Tajne Archiwa - Opcja Paryska.pdf - Robert Ludlum - ele321

ROBERT

LUDLUM

OPCJA PARYSKA

Prolog

Paryż, Francja

5 maja, poniedziałek

W wąskich uliczkach i na szerokich bulwarach zaszumiały pierwsze podmuchy ciepłego

wiosennego wiatru, wyciągając z domu zmęczonych zimą paryżan. Tłumnie wylegli na chodniki,

spacerowali, trzymając się za ręce, okupowali stoliki ogródkowych kafejek, śmiali się i

rozmawiali. Nawet turyści przestali narzekać; był to ów czarowny Paryż obiecywany przez

wszystkie przewodniki.

Zajęci kieliszkami pitego pod gwiazdami vin ordinaire, czciciele wiosny przy tętniącej

życiem rue de Vaugirard nie zwrócili uwagi na dużą, czarną furgonetkę Renault z zaciemnionymi

szybami, która skręciła z ruchliwej ulicy w bulwar Pasteura, z bulwaru w rue du Dr Roux, by

wreszcie wjechać w cichą, spokojną rue des Volontaires, gdzie jedyną oznaką życia była całująca

się w bramie para.

Furgonetka zatrzymała się przed Instytutem Pasteura. Zgasł silnik, zgasły światła.

Samochód stał w ciszy, dopóki niczego nieświadomi w swym błogim szczęściu młodzi nie

zniknęli w domu po drugiej stronie ulicy.

Wtedy otworzyły się drzwiczki i z furgonetki wysiadło czterech ubranych na czarno

mężczyzn w kominiarkach. Gdy niemal niewidzialni, z plecakami i pistoletami maszynowymi

Uzi w ręku, przemknęli przez noc, w mrocznym cieniu spowijającym budynek zmaterializowała

się postać człowieka, który wprowadził ich na teren instytutu. Na opustoszałej ulicy znowu

zapanowała cisza.

Na rue de Vaugirard zaczął grać uliczny muzyk. Wraz z wieczornym wiatrem, ze

śmiechem i zapachem wiosennych kwiatów gardłowe, aksamitnie miękkie tony saksofonu

wpadły przez otwarte okna do budynków Instytutu Pasteura. W tym słynnym ośrodku

badawczym pracowało ponad dwa i pół tysiąca naukowców, techników, studentów i

administratorów. Wielu z nich ślęczało nad badaniami do późnej nocy.

Intruzi się tego nie spodziewali. Czujni i ostrożni, unikali głównych ścieżek, przemykając

pod drzewami i ścianami, nieustannie nasłuchując, obserwując okna i najbliższą okolicę. Im

bliżej rue de Vaugirard, tym wesoły wiosenny gwar był głośniejszy.

Ale doktor Emile Chambord, który siedział samotnie przy komputerze w laboratorium na

opustoszałym parterze jednego z budynków, nic nie słyszał. Laboratorium miał wielkie, jak

przystało na najwybitniejszego badacza instytutu. Było wyposażone w rzadki i niezwykle cenny

sprzęt, łącznie z zautomatyzowanym czytnikiem genetycznym i mikroskopem

skaningowo-tunelowym, który rejestrował ruchy pojedynczych atomów. Jednakże tego wieczoru

znacznie bardziej osobisty i ważniejszy był dla doktora plik dokumentów pod jego lewym

łokciem i otwarty notatnik, w którym skrupulatnie zapisywał wyniki ostatnich doświadczeń.

Jego niecierpliwe palce zamarły na klawiaturze podłączonej do dziwnie wyglądającego

urządzenia, które na pierwszy rzut oka miało więcej wspólnego z ośmiornicą niż ze zwykłym

komputerem. Sercem urządzenia był przechowywany w ściśle kontrolowanej temperaturze

szklany pojemnik. Przez jego ścianki widać było błękitnosrebrzyste paczuszki żelu zanurzone -

niczym przezroczyste jaja - w przypominającej pianę galaretowatej substancji. Paczuszki były

połączone ze sobą cieniutkimi rurkami, a pojemnik przykrywało wieko. Miejsca, gdzie stykało

się z żelem, wyłożono metalicznymi płytkami, nad tym wszystkim zaś ustawiono przyrząd

wielkości zwykłego komputera ze skomplikowaną tablicą rozdzielczą, na której niczym małe,

niespokojne oczy nieustannie mrugały kolorowe światełka. Z przyrządu odchodziły kolejne rurki

połączone z przykrywającym szklany pojemnik wiekiem, a liczne kable i przewody łączyły go z

klawiaturą, monitorem, drukarką i innymi urządzeniami elektronicznymi.

Doktor Chambord wystukiwał na klawiaturze polecenia, obserwował ekran monitora,

zerkał na tablicę rozdzielczą ze światełkami i nieustannie sprawdzał temperaturę paczuszek żelu.

Wciąż zapisywał dane w notatniku. W pewnej chwili gwałtownie się wyprostował, objął

wzrokiem stojącą przed nim aparaturę i znieruchomiał. W końcu skinął głową, wystukał na

klawiaturze ciąg pozornie bezsensownych znaków - liter, liczb i symboli - po czym włączył

stoper.

Nerwowo postukując nogą, zabębnił palcami w laboratoryjny stół, ale już dwanaście

sekund później ożyła drukarka. Gdy wypluła arkusz papieru, Chambord, z trudem panując nad

podnieceniem, zatrzymał stoper i coś zanotował. W końcu niecierpliwie wyszarpnął papier z

drukarki.

Czytając, uśmiechnął się do siebie.

- Mais, oui!

Wziął głęboki oddech i wprowadził do komputera kolejną serię poleceń. Dane ukazywały

się na ekranie tak szybko, że nie nadążał przebierać palcami. Pracując, coś do siebie mamrotał.

Chwilę później zesztywniał, spięty pochylił się do przodu i wyszeptał:

- Jeszcze jeden... Jeszcze jeden... Jest!

Roześmiał się głośno i triumfalnie, spojrzał na zegar na ścianie. Za pięć dziesiąta.

Odnotował to i wstał.

Z rozpromienioną twarzą schował dokumenty i notatnik do sfatygowanej teczki, podszedł

do drzwi i ze staromodnej szafy wyjął płaszcz. Wkładając kapelusz, jeszcze raz zerknął na zegar

ścienny i wrócił do swego skomplikowanego urządzenia. Zatańczył palcami na klawiaturze,

przez chwilę uważnie obserwował ekran monitora, w końcu wyłączył aparaturę. Dziarskim

krokiem ponownie ruszył do drzwi, otworzył je i wyjrzał na mroczny, opustoszały korytarz. I

nagle nie wiadomo dlaczego ogarnęły go złe przeczucia.

Szybko je od siebie odpędził. Nie, pomyślał. Trzeba się cieszyć, to wielkie osiągnięcie.

Uśmiechając się szeroko, wyszedł z laboratorium. Lecz zanim zdążył zamknąć za sobą drzwi,

otoczyło go czterech ubranych na czarno ludzi.

Pół godziny później ich szczupły, dobrze zbudowany przywódca przystanął, obserwując,

jak podwładni kończą załadunek furgonetki. Gdy tylko zamknęli drzwiczki, jeszcze raz ogarnął

wzrokiem cichą, spokojną ulicę i wskoczył do szoferki. Dał znak kierowcy i samochód ruszył w

stronę zatłoczonej rue de Vaugirard, by już po chwili zniknąć wśród dziesiątków innych

samochodów.

Na chodnikach i w kafejkach trwała wesoła hulanka. Przybywało ulicznych muzyków,

strumieniami płynęło wino. I nagle, bez najmniejszego ostrzeżenia, budynek mieszczący

laboratorium doktora Chamborda w legendarnym Instytucie Pasteura eksplodował w olbrzymiej

kuli ognia. Zatrzęsła się ziemia. Płomienie buchnęły ze wszystkich okien, strzelając w czarne

niebo gorącymi, czerwono-żółtymi jęzorami, które widać było z odległości wielu kilometrów.

Gdy na spowitą w chmurze popiołu ulicę spadł deszcz iskier, odłamków szkła i cegieł,

przerażony tłum rozpierzchnął się z krzykiem.

Część 1

Tajne Archiwa - Opcja Paryska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: