Poezja białego cierpienia [O poezji Anny Kamieńskiej]
Biały rękopis i Herody Anny Kamieńskiej to jedno z ważniejszych, zdaniem Kwiatkowskiego, wydarzeń w poezji polskiej ostatnich kilku lat.
Biały rękopis:
· zdumiewa śmiałością, sięgającą do przeżyć bolesnych i intymnych,
· wnikliwa analiza tego cierpienia,
· elementy stylizacji na pieśń ludową,
· poezja ludowa to wybrane schronienie, ucieczka w świat kultury niższej ale w pewnym sensie odważniejszej i pełniejszej, w świat kultury, która nie ignoruje śmierci lecz celebruje ją,
· stylizacja ta pojawia się w sposób dyskretny więc zostaje zachowana suwerenność intelektualna podmiotu lirycznego tych wierszy. Poetka godzi litanijno-zawodzącą retorykę z lingwistyczną wyobraźnią,
· często występuje tu problematyka związana ze sposobem istnienia słowa i dzieła literackiego,
· jest to manifestacja pewnego modelu przeżyć emocjonalnych – literatura współczesna nie musi obawiać się wzruszeń wielkich, prostych i głęboko ludzkich; ciemna strona ludzkiej psychiki mogą stanowić dla niej cenne tworzywo,
Herody:
· poezja wynikła z cierpienia powszechnie zrozumiałego u którego podłoża leży miłość,
· bogatsza skala tonacji emocjonalnych, większa różnorodność języka i śmiałość wyobraźni,
· dwie tendencje:
1) zwrot ku grotesce i ironii wiąże się z światem wyobrażeń ludowych; ból istnienia zostaje w tej poezji wyrażony przez odwołanie się do prymitywu folklorystycznego,
2) rosnące fascynacje somatyczno-biologiczne, powaga istnienia objawia się w tej poezji poprzez wiedzę o biologicznej powadzę życia i cierpienia, jaka jest dostępna tylko kobietom, rodzenie dziecka sprawia, że kobieta jest bliższa biologii,
humanizm – poetka wierna jest wartościom humanistycznym od początku swej twórczości.
karolina.s1604