----------------------------------------------------------------------------------------------
Potężne tylne nogi, z ostrymi pazurkami znakomicie służy służą wiewiórce przy wspinaniu się po drzewach. Najczęściej żyje w lasach dębowych i bukowych o bogatym poszyciu, ale przystosowała się także do lasów liściastych. Wiewiórki zamieszkujące miejskie parki bardzo często pozwalają się karmić z ręki, ale ich żyjące w lasach towarzyszki unikają ludzi. Poza porą godową wiewiórka żyje samotnie. Jednak podczas chłodnych zim zdarza się że w jednym gnieździe mieszka kilka zwierzątek, niewątpliwie po to, żeby się wzajemnie ogrzewać. Wiewiórki, które nie mają własnego gniazda, przenoszą się do opuszczonych dziupli w pniach drzew. Gniazdo ma kształt kuli, jest splecione z gałązek oraz liści i przymocowane do gałęzi. Jego wnętrze wysłane jest liśćmi, mchem i łykiem i podzielone zazwyczaj na dwie komory. Zastępczo, poza pustymi dziuplami dzięciołów, funkcję schronienia pełnić mogą też opuszczone gniazda wron czy srok. Wiewiórka pospolita linieje dwa razy w roku. W lecie jej sierść jest krótka, delikatna, czerwonobrązowa. Między sierpniem a listopadem letnią sierść stopniowo zastępuje gęściejsza i ciemniejsza sierść zimowa. W tym czasie wydłużają się też pędzelki na uszach. Zmiana koloru futra jest największa na północnych terenach występowania wiewiórki.
CZY WIESZ, ŻE...
· Nieporządnie ogryziona szyszka zdradza pracę wiewiórki. Jeśli łuski są częściowo rozszczepione, oznacza to, że szyszkę jadł krzyżodziób.
· Pewna syberyjska wiewiórka ogryzła 190 szyszek w ciągu jednego dnia.
· W Finlandii i północnej Rosji żyje kolejna bliska krewna wiewiórki - polatucha, która potrafi pokonywać małe odległości lotem ślizgowym. Umożliwia jej to owłosiony fałd skórny.
· Ludzkie zawsze uważali wiewiórkę za urocze stworzenie. Jej wizerunek pojawiają się w pracach snycerskich i mozaikach ze starożytnego Rzymu i różnych kultur azjatyckich.
6.
legenda1