Panarello Melissa - Sto pociagniec szczotka przed snem.pdf - dla dorosłych - nimfomanka93

PANARELLO MELISSA

STO POCIĄGNIĘĆ SZCZOTKĄ

PRZED SNEM

6 lipca 2000 15.25

Pamiętniku, piszę w moim pokoju, pogrążonym w półmroku, oklejonym

reprodukcjami Gustava Klimta i plakatami Marleny Dietrich. Ona patrzy na mnie tym swoim

rozmarzonym, wyniosłym wzrokiem, jak gryzmolę na białej kartce, na której odbijają się

promienie słońca, przenikające z trudem przez szpary w żaluzjach.

Jest upał, upał męczący, suchy. Słyszę telewizor grający w drugim pokoju, dociera też

do mnie dziecinny głos siostry, która podśpiewuje motyw z jakiejś kreskówki, na zewnątrz

beztrosko wydziera się świerszcz, ale w domu panuje cisza i spokój. Wydaje się, że wszystko

przykrywa i chroni klosz z cienkiego szkła, a upał spowalnia swym ciężarem wszelkie ruchy;

wewnątrz nie jestem jednak spokojna. Czuję, jakby jakaś mysz wgryzała się w moją duszę,

jednak tak delikatnie, że staje się to niemal przyjemne. Nie czuję się źle, ale i nie czuję się

dobrze, niepokojące jest to, że w ogóle „nie czuję się”. Potrafię się jednak odnaleźć.

Wystarczy bowiem, że podniosę wzrok i skrzyżuję go z odbiciem w lustrze, a ogarnia mnie

spokój i błogie szczęście.

Podziwiam się przed lustrem i wpadam w zachwyt nad swym ciałem, które coraz

bardziej się zaokrągla, nad coraz zgrabniejszą figurą, nad piersiami, które coraz wyraźniej

sterczą pod bluzką i poruszają się lekko przy każdym kroku. Kiedy byłam mała, moja matka

przyzwyczajała mnie do widoku kobiecego ciała, bez skrępowania chodziła nago po domu,

dlatego też kształty dorosłej kobiety nie są dla mnie czymś nowym. Tylko włosy, niczym

leśny gąszcz, skrywają mój Sekret i zasłaniają go przed wzrokiem. Wielokrotnie, patrząc na

swe odbicie w lustrze, wsuwam tam delikatnie palec i patrząc sobie w oczy, czuję miłość i

podziw dla siebie samej. Rozkosz obserwowania swego ciała jest tak wielka i tak silna, że

natychmiast staje się rozkoszą fizyczną, nadchodzi wraz z pierwszym muśnięciem, a kończy

się żarem i dreszczami, które trwają przez kilka chwil. Potem przychodzi zawstydzenie. W

przeciwieństwie do Alessandry, nigdy nie popuszczam wodzów fantazji, gdy się dotykam.

Jakiś czas temu zwierzyła mi się, że też się dotyka, i powiedziała, że w takich momentach -

niemal zadając sobie ból -lubi wyobrażać sobie, że jakiś mężczyzna ją gwałci. Byłam

zszokowana, bo mnie wystarczy patrzeć na siebie, by się podniecić. Spytała, czy ja też się

dotykam, ale powiedziałam jej, że nie. W żadnym wypadku nie chcę zburzyć tego świata

otulonego tajemnicą, jaki sobie stworzyłam. To jest mój świat, którego jedynymi

mieszkańcami są moje ciało i lustro, a twierdząca odpowiedź na jej pytanie oznaczałaby

zdradę tego świata.

Jedyną rzeczą, która wprawia mnie w dobre samopoczucie, jest ten wizerunek, który

podziwiam i kocham; cała reszta jest obłudą. Obłudne są moje przyjaźnie, nawiązane przez

przypadek i nacechowane miernością, a na dodatek tak płytkie... Obłudne są pocałunki, które

nieśmiało podarowałam kilku chłopakom z mojej szkoły. Gdy tylko dotykam ich ust i czuję

niewprawnie wślizgujące się języki, ogarnia mnie wstręt i mam ochotę uciec jak najdalej.

Obłudny jest ten dom, tak niepasujący do mojego aktualnego stanu ducha. Chciałabym, by

nagle wszystkie obrazy spadły ze ścian, by przez okna wdarł się lodowaty, porażający chłód,

by wycie psów zastąpiło granie świerszczy.

Pragnę miłości, pamiętniku. Chciałabym poczuć, jak moje serce topnieje, chciałabym

zobaczyć, jak kruszą się stalaktyty mojego lodu i pogrążyć się w rzece namiętności i piękna.

8 lipca 2000 20.30

Hałasy na ulicy. Śmiechy wypełniające duszne, letnie powietrze. Wyobrażam sobie

spojrzenie moich rówieśników przed wyjściem z domu: rozpalone, żywe, spragnione

wieczornych rozrywek. Spędzą noc na plaży, śpiewając piosenki przy dźwiękach gitary, ktoś

zaszyje się głębiej, gdzie ciemność spowija wszystko, szepcząc komuś innemu do ucha

niekończące się słowa. Ktoś inny będzie jutro pływał w morzu ogrzanym porannym słońcem,

tajemniczym, strzegącym nieodgadnionego życia głębin. Oni będą czuli, że żyją, i będą

wiedzieli, jak pokierować swym życiem. OK, zgoda, ja też oddycham, biologicznie jestem w

porządku... Ale boję się. Boję się, że wyjdę z domu i napotkam obce spojrzenia. Wiem, żyję

w ciągłym konflikcie z samą sobą. Są dni, gdy przebywanie wśród innych pomaga mi i czuję

naglącą potrzebę kontaktu. Kiedy indziej, gdy jedyną rzeczą, jaka może mi sprawić radość,

jest bycie samą - ani trochę. Wtedy z niechęcią zrzucam kota ze swego łóżka, wyciągam się

na wznak i myślę... Czasami włączam nawet jakąś płytę, prawie zawsze z muzyką klasyczną.

Jest mi dobrze w towarzystwie muzyki i niczego więcej nie potrzebuję.

Te hałasy jednak mnie dręczą, wiem, że dziś w nocy ktoś przeżyje więcej ode mnie. A

ja zostanę w tym pokoju, słuchając odgłosów życia i będę ich słuchała tak długo, dopóki nie

ogarnie mnie sen.

10 lipca 2000 10.30

Wiesz, o czym myślę? Myślę, że może to był kiepski pomysł, by zacząć pisać

pamiętnik... Wiem, jaka jestem, znam siebie. Za kilka dni zgubię gdzieś klucz, a może z

własnej woli przestanę pisać, przesadnie zazdrosna o swe myśli. Być może (co wcale nie jest

wykluczone), moja wścibska matka spojrzy ukradkiem na te kartki, a wtedy poczuję się jak

idiotka i skończę z pisaniem.

Nie wiem, czy powinnam dać upust swym emocjom, ale przynajmniej się rozerwę.

13 lipca rano

Pamiętniku, jest mi dobrze! Wczoraj byłam na imprezie z Alessandrą, która na

obcasach wyglądała na bardzo wysoką i szczupłą, była jak zwykle piękna i - jak zwykle -

trochę prostacka w sposobie wyrażania się i poruszania. Ale serdeczna i miła. Początkowo nie

chciałam iść, trochę dlatego, że imprezy mnie nudzą, a trochę dlatego, że wczorajszy upał był

tak męczący, że nie byłam w stanie nic robić. Potem jednak uprosiła mnie, bym dotrzymała

jej towarzystwa, więc poszłam. Śpiewając na cały głos, pojechałyśmy skuterem w kierunku

wzgórz, które z powodu letniej spiekoty zmieniły się z zielonych i kwitnących w suche i

wyniszczone. Całe Nicolosi zebrało się na wielkiej imprezie na placu, a na rozgrzanym pod

wieczór asfalcie ustawiła się cała masa stoisk z cukierkami i suszonymi owocami. Dom

znajdował się na końcu nieoświetlonej uliczki. Gdy dojechałyśmy pod bramę, Alessandrą

zaczęła machać rękami, tak jakby chciała kogoś pozdrowić i zawołała głośno: „Daniele,

Daniele!”.

Nadszedł wolnym krokiem i przywitał się z nią. Wyglądał na raczej przystojnego,

choć w ciemnościach niewiele było widać. Alessandrą przedstawiła nas, a on delikatnie

uścisnął mi rękę. Po cichu wyszeptał swe imię, a ja lekko się uśmiechnęłam, myśląc, że jest

nieśmiały. W pewnym momencie zauważyłam w ciemności wyraźny błysk - to były jego

zęby, niesamowicie białe i lśniące. Wtedy, ściskając nieco mocniej jego dłoń, powiedziałam

trochę za głośno: „Melissa”, i choć prawdopodobnie nie zauważył moich zębów, które nie są

tak białe jak jego, to możliwe, że dostrzegł moje rozpalone, błyszczące oczy. Gdy już

weszliśmy do środka, zauważyłam, że w świetle wyglądał jeszcze lepiej. Stałam za nim i

widziałam, jak przy każdym kroku poruszają się mięśnie jego ramion. Z moim wzrostem metr

sześćdziesiąt czułam się przy nim bardzo mała. I brzydka.

Kiedy wreszcie usiedliśmy w fotelach w salonie, znalazł się naprzeciwko mnie i

powoli sączył piwo, patrząc mi prosto w oczy. W tym momencie zrobiło mi się wstyd z

powodu moich wyprysków na czole i zbyt jasnej - w porównaniu z nim - cery. Jego prosty i

proporcjonalny nos przypominał nosy greckich posągów, a widoczne na rękach żyły

sprawiały wrażenie, że jest bardzo silny; duże, ciemnoniebieskie oczy patrzyły na mnie

wyniośle i dumnie. Zadawał wiele pytań, choć mimo wszystko okazywał mi obojętność, co

zamiast speszyć, jeszcze bardziej mnie zmobilizowało.

On nie lubi tańczyć, ja również. Zostaliśmy więc sami, podczas gdy inni szaleli, pili i

żartowali.

Zapadła cisza, której wolałam uniknąć.

Ładny dom, prawda? - powiedziałam z udawaną pewnością siebie.

On tylko wzruszył ramionami, a ja nie chciałam być niedyskretna, więc siedziałam

cicho.

Nadeszła chwila na pytania osobiste. Gdy wszyscy zajęci byli tańcem, przysunął się

bliżej do mojego fotela i zaczął wpatrywać się we mnie z uśmiechem. Byłam zdziwiona i

oczarowana, czekałam na jakiś ruch; siedzieliśmy sami, w ciemności i nareszcie tak blisko

siebie. Potem pytanie:

- Jesteś dziewicą?

Zaczerwieniłam się, poczułam gulę w gardle i tysiące szpilek przeszyto mi głowę.

Nieśmiało przytaknęłam i natychmiast spojrzałam w inną stronę, by ukryć ogromne

zmieszanie. Przygryzł wargi, by powstrzymać śmiech, i tylko lekko zakasłał, nie

wymówiwszy ani słowa. Mnie tymczasem ogarnęły silne, gwałtowne wyrzuty: Teraz już

nawet na ciebie nie spojrzy, idiotko! -ale w gruncie rzeczy cóż mogłam powiedzieć, to

prawda, jestem dziewicą. Nikt mnie nigdy nie dotykał oprócz mnie samej, i jest to dla mnie

powód do dumy. Czuję jednak ciekawość, i to wielką. Przede wszystkim ciekawość poznania

nagiego ciała mężczyzny, ponieważ nigdy mi na to nie pozwolono. Kiedy w telewizji

pojawiają się sceny rozbierane, mój ojciec natychmiast łapie pilota i zmienia kanał. A kiedy

tego lata zostałam na całą noc z chłopakiem z Florencji, który był tu na wakacjach, nie

odważyłam się włożyć ręki tam, gdzie on włożył swoją.

Do tego dochodzi pragnienie, by przeżyć rozkosz wywołaną przez kogoś innego, a nie

przez siebie samą, by poczuć dotyk jego skóry na mojej. No i w końcu przywilej bycia tą

pierwszą spośród znajomych dziewczyn w moim wieku, która miała stosunek. Dlaczego mnie

o to spytał? Jeszcze się nie zastanawiałam, jak będzie wyglądał mój pierwszy raz, i bardzo

prawdopodobnie nigdy o tym nie pomyślę, po prostu chcę to przeżyć i -jeśli to możliwe -

zachować na zawsze piękne wspomnienie, które będzie mi towarzyszyć w najsmutniejszych

momentach mego życia. Myślę, że to mógłby być on, Daniele, wyczułam to z wielu

powodów.

Wczoraj wymieniliśmy numery telefonów, a tej nocy, gdy spałam, wysłał mi SMS-a,

którego odczytałam dziś rano: „Było mi z tobą bardzo fajnie, bardzo mi się podobasz i chcę

się z tobą spotkać. Przyjdź do mnie jutro, popływamy w basenie”.

19.10

Jestem zaniepokojona i zmieszana. Zderzenie z tym, czego jeszcze kilka godzin temu

nie znałam, było raczej gwałtowne, choć może wcale nie takie wstrętne.

Jego dom letniskowy jest bardzo piękny, otoczony bujnym zielonym ogrodem i masą

kolorowych kwiatów. W niebieskim basenie odbijał się blask słońca, a woda zachęcała, by się

Panarello Melissa - Sto pociagniec szczotka przed snem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: