Algebra liniowa 1B - Definicje.pdf

(238 KB) Pobierz
1562056 UNPDF
Rozdzial 1. Przestrzenie wektorowe
Materiał tego rozdziału jest, z jednej strony, trudny, bo operuje poj¦ciami abs-
trakcyjnymi, a zdrugiej strony łatwy, nie zawiera w sobie istotnych problemów
technicznych, rachunkowych. Wystarczy „tylko” oswoi¢ si¦ z mas¡ noowych poj¦¢.
Potrzeba poj¦¢ abstrakcyjnych powstaje, gdy chcemy jednym j¦zykiem mówi¢ o
rzeczach formalnie podobnych, a poj¦ciowo (na przykład w sensie fizyki) od siebie
odległych.
Poj¦cie przestrzeni wektorowej ma ł¡czy¢ w sobie istotne cechy takich zbiorów
jak:
(A) Niech A b¦dzie punktem naszej przestrzeni fizycznej M. Rozpatrzmy zbiór
V A wszystkich pr¦dko±ci w punkcie A wszystkich mo»liwych ruchów puktów
materialnych. Wiedza szkolna podpowiada, »e pr¦dko±ci mo»na dodawa¢ i
mno»y¢ przez liczb¦. Na przykład, je»eli ruch
R3 t 7! p(t) 2 M, p(0) = A
ma pr¦dko±¢ v w chwili 0, to pr¦dko±¢ 2v ma ruch
R3 t 7! p(2t) 2 M.
(B) Niech teraz q b¦dzie punktem jakiego± ciła (na przykład sztywnego). Siły,
które przykładamy do ciała w punkcie q mo»emy (przynajmniej teoretycznie)
dodawa¢ i mno»y¢ przez liczb¦.
(C) We¹my teraz punkt a na płaszczy¹nie (znanej ze szkoły). Strzałki wycho-
dz¡ce z punktu a mo»emy dodawa¢ metod¡ trójk¡ta, mo»emy te» je wydłu-
»a¢, skraca¢, odwraca¢ (czytaj: mno»y¢ przez liczb¦).
(D) Teraz przykład formalny: we¹my zbiór R 3 wszystkich trójek liczb rzeczywi-
stych (x,y,z). Dodawanie i mno»enie przez liczb¦ mo»emy okre±li¢ wzorami:
(x,y,z) + (x 0 ,y 0 ,z 0 ) = (x + x 0 ,y + y 0 ,z + z 0 ), a(x,y,z) = (ax,ay,az).
(E) Tak jak w poprzednim przykładzie, ale w R n , czyli w zbiorze n-elementowych
ci¡gów liczbowych:
(x 1 ,x 2 ,··· ,x n ) + (y 1 ,y 2 ,··· ,y n ) = (x 1 + y 1 ,··· ,x n + y n )
i mno»enie
(x 1 ,x 2 ,··· ,x n ) = (x 1 ,x 2 ,··· ,x n )
Wszystkie pczytoczone wy»ej przykłady maj¡ wspóln¡ cech¦: mówi¡ o zbiorach, w
których mamy okre±lone działania dodawania i mno»enia przez liczb¦. Działania
te s¡ przemienne, ł¡czne, a mno»enie jest rozdzielne wzgl¦dem dodawania. Inaczej
mówi¡, s¡ to przykłady sytuacji, o których mówi poni»sza definicja.
1
2
1. Przestrzenie wektorowe
1.1. Definicja przestrzeni wektorowej.
Boiskiem dla przestrzeni wektorowej jest zbiór, w którym mo»emy dodawa¢ i
mno»y¢ przez liczb¦.
DEFINICJA 1.1. Przestrzeni¡ wektorow¡ (nad liczbami rzeczywistymi) nazy-
wamy zbiór V z działaniem (dodawania)
+: V ×V −! V : (v,w) 7! v + w
i z mno»eniem przez liczb¦ (rzeczywist¡)
R×V ! V : (,v) 7−! ·v,
maj¡cymi nast¦puj¡ce własno±ci dla wszystkich ,µ 2R, v,w,u 2 V :
(1) v + w = w + v (przemienno±¢ dodawania),
(2) v + (w + u) = (v + w) + u (ł¡czno±¢ dodawania),
(3) istnieje (jedno) „zero” 0 2 V dla dodawania: 0 + v = v,
(4) ( + µ) ·v = ·v + µ·v,
(5) · (v + w) = ·v + ·w,
(6) 1 ·v = v,
(7) · (µ·v) = (µ) ·v.
Elementy przestrzeni wektorowej nazywa¢ b¦dziemy wektorami(!). B¦dziemy te»
pisa¢ po prostu v zamiast · v. A oto proste fakty wynikaj¡ce bezpo±rednio z
powy»szej definicji:
STWIERDZENIE 1.2. Dla ka»dego wektora v 2 V i ka»dej liczby 2R
(1) 0v = 0,
(2) (−1)v = −v, to znaczy v + (−1)v = 0,
(3) 0 = 0,
(4) je»eli v = 0 to = 0 lub v = 0.
Dowod: Niech v 2 V i 2R.
(1) Mamy v = (1 + 0)v = 1v + 0v = v + 0v i st¡d 0 = 0v.
(2) Z powy»szego i z punktu czwartego pierwszego definicji v + (−1)v = (1 +
(−1))v = 0v = 0, czyli −v = (−1) ·v
(3) Z punktu szóstego definicji v = (v + 0) = v + 0 i st¡d 0 = 0.
(4) Je»eli v = 0 i 6= 0, to v = ( −1 )v = −1 (v) = 0.
1562056.001.png
1.1. Definicja przestrzeni wektorowej
3
1.1.1. Dalsze przykłady.
(F) Niech X b¦dzie dowolnym zbiorem. Symbolem Map(X,R) oznaczamy zbiór
wszystkich odwzorowa« ze zbioru X w zbiór liczb R. W zbiorze tym okre-
±lamy działania:
(f + g)(a) = f(a) + g(a)
oraz
(f)(a) = f(a).
W przypadku X = R rozpoznajemy tu znane mno»enie i dodawanie funk-
cji. Zbiór Map(X,R) z tak okre±lonymi działaniami jest przestrzeni¡ wek-
torow¡. W szczególnosci, bior¡c A = I 3 = {1, 2, 3}, dostaniemy przykład D
(x = f(1),y = f(2),z = f(3)), a bior¡c A = I n = {1, 2,...,n} dostajemy
przykład E.
DEFINICJA 1.3. Niepusty podzbiór S przestrzeni wektorowej V nazywamy pod-
przestrzeni¡ wektorow¡ przestrzeni V , je»eli S z działaniami indukowanymi z V
jest przestrzeni¡ wektorow¡.
STWIERDZENIE 1.4. S jest podprzestrzeni¡ wektorow¡ wtedy i tylko wtedy,
gdy dla wszystkich 1 , 2 2R i v 1 ,v 2 ,2 S mamy
1 v 1 + 2 v 2 2 S
Dowod: Jedyn¡ rzecz¡ do sprawdzenia jest (oczywista) wykonalno±¢ działa« doda-
wania wektorów i mno»enia ich przez liczb¦. Pozostałe własno±ci działa« spełnione
s¡ automatycznie.
Ci¡g dalszy przykładów:
(G) Funkcje wielomianowe na R tworz¡ podprzestrze« wektorow¡ przestrzeni
wszystkich funkcji na R. Równie» przestrze« W n wielomianów stopnia6n
jest przestrzeni¡ wektorow¡, podprzestrzeni¡ przestrzeni wszystkich wielo-
mianów (funkcji wielomianowych).
(H) Inne podprzestrzenie przestrzeni Map(R,R): wielomianów parzystych, funk-
cji ci¡głych, funkcji ró»niczkowalnych, etc.
DEFINICJA 1.5. Niech V b¦dzie przestrzeni¡ wektorow¡ i niech b¦dzie dany ci¡g
wektorów v 1 ,v 2 ,... ,v n 2 V . Wektor przestrzeni V postaci
1 v 1 + 2 v 2 + ··· + n v n ,
gdzie i 2 K, nazywamy kombinacj¡ liniow¡ wektorów v 1 ,... ,v 2 .
Niech teraz S b¦dzie dowolnym, ale niepustym podzbiorem przestrzeni V . Zbiór
kombinacji liniowych wektorów z S oznacza¢ b¦dziemy hSi.
1562056.002.png
4
1. Przestrzenie wektorowe
STWIERDZENIE 1.6. hSi jest podprzestrzeni¡ wektorow¡ przestrzeni V .
Dowod: Niech v,w 2hSi, tzn. v = 1 v 1 + ... + n v n i w = µ 1 w 1 + .. + µ n w n gdzie
v i , w i 2 S i i i 2K. Dla dowolnych ,µ 2K mamy
v + µw = ( 1 )v 1 + ··· + ( n )v n + (µµ 1 )w 1 + ··· + (µµ m )w m 2 S
Uwagi:
a) Je»eli V W S i W jest podprzestrzeni¡ wektorow¡ to hSi W.
b) hSi jest najmniejsz¡ podprzestrzeni¡ wektorow¡ zawieraj¡c¡ S.
Przykład: S = {1,x,x + x 2 ,x}. hSi = W 2 .
Inne przykłady b¦d¡ podane pó¹niej.
1.2. Liniowa niezale»no±¢. Baza.
DEFINICJA 1.7. Przestrze« wektorow¡ V nazywamy sko«czenie wymiarow¡, je-
»eli istnieje sko«czony zbiór wektorów S = {v 1 ,v 2 ,... ,v k } V taki, »e hSi = V .
Przykłady:
(1) V = K n i S = {e 1 ,... ,e n } gdzie e i = ( 1i ,..., ni ).
(2) Przestrze« wielomianów stopnia62 i S = {1,x,x 2 }
(3) Przestrze« funkcji Map(R,R) nie jest sko«czenie wymiarowa (jest niesko«-
czenie wymiarowa). Równie» przestrze« wektorowa wszystkich wielomianów
nie jest wymiaru sko«czonego.
DEFINICJA 1.8. Układ wektorów (ci¡g wektorów - je±li uporz¡dkowany)
{v 1 ,v 2 ,... ,v k },v i 2 V,
nazywamy linowo niezale»nym, je»eli zachodzi z równo±ci
1 v 1 + ··· + k v k = 0
wynika, »e liczby i s¡ równe zero:
1 = 2 = ··· = k = 0.
Je»eli układ wektorów nie jest liniowo niezale»ny, to mówimy, »e jest liniowo zale»ny.
1562056.003.png
1.2. Liniowa niezale»no±¢. Baza
5
Przykłady:
(1) Wielomiany {1,t,t 3 } sa liniowo niezale»ne.
(2) Wektory (1, 0, 0), (0, 1, 0), (0, 0, 1) w R 3 s¡ liniowo niezale»ne.
(3) Wielomiany {1 + t,t−t 2 , 1 + t 2 } sa liniowo zale»ne:
(−1) · (1 + t) + (t−t 2 ) + (1 + t 2 ) = 0.
(4) Dowolny układ zawieraj¡cy wektor zerowy jest liniowo zale»ny. Kombinacja
z zerowymi współczynnikami przy wektorach niezerowych i jedynk¡ przy
zerze daje wektor zerowy.
(5) Je»eli v 6= 0 to układ {v} składaj¡cy si¦ z jednego wektora jest liniowo
niezale»ny.
DEFINICJA 1.9. Mówimy, »e wektor v jest liniowo zale»ny od układu wektorów
v 1 ,v 2 ,... ,v k , je»eli istniej¡ liczby 1 ,... , k takie, »e
v = 1 v 1 + ··· + k v k
lub, równowa»nie,
v 2h{v 1 ,v 2 ,... ,v k }i,
lub, równowa»nie,
h{v 1 ,v 2 ,... ,v k }i = h{v 1 ,v 2 ,... ,v k ,v}i.
Poni»sze stwierdzenie nie wymaga dowodu.
STWIERDZENIE 1.10. Niech S = {v 1 ,...,v k } b¦dzie sko«czonym układem
wektorów z przestrzeni wektorowej V . Wówczas
(1) Je±li S 0 S i S 0 jest liniowo zale»ny, to S te» jest liniowo zale»ny.
(2) Je±li S 0 S i S jest liniowo niezale»ny, to S 0 te» jest liniowo niezale»ny.
(3) Je±li 0 2 S, to S jest liniowo zale»ny
(4) S jest liniowo zale»ny wtedy i tylko wtedy, gdy dla pewnego i wektor v i jest
kombinacj¡ liniow¡ pozostałych wektorów z S.
DEFINICJA 1.11. Ci¡g (v 1 ,...,v k ) wektorów z V nazywamy baz¡, jezeli ka»dy
wektor v 2 V da si¦ przedstawi¢ jednoznacznie jako ich kombinacja liniowa:
v = 1 v 1 + ··· + n v n
Przykład:
Zgłoś jeśli naruszono regulamin