dawczyni śmierci_15.pdf

ROZDZIA Ł PI Ę TNASTY

Opanowałamswojemyśliispakowałamjedzenie Właśnie zaczęłamsprzątać

kuchnię,gdyAndormniepowstrzymał

- NiematakiejpotrzebyMusimyjużiść,złapswójplecak

Bez pytania czy wahania zrobiłamjakmówił,czującnaswoimkarkuspojrzenie

Bjorna. Czułampokusęodwróceniasiędoniegoipokazaniamuśrodkowegopalca,

jednak zwalczyłamtenastoletnieskłonnościWprzeciągudziesięciuminutbyliśmy

gotowi dowyjścia,załadowani jedzeniemnatrzydnii większą ilościąbroni,niż

kiedykolwiekmiałamnasobieBjornszedł przodem nagóręschodami,anastępnie

przezkuchnięNiewyszliśmyprzezfrontowe, ani nawet tylne drzwi,jakoczekiwałam

Andorpoprowadziłnasprzezdużypokójdoogromnegopomieszczenia z kominem, tak

wielkim,że z łatwościąmożna byupiecbykaWszedłprostowzimne,pustemiejsce

paleniskainacisnąłdłoniąnajegotylnąścianę,któraodrazuodsunęłasiędowewnątrz,

ukazując dziurę wielkości człowieka Andor wślizgnął się pierwszy, a ja szybko

podążyłamzanimwciemność,nieufnawobecBjornazamoimiplecamiGdywszyscy

przeszliśmyprzez ukryte przejście,Bjornzasunąłzpowrotemścianę

- Todopierojestzmyślnydom– powiedziałam

- Gdybyśmymieliwięcejczasu,pokazałbymciwszystkieprzejściaNasze wakacje

jednak właśniesięskończyły– powiedziałAndorzuśmieszkiem,biorącmojądłoń w

swoją

Idącpojedynczo,przeszliśmy wdółprzezrządschodów,ażdokorytarza,Andor

całyczastrzymałmojąrękęByłociemnoalemojeoczyszybko przyzwyczaiłysię do

mroku,byłamwstaniedojrzećprześwity światławymykającesięprzez dziury wzdłuż

ściany na różnych wysokościach Po minucie lub dwóch, zaczęliśmy jednostajnie

schodzićwdółCzułamjakpowietrzewokółnasstajesięwilgotniejszeizimniejsze

Szliśmydłużejniżoczekiwałam,atai tak niewielkailośćświatła zniknęłakompletnie

Jedyneczegobyłamświadomatodźwięknaszychkrokówiręka Andora w mojej

własnejMojepozostałezmysływzięłygóręi walczyłamzrosnącąpanikąCzułam

wilgoćziemiiwodyWiedziałam,żeznajdowaliśmysięgdzieśpodziemią,leczgdzie

dokładnie, mogłamtylkozgadywać Wtamtymmomenciezdałamsobiesprawęjakduże

zaufaniepokładałamw tychdwóchzmieniaczach

Szliśmybezprzerwy,ażwkońcu,Andorpoprowadziłmniezaróginaglesię

zatrzymałOtworzyłamoczyibyłamzaskoczona,żezdołałam odróżnićznajdującesię

przednamiżelaznedrzwiByłyzamkniętenakłódkę,którąAndorotworzyłwpisującz

łatwością kod. Z zaskoczeniem napotkałamświatłosłoneczne, a jeszcze bardziej byłam

zszokowana gdyzobaczyłamgdziesiępojawiliśmyDrzwibyłyprzyłączonedoczegośco

wyglądałonaopuszczonąchatkęPowierzchniawokółniejbyłaniedoopisaniaiz

łatwościąwtapiałają w otaczający lasRozejrzałamsięwokół, aleniebyłamwstanie

dostrzecżadnegoznakudomuAndora

- Będękrążyćpozachodniejczęści, poczymwrócę do twojego domostwa. Tak jak

mówiłem, idź do rzeki, Andorze. To jest twoja jedyna szansa byichzgubićCokolwiek

innegozrobisz,zpewnościącięwyśledzą. – powiedziałBjorn

- Taki mam zamiarDziękujęcistaryprzyjacielu,niechbogowiewskazująci

drogę

- Iobyśtynigdyniezbłądziłwciemności– odpowiedziałBjorn

Uścisnęli sobiedłonie,wyglądającjednaktak, jakgdybyuściskdłonibyłniena

miejscu. Po czym nagle odsunęlisięodsiebieiBjornodszedłAndorpatrzyłzanimprzez

moment,anastępnieprzeniósłswójwzroknamnie

- Czasiść,AlexioJesteśgotowa?

- Bardziejgotowaniebędę– powiedziałamponuro

Wziąłmojąrękęwswojąizaczęliśmybiec

Drzewa przesuwałysiękołonas, gdybiegliśmydalejidalejCzułamsiętak, jak

gdybymcofnęłasięwczasieoczterylata - do początkutegokoszmaru- po raz kolejny

biegnącprzezlasbyocalićżycieJednakostatnimrazembyłamsamaMójmążisynnie

żyliwtedyjużoddwóchdniPozostawałamwnaszymdomunatyledługobymócspalić

ichszczątkinatyłachnaszegodomu, nimpozostawiłamzasobącałyznany mi świat

Myślałamopięknymuśmiechunaszegosyna,osilnychdłoniachmojegomęża,nie

tak twardych i wypracowanychjakAndora,leczgładkichidelikatnychByłksięgowymi

nigdy wcześniejnie doświadczyłdniawykańczającejpracyw swoim życiu. W tamtym

czasiemitooczywiścienieprzeszkadzałoByłwszystkimczegochciałamBiegnącprzez

laszAndoremciągnącymmnie za sobą,wiedziałam, żenastąpiłczasbyzapomniećo

moimmężu

Wiem,głupimomentnatakieoświecenie, niesamowite jakie myśli krążąpo

głowie gdy myślisz, że niedługo umrzesz Kiedy walczyłam ze swoim pierwszym

zmieniaczem,naszymsąsiadem, któryzaatakowałmojegomęża,myślałamonaszym

synu. Agdyścigałamtegoskurwiela, którywyrwałmisyna z rąkirozszarpałgona

moich oczach, gdy ja leżałam na ziemi próbując nie stracić przytomności, nie

przestawałammyślećomoimogrodzieMyślałamonawozieiotymczyzmieniacze

sprawią,żemojekwiaty urosnąZ tego zmiennokształtnego, nie zostałojednaktyleby

starczyłochoćbynajednągrządkę,niemówiącjużocałymogrodzie. Mimo to, te same

myśli przepływałymiprzezgłowę, kiedyrąbałamgonakawałkisiekierą.

Odcięłamsię od wizji tamtejscenyiAndorścisnąłmojądłońZdałamsobie

sprawę, żeznowupozwalałammupoznaćswojemyśli i usilniewalczyłamoto, by

blokada pozostała na miejscu. Trzymanie go z dala od mojejgłowy byłokoniecznością,

choć zaczynałamsięzastanawiaćdlaczego takbyłoWydawałomisię, żeledwogoznam,

mimo, iżobydwojeznaliśmywszelkie, ważnefaktyznaszegożyciaSpędziliśmyrównież,

sam na sam, kilka tygodni razem, a byłotocośczegonierobiłamzżadnymmężczyzną

od czterech lat. Jednak emocjonalnie, niebyłamgotowazwiązaćsięzAndoremPociągał

mnieibyłambardziej, niżgotowanaseks,jednak nic poza tym. A przynajmniej, tak

sobie wmawiałam.

Wydawałomisię,żebiegliśmyprzezwieczność, choć wrzeczywistości nie

minęło więcejniż paręgodzinAndorzwolniłdomarszu,ażznaleźliśmymiejscena

postójByliśmygłębokowlesie,wysokiesosnychroniłynasprzednagłymdeszczem

Byłomizimno, miałamwilgotneubranieiodczuwałamgłód – najgorsza kombinacja.

Andor niechciałrozpalaćogniska,obawiającsię, żenaprowadzitonanastych, którzy

nasścigaliPrzytuliliśmysiędosiebiejedzącByłobytoromantyczne, gdybymniebyła

zmęczonaodnaszegosprintu,orazgdybynieświadomość, żetojeszczeniekoniec.

- Przezchwilęmożemyodpocząć, aleniemożemyprzespaćnocy– wyszeptał

Andor w moje ucho.

Zadrżałam, gdy jego oddech przesunąłsiępomojejskórzei sprawił, żedostałam

gęsiejskórki

- Nawet, jeżelibędziemynazmianępełnićwartę? – odszepnęłam

- NieWiększośćzmieniaczyjestbardziejpotężnapozachodziesłońcaNie

chcemydaćSandulfowinawet odrobiny przewagi.

- Zgadzamsię – przerwałam – Nie sądziszbychciałznaminajpierwpogadać?To

znaczy,wiemżewysłałciębyśmniezabił,ale―

- Niebyła to tylko i wyłączniejegodecyzja, niezostałarównież podjętaw

pośpiechuMusiałbymprzekonaćinnych, jakiAlfę, żeniejesteśdlanaszagrożeniemo

którycięosądzają. Teraz jednak,nasząnajlepsząszansąjestdostaniesiędoGeorgetown

nimnasdoścignieTojestjedynysposóbbyzagwarantowaćtwojebezpieczeństwo

Zadrżałamponownieijegodłońzacisnęłasięnamnie,choćtymrazemtonie

zimnosprawiło, żesiętrzęsłam

- Wciążniemogęuwierzyć, żeosobiściepodążyłbyzanamiNiebardzomato

sens,nawetjeżelijesteśmy jego wrogiemnumerjedenJakidowódcanarażałbysiebieby

naszłapać?

- Myśliszwludzkichkategoriach,Alexio– powiedziałAndorzlekkimuśmiechem

– Wtwojejkulturzedowódcaczęstootaczasięstrażąipozwalainnymzmierzyćsięz

niebezpieczeństwemzaniegoWprzypadkuzwierząt,wwiększośćwyglądatoinaczej

Dlanas,silnyliderjestwłaśnietym,liderem. Nie prosi innych by zrobili to czego on sam

niemoże lub nie potrafiNiemamydemokratycznegosystemuikażdaoznakasłabości

jest kwestionowana.

- Jesteśzaskoczonytym, żeSandulfjesttutaj?

- TrochęNiezdawałemsobiesprawy, żejużzwróciliśmyjegouwagęJednakże,

wiedzącżetaksię stało, wcale mnie nie dziwi, żesamwyruszyłnanaszeposzukiwanie

Jest najlepszym tropicielem jakiego kiedykolwiekznałemJeżelirzeczywiściechcenas

znaleźć,tonasznajdzie

- Ech,maszwprawęwpoprawianiu mi nastrojuJesteścudowny

- Wybacz mi, kochanieChciałbymsprawić, żepoczujeszsięlepiej, jednocześnie

będąc prawdomównym. Niestety, albo jedno albo drugie, a ja nie zamierzam cię

oszukiwaćanichwilidłużej

- Dłużej?Odkiedytwoja„prawdomówność” stałasiępriorytetem?

Andorprzyglądałsięprzezchwilęmoimustom,sprawiając, żenabrałysuchości, a

mojetętnopodskoczyło

- Od momentu, gdy pierwszy razmniedotknęłaśDo końcażyciabędępamiętałto

uczucietwoichpalcównamoichskrzydłach

Oddechuwiązłmiwgardle, kiedynachyliłsięnademnąi złapałustami moje

wargi. Pocałunek byłtaksamosłodkijaknaszpierwszy,leczzbytkrótkijaknamójgust

Odsunąłsięispojrzałmiwoczy,delikatnyuśmieszeknajegotwarzy

- Strasznieciężkoprzestaćcięcałować, gdyjużsięzacznie,Alexio,alemusimyjuż

ruszać– powiedziałAndorwstając

- Okej. – powiedziałam bez tchu,pozwalającbyuniósłmnienanogi

Włożyliśmyzpowrotembagaż naplecyiAndorprzysunąłmniedosiebie

- MusimynadrobićdrogiJestemwstaniewyczućSandulfaw powietrzu, szybko

siędonaszbliża

- Atwojabyłażona?

- Niesądzębyznimbyła,comnie martwi.

Próbowałam zignorowaćtąodrobinęzazdrości, którawychyliła swójłeb

- Ponieważmógłjąskrzywdzić?– spytałam,próbując uczynić mójgłostak

neutralnymjaktobyłomożliwe

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: