Drake.David.-.Porucznik.Leary.02.-.Porucznik.Leary.dowodzi.pdf

David Drake

Porucznik Leary dowodzi

Lt. Leary Commanding

Cykl Porucznik Leary 02

Tłumaczył Jerzy Marcinkowski

Niebiosa czarne nad nimi,

A w dole płonący pokład,

Marynarze ściągają żagle

Z nożami w zębach.

Rudyard Kipling

NOTKA OD AUTORA

W Porucznik Leary dowodzi stosuję angielskie i metryczne miary i wagi, tak samo jak

w Jak błyskawice. Nie wspominałbym o tym, gdyby nie fakt, iż decyzja ta zdaje się niepokoić

pewnych ludzi. Czynię tak z tych samych względów, z których piszę po angielsku, a nie w

wymyślonym języku z przyszłych tysiącleci.

Dla zainteresowanych: pragnę nadmienić, iż rozkazy w rozdziale dziewiątym są bliską

parafrazą tych, które posłały fregatę USS Congress na Hawaje w 1845 roku. Podobnie jak

gdzie indziej wolę zapożyczenia z rzeczywistości niż wymyślanie.

David Drake

Rozdział 1

Porucznik Daniel Leary podtoczył wujowski wózek do samego końca kładki i

zatrzymał się, patrząc wstecz na korwetę Księżniczka Cecile, spoczywającą w samym środku

doku. Obrócił się.

– Teraz, kiedy już ją dokładnie obejrzałeś, wujku Stacey'u – powiedział – czyż nie

przyznasz, że w całej FRC nie ma świetniejszego okrętu?

Górował nad nimi, znajdujący się w sąsiednim doku, okręt liniowy Arystoteles – 70

000 ton bez ładunku, z dwoma tysiącami osób załogi oraz magazynami pocisków

wystarczająco pełnymi, by stoczyć całodzienną bitwę. Ośmiocalowe działo plazmowe baterii

obronnej Arystotelesa mogło nie tylko odeprzeć nadlatujące pociski, lecz także zalać tęczową

kaskadą gołych nukleonów okręty rozmiarów korwety.

Porucznik nie zwracał na pancernik uwagi – tak samo jak na kłaczki cirrusów, wysoko

na nieboskłonie. Dla niego jedyną jednostką w Przystani Trzeciej była tysiącdwustutonowa

Księżniczka Cecile. Było nie było, dowodził nią. Dowodził nią, walczył na niej i – dzięki

Łasce Boskiej tudzież najlepszej załodze na świecie – zniszczył krążownik Sojuszu

wielokrotnie przewyższający korwetę siłą ognia.

– Prawda, Adele? – dodał, zapominając, że nie wypowiadał swoich myśli na głos.

Uśmiechnął się przez ramię do surowej, trzydziestojednoletniej kobiety, która towarzyszyła

jemu oraz wujkowi Stacey'owi podczas wycieczki.

Adele Mundy uśmiechnęła się w odpowiedzi – trudno było tego nie robić, kiedy

Daniela przepełniał równie radosny entuzjazm, co zresztą miało miejsce przez większość

czasu – lecz jej mina nie sugerowała bynajmniej, że wie, o co mu chodzi. Miała na sobie

mundur Drugiej Klasy, szary z czarną lamówką, tak jak Leary. Na jej kołnierzu krzyżowały

się błyskawice oficera łączności – było to stanowisko mianowane, o uposażeniu i dodatkach

na poziomie bosmana.

W dopasowanej kieszeni na prawym udzie kobiety spoczywał jej podręczny terminal

danych. Ta przeróbka munduru była absolutnie nieregulaminowa i należała do tego typu

rzeczy, które wysłałyby oficera dokonującego inspekcji na orbitę, gdyby tylko coś zauważył.

Daniel nawet się nie krzywił. Adele bez palmtopa byłaby jak Adele bez rąk, żałosna i

nieprzydatna FRC. Natomiast uzbrojona w terminal danych – oraz niewielki, również

nieregulaminowy pistolecik, umieszczony w wewnętrznej kieszeni – stanowiła najlepszy

bastion, jaki Daniel i Cinnabar mogli sobie tylko wymarzyć.

Adele Mundy została oficerem FRC dzięki patentowi Republiki. Z wykształcenia i

zamiłowania była bibliotekarką-archiwistką i wywiązywała się ze swych zadań z biegłością

graniczącą z geniuszem, zanim okoliczności nie zmusiły jej do podjęcia innych obowiązków.

Z urodzenia była Mundy z Chatsworth, przedstawicielką jednego z najbogatszych i

najpotężniejszych rodów Republiki. Konspiracja Trzech Kręgów kosztowała go konfiskatę

majątku i głowy wszystkich dorosłych, z jednym wyjątkiem.

Gdy rozpętał się ten krwawy cykl zdrady i banicji, Adele przebywała w szkole, z dala

od Cinnabaru. Odległość uratowała jej życie, choć nie fortunę; niemniej nie należała ona do

osób przywiązujących nadmierną wagę do pieniędzy.

Jeśli już o tym mowa, to Daniel Leary czasami podejrzewał, że życie także nie

znaczyło dla niej zbyt wiele, ale obowiązki i owszem, jak również dobre rzemiosło. On zaś

nigdy nie starał się zmieniać swych przyjaciół.

– Zgrabny okręcik – przyznał wujek Stacey, oceniając korwetę bystrym umysłem, w

żaden sposób nieograniczonym przez przykute do wózka inwalidzkiego ciało. Komandor

Stacey-Bergen, najlepszy astrogator swojej epoki, wytyczył lub ponownie odkrył połowę tras

ze Wskazówek żeglarskich dla statków Republiki. – W życiu nie widziałem równie pięknego,

zbudowanego na Kostromie okrętu tej klasy, choć w części z nich zastosowano lżejsze

poszycie, niżbym sam wybrał dla jednostki opuszczającej moją stocznię.

Staruszek przechylił głowę na ramię i spojrzał siostrzeńcowi pytająco w oczy.

– Wręgi i kadłub mieszczą się w normach FRC, wujku Stacey'u – pospieszył z

zapewnieniem Daniel. – Jedyny problem, na jaki natknęliśmy się podczas przejścia, polegał

na tym, że urządzenia astrogacyjne zostały skalibrowane w kostromańskich jednostkach

astronomicznych zamiast zgodnie ze standardem Sol, jak ma to miejsce u nas czy w Sojuszu.

Zakładając, rzecz jasna, że Sissie jest korwetą bojową, a nie specjalnym okrętem badawczym,

zbudowanym tak, by znosił naprężenia, które wywróciłyby pancernik na nice.

Kadłub Księżniczki Cecile stanowił obustronnie tępo zakończony cylinder o długości

230 stóp i średnicy 55 stóp. Dziób i rufę spoczywającego w doku statku obejmowały

pierścienie przypominające uchwyty gigantycznej tokarki. Mogły ustawić go w dowolnym

położeniu, tak aby dało się wyciągnąć i zmienić nachylenie każdej z anten – umieszczonych

w czterech rzędach na kadłubie.

Obronę zapewniały korwecie bliźniacze, czterocalowe działa plazmowe, tkwiące w

wieżyczkach osadzonych na sterburcie w pobliżu dziobu i bakburcie niedaleko rufy. Bijące z

nich pioruny naładowanych cząstek potrafiły zmieniać kierunek nadlatujących pocisków,

odparowując część ich kadłuba i zamieniając masę w ciąg odchylający. Jeśli chodziło o atak,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: