Angel's Wolf - Anielski Wilk - rozdział 1.pdf - Anielski Wilk - olusia0703911

Nalini Singh

âAngelsÔ FlightÒ:

Opowiadanie 3

âAngelÔs

âAngelÔs Wolf

WolfÒÒÒÒ

âAnielski Wilk

Wolf

âAnielski Wilk

âAnielski WilkÒÒÒÒ

ROZDZIAý 1.

Noelowi dano awans i został przydzielony do zielonego stanu Luizjana, ale to

stanowisko było obosiecznym mieczem. Choć teren był częścią terytorium Raphaela,

archanioł przydzielił codzienną władzę Nimrze, anielicy, która żyła już sześćset lat. Nie

zbliżało się to nawet do wieku Raphaela, ale było to wystarczająco dużo nawet jeśli sam

wiek nie był arbitrem władzy, jeżeli chodzi o nieśmiertelną rasę.

Nimra miała więcej mocy w swoim drobnym ciele, niż aniołowie dwa razy od niej starsi

i rządziła tym regionem od osiemdziesięciu lat. Była już uważana za potężną, podczas gdy

większość jej rówieśników nadal pracowała na dworach swoich seniorów. Nic dziwnego,

mówiono, że miała wolę z żelaza i zdolność do okrucieństwa nie utemperowaną przez

miłosierdzie.

Nie był głupcem. Wiedział, że ten „awans” tak naprawdę był milczącym, ciętym

oświadczeniem, że nie był już mężczyzną, jakim był kiedyś już nie nadawał się do użycia.

Jego ręka zacisnęła się w pięść. Rozdarte i zakrwawione ciało, połamane kości, szkło, które

zostało wbite do jego ran przez sługi oszalałego anioła, to wszystko znikło dzięki uprzejmości

jego wampiryzmu. Jedyne co pozostało, to koszmary... I niewidoczne wewnętrzne

uszkodzenia.

Noel już nie widział tego samego mężczyzny, jakim był kiedyś, zawsze gdy patrzył w

lustro. Widział ofiarę, kogoś, kto został pobity na miazgę i zostawiony na śmierć. Wyłupali

mu oczy, roztrzaskali nogi, rozgnietli palce, aż w worku ze skóry, jakim było powleczone jego

ciało, znajdowały się same kawałki tak małe jak kamyki. Proces rekonwalescencji był

brutalny, zabrał każdą uncję jego woli. Ale jeśli to obraźliwe stanowisko miało być jego

przeznaczeniem, to już byłoby lepiej nie przetrwać. Przed atakiem, znajdował się na krótkiej

liście kandydatów na wyższe stanowiska w Wieży, z której Raphael rządził Ameryką

Północną. Teraz był drugorzędnym strażnikiem w jednym z najciemniejszych dworów.

W którego centrum stała Nimra.

Zaledwie pięć stóp wzrostu, miała bardzo delikatną budowę ciała. Ale anielica nie

wyglądała jak dziewczęcy podrzutek. Nie, Nimra miała doskonale zaokrąglone ciało, które

prawdopodobnie doprowadziło więcej niż jednego człowieka do całkowitej ruiny. Miała

również rozjarzoną skórę o odcieniu roztopionego toffi, co jakby wypełniało ją bujnym

ciepłem tego obszaru, który nazywała swoim własnym, i sprężyste loki, które błyszczały na

niebieskoczarno na tle jej ciemnej nefrytowej sukni. Te ciężkie loki opadały kaskadowo w

dół na jej plecy z figlarnością, która nie pasowała ani do jej reputacji, ani do zimnego serca,

bo przecież musiało jakieś bić pod jej klatką piersiową, która mówiła o grzechu i uwodzeniu,

a jej piersi były dojrzałe i niemal zbyt pełne dla jej drobnej budowy.

Jej oczy utkwiły w nim w tej chwili, jakby wyczuła, że lustrował jej osobę. Te oczy,

barwy głębokiego topazu malowanego drgającymi słojami bursztynu, były ostre i wyraziste.

A teraz, koncentrowały się na nim, gdy szła w poprzek dużego pokoju, którego używała jako

swojej sali audiencyjnej, słychać było tylko szelest skrzydeł i delikatną pieszczotę sukni na jej

skórze.

Była ubrana jak jeden ze starych aniołów, spokojna elegancja jej stroju przypominała

starożytną Grecję. Nie urodził się wtedy, ale widział malowidła trzymane w anielskiej

twierdzy, jaką był Azyl, widział też inne anioły, które nadal ubierały się w sposób, jaki

uznawali za bardziej królewski, niż ubrania z czasów współczesnych. Jednak żaden z nich nie

wyglądał jak ona w tej sukni trzymającej się na ramionach za pomocą prostych złotych

klamer i z cienkim plecionym paseczkiem tego samego koloru, owiniętym wokół jej talii,

Nimra mogłaby być trochę jak starożytna bogini.

Piękna.

Silna.

Śmiercionośna.

Noel – powiedziała, a dźwięk jego imienia został dotknięty szeptem akcentu, który był

charakterystyczny dla tego regionu i jeszcze posiadał w sobie echa innych miejsc, innych

czasów. – Pójdziesz za mną. – Powiedziawszy to, skierowała się ku wyjściu z pokoju, jej

skrzydła koloru bogatego, głębokiego brązu błyszczały lśniącymi smugami, które odbijały się

także echem w kolorze jej oczu. Wyginające się poza jej ramionami i nachylające się ku

dołowi, by pieścić lśniące drewno podłogi, skrzydła były jedyną rzeczą w jego polu widzenia,

gdy odwrócił się, by za nią podążyć.

Przepiękny odcień skrzydeł nie mówił o zimnej złośliwości ciemnego dworu, ale o

stałym spokoju ziemi i drzew. Tyle przynajmniej, że nie było żadnej fałszywej reklamy. Dom

Nimry nie był taki, jak się spodziewał. Rozległy i pełen wdzięku jak starsza dama, z wysokimi

sufitami położony na rozległej posesji około godziny drogi od Nowego Orleanu, miał wiele

okien, a także balkony na każdym piętrze. Większość z nich nie miała balustrad, jak przystało

na dom, którego właścicielka ma skrzydła. Dach również został zbudowany z myślą o

aniołach. Nachylony, delikatnie pod ostrym kątem, nie wystarczająco jednak, by był

niebezpieczny dla lądowania.

Jednakże, bez względu na piękno domu, to właśnie ogrody tworzyły charakter tego

miejsca. Znajdowały się w nim kaskady kwiatów zarówno tych egzotycznych jak i tych

zwyczajnych, był pełen sękatych z wiekiem drzew obok tych nowo posadzonych, te ogrody

szeptały spokojem... Był to rodzaj miejsca, gdzie złamany człowiek może usiąść, spróbować

odnaleźć się ponownie. Tylko że, myślał Noel, idąc za Nimrą w górę po schodach, był niemal

pewien, że przez to, co stracił, kiedy wpadł w zasadzkę i został upodlony, a jego twarz stała

się nie do poznania, jego ciało jak posiekane mięso, człowiek, którym był wcześniej, odszedł

na zawsze.

Nimra zatrzymała się przed parą dużych drewnianych drzwi rzeźbionych w filigranowy

jaśmin w rozkwicie, strzelając mu wyczekujące spojrzenie przez ramię, gdy zatrzymał się za

nią.

Drzwi – powiedziała bardzo poważnym głosem z brzmieniem pocałunku muzyki

zalewiska.

Uważając, aby nie dotknąć jej skrzydła, podszedł i wyciągnął rękę, by je otworzyć.

Przepraszam. Słowo wyszło ostre, jego gardło nie przywykło do mówienia podczas

tych ostatnich dni. Nie jestem przyzwyczajony do bycia… Urwał w pół zdania, nie mając

pojęcia, jak ma nazwać swoją osobę.

Chodź. Nimra kontynuowała spacer korytarzem z tyloma oknami, że kąpały one

lakierowane podłogi w stopionym, słonecznym leniwym świetle tego miejsca, które zawierało

zarówno śmiałe, bezczelne piękno Nowego Orleanu, jak i starszą, cichszą elegancję. Każdy

parapet był zastawiony stonowanymi doniczkami z ziemią, które były przepełnione

najbardziej wesołymi seriami nieprzewidzianych wyciągów barwnych bratków i dzikich

kwiatów, stokrotek i chryzantem.

Noel poczuł, że walczy z chęcią, by doskoczyć do ich płatków i poczuć miękkość

aksamitu na swojej skórze. To był nieoczekiwany impuls, i sprawił, że wycofał się głębiej w

siebie, podciągnął swoje tarcze jeszcze mocniej wokół siebie. Nie mógł sobie tutaj pozwolić

na bycie wrażliwym, nie na tym dworze, gdzie został wysłany, by gnić – i nie było to

naciągane przekonanie, że każdy czekał, by zrezygnował z życia i zakończył to, co jego

napastnicy zaczęli.

Jego szczęka zacisnęła się w brutalnej linii, gdy Nimra przemówiła ponownie. Podczas

gdy jej ton był szorstki niczym jedwab – ten rodzaj głosu, który mówił o tajemnicach w

sypialni i przyjemnościach, które mogą okazać się bólem jej słowa okazały się

pragmatyczne.

Będziemy rozmawiać w moich komnatach.

Te komnaty znajdowały się za kolejnym zestawem drewnianych drzwi, te były

ozdobione obrazami egzotycznych ptaków latających dookoła drzew ciężkich od kwiatów.

Kobiece i ładne, w tych obrazach nie było nic, co mówiłoby o twardości, która była częścią

reputacji Nimry, ale jeśli Noel nauczył się czegoś w tych swoich ponad dwóch stuleciach

istnienia, to tego, że każda istota, która żyła ponad pół milenium, już dawno nauczyła się

ukrywać to, czego nie chce pokazać.

Miał się na baczności, gdy wszedł za nią, zamykając spokojnie ozdobne drzwi za swoimi

plecami. Nie wiedział, czego się spodziewał, ale nie były to wdzięczne białe meble,

rozrzucone poduszki ozdobione stonowanymi klejnotami, płynne słońce wlewało się przez

otwarte francuskie drzwi, a na stole po przeciwnej stronie leżały podniszczone książki.

Rośliny jednak już nie były zaskoczeniem i dawały mu poczucie swobody, nawet gdy tak stał

zduszony i uwięziony przez swoje złamane ja, swoje zobowiązanie służenia Raphaelowi, a

tym samym Nimrze.

Podchodząc do francuskich drzwi, Nimra zamknęła je, zamykając jednocześnie jedyne

dojście do świata, a następnie ponownie się do niego odwróciła.

Będziemy rozmawiać w prywatności.

Noel wykonał sztywny ukłon, kolejna myśl przebiegła mu przez głowę z karzącą

nagłością. Niektórzy z anielskiej rasy, starzy i sterani życiem, znajdywali przyjemność w

znajdywaniu kochanków, których mogli kontrolować, traktując tych kochanków jak... Świeże

mięso, które mogą używać, a następnie wyrzucić. On nigdy taki nie będzie i jeśli Nimra

oczekuje po nim...

Był wampirem, prawienieśmiertelnym, który miał za sobą więcej niż dwa stulecia, by

rozwijać swoją moc. Ona może go zabić, ale on upuści jej krwi zanim ona zdoła z nim

skończyć.

Angel's Wolf - Anielski Wilk - rozdział 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: