Osho Rajneesh - Nirwana - fragment.pdf - Osho - himen303

Nirwana

wybrane fragmenty

Metafizyka to nonsens. Jednak musi czemus sluzyc, w przeciwnym razie nie

istnialaby zbyt dlugo. Czlowiek jest bezradny w obcym swiecie, w nieznanym

swiecie... nie tylko nieznanym, ale i niepoznawalnym. Ta ciemnosc, ten oblok

niewiedzy poteznie wstrzasa ludzkim umyslem. Wiec czlowiek musi sie jakos

ukoic. Musi stworzyc wiedze. Nawet jesli ta wiedza nie jest prawdziwa

wiedza, to stwarza pozory oparcia. Stwarza pozory, ze nie jestes calkowicie

bezradny. Dzieki niej mozesz udawac, ze nie jestes obcy w tym swiecie; ze

nie jestes tu przez przypadek; ze jestes tu panem. Przynajmniej mozesz bawic

sie slowami, robic z nimi to, co ci sie zywnie podoba i stwarzac iluzje

wlasnej potegi.

To czyni metafizyka - daje ci poczucie sily tam, gdzie tak naprawde zadna

sila w tobie nie istnieje. Daje ci iluzje wiedzy tam, gdzie tak naprawde

zadna wiedza nie istnieje.

Samo slowo "bóg" staje sie zasadnicze. Dzieki uzywaniu tego slowa masz

poczucie, ze cos robisz; ze jestes zwiazany z egzystencja; ze na tej ziemi

nie jestes samotnym, bezradnym dzieckiem, ale opiekuje sie toba ojciec w

niebiosach - bezustannie patrzy, martwi sie o ciebie i twój dobrobyt. To

bardzo dziecinne podejscie, ale czlowiek czuje sie bezradny. A istnieje

niewielu ludzi, którzy stali sie naprawde dojrzali. Reszta ciagle jest

dziecinna.

Metafizyka - slowa takie jak "bóg", "nirwana", "oswiecenie"... staly sie

niemal rzeczami. Zaczynasz wierzyc w slowa. Jesli ktos krzyknie "Pali

sie!" - pojawi sie w tobie lek i zaczniesz uciekac. W ten sposób mozesz

wywolac panike np. w teatrze. Gdy zgasna swiatla, zacznij krzyczec "Pali

sie!" i ludzie zaczna uciekac.

Samo slowo "pozar" stwarza iluzje, ze gdzies sie pali i zycie jest w

niebezpieczenstwie. Samo slowo "cytryna"... pomysl o nim, skoncentruj sie na

nim, a slina zacznie naplywac do twoich ust. Samo slowo "cytryna"... nie ma

w sobie nic, ale czlowiek stal sie niewolnikiem slów.

Oczywiscie, slowo "ogien" nie moze cie spalic; slowo "woda" nie moze cie

zmoczyc. Ale slowo "bóg"; slowo "religia"; slowo "Chrystus"; slowo "Budda"

... jak wielu ludzi poswiecilo swoje zycie dla tych slów?

Ktos obraza chrzescijanstwo. Chrzescijanstwo to tylko slowo, ale

chrzescijanie sa obrazeni i poleje sie krew. Ludzkosc walczy w imie slów -

"ojczyzna", "wolnosc", "socjalizm", "sztandar"... i miliony ludzi w imie

tych slów zginelo. Slowa staly sie wazniejsze od samego zycia. To rodzaj

szalenstwa.

Metafizyka jest nie tylko nonsensem, ale i szalenstwem, w którym oczywiscie

jest metoda. Metafizyka jest bardzo metodologiczna. Metafizycy bez przerwy

buduja ze slów drapacze chmur, wieze Babel. Ciagle je buduja.

A kiedy slowa cie usidla, rzeczywistosc od ciebie sie oddala. Zaczynasz zyc

ukryty za murem slów. A ten mur jest potezniejszy od wszelkich innych murów.

Nawet mury zbudowane z cegiel, kamieni, skal - nie sa tak potezne.

Sila slów polega na tym, ze sa przezroczyste: mozesz przez nie patrzec i

nigdy nie bedziesz swiadomy tego, ze patrzysz poprzez slowa. One sa prawie

niewidzialne - jak czyste szklo. Stan przy oknie. Jesli szklo jest naprawde

czyste, nie bedziesz swiadomy istnienia szyby. Bedziesz myslal, ze okno jest

otwarte i widzisz niebo, drzewa, wschodzace slonce... i nigdy nie bedziesz

swiadomy, ze pomiedzy toba a rzeczywistoscia jest szyba.

Metafizyka to szyba. Bezustannie oddziela cie od rzeczywistosci, bezustannie

znieksztalca rzeczywistosc. Ludzie lgna do slów, poniewaz nie wiedza, czym

jest rzeczywistosc. Wiec zaczynaja wierzyc w slowa. (...) Ciagle sie

modlisz, ciagle wierzysz, gdyz zycie bez wiary wymaga kolosalnej odwagi.

Modlisz sie, bo jesli zachowasz cisze, bedziesz przestraszony jeszcze

bardziej.

Czy zaobserwowales siebie? Czasem, gdy podczas ciemnej nocy idziesz pusta

ulica, zaczynasz spiewac i pogwizdywac. Oto metafizyka. Stwarzasz poczucie,

ze nie jestes samotny. Pogwizdywanie i sluchanie swojego glosu daje ci

poczucie, ze ktos tu jeszcze jest. To ci dodaje otuchy. Podspiewywanie, a

jesli jestes religijny - modlitwa... i czujesz, ze bóg tu jest, wszystko

jest w porzadku. Przez chwile jestes zajety spiewaniem, modlitwa,

pogwizdywaniem, mamrotaniem. Jestes zaabsorbowany i zapominasz, ze noc jest

ciemna, ulica - pusta i wszedzie czai sie niebezpieczenstwo.

Z powodu smierci, czlowiek bezustannie pogwizduje. To pogwizdywanie to

metafizyka. Czlowiek bezustannie stara sie ukrywac fakt, ze smierc istnieje.

Czlowiek bezustannie stara sie ukrywac fakt, ze jego zycie moze byc zwyklym

przypadkiem. Ze stwórca byc moze nie istnieje. Ze moze nie istnieje nikt,

kto nas kontroluje. Gdy zrozumiesz, ze nie istnieje nikt, kto kontroluje -

wpadniesz w panike. I wtedy, w kazdym momencie wszystko moze sie zawalic i

nawet nie bedziesz mial sie przed kim wyzalic. Nie istnieje nikt, przed kim

móglbys sie wyzalic.

Metafizyka stwarza wokól ciebie urojony swiat; swiat wypelniony pieknymi

slowami - "niebiosa", "raj" - dla ciebie... no i "pieklo" - dla innych.

Pieklo dla innych, niebiosa dla ciebie - oto jak spelniamy swoje zyczenia.

Psychologowie wiedza, ze istnieje pewna faza rozwoju, przez która musi

przejsc kazde dziecko. Czy zaobserwowales male dzieci? Sa bardzo przywiazane

do pewnych przedmiotów - albo pluszowego misia, albo kawalka koca, albo

czegokolwiek - nie ma znaczenia, jaka to rzecz. Cokolwiek jest poreczne -

chwytaja sie tego i wkrótce ten przedmiot staje sie niemal swiety,

religijny. Nie mozesz go dziecku odebrac nie raniac go. Trudno mu bedzie

zasnac bez swojego pluszowego misia. Kazde dziecko jest do niego

przywiazane. On daje mu poczucie bezpieczenstwa.

Przedmiot ten nie jest zwyklym przedmiotem - jest wyjatkowy. Musisz to

zrozumiec, poniewaz cala metafizyka jest dziecieca lalka - jesli ja dziecku

odbierzesz, nie zasnie, bedzie za czyms tesknilo. Ta lalka to jego medytacja

transcendentalna, to jego modlitwa. Lalka jest jego bogiem.

Dla ciebie lalka wydaje sie byc czyms zewnetrznym. Dla dziecka ona nie

znajduje sie gdzies na zewnatrz jego zycia - jest integralna czescia jego

istnienia. Lalka znajduje sie gdzies na granicy pomiedzy tym, co wewnetrzne

a tym, co zewnetrzne. To, co na zewnatrz - to swiat przedmiotów. To, co

wewnatrz - to swiat twojego istnienia. Lalka znajduje sie na granicy tego,

co wewnetrzne i tego, co zewnetrzne. W pewnym sensie jest czescia zarówno

swiata zewnetrznego, jak i twojego wewnetrznego istnienia. To najdziwniejsza

rzecz na swiecie, ale daje poczucie bezpieczenstwa, chroni cie. Nigdy nie

czujesz sie samotny, zawsze jestes czyms zajety.

Staje sie to rytualem. Pierwsza rzecza, jaka robi dziecko nad ranem jest

szukanie lalki. Jesli ja znajdzie - wszystko jest w porzadku, wszystko

znajduje sie na swoim miejscu. Ta lalka jest jego swiatem, w ten sposób,

dziecko organizuje swój swiat. Swiat jest ogromny, a dziecko bezradne - nie

moze kierowac swiatem, ale moze kierowac pluszowym misiem. Przy lalce jest

panem. Swiat jest zbyt wielki i trudny do pojecia... dziecko jest bezsilne,

uzaleznione od innych ludzi.

Przy lalce, nie jest juz malym dzieckiem - staje sie szefem, gruba ryba. Z

lalka moze wyprawiac to, co mu sie zywnie podoba - moze nia rzucac, moze sie

na nia wsciekac, moze ja bic. Po chwili, moze ja pochwalic, pouczyc,

pokochac, przytulic i pocalowac. Moze z nia zrobic cokolwiek mu przyjdzie do

glowy, gdyz lalka jest bezbronna. Dziecko staje sie panem sytuacji.

Cala metafizyke cechuje to samo. Nie ma róznicy, czy chodzi o boga, czy tez

o lalke. Ciagle przytulasz sie do swojej zabawki.

Jesli naprawde chcesz dowiedziec sie, czym jest zycie, musisz wyrzucic

wszystkie lalki, musisz je zniszczyc. Aby stac sie zdolnym do poznania tego,

co naprawde jest, musisz zniszczyc wszystkie iluzje. Wszystkie fikcje musza

zostac odrzucone.

Ludzie bezustannie ukrywaja sie za swoimi fikcjami - one sluza im jako

jaskinie... wprawdzie nie ma w nich swiatla ani swiezego powietrza, ale

zapewniaja im bezpieczenstwo. Wprawdzie twoje fikcje, twoje wierzenia

doprowadzily cie niemal do smierci, ale jednoczesnie czujesz sie bezpieczny.

Dlatego ciagle powtarzam, ze ktos, kto jest prawdziwie religijny, jest

najodwazniejszym czlowiekiem na ziemi. Nie ma innego sposobu na zycie, niz

bycie gotowym na przyjecie niebezpieczenstwa, które zycie niesie.

Slyszalem taka anegdote: Podczas zydowskiego przedstawienia kurtyna nagle

opada i na scenie pojawia sie bardzo poruszony dyrektor teatru:

- Drodzy panstwo, z przykroscia komunikuje, ze nasz wspanialy i uwielbiany

aktor - Mendel Kalb mial wlasnie w swojej garderobie smiertelny atak serca i

zmuszeni jestesmy przerwac przedstawienie...

W tym momencie, z jednego z balkonowych miejsc unosi sie potezna kobieta w

srednim wieku i krzyczy:

- Szybko! Podajcie mu troche rosolu!

Zaskoczony dyrektor odpowiada:

- Alez droga pani, powiedzialem wlasnie, ze to byl atak serca, inaczej

mówiac - nasz wielki Mendel Kalb nie zyje.

- No to szybko! Podajcie mu troche rosolu!

Zdesperowany dyrektor, zalamanym glosem wykrzykuje:

- Droga pani! Ten czlowiek nie zyje! Rosól mu juz nie pomoze!

Kobieta odkrzykuje:

- Moze nie pomoze, ale na pewno nie zaszkodzi!

To samo jest z metafizyka - jedyne co w jej obronie mozna powiedziec to to,

ze nie zaszkodzi. Metafizyka to rosól dla trupa. W niczym nie pomoze, nie

przynosi nic dobrego - jedynie slowa, slowa, slowa... werbalne zabawy, które

w niczym nie pomoga, ale i nie zaszkodza - sa tak bezsensowne, ze nawet nie

moga zaszkodzic.

Pamietaj - cos moze byc szkodliwe tylko wtedy, gdy moze takze przyniesc

korzysc. To, co nie moze zaszkodzic, nie moze tez pomóc. Wszystko zalezy od

tego, w jaki sposób danej rzeczy uzyjesz. Trucizna jest szkodliwa, ale moze

byc uzyta w odpowiedni sposób - jako lekarstwo. Zalezy w jakiej dawce jej

uzyjesz.

Metafizyka ogranicza sie jedynie do zwyklych slów, ale ludzki umysl jest

sklonny do wiary w slowa i wkrótce zapomina, ze slowa nie sa

rzeczywistoscia; zapomina, ze rzeczywistosc poza nie wykracza. Droga do

rzeczywistosci wiedzie poprzez cisze i medytacje, a nie poprzez umysl. Twój

umysl bezustannie wytwarzajac coraz wiecej slów powoduje, ze angazujesz sie

w kompletnie bezuzyteczna aktywnosc - wiele halasu o nic.

Dlaczego zatem ludzie kurczowo trzymaja sie swoich metafizycznych pogladów?

Dlatego, ze gdyby je odrzucili, gdyby odrzucili wszystkie filozofie, cala

religie, chrzescijanstwo, buddyzm, hinduizm... wtedy pozostaliby nadzy.

Jesli to wszystko odrzucisz, nagle pojawia sie przerazone dziecko,

pozbawione swojego pluszowego misia. Jesli to wszystko odrzucisz, nie wiesz,

kim jestes. Jesli to wszystko odrzucisz, nagle tracisz tozsamosc - znika

twoje imie, znika twoja postac, znika wszystko... i zaczynasz spadac w

przepasc. Stad bierze sie ten lek.

Ludzie kurczowo trzymaja sie slów. Slowa pociagaja za soba nastepne slowa.

Slowa pociagaja za soba kolejne pytania, potrzebne sa zatem kolejne

odpowiedzi, które prowokuja nastepne pytania i tak dalej, i tak bez konca.

Jest taka opowiesc o robotniku, który zostal smiertelnie ranny. Przyslano do

niego ksiedza, który swoja posluge zaczal od slów:

- Czy wierzysz w boga ojca? Czy wierzysz w boga syna? Czy wierzysz w ducha

swietego?

Robotnik popatrzyl na zebranych i wymamrotal:

- Ja tu umieram, a ten gosc zadaje mi jakies zagadki...

Zycie jest ciagle we wladaniu smierci.

Osho Rajneesh - Nirwana - fragment.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: