Wisława Szymborska
v Jedno z najważniejszych zjawisk we współczesnej poezji polskiej,
v niezwykła prostota i komunikatywność,
v posługiwanie się fabułą i anegdotą,
v bezpretensjonalność pisarska,
v jedna z poezji najambitniejszych intelektualnie,
v jeden ze światów poetyckich o najciekawszym sposobie istnienia,
v poetka która słowa znajduje – trafność, odkrywczość sformułowań,
v słowo jest tu środkiem a nie celem,
v Koloratura:
¾ wiersz o śpiewaczce,
¾ stylizacja-parodia libretta operowego,
¾ w zabawie poetyckiej zostaje zamknięty cały dramat,
¾ tego rodzaju delikatne stylizacje-parodie pojawiają się u Szymborskiej niejednokrotnie – ale za każdym razem nawiązują do innego wzorca,
v niemal każdy wiersz Szymborskiej oparty jest na odmiennej zasadzie, powołuje osobną poetykę,
v poezja głęboko indywidualistyczna w duchu Leibniza czy Giordana Bruna,
v zasada jakościowej odrębności, metafizycznego pluralizmu,
v jednak Szymborska potrafi osiągnąć jedność w różnorodności,
v poetka śmiało sięga po kolokwializmy, do mowy potocznej,
v poczucie wyodrębnienia jest w tej poezji wstępem do poczucia wyobcowania – sytuacja wzajemnej obcości np. w wierszu Sen nocy letniej,
v opozycja człowieka i świata rzeczy, świata przyrody,
v inspiracje natury filozoficznej łączą się z inspiracjami wywodzącymi się od nauk przyrodniczych,
v Szymborska poprzez drobny konkret i szczegółową obserwację dąży do najszerszych uogólnień, do problemów uniwersalnych,
v problem ludzkości jako biologicznego gatunku – Rozmowa z kamieniem,
v wielki dystans współgra z wielkim drobiazgowym zbliżeniem,
v
karolina.s1604