L_J_McDonald_Zdruzgotany_sylf.pdf

L.J. McDonald

Zdruzgotany Sylf

Porwana przez handlarzy niewolników, Lizzie Petrule została zaciągnięta

w łańcuchach przez Wielkie Morze do skorumpowanego cesarstwa Meridal. Poniżej

pływającej cytadeli i oceanu złotych piasków, leży miejsce przyjemności dla gladiatorów

i więźniów, gdzie dziewczęta zmuszane są do zaspokajania ich cielesnych pragnień.

Mimo nikłych szans przeciwko nieograniczonej magii, trzej mężczyźni przyrzekli

uwolnić Lizzie: Justin, konkurent do jej ręki, Leon, jej ojciec i Ril, zmiennokształtny, ale

znużony walką bitewnik. Razem, ta niedobrana grupa może ocalić dziewczynę, ale tylko

wykorzystując słowo, które musi pozostać niewypowiedziane, tylko z wrogiem, który jest

przyjacielem, i tylko ze zdradą, która w sercu jawi się jako akt miłości.

Prolog

Mężczyzna znany z okrucieństwa i przemocy, Cherod Mash, przybył do Doliny

Sylfów rozglądając się za czymś do picia, bójką i zabawą, bez znaczenia w jakiej

kolejności. Przede wszystkim, przybył jednak jako jeden z poganiaczy z karawaną

handlową, jako jeden z chętnych, by wypróbować nowe królestwo.

O tym miejscu mówiono, że jest pełne bogactw, kamieni szlachetnych i metali

z serca ziemi wydobywanych przez sylfy. Ale żaden sylf nie zmieni tych rzeczy w coś

użytecznego. Do tego potrzebni byli rzemieślnicy i Cherod doprowadził tu wozy

wyładowane dywanami i użytkowymi przedmiotami z południowego królestwa Yed.

Słyszał, że klejnoty są wysokiej jakości, więc kiedy zakończą handel i wozy będą jechać

dalej przez góry do Para Dubh, zobaczą, może kupią niektóre cenniejsze rzeczy,

przejeżdżając koło morza od Meridal, zabiorą do domu i sprzedadzą z ogromnym

zyskiem.

Nie, żeby te sprawy obchodziły Cheroda. Zostawiał myślenie o tym swoim

pracodawcom i skupił się na prowadzeniu swojego wołu, a przynajmniej aż dojadą do

miasta, gdzie było piwo do wypicia, bójka do rozpoczęcia i kobieta do łóżka. Nigdy

wcześniej nie był w Dolinie Sylfów, ale słyszał, że jej mieszkańcy sypiali z sylfami, co dla

niego nie miało sensu. To cholerne istoty przez większość czasu nawet nie były całkiem

materialne.

Konwój przybył do Doliny późnym popołudniem, woły ryczały, mężczyźni

przekrzykiwali trzeszczące wozy. Poganiając swoje własne zwierzęta, Cherod prowadził

je przez ulice w stronę miejsca wskazanego przez szefa, ogromnego budynku na końcu

ulicy, górującego ponad wszystkim innym. Budynek nie wyglądał jednak jak jakikolwiek

magazyn, jaki Cherod widział wcześniej. Był zrobiony z solidnych kawałków kamienia,

przez które biegły żyłki metalu, jak jakiś rodzaj choroby.

Budynki, które mijali, były również zupełnie wyjątkowe. Cherod widział sklepy,

gdzie ściany były przeźroczyste, lub gdzie dachy sięgały do nieba na tuzin lub więcej

pięter. Drogi były zrobione z gładkiego kamienia, chodniki podwyższone, a każdy

budynek miał schody prowadzące pod ziemię. To było dziwne widzieć ludzi

wchodzących na nie i wychodzących. Co za ludzie mieszkają pod ziemią, albo

w budynkach, które wyglądają, jakby byle wiatr mógł je zniszczyć? Wszystkie te budynki

wyglądały na kruche. Całe to miejsce mogło spaść na ciebie! Lepszy był przyzwoity dom

zrobiony z drewna i kamienia, z prawdziwym dachem, krytym strzechą.

Chociaż, pomyślał, to miejsce może nie być takie złe. Patrzył na trzy kobiety

przechodzące przez ulicę. Przeszły szybko koło jego wozu, kiedy droga była wolna.

Śmiały się z czegoś, ich twarze jaśniały uśmiechami. Jedna z nich nosiła spodnie jak

mężczyzna i Cherod z podziwem spojrzał na miejsce, gdzie nogi łączą się z ciałem.

Musiały być dziwkami, skoro ubierały się w ten sposób.

Ziemny sylf przeszedł obok, wyglądając jak mała, błotnista dziewczynka. Cherod

spojrzał szybko, ale znów zwrócił oczy na kobiety. Zagwizdał na nie. Obejrzały się, ale

nadal szły chichocząc. Uśmiechnął się. To będzie dobra noc.

Z przodu wozy przetoczyły się przez szerokie wejście do magazynu. Stojący

w drzwiach gruby mężczyzna ze spoconą twarzą gestem wskazał im, by wjechali do

środka, krzycząc, żeby skręcali na prawo, bo inaczej nie będzie miejsca na wozy.

Cherod skręcił za pozostałymi i nadal myśląc o tych kobietach, prawie wjechał

w mur. Gruby przewodnik zapiszczał i Cherod zaklął, po czym szarpnął mocno lejce,

żeby skierować swoje woły na bok. Zaczęły ryczeć w proteście i skręcać, koła wozu

skrobały o mur, ale zmieściły się. Przez to wszystko Cherod zapomniał o kobietach, szef

wkurzy się na niego, jeżeli zadrapie chociaż farbę na tych cholernych kołach.

Tuż wewnątrz magazynu stał ciemnowłosy mężczyzna ze skrzyżowanymi

ramionami i obserwował. Był ubrany w niebieskie spodnie i długi niebieski płaszcz ze

złotymi obramowaniami. Pierwszą myślą Cheroda było, że to lord, ale szef powiedział

im, że w tym miejscu nie ma lordów. Drugim skojarzeniem było, że ten mężczyzna miał

coś wspólnego z prawem.

Kiedy wóz go minął, odziany na niebiesko mężczyzna spojrzał w górę, ale nic nie

powiedział. Cherod patrzył do przodu. Spędził zbyt wiele nocy w areszcie i szef

uprzedził go, że jeżeli zdarzy się to jeszcze raz, zostanie zwolniony. Cherod przejechał

wozem na tył magazynu, tam gdzie zatrzymał się pierwszy wóz. Z drugiej strony

pojawiły się następne drzwi, jedne z tych, przez które wyjeżdżało się rozładowanym już

wozem. Cały sufit był zrobiony ze szkła, wpuszczając więcej światła słonecznego niż

było trzeba. Było to przyjemne pomieszczenie, chociaż denerwujące. Zazwyczaj musiał

rozładować swój wóz na zewnątrz, bez znaczenia czy wiał wiatr, czy padał deszcz.

Co było nawet milsze, to powietrzne sylfy zaczęły rozładunek. Cherod nie mógł

ich zobaczyć, ale dywany i inne dobra wylatywały z wozów i znikały pomiędzy

ogromnym półkami, kiedy szef Cheroda wydzierał się na magazyniera o to, co tu było

i w jakim stanie.

Przeciągając się, Cherod zszedł i przeszedł do następnego wozu. Powożący nim

Frem obserwował sylfy z otwartymi ustami. Cherod uśmiechnął się.

- Nieźle, co?

- Aha – zgodził się Frem, z nadal z otwartymi ustami. – Chciałbym, żeby tak było

wszędzie. Cholera, to miejsce jest inne.

- Taaa. Nie mogę się doczekać żeby zobaczyć, jakie są kobiety.

- Obawiam się, że wiem o tym – przyznał Frem.

Rozładowanie wszystkiego zajęło tylko dziesięć minut, co według Cheroda było

rekordem. Mimo to było już za późno, żeby wyjechać przed rankiem. Skoro szef był

zbyt skąpy, żeby płacić za pokoje, uważał, że jego ludzie równie dobrze mogą spać pod

swoimi wozami, oznaczało to, że mają wieczór dla siebie. Musieli się po prostu upewnić,

że wrócą, zanim konwój wyjedzie.

Zapłacono im też od ostatniego postoju. Cherod miał monety w kieszeni

i ogromną ochotę napić się.

- Chcesz iść poszukać karczmy? – zapytał Frema. Zawsze było dobrze mieć przy

sobie kumpla, który przynajmniej w teorii, powinien być chętny postawić kilka kolejek.

Frem potrząsnął głową.

- Przykro mi, zamierzam wziąć kąpiel i przespać się.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: