„BAJKA O BRZYDKIM MISIU”
Scenariusz lekcji bibliotecznej dla klasy I
Cele edukacyjne:
Uczeń po lekcji potrafi:
o rozpoznać i nazwać uczucia bohaterów literackich
o współpracować w grupie (przy tworzeniu wizerunku misia)
o wypowiadać swoje zdanie na szerszym forum
o te dzieci, które tego potrzebują, uzyskają wsparcie emocjonalne i wzorce postępowania w trudnej sytuacji
Pomoce dydaktyczne:
o tekst bajki (pochodzi z książki Ewy Nowak „Wszystko tylko nie mięta”, Pracownia Słów, Warszawa 2002
o inne książki, których bohaterem jest miś (Chabet D. Seria o Misiu Remisiu, Janczarski Cz. Seria o Misiu Uszatku, Milne A.A. „Kubuś Puchatek” itp.)
o kartka bristolu z zaznaczonymi markerem konturami misia
o kolorowe elementy misia pocięte na kształt puzzli
o klej
o misie przyniesione przez dzieci
o miś bibliotekarki
Scenografia:
Wypożyczalnia dla dzieci. Pod regałami i na środku pomieszczenia ustawiono rzędy krzeseł. Kontur misia wyeksponowano w centralnym miejscu, aby wszystkie dzieci dokładnie go widziały. Obok ustawiono stolik, na którym dzieci kładły przyniesione misie.
Przebieg zajęć:
1. Zaproszenie uczniów do Wypożyczalni
- dzieci zdejmują okrycia, układają swoje misie na stoliku (bibliotekarka ułożyła uprzednio na nim swojego misia).
- dzieci zajmują miejsca
2. Powitanie uczniów oraz zapoznanie ich z celem zajęć
- krótkie wprowadzenie na temat książki, biblioteki i potrzeby czytania
- po pytaniu: „Czy są tu odważne dzieci”?, tym którzy się zgłoszą, bibliotekarka rozdaje kolorowe elementy misia. Pani nauczycielka otrzymuje klej.
3. Odczytanie „Bajki o brzydkim misiu”.
- w trakcie lektury dzieci tworzą wizerunek misia poprzez naklejanie poszczególnych elementów na kontur narysowany na Bristolu
- prezentacja przez bibliotekarkę innych książek o misiach
- dyskusje o „miniowych” książkach posiadanych przez dzieci
4. Swobodne wypowiedzi dzieci na temat treści bajki
- dyskusja o postawach bohaterów i ich uczuciach
5. Dzieci przedstawiają swoje misie.
- bibliotekarka przedstawia dzieciom swojego misia i opowiada jego historię (ośmiela dzieci do własnych wypowiedzi)
- bibliotekarka losuje kolejno misie
- dzieci podchodzą do stolika, odbierają swojego misia i opowiadają wszystkim jego historię i rolę, jaką spełnia on w ich życiu
6. Zakończenie zajęć.
Uwagi o realizacji:
Zajęcia przebiegały w miłej i radosnej atmosferze. Dzieci reagowały spontanicznie. Współtworzyły niejako bajkę. W trakcie odczytywania tekstu, szczegółowo opisującego wygląd brzydkiego misia, naklejając poszczególne elementy, tworzyły wizerunek misia.
Z zapałem dyskutowały o „tym, co niewidoczne” i „o dobrym sercu brzydkiego misia”. Poprzez wspólną pracę nad wizerunkiem misia dzieci zjednoczyły się przy wspólnym zadaniu, nawiązały głębsze więzi.
Wiele odwagi wymagało publiczne przedstawienie swojego misia.
Dzieci, nawet te nieśmiałe, poradziły sobie znakomicie. Te, które czuły jakiś psychiczny dyskomfort, otrzymały emocjonalne wsparcie. Przekonały się, że nie są osamotnione w swoich rozterkach. Inni też mają problemy, a więc nie jestem sam, nie jestem odmieńcem. Ukazana została metoda postępowania. Bajkowy bohater zwyciężył, znalazł osobę, która go właściwie oceniła i pokochała. Dziecko przeżywa więc zastępczo sukces i nawet jeśli samo nie jest jeszcze w stanie rozwiązywać swoich problemów, otrzymuje silne wsparcie i pociechę.
Podczas czytania bajki kilkoro dzieci było silnie skoncentrowane, „zasłuchane”. To wobec nich „Bajka o Brzydkim Misiu” spełniła swoją terapeutyczną rolę.
Pomysł i scenariusz zajęć: Wioletta Trawińska, bibliotekarz
Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Pantaleona
Szumana w Pile, Filia nr 2
Bajka o Brzydkim Misiu - tekst bajki
Przed kilku laty była sobie fabryka, która produkowała misie. Każdy z nich był inny, ale każdy tak samo śliczny i milutki. Małe dzieci uwielbiały te misie, rodzice kupowali im je na urodziny, imieniny i Gwiazdkę.
Każde dziecko od razu umiało pokochać swojego misia i uważało do za największego przyjaciela. Tylko jeden misio był nieudany. Został uszyty z samych resztek materiału. Miał tylko jedno uszko różowe, drugie zielone, tułów w kwiatki, nóżki w kratkę. Nosek zamiast czarnego wyszedł niebieski, a oczy, robione już z ostatnich skrawków, były żółte. Misio ten był bardzo miły w dotyku. Cieplutki i aksamitny, ale nikt tego nie wiedział, bo nikt nawet nie brał go do ręki. Biedny Brzydki Misio widział jak jego koledzy szybko opuszczają sklepowe półki i trafiają do wesołych , uśmiechniętych dzieci, które bardzo je kochają. Sam stał samotny, już troszkę zakurzony i myślał sobie: To nic, że mnie nikt nie chce. Najważniejsze, że moi koledzy trafiają w dobre ręce.
Minęła kolejna Gwiazdka i misia nadal nikt nie kupował, aż pewnego dnia do sklepu weszła mała, może, sześcioletnia dziewczynka. Miała na nosie ciemne okulary, chociaż tego dnia nie było wcale słońca, a w rączce białą, plastikową laseczkę, chociaż wcale nie była staruszką. Weszła do sklepu ze swoją mamą. Poprosiły o misie
Dziewczynka była niewidoma. Wiesz, co to znaczy? Nic nie widziała. Nie znała kolorów, ani nigdy nie widziała tęczy, nie umiała sobie wyobrazić lecących w powietrzu ptaków, ale za to wszystko umiała zobaczyć rączkami. Wzięła do rączki najpierw bielusieńkiego misia. Najładniejszego ze wszystkich. Pomacała jego odstające uszka, dotknęła łebka… i wzięła następnego, szarego. Ten też nie przypadł jej do gustu, bo miał troszkę ostre zakończenia łapek. Na samym końcu ekspedientka położyła Brzydkiego Misia, bo i tak nie liczyła, że ktoś go kupi.
- To ten, ten mamusiu! – krzyknęła głośno dziewczynka. – To jest mój misio. Mój piękny, kochany misiaczek – misiaczek i z całej siły go przytuliła. Od tej pory dziewczynka i misio nie rozstawali się nigdy. Na leżakowaniu spali pod jedną kołderką, u dentysty dziewczynka ściskała jego łapki, a kiedy trudno jej było coś zrobić, zawsze pytała o radę swojego przyjaciela.
Inne dzieci śmiały się kiedy widziały, jakiego brzydala ze sobą nosi. Ale dziewczynka każdemu proponowała, żeby wziął misia do ręki. I wtedy zazdrościły dziewczynce. Pytały ją często skąd wiedziała, że ten misio jest taki cudowny, tak kochany. Przecież nie mogła tego zobaczyć, bo jest niewidoma. A ona zawsze im odpowiadała:
- Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.
Bajka pochodzi z książki:
Nowak E.: Wszystko, tylko nie mięta. Warszawa 2002, s. 160 – 161
aster10