Jermakow Oleg - Chrzest.pdf - ===NOWE EBOOKI=== - zyletaaa22

OLEG JERMAKOW

CHRZEST

FIKCJE I FAKTY 01/1990

Kompania zwiadowcza wyjechała z pułku nocą. BTR-y z wyłączonymi reflektorami

ruszyły na północ. Światła pułku wkrótce znikły i bezkresna, ciepła, wiosenna noc połknęła

kolumnę.

Żołnierze siedzący w gąsienicowych transporterach wpatrywali się w ciężkie łańcuchy

gwiazd. Kostomygin też wpatrywał się w rozświetlone konstelacje i myślał o tym, że warkot

silników słychać w najbardziej oddalonych kiszłakach aż na samym końcu tego stepu, jeśli,

oczywiście ma on w ogóle jakiś koniec...

Pół godziny później nisko nad stepem ukazał się blady księżyc. Księżyc wschodził po-

woli, noc stawała się coraz jaśniejsza i oczy wyławiały z ciemności pagórkowatą, porośniętą,

czarno-białą przestrzeń. Przed sobą widzieli biel murów i wieżyczek. Kolumna z każdą chwi-

lą zbliżała się do kiszłaku.

— Hej, nie spać tam! — krzyknął kapitan przyciskając laryngofon do gardła. Dowódcy

transporterów usłyszeli jego glos i jeden po drugim meldowali: numer taki a taki, zrozumia-

łem. Działka obróciły się w prawo i w lewo, żołnierze ocknęli się i chwycili mocniej peemy.

Nie zmniejszając prędkości kolumna przemknęła przez kiszłak. I nic się nie wydarzyło.

Kostomygin zdążył dostrzec ciemne otwory wieżyczek, domy o płaskich dachach gęste

sady za murami parkanów, uszatą sylwetkę osiołka za szopą.

Za kiszłakiem droga — teraz już doskonale widoczna — zaczęła opadać i w dole ury-

wała się nad jaśniejącą rzeką. Nie zmniejszając prędkości pojazdy sforsowały płytką, szeroką

rzekę i pojechały dalej.

W kiszłaku kwitły drzewa w sadach i Kostomygin nałykał się duszącego powietrza i

miał teraz w ustach słodki smak. Wystawił twarz pod ciepły wiatr, czuł, jak ciąży mu wisząca

na boku ładownica, uciskają zbyt mocno zasznurowane buty i jak luźny i lekki jest maskujący

płaszcz. Podobało mu się to wszystko: ten księżyc, ten straszny step i kwiatowa słodycz w

ustach, i wygodny mundur, i broń na piersi, i ten pęd potężnych maszyn po bezkresnej

czarno-białej równinie oświetlanej przez zimne, jasne gwiazdy.

Nie dojeżdżając do niskich pagórków kolumna zatrzymała się. Żołnierze zeskakiwali z

transporterów, żeby rozprostować nogi.

Kompania ustawiła się w kolumnie dwójkowej i pomaszerowała drogą. Kierowcy zosta-

li przy transporterach .

Żołnierze posuwali się wzdłuż pagórków . Wszyscy w milczeniu spoglądali na wierz-

chołki wyraźnie rysujące się na tle rozgwieżdżonego nieba. Księżyc przepłynął na zachodni

skraj nieba, był teraz brązowy i świecił już nie tak jasno.

Kostomygin usłyszał, że idący za nim Oparin, zielony podobnie jak on „synek”, brzę-

knął klamrą rozpinanego pasa i odkręcił pokrywkę manierki. W tej samej chwili rozległ się

głuchy odgłos uderzenia i Oparin wpadł gwałtownie na Kostomygina. Kostomygin odwrócił

się. Oparin, z wtuloną w ramiona głową szedł dalej pospiesznie wciągając manierkę na swój

pas. Za nim, potężnymi krokami sadził wysoki, długonogi plutonowy Szwariow.

„Trzeba uważać” — pomyślał Kostomygin odwracając się od nich.

„Czyże”, to znaczy chłopaki, którzy odsłużyli już w wojsku ponad sześć miesięcy,

uprzedzali „synków”, że powinni mieć się na baczności i robić tylko to, co im każą; ostrze-

gali, że wszelkie popełnione przez „synków” w trakcie operacji uchybienia będą, po powrocie

do pułku, „rozpatrywane” przez starszyznę, kompania zwiadowcza — żeby nie było nieporo-

zumień — to, kochani, nie bateria armat, ani pluton gospodarczy, ani piechota. Tu wszystko

musi być „tip-top”, nie gorzej niż w tych tam „beretach”.

Przez miesiąc służby w kompanii Kostomygin napatrzył się już na te sądy „dziadów” i

w kolejnym nie miał ochoty uczestniczyć w charakterze oskarżonego. A Oparin przed chwilą

trafił na tę czarną listę. Trzeba mieć się na baczności.

Księżyc zaszedł, a step znowu był czarny i gwiazdy świeciły jaśniej. Kompania miaro-

wym krokiem maszerowała wzdłuż pasma wzniesień.

Ochłodziło się. W stepie zagwizdał ptak.

Z przodu usłyszeli tupot.

— Biegiem! — rozkazał głośnym szeptem Szwariow. I Kostomygin pobiegł. „Jesteśmy

spóźnieni” — domyślił się.

Biegli długo oblewając się potem i łykając kurz.

Kostomygin jedną ręką przytrzymywał peem. Drugą — manierkę. Ale ładownica z

magazynkami boleśnie obijała mu drugi bok, więc puścił peem, żeby podtrzymać i ładownicę.

Broń uderzając go w piersi sprawiała jeszcze większy ból, więc znowu chwycił ją ręką.

Biegli tak prędko i długo, że w gardle Kostomygina zaczęło coś rzęzić. Dał sobie słowo,

że odtąd i na wieki wieków nie tknie już papierosa.

Dobiegli wreszcie do najdalszego wzgórza i stąd. w stepie ujrzeli kontury wieżyczek,

domków i okalających je murków. Wiatr dął od strony kiszłaku i Kostomygin czuł ciągle ten

sam, delikatny aromat kwitnących drzew. Powiało mocniej i odurzający zapach kwiatów

doleciał do zakurzonych, zdyszanych ludzi w mokrej, cierpko pachnącej odzieży.

Pod ostatnim wzgórzem droga rozwidlała się: jedna jej odnoga, ta którą biegli, prowa-

dziła do kiszłaku, druga wiodła w step. Dwa plutony dowodzone przez podporuczników kapi-

tan posłał w kierunku kiszłaku, pozostali zalegli na wzgórzu ukrywszy się za głazami. Lufy

rkm-ów i peemów wycelowane były na rozwidlenie dróg.

Kostomygin przytulony do kamieni czuł ich wilgoć i przyjemny chłód na brzuchu i

piersi. Spluwał lepką, pełną kurzu śliną i zastanawiał się: można już sobie łyknąć z manierki,

czy jeszcze nie? Rozejrzał się na boki, ostrożnie rozpiął klamrę i nie zdejmując z pasa pod-

ciągnął manierkę na wysokość piersi, odkręcił pokrywkę, przechylił do tyłu głowę, przytknął

spragnione wargi do gwintu i wciągnął pełne usta wody. Przepłukawszy nią usta połknął płyn,

bo szkoda mu było go wypluć. Przyssał się do manierki raz jeszcze po czym zakręcił ją,

zapiął pas, wytarł usta i pomyślał: teraz bym sobie zapalił.

Na niebie świeciła już tylko jedna gwiazda — Wenus. Drogę było teraz lepiej widać,

wydawało się, że kiszłak był nieco bliżej. Droga była pusta. Wszyscy wpatrywali się w nią,

wpatrywał się też Kostomygin uważając, że wszystko to nie ma sensu: nikt się tu nie zjawi i

żadnej strzelaniny nie będzie — po prostu wzejdzie słońce i wszyscy wrócą do pułku. Była to

jego pierwsza akcja i nie wierzył, że będzie prawdziwa, jedna z tych, o jakich tak malowniczo

opowiadali weterani z ich kompanii.

Nie chciało mu się obserwować drogi, po której nikt nie będzie szedł. Ziewnął i przy-

mknął oczy, żeby dać im moment odpoczynku... Przysnął na minutę, wstrząsnął nim dreszcz i

ocknął się. „Nie rozklejaj się” — powiedział do siebie i znów wślepiał się gorliwie w drogę.

Rozwidniło się i w sadach kiszłaku zakląskały słowiki, a kogut kilka razy z rzędu

zagłuszył grasejującymi wyzwiskami ich tkliwe trele.

A kiedy zaróżowił się świt i zaczerwienił step nad kiszłakiem usłyszał ostry, nawołują-

cy krzyk. Kostomygina w tej samej chwili opuściła senność, chwycił w ręce peem i wycią-

gnąwszy szyję wyjrzał zza kamieni. Krzyk powtórzył się i Kostomygin poczuł ucisk w sercu:

wojna... Ale leżący obok żołnierze byli spokojni. Zerknął na nich, zawahał się, ale mimo

wszystko postanowił zapytać „czyża” Miedwiediewa, co się tam dzieje. Miedwiediew chrzą-

knął i wyszeptał, że to ichni ksiądz tak się wydziera.

Wzeszło słońce. Step zielenił się aż do horyzontu, w kiszłaku darły się koguty, muczały

krowy, ryczał iszak i niebo rozświetlone było jasnym błękitem. Jakaż tu może być wojna!...

Kapitan wstał, otrzepał się i powiedział:

— Można palić.

Żołnierze podnosili się z ziemi, głośno ziewali, gadali, krzesali zapałki i zaciągali się

papierosowym dymem przymykając oczy.

Dowódca posępnie spoglądał na kiszłak.

— Sanycz — powiedział do radiooperatora — jazda, ściągaj naszych z kiszłaku i prze-

każ woźnicom — niech przyprowadzą tu wozy.

— Obywatelu kapitanie, a może karawana już jest w kiszłaku? — zapytał Szwariow.

Kapitan pokiwał przecząco głową.

— Nie, według naszych obliczeń zejście z gór musi im zająć całą noc. Póki się nie ście-

mni, nie mogą się ruszyć, a z tego wynika, że musieli zejść z gór wczoraj późnym wieczorem

i dopiero nad ranem mogą się tu zjawić.

— A jeżeli mimo wszystko?...

— No, chyba że mają odrzutowe wielbłądy — niechętnie odpowiedział dowódca kom-

panii.

Radiooperator wywoływał plutony, które ukryły się w stepie wokół kiszłaku. Później

kazał się zgłaszać kierowcom.

Kapitan usiadł na kamieniu, zdjął panamę, wyciągnął grzebień i bez pośpiechu zaczął

się czesać. Szwariow kręcił się obok niego, podbijał nogą drobne kamyki i pogwizdywał

smutno.

— I czego się tak kręcisz, Szwariow? — zawołał ze złością dowódca.

— Obywatelu kapitanie, a może udało im się jakoś prześlizgnąć do tego kiszłaku?

— A nasi chłopcy niby po co tam pół nocy się poniewierają? No, chyba że wszyscy

spali jak susły...

— Obywatelu kapitanie, a może by tak przeszukać ten kiszłaczek? A nuż się okaże, że

tam fura broni i duchów? *

Kapitan w zadumie przedmuchał grzebień, starannie włożył go do etui i schował.

Szwariow przyglądał mu się wyczekująco.

— No, Szwariow, ile masz już kresek? — zapytał zmęczonym głosem kapitan.

— Jakich kresek?

— Na kolbie. Na kolbie, Szwariow. Co to, myślisz że nie wiem gdzie kreski stawiacie?

Wiem wszystko, Szwariow. I kiedyś za niszczenie broni ze skóry was obedrę.

— Jakie tam niszczenie? My leciutko. Malutka ryska i tyle — odparł z uśmiechem

przystojny, szarooki Salichow.

— I po co robisz te znaczki na kolbie?

Salichow zarumienił się i wzruszył ramionami.

— A gdzie niby mam zaznaczać?

— Ty? Na piętach i na pięściach.

Wszyscy zaczęli się śmiać.

„Inni są opaleni na brąz, a ten — biały jak mleko. Specjalnie się chowa przed słońcem,

czy co?” — pomyślał nagle Kostomygin przyglądając się pociągłej, delikatnej twarzy Sali-

chowa.

Salichow był ulubieńcem kompanii. Miał melodyjny głos i wspaniale grał na gitarze.

Nigdy z nikim się nie kłócił, nie czepiał się „synków” i nie wydzierał się na nich. Razem z

kolegą, który służył w piechocie i pochodził z tych samych stron, cały wolny czas spędzali na

boisku. Ich ćwiczenia gromadziły wielu gapiów. Kiedy pogoda była brzydka leżał na łóżku z

książką. W cywilu czekała na niego wielkooka, czarnowłosa dziewczyna o podobnie delika-

tnej, białej jak mleko cerze; jej duże zdjęcie Salichow przechowywał w nocnej szafce, a kom-

panijni dziwkarze wyciągali je czasami i cichaczem oglądali pożądliwymi oczami. Salichow

bardzo często dostawał od swej dziewczyny pękate koperty i wszyscy mu zazdrościli. Na szyi

nosił skórzany amulet z kosmykiem jej włosów — i wszyscy Salichowowi zazdrościli.

Kostomygin miał ochotę poznać go bliżej. Zwierzał się wprawdzie w listach swemu

bratu, ale co tam listy? Bezpośrednia rozmowa z kimś mądrym — to zupełnie co innego.

* pogardliwe określenie duszmenów.

Wydawało mu się, że i Salichow odczuwa brak przyjaznej duszy, ale Kostomygin krępował

się podejść do niego i podjąć rozmowę o poważnych książkach i innych takich rzeczach. Miał

nadzieję, że Salichow sam go zagadnie, ale Salichow nie zagadywał i w ogóle niemal nie

zauważał „synków”.

— No, to ile masz rys na kolbie, Szwariow? — zapytał kapitan obserwując powracające

z kiszłaku plutony.

— Sześć.

— I jeszcze ci mało?

— Mało.

— Prawdziwy z ciebie Drakula, Szwariow.

Wszyscy roześmiali się.

— I czego rżycie? — z uśmieszkiem zapytał kapitan. — Wiecie, kto to był Drakula?

— Nie — odezwał się któryś.

— No, to nie ma się co śmiać.

— A co to za jeden, obywatelu kapitanie? — przypochlebnie zapytał „czyż” Miedwie-

diew. — Też robił znaczki?

— Nie — odparł kapitan. — Był księciem w piętnastym wieku i gwoździami czapki

przybijał...

— Do głów? — domyślił się Miedwiediew.

Kapitan skinął głową, a wszyscy zachichotali jakby usłyszeli Bóg wie jaki dowcip.

— No, do tego to jeszcze nie doszedłem — uśmiechnął się zadowolony z siebie

Szwariow. — Jakiż ze mnie za Drakula?

— Fakt — zgodził się kapitan. — Różnica jest. On nie był plutonowym, tylko księciem.

Podjechały BTR-y. Żołnierze podzielili się na załogi, wyciągnęli suchy prowiant: kon-

serwową wieprzowinę, konserwowy ser, cukier i chleb — i przystąpili do śniadania rozsiadł-

szy się na ziemi obok pojazdów.

Szwariow mrużąc oczy z zadowolenia błyskawicznie opróżnił puszkę z wieprzowiną,

zjadł łagodny żółty ser, schrupał cały cukier, wyżłopał pół manierki wody, znieruchomiał na

chwilę wsłuchując się w coś z uwagą i westchnął:

— Tylko tego smoka, co tam w środku siedzi niepotrzebnie rozdrażniłem.

— Jasne! — odezwał się kierowca Mamedow. — Drażnisz go i drażnisz, a dla ciebie

nic nie zostaje! — Tknął palcem w zapadnięty brzuch Szwariowa i roześmiał się. — Ładujesz

w ten kałdun ile wlezie, a mięsa ci nie przybywa nic a nic. Kobitki cię lubić nie będą. One

tylko spasionych kochają.

— Dobra, dobra — wyprostował się Szwariow. — Może to u was Mamed, w Gruzji,

kobietki brzuchami się załatwia. Nasze matrioszki — wolą coś konkretniejszego! — Zerknął

na Oparina i krzyknął: — I czego się szczerzysz? Żryj prędzej, w czasie akcji wszystko trzeba

robić prędko: żreć i sr...

Oparin przestał się uśmiechać, wsadził łyżkę w różowy miąższ i nagle zapytał:

— Obywatelu sierżancie, może konserwę? Coś mi to nie idzie, już wolę serek.

Kostomygin spojrzał na Oparina i odwrócił się.

Niezłe bydlę z tego Oparina. Robi wszystko, żeby się przypodobać „starym”, bo wydaje

mu się, że go będą lepiej traktować i przestaną ciągle obrażać i dręczyć. Tylko on, jeden jedy-

ny z „synków” pierze skarpety i odzież „starym”. Wszyscy inni bezapelacyjnie odmówili i

dostawali okrutne cięgi, ale za to nikt teraz im tego nie proponuje, a Oparin opiera wszystkich

„dziadów” do dziś.

„Kto się daje, ten za swoje dostaje” — uprzedzał go starszy brat i Kostomygin obserwu-

jąc wojskowe życie przekonał się, że tak właśnie jest. Dziś jednak do tego co brat mu powie-

dział dodałby jeszcze: ale we wszystkim trzeba znać miarę. Bo na przykład Kryłow tego nie

wiedział, jego krnąbrność nie miała granic, odmawiał wykonywania nawet tych najbardziej

Jermakow Oleg - Chrzest.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: