Amorth Gabriele - Wyznania Egzorcysty.pdf - Amorth Gabriele - ssaaggaa

Gabriele Amorth

Wyznania Egzorcysty

Tytut oryginału:

Un esorcista racconta

Przektad z włoskiego:

O. Franciszek Gołębiowski. op

Projekt okładki - Andrzej Oczkoś

Za zezwoleniem Kurii Metropolitalnej w Częstochowie Nr 511 z dnia 23 maja 1997 roku

ISBN 83-7168-068-6

@ Edizioni Dehoniane. Roma. 1993

@ Edycja Świętego Pawła. 1997

ul. Siwickiego 7.42-221 Częstochowa

tel. (034) 620.698. fax (034) 620.989

Bielskie Zaktady Graficzne Sp. Z 0.0.

tel.(033) 123051+52

WPROWADZENIE

Z wielką radością piszę te słowa, aby przygotować

czytelnika do lektury książki ks. Gabriela Amortha, który od wielu lat jest moim

nieocenionym pomocnikiem w pełnieniu posługi egzorcysty. Niektóre wydarzenia tu opisane

przeżywaliśmy razem, wspólnie dzieląc troski, trud i nadzieje, by nieść pomoc wielu osobom

cierpiącym.

Bardzo cieszę się z wydania tej książki między innymi

dlatego, że chociaż w ostatnich dziesięcioleciach wiele

napisano we wszystkich dziedzinach teologii i moralności katolickiej, to jednak zagadnienie

egzorcyzmów zostało niemal catkowicie zaniedbane. Być może brak opracowań i

zainteresowania tym zagadnieniem jest powodem, że jedyną częścią rytuału, która dotychczas

nie została odnowiona według zaleceń Soboru Watykańskiego II, jest właśnie część

dotycząca egzorcyzmów. A przecież posługa wypędzania złych duchów ma wielkie znaczenie

w ewangelizacyjnej misji Kościoła, jak o tym mówi Ewangelia, działalność Apostołów i

historia Kościoła.

Gdy św. Piotr, kierując się nadprzyrodzonym natchnieniem, przybył do domu setnika

Korneliusza, aby głosić mu wiarę chrześcijańską wskazał, że Bóg był rzeczywiście z Jezusem

i podkreślił, w szczególny sposób, moc, z jaką Jezus uwalniał opętanych przez diabła (por. Dz

10,1-38).

Ewangeliści często podają konkretne przykłady nadzwyczajnej mocy, z jaką Jezus wyrzucał

złego ducha. Był to najbardziej wymowny znak Bożej woli położenia kresu mrocznemu

panowaniu szatana nad ludźmi.

Księgi Pisma świętego zapewniają nas, że szatan

sprawuje swą władzę nad światem także przez fizyczne opętanie. Wsród władz, jakich Jezus

udzielił Apostołom i ich następcom, jest parę razy wymieniona moc wypędzania złych

duchów (por. Mt 10,8; Mk 3,15; Lk 9,1).

Jeśli więc Bóg dopuszcza, aby niektórzy ludzie

doswiadczyli dręczenia przez złego ducha, to jednocześnie przewidział dla nich potężną

pomoc. Wyposażył Kościół w moce sakramentalne, które są bardzo skuteczne dla osób

znajdujących się w potrzebie. Przeciwko niecnej działalności szatana Bóg wybrał jako trwałą

pomoc Najświętszą Dziewicę ze względu na nieprzyjaźń, jaką wprowadził od samego

początku między tymi dwoma przeciwnikami.

Większość współczesnych pisarzy, nie wykluczając

teologów katolickich, chociaż nie zaprzecza istnieniu szatana i innych zbuntowanych

aniołów, jest jednak skłonna do pomniejszania wagi ich wpływu na sprawy ludzkie.

Twierdzą oni, szczególnie w rozważaniach dotyczących fizycznych opętań, że podważanie

tego wpływu jest ich obowiązkiem i dowodem mądrości. Cała współczesna kultura uwaza, że

dopatrywanie się przyczyny zjawisk, które zachodzą wokół nas, i przypisywanie ich

czynnikom odmiennym od porządku naturalnego jest wywodzącym się z pierwotnych epok

złudzeniem.

Jest rzeczą oczywistą, że zły duch ma wówczas bardzo

ułatwione zadanie, zwłaszcza wtedy, gdy taką postawę

przyjmują ci, którzy z racji swego posłannictwa mają obo -

I Zob. c. Amantini.II misterodi Maria [Tajemnica Maryi].NeapoI1971.

wiązek i władzę przeszkadzać szatanowi w jego niecnej działalności. Biorąc pod uwagę

Pismo święte, teologię i codzienne doświadczenie, należałoby raczej uważać opętanych przez

diabła za osoby nieszczęśliwe, którym nauka niewiele potrafi pomóc, chociaż otwarcie się do

tego nie przyznaje. Właściwe rozpoznanie demonopatii - tak można nazywać każdy złośliwy

wpływ złego ducha – jest w większej części przypadków możliwe jedynie dla osoby, która

potrafi rozpoznać objawy diabeIskiego działania.

Choroba pochodzenia diabelskiego, jeśli nawet jest

Iekka, nie ustępuje nawet po zastosowaniu wszelkich

znanych lekarstw; natomiast choroby bardzo poważne,

uważane za śmiertelne, w tajemniczy sposób znikają, aż do całkowitego wyleczenia, dzięki

zastosowaniu czysto religijnych środków. Ponadto ofiary złego ducha uważają, że są ciągle

prześladowane przez zły los: ich życie jest jednym pasmem nieszczęść.

Wielu uczonych poświęca swoje badania zjawiskom

podobnym do tych, które występują w podmiotach dotkniętych przez działanie diabła.

Rozpoznając wyraźnie ich nienormalny charakter i okreslając je jako paranormalne.

Nie podważamy w najmniejszym stopniu postępów

i osiągnięć nauki. Jednak sprzeczne z rzeczywistoscią,

której ciągle doświadczamy, jest przekonanie, że nauka potrafi wyjaśnić wszystko. Podobnie

nierealne jest pragnienie sprowadzenia wszelkiego zła, jak choroby i nieszczęścia, jedynie do

zwykłych przyczyn naturalnych.

Niewielu jest uczonych, którzy myślą poważnie o możliwości wpływania i działania sił

obcych, inteligentnych i bezcielesnych, jako o przyczynie pewnych zjawisk.

Niewielka jest również liczba lekarzy, którzy stając wobec przypadków chorób z

zadziwiającymi objawami i niewytłumaczalnymi klinicznie skutkami, sądzą spokojnie,

że mają do czynienia z pacjentami tego drugiego rodzaju.

Wielu spośród nich powoluje się w podobnych przypadkach na Freuda, jako na właściwego

hierofanta (2).

Z tego względu często doprowadzają tych nieszczęsnych ludzi do jeszcze gorszych stanów,

gdy tymczasem ich działalność, połączona z pracą kapłana egzorcysty, mogłaby się okazać

także w tych przypadkach bardzo zbawienna.

Książka ks.Gabriela Amortha ukazuje czytelnikowi

w sposób bezpośredni, krótki i jasny, działalność egzorcysty. Opracowanie to cechuje się

logicznym wątkiem opowiadania, nie zatrzymuje się jednak nad teoretycznymi założeniami

(istnienie diabła, możliwość opętania fizycznego itd.) ani nad doktrynalnymi wnioskami.

Autor woli, aby przemawiały fakty i stawia czytelnika przed tym, co

egzorcysta dostrzega i czyni. Wiem doskonale, jak bardzo Autorowi leżą na sercu ludzie

Kościoła, będący uprzywilejowanymi powiernikami władzy udzielonej przez Chrystusa po to,

aby wypędzali złe duchy w Jego imię.

Ufam więc, że książka ta przyniesie wiele dobra i będzie bodźcem do podjęcia innych

opracowań z tej dziedziny. ,!

O. Candido Amantini!

2 Hierofant (gr. hierophantes) - kapłan w starożytnej Grecji wprowadzający adeptów w kult misteryjny lub osoba

wtajemniczająca, wprowadzająca w tajniki czegoś (przypis redakcji).

WSTĘP

Gdy kardynał Ugo Poletti, wikariusz papieski dla

diecezji rzymskiej, niespodziewanie przekazał mi władzę egzorcysty, wówczas nie

przypuszczałem, jak ogromny świat się otworzy dla mojego doświadczenia i jak wielu ludzi

będzie korzystać z mojej posługi. Co więcej, zadanie to zostało powierzone mi początkowo,

abym służył pomocą o.Candido Amantiniemu, pasjoniście, bardzo znanemu i

doświadczonemu egzorcyście, który sciągał na Święte Schody w Rzymie (La Scala Santa)

potrzebujących pomocy z całych Włoch, a często nawet z zagranicy. Była to dla mnie

naprawdę bardzo wielka łaska. Nikt się nie

staje egzorcystą z własnej woli, gdyż wówczas napotyka wielkie trudności i popełnia

nieuniknione błędy ze szkodą dla wiemych. Sądzę, że o. Candido był jedynym egzorcystą na

świecie, który miał 36 lat doświadczenia w tej dziedzinie. Nie mogłem więc mieć lepszego

mistrza i jestem mu wdzięczny za cierpliwość, z jaką mnie wprowadził w tę zupełnie dla mnie

nową posługę.

Podczas sprawowania posługi egzorcysty dokonałem

także innego odkrycia, mianowicie iż we Włoszech jest - niewielu egzorcystów, a

przygotowanych do pełnienia tej posługi naprawdę bardzo mało. Jeszcze gorszy stan rzeczy,

jest w innych krajach. Musiałem więc błogosławić osoby ~

które przybywały z Francji, Austrii, Niemiec, Szwajcarii, Hiszpanii, Anglii, gdzie - zdaniem

proszących - nie udało się im znaleźć egzorcysty. Czyżby to było niedbalstwo ze strony

biskupów i kapłanów?

Prawdziwa i rzeczywista niewiara w konieczność i skuteczność tej posługi? Czułem w

każdym razie, że rozpoczynam pełnienie apostolstwa wśród osób bardzo cierpiących, których

nikt nie rozumie: ani domownicy, ani lekarze, ani kapłani.

Duszpasterstwo na tym polu jest dzisiaj w świecie katolickim całkowicie zaniedbane. W

przeszłości tak nie było i muszę przyznać, że w niektórych konfesjach wywodzących się z

reformy protestanckiej egzorcyzmów dokonuje się często i skutecznie. Każda katedra

powinna mieć swojego egzorcystę, tak jak ma specjalnego spowiednika; i tym liczniejsi

powinni być egzorcyści, im bardziej się ich potrzebuje: w większych parafiach, w

sanktuariach.

Tymczasem, poza małą liczebnością, egzorcyści są źle

widziani, zwalczani, trudno im znaleźć miejsce do

pełnienia swojej posługi. Wiadomo, że opętani przez złego ducha niekiedy krzyczą. To

wystarcza, aby przełożony domu zakonnego lub proboszcz nie zechciał mieć egzorcystów w

swoich pomieszczeniach; spokojne źycie i unikanie wszelkiej wrzawy mają większą wartość

niż miłość lecząca opętanych.

Także piszący te słowa musiał przebyc swoją drogę

krzyżową, chociaż nie w takim stopniu jak inni egzorcyści, bardziej godni i cenieni. Jest to

refleksja, do której zachęcam wszystkich biskupów, którzy są niekiedy mało wrażliwi na to

zagadnienie. A chodzi przecież o posługę powierzoną wyłącznie im: tylko oni mogą ją pełnić

lub wyznaczać egzorcystów.

Jak powstała ta książka? Zrodziła się z pragnienia

podzielenia się z osobami zainteresowanymi owocami

długiego i bogatego doświadczenia, doświadczenia raczej o.Candido niż mojego. Moim

zamierzeniem jest wyświadczyć przysługę przede wszystkim egzorcystom i wszystkim

kapłanom. Tak jak każdy lekarz ogólny, powinien umieć wskazać swoim pacjentom

odpowiedniego specjalisty (laryngologa, ortopedy, neurologa... ), do którego ewentualnie

powinni się udać, podobnie kapłan powinien mieć to minimum rozeznania, by wiedzieć, czy

jakaś osoba potrzebuje pomocy egzorcysty, czy też nie.

Dodaję inny powód, dla którego wielu kapłanów

zachęcało mnie do napisania tej książki. Rytuał egzorcyzmów wśród wielu zasad podanych

egzorcystom zaleca, aby studiowali oni liczne i pożyteczne opracowania godnych zaufania

autorów.

Kiedy się jednak poszukuje poważnych książek dotyczących tego zagadnienia, niewiele ich

można znaleźć.

Wymieniam trzy spośród nich. Autorem pierwszej jest

ks. C. Balducci: II diavolo [Diabel] , Casale Monferrato 1988; jest ona pożyteczna w części

teoretycznej, ale nie w części praktycznej, w której zawiera braki i błędy; autor jest

demonologiem, a nie egzorcystą. Druga to książka egzorcysty, o.M. La Grua pt. La preghiera

di liberazione I [Modlitwa o uwolnienie], Palermo 198?; jest to książka napisana dla grup

Odnowy w Duchu Świętym z myślą nadania właściwego kierunku ich modlitwom o

uwolnienie. Na wzmiankę zasługuje także książka napisana przez R. Allegriego pt. Cronista

all'inferno [Reporter w piekle],

Milano 1990.

Nie jest to opracowanie systematyczne, ale zbiór wywiadów, mówiących o przypadkach

krańcowych.

Są one na pewno prawdziwe i przedstawione z wielką

powagą, lecz autor koncentruje się na przypadkach najbardziej uderzających i pomija objawy

zwyczajnych przypadków, a te egzorcysta musi brać zawsze pod uwagę.

W tej książce staram się wypełnić niektóre luki i przedstawić poruszany problem z różnych

punktów widzenia.

Dlatego jest to opracowanie skrótowe, mające na celu

dotarcie do większej liczby czytelników. W następnych książkach zamierzam bardziej

pogłębić ten temat i mam nadzieję, że również inni autorzy zajmą się tym zagadnieniem ze

znajomością rzeczy i wrażliwością, by zostało ono przedstawione w możliwie dokładny

sposób, tak jak to miało miejsce w ubiegłych wiekach w nauczaniu Kościoła katolickiego, a

obecnie spotyka się w Kościołach protestanckich.

Na początku pragnę zaznaczyć, że nie zatrzymują się nad uzasadnieniem pewnych prawd,

które uważam za

ogólnie znane i powszechnie przyjęte: istnienie złych duchów, możliwość opętań diabelskich

oraz władza wypydzania złych duchów udzielona przez Chrystusa tym, którzy wierzą w

orędzie ewangeliczne. Są to prawdy objawione, wyraźnie zawarte w Piśmie świętym,

pogłębione przez teologię, ustawicznie nauczane i przypominane przez urząd nauczycielski

Kościoła. Sądzę, że zostały one już wystarczająco omówione w innych opracowaniach.

Chciałbym raczej pójść dalej i zatrzymaćc się nad tym, co jest mniej znane, mianowicie nad

wnioskami praktycznymi, które mogą być pożyteczne dla egzorcystów i dla tych, którzy

pragną dokładniejszych wiadomości dotyczących tego zagadnienia. Proszę mi więc wybaczyc

niektóre powtórzenia podstawowych pojęć.

Niech Dziewica Niepokalana, Nieprzyjaciółka szatana,

już od pierwszej zapowiedzi zbawienia (Rdz 3, 15) aż do jej wypełnienia (Ap 12) i

zjednoczona ze swoim Synem, w walce zmierzającej do pokonania szatana i zmiażdżenia mu

głowy, pobłogosławi to opracowanie, owoc wyczerpującej pracy, którą wykonuję ufny w Jej

wsparcie i opiekę.

Pragnę dodać parę uwag do poszerzonego wydania tej

książki. Nie przewidywałem, że rozejdzie się ona tak

szybko i trzeba będzie dokonać nowych wydań. Jest to

potwierdzenie - moim zdaniem - nie tylko zainteresowania poruszanym problemem, ale także

braku książki katolickiej, która by omawiała egzorcyzmy w sposób pełny i to nie tylko we

Włoszech, ale w całym świecie katolickim. Jest to, jak sądzę, fakt wielce znaczący i przykry.

Wyjaśnia on niewytłumaczalny brak zainteresowania tym zagadnieniem lub, być może,

prawdziwą niewiarą w te prawdy.

Dziękuję za liczne pochwały, za wyrazy uznania,

zwłaszcza ze strony egzorcystów, wśród nich najmilsza była pochwała mojego "mistrza"

o.Candido Amantiniego, który uznał moją książkę za wierną jego pouczeniom. Nie przesłano

mi takich uwag krytycznych, które domagałyby się wprowadzenia zmian i poprawek, dlatego

w nowym wydaniu rozwinąłem jedynie te treści, które uznałem za

ważne dla pełniejszego przedstawienia omawianego

zagadnienia. Sądzę również, że osoby lub grupy osób,

o których mówię w książce, zrozumiały właściwą intencję moich uwag i nie poczuły się

obrażone. Dzięki możliwości wydania tej książki pragnę służyć szerszemu gronu osób, tak

jak w mojej działalności chcę być pomocny każdego dnia tym wszystkim, którzy pragną

skorzystać z mojej posługi egzorcysty.

Za wszystko składam podziękowanie Panu. Oby mi pozwolił dokonać dalszych uzupełnień tej

książki z okazji jej dziesiątego wydania (1993 rok). Muszę też przyznać, że w ciągu ostatnich

dwóch lat wiele się zmieniło: wyszły ważne dokumenty biskupów, wzrosła liczba

egzorcystów, wielu biskupów dokonuje egzorcyzmów, do moich książek dołączyły nowe

opracowania. Można zauważyć większą

wrażliwość na te tematy. Nie przypisuję sobie żadnej zasługi z tego powodu, a tylko

stwierdzam fakty.

Konczę pełnym wzruszenia wspomnieniem o.Candido

Amantiniego, którego Pan powołał do siebie po nagrodę 22 września 1992 roku. Był to dzień

jego imienin; współbraciom, którzy składali mu życzenia, powiedział: "Prosiłem św.

Candida, aby sprawił mi dzisiaj podarunek".

O.Candido urodził się w 1914 roku. W wieku 16 lat

wstąpił do zakonu pasjonistów. Jako profesor Pisma

świętego i teologii moralnej poświęcał się przede wszystkim posłudze egzorcysty (przez 36

lat). Każdego poranka przyjmował 60-80 osób, ukrywając zmęczenie za usmiechniętą twarzą.

Rady, które dawał, często były wprost natchnione. o.Pio tak o nim powiedział: ,, O.Candido

jest kapłanem według Serca Bożego".

Niniejsza książka, której braki należy przypisać tylko

niżej podpisanemu, jest świadectwem o doświadczeniu

o.Candido jako egzorcysty, działającego dla dobra osób potrzebujących. I to jest jeden z

powodów, dla którego ją napisalem. Bardzo się ucieszyłem oceną

o. Candido Amantiniego, mówiąc o mojej wierności jego długiemu doświadczeniu.

ks. Gabriele Amorth

CENTRALNE MIEJSCE

CHRYSTUSA w BOŻYM DZIELE STWORZENIA

Amorth Gabriele - Wyznania Egzorcysty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: