historria.pdf

27.07.2006 Czwartek. Zaczelo sie dawno. Jak zwykle od telefonu i jak zwykle nie w pore. O

tym, ze od ponad dziewieciu lat brakuje mi czasu wiedza zapewne wszyscy. Bylismy wlasnie na

awarii. Brak napiecia – jednej fazy. Niby nic, ale bezpieczniki zamkniete w podstacji, praca polega

wlasciwie na znalezieniu elektryka. Problem w tym, ze na zakladzie nie ma zywej duszy. Szesnasta.

Biurowiec otwarty, ale pokoje pozamykane. Ciecia tez brak. W koncu pojawil sie Arab. To

tamtejszy stomatolog. Wyjasnil, ze ciec pojawi sie wieczorem. Wrocilem do samochodu, ktory stal

z otwartymi drzwiami i kluczykami w stacyjce przed otwarta brama pustego zakladu. Dyzurny

powiedzial tylko „zrobcie cos”. Tu juz nic nie znajde, zwlaszcza ze musze szukac Jurka, co polazl

na poszukiwania jakiegos swojego znajomego, ktory mieszka w „jednym z blokow”. A na mnie

czeka montaz masztu antenowego. Juz jestem spozniony. Nie, tak sie nie da. Mam wszystkiego

powyzej uszu. I wtedy zadzwonil Andrzej z Gdyni. Zaproponowal mi prace. Odpowiedzialem, ze

biore. Ale w Anglii. Przeciez powiedzialem, ze biore. Ale to za tydzien. No tak, w zasadzie dla

mnie tydzien to wiecej niz wystarczy na przygotowani, ale obowiazuje mnie jednak ustawowy

okres wypowiedzenia. Myslec... A od czego urlop? Malo. A odpracowane wczesniej dni duzurow?

Tak, teraz pasuje. Jade.

Minelo 12 dni. O zalewaniu szalunkow na fundamenty, zasypywaniu wykopow,

wyrownywaniu terenu, montazu kabli, spawaniu slupkow, przestawianiu siatki, montazu bramki i

innych budowlanych sprawach moze innym razem. Trafialy sie tez wyjazdy na awarie (w koncu

bylem na dyzurze), ale to nic interesujacego w porownaniu z czekajacym mnie nowym zadaniem.

Uruchamianie multiplekserow swiatlowodowych. Swiatlowod kiedys z daleka widzialem. Dobrze

jednak poznac cos nowego. Tomek przyslal mi pareset stron materialow szkoleniowych o tych

multiplekserach. Po angielsku. Ale i po innemu niewiele wiecej bym rozumial. Drukowalem,

czytalem, tlumaczylem, probowalem zapamietac. Warto bylo pogadac z Tomkiem nawet mimo, ze

musialem „podskoczyc” do Gdyni. Wracajac po drodze zabralem Opelka znad jeziora do warsztatu.

Jakby tego jeszcze bylo malo. Ale znalazlem dwa dni czasu zeby podjechac po dziewczyny nad

jezioro.

09.08.2006 Sroda. Dzien wyjazdu. Wylot dopiero jutro, ale wyjezdzamy o 4 rano. Majac

brata za kierowce moge nieco podrzemac w czasie drogi. Dopiero przed Trojmiastem zaczely sie

trudnosci, korki i objazdy. Ale ku mmojemu zdziwieniu tylko raz zabladzilismy. Bo bez mapy.

Zaesemesowalem do Andrzeja, ze niedlugo bede. Zapytal, czy ma po mnie wyjechac. Bardzo milo,

ale przeciez nie. Parkujemy na miejscu dla Atemu. Zostawiam na widoku moj stary polar z

odpowiednim nadrukiem. Witaja mnie starzy znajomi. Brat jako obstawa? Pewnie, taki fachowiec

musi byc chroniony (niezly tekst, wyjatkowo nie moj). Najpierw sniadanko. I zaczna sie

przekopywanie przez papiery. Zatrudnienie chociaz ponowne wymaga makulatury. Ponad 30

kartek. Nawet nie liczylem ile razy sie podpisywalem. A reszte papierow i kserokopii dokumentow

poszukajcie w archiwum. Tylko ostatniego swiadecwa pracy nie mam, w zasadzie to ja jeszcze

pracuje w poprzedniej firmie. Nawet oficjalnie mam dyzur, a dopiero potem na oficjalny urlop.

Dostalem telefon, brat go uruchomi w przerwie odrabiania pracy domowej z arabskiego. Dostalem

tez nowy komputer. Nie przecze, ze fajnie miec cos z najwyzszej polki, jednak brak wyjscia RS jest

denerwujacy (jest dodatkowa karta RS). Kolega informatyk postaral sie o potrzebne programy. A

pokaz mi jak sie wlacza bezprzewodowy dostep do sieci. Tu troche zaczelo sie klopotow z

oprogramowaniem, ale w koncu zorientowalismy sie co nalezy powylaczac. Znowu wracamy do

papierow. Musimy wymyslic moj zakres obowiazkow. Wez i wymysl. Rzecz jasna nikt tego nie

bedzie czytal. Przerobilismy obowiazki szefa na podobne i tak zostalo. A teraz po zaliczke na funty.

Przydadza sie. Chyba wszystko. Jeszcze jakis rachunek za moje wczesniejsze prace. Dobrze,

przysylajcie te pieniadze kiedy chcecie, ja przeciez bede i tak daleko. Pogadam z panem

Wojciechem. Wiceprezes. To on wykombinowal ten kontrakt. Informacje na temat struktury

miedzynarodowej w ktorej jest Atem, owszem sa ciekawe, ale jesli chodzi o konkrety to niewiele.

Ponoc bede najpierw jezdzil z Tomkiem, potem szkolenie a potem samodzielnie. To tak dobra

wiadomosc, ze lepszej nie trzeba. I odbiora mnie z lotniska. A moze pojade od razu do Londynu,

gdzie pracuje moj „nauczyciel”. To sie wyjasni. Wszystko sie okaze na miejscu. Jasne, nie mam

wiecej pytan. Zegnam sie ze znajomymi. Na ile jade? Dobre pytanie. Sam chcialbym wiedziec.

Pozno, dochodzi 16:00. Andrzej zartuje czy wszystko wiem i kto mnie odbierze z lotniska. Jasne ze

odbierze mnie gosc co bedzie mial kartke z moim nazwiskiem. Reszta sie okaze. Andrzej na

pozegnanie zyczy powodzenia i proponuje obiad, nie wypada odmawiac, zwlaszcza sponsorowi.

Dobry, duzo, ledwo idziemy. Przed wyjazdem musze zakupic te funty i przejsciowke z angielska

koncowka. Znalezlismy supermarket. Ale cena przejsciowki jest szokujaca jak na Anglie nawet.

Jedziemy do Warszawy. Niby nic, a dotarlismy na te Jeziorki prawie na 22:00. tylko Karol ze starej

gwardii, reszta sami mlodzi. Troche pogadalismy, sprawdzilem dzialanie sieci bezprzewodowej. A

jutro na lotnisko odwiezie mnie „Duch”, bo Karol z samego rana jedzie na przeglady (skad ja to

znam...). Spac, akurat wypoczynek bedzie mi potrzebny przed... zebym to ja wiedzial przed czym.

10.08.2006 Czwartek. Karol jak mial, wyjechal na przeglady. Pozniej i ja wstaje. Na

sniadanie zjadam pol kanapki, a pozostale dwie i pol wmuszam. Marek, „Duch” wstaje i jest

gotowy w 10 minut. To normalne w tej pracy. Pracuje rok, ma juz certyfikat, zdobyl za pierwszym

razem. Tym bardziej gratulacje. Fakt, ja tez mam certyfikat i tez zdobyty za pierwszym podejsciem.

Nie moge sie powstrzymac i zadaje pare pytan fachowych... Ale z nowych stacji, tych, co u nas nie

ma, wie duzo wiecej. Dojezdzamy do supermarketu i kupujemy funty. A przejsciowki nie, ponoc

ladowarke mozna wcisnac w tamtejsze gniazdka. Ok, a w razie czego to albo odzaluje te 4 funty

albo podlacze sie za pomoca kabelkow, tak jak w Pakistanie. Lotnisko niedaleko. Podjezdzamy pod

„nowy” terminal, ten dla tanich linii. Miejsc parkingowych – jak zwykle brak. Te pare krokow

podejde sam, bagaze nie sa ciezkie. W poczekalni pelno ludzi. Kolejka. Ale i tak ponad 2 godziny

do wylotu i odprawa sie nie zaczela. Upewnilem sie, ze zaden bilet nie jest potrzebny, rezerwacje

sprawdza sie po nazwisku. Ewa zadzwonila, czy wiem o zapowiedziach zamachow w Anglii. A,

teraz wiem, czego tu szukaja fotoreporterzy. Podchodze do odprawy. I okazuje sie, ze mam 29 kg

bagazu czyli 9 nadwagi. To bedzie kosztowalo 200. Nie, przepakuje sie. Wyrzucam 6 konserw.

Przekladam papiery i ladowarki do laptopa. Aby tylko zmniejszyc wage o 5 kg. O pare pozostalych

nie beda sie czepiac. Udalo sie. Wojskowi przejrzeli samego laptopa dokladnie. Wylot za 20 minut?

Nic z tego, samolot opozniony 2 godziny. Wokolo mnie grupa mlodych Anglikow. Przysluchuje sie

im i probuje zrozumiec. Uuuuuuuuu. Wyslalem kilka SMS. Koledzy oddzwaniaja, ostatnie

pozegnania. Przyjechal autobus, kolejka do wyjscia. Pewnie, tanie linie to nienumerowane miejsca

w samolocie. Zadnego tez jedzenia. Po starcie rozwoza napoje i przekaski, mozna sobie kupic. Ale

nic na goraco, bo sie cos zepsulo. A, i prosze nie chodzic do toalety, bo wody nie ma. Na szczescie

pilot z nami lecial i po 2 godzinach wyladowalismy w Liverpulu. Pilot dostal brawa. W czasie lotu

przeczytalem broszure o firmie Graniou, w ktorej bede pracowal. Po tej broszurze moze mnie ktos

rozpozna. Na szczescie przy wyjsciu bylo tylko paru gosci z kartkami. Moja mial Peter. Na

parkingu czekal jeszcze jeden Peter. Jedziemy najpierw do biura, a potem do hotelu, bo pozno.

Troche pogadalismy, przygotowalem pare tekstow, nie bede przeciez gadac o pracy, oni pewnie

maja inne hobby niz praca. Na przedniej szybie palmtop z systemem GPS. Jesli Anglicy go

uzywaja, to ja tym bardziej musze. Troche daleko, z mapy wygladalo blizej. Ulice Ditton Road

zauwazylem, ale biuro moglbym przegapic, przerobione z jakiejs starej fabryki. Na placu za biurem

Peter z Peterem przerzucali materialy z montazy miedzy samochodami i magazynem. W tym czasie

nadszedl Ken. Robinson, szef dzialu. Po wymianie kilku zdan, idziemy do biura. Tu czeka nastepny

Ken. Tyrrell, szef calosci. Z calej gadki pamietam tylko ze nazajutrz o 8:00 zabiora mnie z hotelu i

pojade z montazystami nabierac doswiadczenia. W niedziele przyjedzie Tomek, bede najpierw

jezdzil z nim, potem z innym dla wymiany doswiadczen. Dostalem wydruk procedur, ktore bede

wykonywal. A teraz Allan zawiezie mnie do hotelu. Akurat on nie posluguje sie nawigacja

satelitarna. Zarezerwowane mam 4 noclegi, do poniedzialku. Przy pomocy Allana jako tlumacza z

angielskiego na angielski wybieram sniadania w pelnej wersji, melduje sie. Wynosi mnie to 225

funtow. Przyjedzie jutro o 8:00, zostawia mi swoj numer tel. Hotelik maly. Na tylach restauracji i

pubu. Pokoje urzadzone bardzo wygodnie. Lazienka duza, wanna mala i plytka. I po angielsku 2

oddzielne krany przy zlewie. Lozko duze, telewizor z 5 programami. Dostep do sieci 5 funtow za

godzine lub 12 za dobe, a i tak platne z karty. Ktos stuka. To recepcjonistka. Oddaje moje

pieniadze. Okazalo sie, ze firma zaplaci przelewem. Po kapieli poczytam sobie te procedury. I spac,

jutro zastanowie sie gdzie ten bar z tym sniadaniem w pelnej wersji (cokolwiek to nie znaczy).

11.08.2006 Piatek. Restauracja ze sniadaniami jest w budynku obok. Ale drzwi zamkniete.

Jakis gosc podpowiedzial zebym uzyl klucza hotelowego. Co chce na sniadanie? Wez i odpowiedz.

Poniweaz nie znam nazw, wymysl cos sama. Niestety nie jest tu szwedzki stol. Wzialem herbate i

rogalika, bardzo tradycyjnie. I zaraz dostalem jajko (sadzone), wedline (u nas az tak sie nie

przysmaza), parowke (PMB tak parszywych nie robi), fasolke (bez komentarza). Punktualnie o

8:00 zadzwonil telefon z recepcji. Allan podrzucil mnie do biura. Wchodzac glownym wejsciem

dostalem przepustke jako „gosc”. Pojade na montaz z instalatorami. Ten mlodszy Paul, to tez uczen.

Pomagam przepakowywac i nosic sprzet. Przewidziane 3 stacje na dzisiaj. Najpierw sniadanie. Ja

akurat mialem w hotelu. To moze kawy? Herbaty. Wyjezdzamy po 9:00. Tez bez GPSa. Na mape.

W czasie drogi ogladam mape. Nawet znalazlem trase naszego przejazdu. Troche rozmawiam,

chociaz niewiele rozumiem. To jak probowac zrozumiec pijanego. A mnie rozumieja. Ponoc moj

angielski jest lepszy. Ale po trzykrotnym powtorzeniu przewaznie zasysam o co chodzi. A

pozostalem przy swoim imieniu, latwiej odroznic, i nie bede wprowadzal zamieszania, jak

poprzednim razem, zwlaszcza, ze Wojciech tak mnie nazwal. Wysylam SMSy. Do Andrzeja tez,

niech w firmie wiedza co sie tu dzieje. Stacje to odpowiedniki naszych central telefonicznych.

Bezobslugowe. Aby wejsc, potrzebna karta i kod. Bierzemy narzedzia i sprzet. Chodzimy i

szukamy. Okazuje sie, ze szafka nie zamontowana i zasilanie nie doprowadzone. To jedziemy dalej.

Ten Liverpool to faktycznie miasto przemyslowe. I niska zabudowa mieszkaniowa. Jadac po

glownej ulicy latwo odczytac nazwy mniejszych ulic. Ale wjezdzajac na glowna nie znasz jej

nazwy. O ruchu po niewlasciwej stronie nie wspominam. Nie mowie, ze sie nie da tak jezdzic.

Zanim powiesz „niemozliwe” pomysl i znajdz 2 rozwiazania problemu. Dobra zasada. Pierwsze

wyjscie to naucze sie jezdzic po lewej stronie. Albo – drugie – to Anglicy naucza sie wlasciwej

jazdy. I nie ma przejsc dla pieszych. Moze i nie sa potrzebne, bo tu prawie nikogo na ulicach nie

widac. Druga stacja, druga centrala telefoniczna. Szafka przygotowana, mozemy montowac sprzet.

Paul pokazal co do czego sie montuje. Proste. Potem obejrzalem system zasilania. Nic trudnego.

Pozostanie potem uruchomienie sprzetu, ale tym zajmuja sie tacy jak Tomek, a w przyszlosci ja. Na

nastepnej stacji juz wiem co mam robic, zanim sie obejrzelismy, juz caly sprzet na swoim miejscu.

Bo i ten montaz to praca dla jednej osoby. Ale przynajmniej obejrzalem i trzymalem w reku ten

multiplekser. Sprawdzic instalacje juz bede potrafil. Wracamy. Na dzisiaj wszystko. Chociaz

dopiero 14:00. Odwiezc do hotelu? A co tam bede robic? Mam cala sobote i niedziele. To idziemy

na lancz. W zasadzie zglodnialem. Ale co zamowic? Widze rybe, moga byc ziemniaki, a brokulow

nie, wybiore sobie inna salate. To wybierz. Okazuje sie, ze co bym nie wybral to niecale 2 funty. A

kawa i herbata za darmo. Firmowa stolowka. Wracamy do biura. Ja jeszcze jako gosc. Potrzebny mi

identyfikator. Ale nie mam zdjecia. Niby nieduzy problem, tyle teraz telefonow z aparatami

(fotokomorek). Allan ustawil mnie przy jasnej scianie i cyknal zdjecie cyfrakiem. Przeslal je

mailem do sekretarki tzn dwa biurka dalej. Jeden przez drugiego zaczeli dyktowac moje nazwisko,

w koncu sam napisalem. Dostalem tez dokumentacje w wersji elektroncznej. Dobrze, ze mialem

pendrajwa, plyty szukaliby pol dnia. Zaczalem przegladac poki mi oczy zaczely zamykac. A do

internetu wyjsc nie moge, bo siec biurowa jest zabezpieczona. To koniec pracy, jedziemy do hotelu.

Moze wybiore sie rozejrzec po okolicy. Tu faktycznie nikt nie chodzi na piechote. To wezme aparat

fotograficzny. Jako „turysta”. Ide po glownej drodze az do jakiegos wiekszego skrzyzowania.

Wracam, wystarczy tego spaceru. Meczacy dzien, za nauke i za pisanie wezme sie jutro.

12.08.2006 Sobota. Na sniadanie to samo. Dodaje sobie platki, kellogsy wszedzie sa takie

same. Dobre na poczatek dnia. Znowu ktos nie moze wejsc do restauracji. To podpowiedam, zeby

uzyc klucza od pokoju. Teraz to ja to wiem. Zaraz wybieram sie na spacer po okolicy. Zapisalem

sobie adres hotelu. Bede tez zapisywac nazwy ulic jesli zejde z glownej. Zaczne tez robic zdjecia,

potem wszystko robi sie nieciekawe. Poczatek trasy pamietam z wczorajszej wycieczki. Glowna

ulica, Warrington road przypomina duza osiedlowa ulice. To jakby osiedle willowe rozciagnac ze

30 razy. Podrodze mijam paru doslownie ludzi. Jakies nieliczne sklepiki i uslugi. Ide dalej. Az do

nastepnego miasteczka Prescot. Duzo wieksze. Centralny plac z kosciolem. Naokolo kosciola

dworzec autobusowy. I nagle szok. Ludzie, i to duzo. Pasaz handlowy. Prawie jak u nas, tylko

porzadniejsze lokale. I wbudowany supermarket. A po drugiej stronie hipermarket. Bez galerii

sprzedawczykow. Obok duze specjalistyczne sklepy ogrodniczy, buty, ubrania, samochody.

Macdonald, wszedzie wygladajacy tak samo. A ceny samochodow to pare tysiecy funtow. Moze z

powodu kierownic z niewlasciwej strony. Wacam wedlug sporzadzonej mapy. Juz widok

spowszednial. Wlasciwie rzuca sie w oczy brak reklam. I nowe budynki chyba wkomponowuje sie

w stary styl. Zauwazylem tylko jeden biurowiec z betonu. Nawet bloki z cegly niezbyt odrozniaja

sie od pietrowych domow. Autobusy jezdza niemal puste. Lazenie jest meczace. Wracam i po

drodze wyprobuje telefon stacjonarny. Ile to mozna gadac za funta? Dzwonie do domu na

stacjonarny i widze jak ilosc pensow spada ze az miga. Niecala minuta. To z komorkowca duzo

taniej. Moze kupie sobie tutejsza karte. Jesli rzecz jasna trafie na sklep z telefonami. A po powrocie

do hotelu lektura instrukcji, pisanie historii, drone pranie i telewizornia. Rozladowala mi sie bateria

w komputerze. Podlaczam w lazience, bo tam pasuje. I figa, nie chce ladowac. Jeszcze tego

brakowalo, zeby wysiadl mi komputer. Ale moze gniazdo golarki ma zabezpieczenie nadpradowe.

Podlaczam pod czajnik kabelkami. Dziala. To jak na dzisiaj wystarczy.

13.08.2006 Niedziela. Wczoraj zglodnialem po dluzszym lazeniu, to na sniadanie sie

poobjadam. W poludnie wyruszylem na wycieczke, tym razem w prawo od hotlelu. Ide jakies 15

minut i rondo. A dalej droga do Widnes, droga do Warrngton, autostrada. Koniec miasta. To

wracam. Znajde inna trase. Po godzinie doszedlem do innegi konca miasta. W sumie nic ciekawego,

moge uznac za obejrzane. Kilka razy zdarzylo sie, ze zatrzymuje sie samochod, by mnie o cos

zapytac. Tez znalezli kogo. Ale tubylcow znalezc trudno. Wracam do ogladania filmow, moze

zdaze jeszcze cos napisac. Tomek przyjechal po 18:00. Ponoc mial miec rezerwacje, ale sie nie

znalazla. Ale wolne pokoje byly. Pogadalimy, a wlasciwie ponarzekalismy na nasza firme, chociaz

ja narazie az tak bardzo nie mam na co. To moze cos zjemy? Daleko nie trzeba szukac. Tyle

dostalismy tej mieszanki grillowej, ze trudno zjesc. Do tego po Ginesie (piwku). Wspominalismy

dawne czasy i ewentuajny plan na najblizsze dni. A ze plany sie nie pokrzyzuja to sie okaze w

najblizszym czasie.

14.08.2006 Poniedzialek. Sniadanko z samego rana o 7:00. Przed osma wymeldowalismy

sie i wyjezdzamy. Ku wielkiemu zdziwieniu Tomka ja pakuje sie z prawej strony, tzn za

kierownice. Sprawdze jak sie jezdzi. Poza tym mamy nawigacje GPS. W prawo czy w lewo z

hotelu? To akurat wiem, wyprawy cos mi daly. GPS nie jest jednak taki dokladny, 3 razy nie

trafilem we wlasciwy zjazd. 2Razy jechalem po prawej, ale to dlatego, ze ulica byla pusta. Za to ile

razy przy zmianie biegow probowalem otwierac drzwi, tego policzyc sie nie da. Mimo to przed

9:00 bylismy w biurze. Wgralem mape Anglii do laptopa, lokalizacje stacji. Tomek rozlicza

kilometry, a ja pisze te slowa.

Po czym zaczalem wysylac maile do znajomych. Na gg ani na czat wejsc sie nie dalo, ale

poczta dziala. I pare osob dostalo radosne wiadomosci. Bo rzeczywistoc dopiero pozniej okazala sie

jaka jest. Poszlo jak zwykle o pieniadze. Otoz jakos nie za bardzo chca tu zwracac pieniedzy za

wydatki. Moje 25 funtow to jeszcze nic takiego, ale Tomka 6 setek to juz troche. Ken zaczal

sciemniac, ze za posilki nie oddaja. Ale potem zmienil zdanie. Za hotele tez jakos za drogo. A za

moj zaplacili po prawie 60 za noc. Dopiero pod koniec dnia, okolo 16:00 ustalili, ze dostajemy po

40 funtow za dzien na wszystko. I bez rachunkow. Jak sie trafi nocleg za 25, to 15 zostaje na

jedzenie. Ale srednia cena hotelu to 50. Mnie przestalo to bawic. Druga informacja, to ze jedziemy

do Newcastle na wtorek i srode. 3 stacje do uruchomienia. Czwartek na przejazd do Londynu i

potem tam tydzien. Jesli sie nic nie zmieni. Szukalismy i znalezlismy hotel w Londynie za 25.

Potem znalezlismy 3 noce po 20 nad morzem w poblizu Newcastle. Tak, ze po straconym dniu,

okolo 17:00 wyjazd z biura. Jakis Macdonald po drodze za 3 funty i okolo 21:00 dobrnelismy do

naszej kwatery prywatnej. Stary dom, w miare dobrze przerobiony. Ujdzie, tylko sieci tez nie ma.

Rano do pracy, potem zobaczymy. Prawdopodobnie zostane tu tylko na szkolenie i po 3 tygodniach

wracam. Samochodu mi nie dadza, czym sie wcale nie martwie. Problem bedzie mial szef, taki

kontrakt zalatwili, ze niech sobie robia co chca. Dla mnie 3 miesiace dobrze, 3 tygodnie jeszcze

lepiej. To praca dla kombinatora, nie dla inzyniera. Balagan jakich malo. Hiszpanie sie wycofali z

projektu, nie oplacalo im sie. A tu obok zmiany regul w czasie gry, jeszcze brak organizacji. Firma

wygrala przetarg, ale jest to ich pierwszy projekt na tak duza skale. Stad tez bledne decyzje i

notoryczne zmiany planow. Nic wiec dziwnego, ze stracilem zainteresowanie. Szkolenie – owszem,

wprawdzie niezbyt glebokie. A i wycieczka to tez nie byle co. Nawet to Newcastle jest duzo

ciekawsze od Liverpoolu. A jak dotrzemy do Londynu, bedzie jeszcze ciekawiej. Moze.

15.08.2006 Wtorek. Nie nalezy oczekiwac szwedzkiego stolu na sniadanie jesli placi sie 20

funtow za noc. Ale to klasyczne angielskie sniadanie: jajko sadzone, bekon przypalony, parowka o

smaku, pomidor konserwowy i fasola. Do tego grzanki. Z pakistanskim sniadaniem – bez

porownania. O 8:00 do pracy. Ja znowu sprobowalem kierowac. Do moich umiejetnosci nalezaloby

dodac: nowy samochod, lewostronny ruch, nieznajome miasto, gapienie sie drugim okiem w ekran

komputerka, gadanie z Tomkiem, radio. Tu co sktryzowanie to rondo. I na tych rondach kreca sie

samochody, ale w druga strone. Jednego Tomek w ostatniej chwili zauwazyl. Zdazylem zahamowac

przed rondem, on tez hamowal widzac mnie. Nawet ten z tylu wyhamowal. To jeszcze musze

pocwiczyc. Anglikow rozumiem nieco lepiej. Juz nie 3 a tylko 2 razy musza mi powtarzac. Kolejna

trudnosc to znachodzenie czegos do jedzenia tanio. Jeszcze trudniej znalezc z dnia na dzien hotel. I

to majac ograniczone do 40 funtow srodki. W biurze majac internet znalezlismy. Dlatego do 24go

mamy ciut ponizej limitu wydatkow. Dlatego nie powinienem sie martwic na zapas. Wyglada na to,

ze to praca bardziej dla kombinatora niz dla inzyniera. Szkolenie z komisjoningu tych

multiplekserow to przy tym naprawde male piwo, w dodatku karmelowe. Faktycznie, obejrzalem

sobie proces uruchamiania, poczynilem notatki. Nastepna stacje bede probowal sam uruchamiac.

Na 2 nastepnych stacjach sprzet jeszcze nie zostal zainstalowany, nie ma zego uruchamiac. A czas

na dojazd stracony. Balagan. Ken zadzwomil, ze mamy jeszcze do zrobienia 2 stacje dodatkowo.

Nie jestem przekonany czy gotowe. Bylismy akurat na wezle. Po uruchomieniu kazdej stacji jezdzi

sie na wezel i potem znowy na stacje. Na wezle okazalo sie, ze jest urwany swiatlowod do naszej

pierwszej stacji, czyli nie skonczymy pracy. Ale na wezle jest tez jedna z tych 2 dodatkowych

stacji. Czyli jezdzenie odpada. Sprobowalem swoich sil i troche mi sie udalo. To samo

uruchamianie jest proste. Stacja w koncu zadzialala. Byly problemy z jednym swiatlowodem. Po

jakims czasie doszedlem, ze ma lekko wygieta koncowke, ktora nie wchodzi w gniazdo. Dlatego

dzieki drobnej korekcji nie trzeba bylo go wymieniac. Wracamy, jestesmy juz porzadnie glodni.

Zaplacilismy w pensjonacie za te 3 noclegi (3x 20) kazdy z nas. Idziemy na poszukiwanie czegos

do zjedzenia. Otwarte w zasadzie tylko puby, a nam nie piwo potrzebne. Z paru restauracyjek

zrezygnowalismy. W koncu kupilismy po kurczaku z frytkami na wynos. Polowa kurczaka

podgrzana w mikrofalowce i sporo frytek takich 2x2 cm. I jakies napoje. 3 z kawalkiem funta.

Zabralismy to i poszlismy na plaze nad morze Polnocne. Paredziesiat krokow. Zjedlismy i

zaczelismy cykac zdjecia. Poszlismy jakimis uliczkami w kierunku naszego pensjonatu. Po

wielkich staraniach udalo nam sie uruchomic mape na moim palmtopie. Jutro sprawdze. Do jutra

zatem, bo od godziny pisze to.

16.08.2006 Sroda. Zaczelismy od sprawdzenia mojego palmtopa. Po kilkunastu probach

ustawien zadzialal w koncu ten nawigator satelitarny. Model jest lepszy niz Tomka. Uruchomic go

bylo trudno z powodu bezsensownej instrukcji obslugi. Dzisiejszy dzien byl z tych fajniejszych.

Niby zaplanowane 3 stacje na dzisiaj, jednak sprzet zainstalowali tylko na jednej. Poniewaz juz

jeden caly dzien sie szkolilem, sprobowalem sam calkowicie skonfigorowac wszystko z komputera.

Udalo mi sie, uscislilem notatki. Swojego komputera uzyc nie moglem, bo Atem postanowil

zaoszczedzic i moja wersja karty sieciowej wymaga innego kabla. Potem naucze sie robienia testow

i wypelniania protokolow. Jezdze tez jako kierowca. Juz staje sie to coraz latwiejsze. Chociaz

ponoc jazda ze mna jest stresujaca. Moze dlatego Tomek zaczal palic papierosy. Raz ustawilismy

na szybie oba palmtopy i rzeczywiscie oba pracowaly identycznie. Moze to tylko wiesniacko

wygladalo. Po uruchomieniu stacji jak zwykle pojechalismy na drugi koniec swiatlowodu

podlaczyc i ustawic parametry. To tez juz umiem. Potem ponownie nalezy pojechac na stacje

dokonczyc pomiary. Zadzwonil Ken, ze na dzisiaj tylko 1 stacja, czyli koniec pracy. Wobec tego

moze juz wyjedzmy do tego Londynu. I co, moze we czwartek od rana do pracy? To 400 mil, caly

dzien jazdy. Na szczescie mamy porezerwowane hotele. Do 24-go. Potem prawdopodobnie

bedziemy doplacac do tych 40 funtow na dzien. Dlatego ten tydzien jeszcze spokojny. Potem

wszyscy beda mieli problemy. Tymczasem jedziemy po drodze zajezdzamy na stacje Steve'a

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: