JĘZYKI URZĘDOWE INDII - PODZIAŁ, CHARAKTERYSTYKA, HISTORIA.pdf - INDIE - Wojciech1407

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

BHARATA - Języki Urzędowe w Indii - Podział,

Charakterystyka i Historia

Indie to kraj ponad miliarda ludzi, 23 języków urzędowych i prawie 1700 dialektów oraz języków

lokalnych. Należą do pięciu głównych grup językowych, używają najczęściej sylabicznych

alfabetów, pokazują bogactwo kulturowe, duchowe i literackie. Sanskryt uchodzi za matkę

większości języków Indii.

Bharata - Języki Indii

Badania statystyczne przeprowadzone w 1971 wyodrębniły na terytorium Indii

ogółem 1625 języków. Głównym współczesnym językiem używanym w Indii jest

HINDI, którym razem z jego dialektami używa jakieś 600 milionów ludzi, z czego

dla ponad 400 milionów jest to język ojczysty. Hindi z całym przyległym

hindustani (urdu) i licznymi dialektami to czwarty z największych języków

ludzkości po chińskim, hiszpańskim i angielskim. Wybierając się do Indii warto

wiedzieć trochę o bogactwie tamtejszych języków, a także znać podstawowe

zwroty grzecznościowe obszaru językowego do którego się udajemy. Szczególnie

w celach biznesowych w Indii wskazana jest chociaż mierna znajomość Hindi.

Języki Indii można podzielić na pięć głównych rodzin:

1. Rodzina indoeuropejska

Jest to największa z rodzin językowych, dzieląca się na dwie podgrupy - języki

indoaryjskie i języki dardyjskie . W pierwszej z tych grup odnajdujemy m.in.

języki staroindoaryjskie (język wedyjski oraz sanskryt), języki średnioindoaryjskie

(wśród nich różnorodne prakryty) oraz ogromną grupę języków nowoindoaryjskich

(do nich należy m.in. hindi, urdu, bengalski, pendżabski etc.).

2. Rodzina drawidyjska

W tej rodzinie wyróżnia się grupę południową ( tamil ski, kannada, malajalam,

toda), południowo-zachodnią (tulu), południowo-wschodnią ( telugu ), centralną

(kolami), gondwańską (gondi), północno-wschodnią (kurukh, oraon) oraz grupę

północno-zachodnią (brahui).

3. Rodzina austroazjatycka

Wyróżnia się w jej obrębie grupę języków mundajskich (munda) oraz mon-khmer.

Część języków z tej rodziny nie posiada własnego pisma.

4. Rodzina tybeto-birmańska

W Indiach dzieli się na trzy gałęzie: tybetańsko-himalajską (m.in. balti, ladakhi,

newari, język tybetański), północno-asamską oraz asamsko-birmańską (m.in.

bodo , garo, manipuri , mizo). Językami tymi posługują się przede wszystkim

mieszkańcy Indii północno-zachodnich oraz północno-wschodnich, Sikkimu,

Bhutanu, Nepalu.

5. Języki izolowane

Stanowią relikty języków istniejących niegdyś na subkontynencie indyjskim. Do

tej grupy zaliczamy język nahali (używany przez nieliczne grupy w centralnych

Indiach), języki andamańskie oraz język kusunda .

Bharata - Języki Urzędowe Indii

Indie, mające ponad jeden miliard mieszkańców, zamieszkiwane są przez różne

ludy, które posługują się w sumie 30-toma głównymi językami i około 2.000

dialektów. Indyjska konstytucja przyznała specjalny status dwóm językom: hindi

i angielski emu jako oficjalnym językom komunikacji w rządzie centralnym Indii.

Ponadto wyróżniono 21 języków dodatkowych, które mogą być przyjmowane

przez poszczególne stany federacji jako regionalne języki urzędowe. Języki te

należą do różnych rodzin i grup językowych: indoeuropejskich, drawidyjskich,

munda i innych. Od 1965 rząd indyjski przymierzał się do stopniowego wycofania

języka angielskiego i zastępowania go przez hindi. Angielski miał być jedynie

językiem pomocniczym administracji (np. w sądownictwie), i to tylko do

momentu, gdy będzie można wprowadzić hindi w całej administracji. Wywołało to

jednak protesty pozostałych grup językowych nie posługujących się hindi, gdyż

urzędowym czystym hindi posługuje się tylko 400 mln spośród ponad miliarda

mieszkańców subkontynentu. Jednocześnie na skutek postępującej modernizacji i

industrializacji kraju, angielski jest coraz częściej używany, zwłaszcza przez kręgi

biznesowe.

Języki urzędowe (administracja centralna)

1. hindi

2. angielski (pomocniczy)

Pozostałe języki urzędowe

(wyznaczone do stanowego użytku urzędowego)

1. assamski, assami (język urzędowy w stanie Assam)

2. bengalski , bengali (język urzędowy w stanach Tripura i Bengal Zachodni)

3. bodo (język urzędowy w stanie Assam)

4. dogri (język urzędowy w stanie Dżammu i Kaszmir)

5. gudźarati (język urzędowy w stanach i terytoriach Dadra i Nagarhaweli,

Daman i Diu oraz Gujarat)

6. hindi , hinduski (język urzędowy w stanach i terytoriach Andamany i Nikobary,

Bihar, Czandig, arh, Chhattisgarh, Delhi, Haryana, Himachal Pradesh, Jharkhand,

Madhya Pradesh, Radżastan, Uttar Pradesh i Uttarakhand)

7. kannada (język urzędowy w stanie Karnataka)

8. kaszmirski , kaszmiri (język urzędowy w stanie Dżammu i Kaszmir)

9. konkani (język urzędowy w stanie Goa)

10. maithili (język urzędowy w stanie Bihar)

11. malajalam (język urzędowy w stanach Kerala i na Lakszadiwach)

12. manipuri (język urzędowy w stanie Manipur)

13. marathi (język urzędowy w stanie Maharashtra)

14. nepali (język urzędowy w stanie Sikkim)

15. orija (język urzędowy w stanie Orisa)

16. pendżabski (język urzędowy w stanie Pendżab)

17. sanskryt (język literacki starożytnych, średniowiecznych i

wczesnonowożytnych Indii, używany w ceremoniach religijnych oraz przez

niewielkie grupy ludności rozproszone po całym kraju)

18. santali (właściwy dla grupy plemion zamieszkującej płaskowyż Chota Nagpur

na terenie stanów: Bihar, Chhattisgarh, Jharkhand i Orisa)

19. sindhi (zachodnie pogranicze stanów Gujarat i Radżastan)

20. tamilski (język urzędowy w stanach i terytoriach Puducherry i Tamil Nadu)

21. telugu (język urzędowy w stanie Andhra Pradesh)

22. urdu (język urzędowy w stanie Andhra Pradesh, Dżammu i Kaszmir)

Inne popularne języki Indii

Bez oficjalnego statusu, ale którymi posługuje się powyżej 5 milionów osób:

1. awadhi

2. bhodżpuri (w stanie Bihar)

3. bundeli

4. chhattisgarhi (w stanie Chhattisgarh)

5. haryanvi (w stanie Hariana)

6. kanauji (w stanie Uttar Pradeś)

7. magahi (w południowej części stanu Bihar)

8. marwari (w Radżastanie)

PRAKRTA - JĘZYKI POTOCZNE

Prakryty (sanskryt �ाकृ त prāk ṛ ta = 'naturalny, zwykły, potoczny') - grupa języków

indyjskich, obejmująca potoczne i literackie języki Indii z okresu od V wieku

p.e.ch. do X wieku e.ch. Znane są głównie z inskrypcji, tekstów literackich oraz

pism religijnych buddystów i dżinistów. Najważniejsze odmiany literackie to: pali ,

ardhamagadhi, maharasztri, śauraseni, magadhi.

BRAHMI - PIERWOTNE PISMO

INDII

Alfabet BRAHMI jest przodkiem dla więcej niż 40-tu współczesnych alfabetów dla

języków w Indii oraz dla alfabetów innych języków takich jak khmerski ( Angkor ),

jawajski, filipiński czy tybetański. Uważa się, że pismo Brahmi było podstawą dla

powstania alfabetu aramejskiego oraz fenickiego. Pismo Brahmi było znane dobrze

i używane w Indii już w połowie I tysiąclecia p.e.ch. Pismo to prawdopodobnie

pochodzi z kultury doliny Indusu i Harappy, mając w takim razie 5-6 tysięcy lat

historii, jako że Harappa to 3.500 lat p.e.ch., a w dolinie Indusu używano tego

pisma już ponad 2 tysiące lat p.e.ch. Znane są inskrypcje w piśmie Brahmi z

okresu panowania Cesarza Aśoka (około 270-232 p.e.ch.), trzeciego monarchy z

dynastii Mauryan. Pismo Brahmi było używane do zapisu wielu języków, w tym

sanskrytu i prakrytu. Struktura większości indyjskich alfabetów sylabicznych

pochodzi jak się uważa z pisma Brahmi. Pismo wywodzi nazwę od Bogini Brahmi ,

inaczej Sarasvati, patronki kasty braminów, indyjskich kapłanów. Posiada

znaczenie wróżebne oraz działa jako system numerologiczny podobnie jak stare

celtyckie runy, które być może także wywodzą się ze skrypu Brahmi. Wiele liter

ma więcej niż jedną formę zapisu, a litery pogrupowane są naukowo wedle

sposobu ich wymowy. Każda sylaba kończy się na samogłoskę "a" krótkie, a

zmiany samogłoski dodawane są przez znaki diakrytyczne do sylaby głównej jak to

widać na przykładzie sylaby "KA" pod samogłoskami. Alfabet Brahmi posiada 9

samogłosek, w tym długie oraz krótkie a, i, u oraz głoski e, ai, o. Pierwsze trzy

cyfry w liczebnikach widoczne są dzisiaj nawet w zapisie cyfr pisma japońskiego.

Samogłoski w starożytnym piśmie Brahmi

Spółgłoski w starożytnym piśmie Brahmi:

Liczebniki w piśmie Brahmi:

SIDDHAM - PRZODEK DEVANAGARI

Allfabet SIDDHAM jest wedle badaczy zachodnich potomkiem pisma Brahmi , a

przodkiem alfabetu Devanagari który jest podstawą dla sanskrytu i wielu innych

języków indyjskich. Nazwa pisma pochodzi z sanskrytu i oznacza pismo

doskonałych czy spełnionych, pismo używane przez siddhów do zapisu ich nauk i

praktyk. Aktualnie pismo to szerzej jest używane przez buddyjskich mnichów

zakonu Shingon w Japonii dla zapisywania mantramów i sutr w sanskrycie.

Pismo to zostało sprowadzone do Japonii przez mistrza Kukai w 806 roku e.ch. po

odbyciu przez niego studiów sanskrytu i buddyjskiej mantrajany w Chinach. W

Japonii pismo Siddham znane jest pod nazwą Bonji (Bondźi). Pisze się od strony

lewej do prawej w poziomych liniach, czyli tak jak w Devanagari. Alfabet posiada

14 samogłosek, w tym krótkie i długie a, i, u oraz samogłoskowe krótkie i długie

"r" oraz "lr", a także "e", "ai', "o" oraz "au". Znane są zapisy fraz mantrycznych

wtrącane w tym piśmie w japońskich tekstach, także dotyczących Usui Reiki. W

rzeczywistości może to być jednak niezależny od Brahmi styl pisania w

sanskrycie używany przez stare ezoteryczne zakony indyjskich siddhów -

cudotwórców, przejęty przez uczniów Buddy. Znaki tego pisma ciągle są używane

w zapisie mantramów w rozmaitych systemach tantry i jogi w Indii, spacjalnie,

aby nawet osoby znające sanskryt miały problemy z odczytaniem tajemnego

tekstu.

Samogłoski w pismie Siddham:

Znaki diakrytyczne samogłosek w piśmie Siddham na przykładzie głoski

"Ka":

Spółgłoski w sylabicznym alfabecie Siddham:

GUPTA - PISMO GUPTYJSKIE

Pismo GUPTA wywodzi się z systemu zapisu Brahmi i przynależy do grupy

północno- indyjskich systemów pisma. Jego pojawienie się jest zbieżne z

powstaniem dynastii Guptów w początkach IV wieku e.ch. Pismo Gupta

przetrwało inwazję Hunów w VI wieku i po jej zakończeniu rozpoczęło swoje

dalsze rozprzestrzenianie aż do VIII wieku e.ch. Pismo Gupta rozwinęło kilka

swoich odmiennych wariantów takich jak Nagari czy Sarada , które pojawiły się

w północnych Indiach u podnóży Himalajów. Rozmaite warianty pisma Gupta

stały się podstawą dla rozwoju współczesnych alfabetów północnej Indii. Pismo

Gupta znane jest w całej północnej i centralnej Indii od wschodniej części

dzisiejszego Pakistanu aż po Bangladesz i wschodnią część Indii. Na wschodzie

Indii rozwinęło się z Gupta pismo Nagari, a na zachodzie Indii, także w dzisiejszym

Pakistanie powstało pismo Sarada. Wiele tekstów śiwaizmu kaszmirskiego oraz

śaktyzmu spisanych jest w tym rodzaju pisma.

Podstawowe znaki pisma Gupta:

DEVANAGARI

ANIELSKA MOWA MIASTA BOGÓW

Dewanagari ( द े वनागरी , z sanskr. devanagari; deva "bóg" + nagari "miasto") -

pismo alfabetyczno- sylabiczne, używane w północnych, zachodnich i środkowych

Indiach do zapisu kilkunastu języków z grupy języków indyjskich, m.in.

sanskrytu, hindi, marathi, nepali. Rozwinęło się wedle badaczy zachodnich z pisma

Brahmi , starszej formy pisma indyjskiego, którego najwcześniejsza postać znana

jest szerzej z napisów cesarza Aśoki (poł. III w. p.e.ch.). Według kasty

brahmanów jednak Devanagari jest bardzo dawnym pismem, które istniało już w

czasach Kryszny, ale było używane wyłącznie przez kastę braminów,

wtajemniczonych w Wedę i dlatego było nieznane. Pismo Brahmi miało być

rodzajem pisma ludowego, w odróżnieniu od zarezerwowanego dla spraw boskich

Devanagari. Składa się z 50-ciu znaków, w tym 16-tu samogłosek oraz ponad 300

ligatur, zbitek dwóch lub więcej syalab. Zapis znaków dewanagari jest poziomy, od

strony lewej do prawej. Charakterystyczna dla niego jest pozioma linia (matra)

nad każdą literą i ligaturą oprócz znaków dha i bha, których linia jest niepełna.

Pismo Dewanagari posiada także kilka znaków interpunkcyjnych oraz znaków o

znaczeniu fonetycznym. Najstarsze znane jak dotąd inskrypcje pochodzą z VII

wieku, a cyfry arabskie i łacińskie pochodzą właśnie z dewanagari, czyli szerzej z

kultury sanskrytu. Devanagari to pismo w zasadzie symboliczne, jego znaki są

przedmiotem kontemplacji i mistycznej filozofii. Jest do dziś używane w Indiach

dla języków: sanskrytu (Sanskrit), hindi , marathi, nepalskiego (Nepali), nevari i

innych jak: awadhi, bagheli, bhatneri, bhili, bihari, braj bhasha, chhattisgarhi,

garhwali, gondi, harauti, ho, jaipuri, kachchhi, kanauji, konkani, kului, kumaoni,

kurku, kurukh, marwari, mundari, palpa, i santali. W tablicach z transliteracją

pisma Devanagari i podobnych na literki łacińskie użyta jest międzynarodowa

transliteracja naukowa używana od 1899 roku, chociaż w internecie z powodu

problemów z klawiaturą i tablicą znaków często używa się Itrans lub HK (w tabeli

na końcu artykułu).

* ā, ī, ū są to długie, 2-3 razy dłuższe warianty głosek 'a', 'i', oraz 'u'.

* ṛ , ḷ zwane są "ciekłymi sylabami", podobnymi do /r/ and /l/ ale używanymi jak

samogłoski. Kreseczka nad tymi samogłoskami oznacza długą wersję literki.

* ṁ (a ṁ ) unosowione /a/, w rzeczywistości m z kropeczką jest unosowionym

dźwiękiem m, który unosawia poprzedzają go samogłoskę.

* ḥ (a ḥ )(:) wymawia się jak /a/ poprzedzone przydechem, często przedłuża

końcową samogłoskę, w języku hindi często czytany jako wygłosowe "ha".

JĘZYKI URZĘDOWE INDII - PODZIAŁ, CHARAKTERYSTYKA, HISTORIA.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: