Vita consecrata.pdf
(
581 KB
)
Pobierz
20086429 UNPDF
Jan Paweł II
POSYNODALNA ADHORTACJA APOSTOLSKA
VITA CONSECRATA
OJCA ŚWIĘTEGO JANA
PAWŁA II
DO BISKUPÓW I DUCHOWIEŃSTWA
DO ZAKONÓW I ZGROMADZEŃ ZAKONNYCH
DO STOWARZYSZEŃ ŻYCIA APOSTOLSKIEGO
DO INSTYTUTÓW ŚWIECKICH ORAZ
DO WSZYSTKICH WIERNYCH O ŻYCIU KONSEKROWANYM I JEGO MISJI W KOŚCIELE I
W ŚWIECIE
WPROWADZENIE
1. Życie konsekrowane, głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem
Boga Ojca udzielonym jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. Dzięki profesji rad ewangelicznych
charakterystyczne przymioty Jezusa
— dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo —
stają się w pewien swoisty i
trwały sposób �widzialne� w świecie
, a spojrzenie wiernych zwraca się ku tajemnicy Królestwa Bożego,
które już jest obecne w historii, ale w pełni urzeczywistni się w niebie.
W ciągu stuleci nigdy nie zabrakło ludzi, którzy — idąc posłusznie za wezwaniem Ojca i poruszeniami
Ducha Świętego — wybrali tę drogę specjalnego naśladowania Chrystusa, aby oddać się Jemu sercem
�niepodzielnym� (por.
1 Kor
7, 34). Oni także porzucili wszystko jak Apostołowie, aby przebywać z Nim i
tak jak On oddać się na służbę Bogu i braciom. W ten sposób przyczynili się do objawienia tajemnicy i misji
Kościoła dzięki licznym charyzmatom życia duchowego i apostolskiego, których udzielał im Duch Święty, a
w ten sposób wnieśli też wkład w odnowę społeczeństwa.
Dziękczynienie za życie konsekrowane
2. Rola życia konsekrowanego w Kościele jest tak doniosła, że postanowiłem zwołać Synod, który podjąłby
głębszą refleksję nad jego znaczeniem i perspektywami na przyszłość w obliczu bliskiego już nowego
tysiąclecia. Pragnąłem też, aby w Zgromadzeniu Synodalnym — obok Ojców — wzięły udział również
liczne osoby konsekrowane, tak by nie zabrakło ich wkładu we wspólną refleksję.
Wszyscy zdajemy sobie sprawę, jakim bogactwem jest dla wspólnoty kościelnej dar życia konsekrowanego
w całej różnorodności jego charyzmatów i instytucji. Razem
dziękujemy Bogu
za Zakony i Instytuty
zakonne, kontemplacyjne lub prowadzące dzieła apostolskie, oraz za Stowarzyszenia życia apostolskiego, za
Instytuty świeckie i za inne grupy osób konsekrowanych, jak również za tych wszystkich, którzy w ukryciu
swego serca oddają się Bogu poprzez szczególną konsekrację.
Podczas Synodu można się było wyraźnie przekonać, jak szeroko rozpowszechnione jest życie
konsekrowane, obecne w Kościołach we wszystkich częściach świata. Pobudza ono i wspomaga postępy
ewangelizacji w różnych regionach, gdzie nie tylko z wdzięcznością przyjmowane są Instytuty pochodzące z
zewnątrz, ale również powstają wciąż nowe, odznaczające się wielką różnorodnością form i środków
wyrazu.
Tak więc, podczas gdy w niektórych regionach świata Instytuty życia konsekrowanego wydają się
przeżywać trudne chwile, w innych rozwijają się i odznaczają zadziwiającą żywotnością, ukazując, że
decyzja całkowitego oddania się Bogu w Chrystusie nie jest bynajmniej sprzeczna z kulturą i historią
żadnego narodu. Życie konsekrowane rozkwita zresztą nie tylko w łonie Kościoła katolickiego; zachowuje
szczególną żywotność w tradycji monastycznej Kościołów prawosławnych, stanowiąc istotny rys ich
tożsamości, powstaje też lub odradza się w Kościołach i Wspólnotach kościelnych wyrosłych z Reformacji
jako znak łaski wspólnej wszystkim uczniom Chrystusa. Świadomość tego staje się impulsem dla procesu
ekumenicznego, który roznieca pragnienie coraz pełniejszej komunii między chrześcijanami, �aby świat
uwierzył� (
J
17, 21).
Życie konsekrowane darem dla Kościoła
3. Obecność życia konsekrowanego w całym świecie oraz ewangeliczny charakter jego świadectwa to
przekonujące dowody — jeśli ich ktoś potrzebuje — na to,
że nie jest ono rzeczywistością odosobnioną i
drugorzędna
, ale sprawą całego Kościoła. Kilkakrotnie potwierdzili to Biskupi podczas Synodu: �
de re
nostra agitur�
— �jest to sprawa, która nas dotyczy�
1
.
Istotnie, życie konsekrowane znajduje się w samym
sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ �wyraża najgłębszą istotę
powołania chrześcijańskiego�
2
oraz dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym
Oblubieńcem
3
.
Podczas Synodu kilkakrotnie stwierdzono, że życie konsekrowane nie tylko w przeszłości
było pomocą i oparciem dla Kościoła, ale stanowi cenny i nieodzowny dar także dla teraźniejszości i
przyszłości Ludu Bożego, ponieważ jest głęboko zespolone z jego życiem, jego świętością i misją
4
.
Trudności, z jakimi liczne Instytuty zmagają się dziś w niektórych regionach świata, nie powinny budzić
wątpliwości co do tego, że profesja rad ewangelicznych jest
integralną częścią życia Kościoła
, stanowi
bowiem dla niego cenny bodziec do coraz większej wierności Ewangelii
5
.
W przyszłości mogą powstać
nowe, różnorodne formy życia konsekrowanego, ale niezmienna pozostanie istota tego wyboru, który wyraża
się w radykalnym darze z siebie składanym z miłości do Pana Jezusa, a w Nim do każdego członka ludzkiej
rodziny. Na
tym przekonaniu
, które przez stulecia było natchnieniem dla wielkiej rzeszy wiernych,
chrześcijański lud nadal opiera swą ufność
, wiedząc, że w dorobku tych szlachetnych dusz może znaleźć
bezcenną pomoc w swojej wędrówce ku niebieskiej ojczyźnie.
Owoce Synodu
4. Spełniając życzenie wyrażone przez Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów, poświęcone
refleksji na temat: �Życie konsekrowane i jego misja w Kościele i w świecie�, zamierzam przedstawić w
niniejszej Adhortacji apostolskiej owoce obrad synodalnyc
h
6
i ukazać wszystkim wiernym — Biskupom,
kapłanom, diakonom, osobom konsekrowanym i świeckim — a także wszystkim, którzy zechcą mnie
wysłuchać, wielkie dzieła, jakich Bóg pragnie dokonywać także dzisiaj przez życie konsekrowane.
Synod ten, odbywający się po wcześniejszych zgromadzeniach poświęconych wiernym świeckim i
kapłanom, dopełnia cykl rozważań nad szczególnymi cechami stanów życia, które zgodnie z zamysłem
Chrystusa Pana istnieją w Jego Kościele. Sobór Watykański II uwypuklił bowiem wielką rzeczywistość
kościelnej komunii, w której łączą się w jedno wszystkie dary i charyzmaty, służąc budowie Ciała Chrystusa
i misji Kościoła w świecie, natomiast w ostatnich latach pojawiła się potrzeba pełniejszego ukazania,
tożsamości różnych stanów życia
, ich powołania i ich konkretnej misji w Kościele.
Komunia Kościoła nie oznacza bowiem jednolitości, ale jest darem, którego Duch Święty udziela nam także
poprzez różnorodność charyzmatów i stanów życia. Okażą się one tym bardziej przydatne Kościołowi i jego
misji, im większym szacunkiem będzie otoczona ich tożsamość. Każdy dar Ducha jest przecież udzielany po
to, aby przynosił owoce dla Pana
,
7
pobudzając wzrost braterstwa i rozwój misji.
Działanie Ducha Świętego w różnych formach życia konsekrowanego
5. Jakże nie wspomnieć z wdzięcznością wobec Ducha Świętego o
wielości historycznych form życia
konsekrowanego
przez Niego wzbudzonych i nadal obecnych w tkance Kościoła. Można je porównać do
drzewa o wielu gałęziach
8
,
które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce w każdej epoce życia
Kościoła. Jakież to niezwykłe bogactwo! Ja sam na zakończenie Synodu pragnąłem zwrócić szczególną
uwagę na ten stały element historii Kościoła: na rzeszę założycieli i założycielek, świętych mężczyzn i
kobiet, którzy wybrali Chrystusa, idąc drogą radykalizmu ewangelicznego i braterskiej służby — przede
wszystkim ubogim i opuszczonym
9
.
Właśnie ta służba pozwala dostrzec szczególnie wyraziście, że życie
konsekrowane objawia
jedność przykazania miłości
— nierozerwalną więź między miłością Boga a miłością
bliźniego.
Synod przypomniał o tym nieustannym działaniu Ducha Świętego, który w ciągu stuleci pomnaża bogactwa
płynące z praktyki rad ewangelicznych poprzez liczne charyzmaty i także w ten sposób wciąż na nowo
uobecnia tajemnicę Chrystusa w Kościele i w świecie, w czasie i w przestrzeni.
Życie monastyczne na Wschodzie i na Zachodzie
6. Ojcowie synodalni z katolickich Kościołów Wschodnich oraz przedstawiciele innych Kościołów Wschodu
zwrócili uwagę w swych wystąpieniach na
ewangeliczne wartości życi u monastycznego
10
,
które pojawiło
się już w początkach chrześcijaństwa i nadal rozkwita w ich krajach, zwłaszcza w łonie Kościołów
prawosławnych
.
Już w pierwszych wiekach Kościoła byli ludzie, którzy czuli się powołani do naśladowania Słowa
Wcielonego, które przyjęło postać sługi, i postanowili pójść za Nim, wypełniając w sposób swoisty i
radykalny — przez profesję życia monastycznego — wymogi płynące z chrzcielnego uczestnictwa w
paschalnej tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania. W ten sposób stali się �niosącymi Krzyż�
(staurophóroi)
i starali się być �niosącymi Ducha�
(pneumatophóroi)
— ludźmi prawdziwie duchowymi,
będącymi ukrytym zaczynem historii przez modlitwę uwielbienia i nieustanne orędownictwo, udzielanie
porad ascetycznych i dzieła miłosierdzia.
Dążąc do przemiany świata i życia w oczekiwaniu na ostateczne oglądanie oblicza Bożego, monastycyzm
wschodni szczególnie ceni sobie nawrócenie, wyrzeczenie się siebie i skruchę serca, dążenie do
hezychii
,
czyli wewnętrznego pokoju i nieustanną modlitwę, post i czuwania, walkę duchową i milczenie, paschalną
radość z obecności Pana i z oczekiwania na Jego ostateczne przyjście, ofiarę z siebie i ze swych majętności,
przeżywaną w świętej wspólnocie klasztornej lub w pustelniczej samotności
11
.
Także na Zachodzie od pierwszych stuleci istnienia Kościoła praktykowano życie monastyczne i powstawały
bardzo różnorodne jego formy, należące zarówno do tradycji cenobickiej, jak i eremickiej. Monastycyzm
zachodni w swojej obecnej formie, odwołującej się zwłaszcza do św. Benedykta, jest spadkobiercą wielkiej
rzeszy mężczyzn i kobiet, którzy porzuciwszy życie w świecie, szukali Boga i Jemu się poświęcili, «a
niczego nie przedkładając nad miłość Chrystusa
»
12
.
Także współcześni mnisi starają się
harmonijnie łączyć
życie wewnętrzne z pracą
przez ewangeliczny wysiłek przemiany obyczajów, posłuszeństwo i wytrwałość,
przez gorliwe rozważanie słowa
(lectio divina)
, sprawowanie liturgii i modlitwę. W sercu Kościoła i świata
klasztory zawsze były i nadal są wymownym znakiem komunii, gościnnym domem dla szukających Boga i
spraw duchowych, szkołami wiary i prawdziwymi ośrodkami studiów, dialogu i kultury, które służą
budowaniu życia kościelnego i społeczeństwa ziemskiego w oczekiwaniu na nadejście Królestwa
niebieskiego.
Stan dziewic poświęconych Bogu, pustelnicy, wdowy
7. Radością i nadzieją napawa fakt, że znów rozkwita dziś starożytny stan
dziewic Bogu poświęconych
,
którego istnienie w chrześcijańskich wspólnotach jest poświadczone od czasów apostolskic
h
13
.
Dziewice
konsekrowane przez Biskupa łączą się szczególną więzią z Kościołem lokalnym, któremu służą z
poświęceniem, chociaż pozostają w świecie. Żyjąc osobno lub wespół z innymi, są
szczególnym
eschatologicznym wizerunkiem niebiańskiej Oblubienicy i przyszłego życia
, w którym Kościół zazna
wreszcie pełni miłości do Chrystusa-Oblubieńca.
Pustelnicy i pustelnice
, należący do starożytnych Zakonów lub do nowych Zgromadzeń, czy też podlegający
bezpośrednio Biskupowi, przez wewnętrzne i zewnętrzne oderwanie od świata świadczą o przemijalności
obecnej epoki, a przez post i pokutę ukazują, że nie samym chlebem żyje człowiek, ale słowem Bożym (por.
Mt
4, 4). Tego rodzaju �życie na pustyni� jest wezwaniem skierowanym do bliźnich i do całej wspólnoty
kościelnej,
aby nie traciła nigdy z oczu najwyższego powołania
, które polega na nieustannym przebywaniu z
Panem.
Ostatnio odrodziła się też praktyka konsekracji
wdów
14
,
znana od czasów apostolskich (por.
1 Tm
5, 5. 9-10;
1 Kor
7, 8) oraz konsekracja wdowców. Osoby te, składając wieczysty ślub czystości, przeżywanej jako znak
Królestwa Bożego, konsekrują swój stan życia, aby poświęcić się modlitwie i służbie Kościołowi.
Instytuty oddane całkowicie kontemplacji
8. Instytuty oddane bez reszty kontemplacji, złożone z kobiet lub mężczyzn, są chwałą Kościoła i źródłem
niebieskich łask. Ich członkowie naśladują swoim życiem i misją Chrystusa modlącego się na górze, dają
świadectwo panowania Boga nad historią i są zapowiedzią przyszłej chwały.
Trwają oni w samotności i milczeniu, a przez słuchanie słowa Bożego, sprawowanie świętej liturgii,
praktykę ascezy osobistej, modlitwę, umartwienie i komunię braterskiej miłości skupiają całe swoje życie i
działanie wokół kontemplacji Boga. W ten sposób składają wobec kościelnej wspólnoty szczególne
świadectwo miłości, jaką Kościół darzy swego Pana, a dzięki swej przedziwnej apostolskiej płodności
przyczyniają się do wzrostu Ludu Bożeg
o
15
.
Wolno zatem wyrazić życzenie, aby różne formy życia kontemplacyjnego mogły się
coraz bardziej rozwijać
w młodych Kościołach
jako wyraz pełnego zakorzenienia się w nich Ewangelii, zwłaszcza w tych regionach
świata, gdzie bardziej rozpowszechnione są inne religie. Pozwoli to świadczyć przekonująco o żywotności
chrześcijańskich tradycji ascezy i mistyki, a także będzie sprzyjać dialogowi międzyreligijnemu
16
.
Życie konsekrowane oddane dziełom apostolskim
9. Na Zachodzie rozwinęły się w kolejnych stuleciach liczne inne postaci życia zakonnego, w których
niezliczone rzesze ludzi, wyrzekłszy się świata, konsekrowały się Bogu poprzez publiczną profesję rad
ewangelicznych, zgodnie z określonym charyzmatem i w ramach trwałej formy życia wspólnego
17
pragnąc
na różne sposoby pełnić apostolską służbę dla dobra Ludu Bożego.
Tak wyrosły liczne gałęzie Zgromadzeń
Kanoników regularnych, Zakony żebracze, Klerycy regularni i w ogólności Zgromadzenia zakonne męskie i
żeńskie oddające się działalności apostolskiej i misyjnej oraz wielorakim dziełom, zrodzonym z
chrześcijańskiej miłości.
W tym wspaniałym i różnorodnym świadectwie znajdują odzwierciedlenie wielorakie dary, jakich Bóg
udzielił założycielom i założycielkom, którzy otwierając się na działanie Ducha Świętego umieli odczytywać
�znaki czasu� i w natchniony sposób odpowiadać na coraz to nowe potrzeby. Idąc ich śladem, wielu ludzi
starało się słowem i czynem urzeczywistniać Ewangelię we własnym życiu, aby także w swoich czasach
ukazywać żywą obecność Jezusa — najdoskonalszego Konsekrowanego i Apostoła Boga Ojca. Zakonnicy i
zakonnice każdej epoki winni nadal znajdywać swój wzorzec w Chrystusie Panu, podtrzymując przez
modlitwę głęboką wewnętrzną komunię z Nim (por.
Flp
2, 5-11), aby całe ich życie było napełnione duchem
apostolskim, a cała ich działalność apostolska przeniknięta kontemplacją
18
.
Instytuty świeckie
10. Duch Święty, przedziwny twórca różnorakich charyzmatów, wzbudził w naszych czasach
nowe formy
życia konsekrowanego
, pragnąc jak gdyby odpowiedzieć zgodnie z opatrznościowym zamysłem na nowe
potrzeby, jakie Kościół napotyka dziś w pełnieniu swojej misji w świecie.
Przychodzą tu na myśl przede wszystkim
Instytuty świeckie
, których członkowie pragną
przeżywać swoją
konsekrację Bogu w świecie
poprzez praktykę rad ewangelicznych w kontekście doczesnych struktur, aby w
ten sposób być zaczynem mądrości i świadkami łaski w ramach życia kulturalnego, gospodarczego i
politycznego. Poprzez syntezę świeckości i konsekracji, która jest ich cechą specyficzną,
zamierzają
przepajać społeczeństwo nowymi energiami Królestwa Chrystusowego
, dążyć do przemiany świata od
wewnątrz mocą Błogosławieństw. W ten sposób, choć dzięki swej całkowitej przynależności do Boga są w
pełni poświęceni Jego służbie, ich działalność w normalnych warunkach życia w świecie przyczynia się —
za sprawą Ducha Świętego — do ożywienia duchem Ewangelii różnych form rzeczywistości świeckich.
Dzięki temu Instytuty świeckie zapewniają Kościołowi, każdy zgodnie z własnym charakterem, skuteczną
obecność w społeczeństwie
19
.
Ważną rolę odgrywają także
kleryckie Instytuty świeckie
, w których kapłani należący do
presbyterium
diecezjalnego — także ci, którzy są oficjalnie inkardynowani do własnego Instytutu — oddają się w sposób
szczególny Chrystusowi poprzez praktykę rad ewangelicznych, zgodnie z określonym charyzmatem.
Duchowe bogactwo Instytutu, do którego należą, pomaga im przeżywać głęboko specyficzną duchowość
kapłańską, aby dzięki temu być pośród współbraci zaczynem komunii i apostolskiej gorliwości.
Plik z chomika:
tymmar7
Inne pliki z tego folderu:
Jan Paweł II - Testament.pdf
(95 KB)
Nowe cuda.pdf
(41431 KB)
Jan Paweł II - Dar i tajemnica [skan].pdf
(21164 KB)
Jan Paweł II - Testament.pdf
(95 KB)
Jan Paweł II - Tryptyk Rzymski.pdf
(121 KB)
Inne foldery tego chomika:
AUDIO
FILMY
FOTO
JAN PAWEŁ II - ENCYKLIKI I KSIĄŻKI
Padre
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin