas wcześniej wcieleniu. Wspomina się

także o pewnych kwestiach kar-micznych, chociaż będą one szczegółowo omawiane

później, w naszym skupisku dusz. Powracającej energii niektórych dusz nie odsyła się

natychmiast do ich grupy. Są to dusze, które zostały zanieczyszczone pobytem w ciele

fizycznym i zaangażowały się w czynienie zła. Istnieje różnica między złymi uczynkami,

M.Newton - Przerznaczenie dusz T1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: