Benson%20-%20Antychryst%20Pan%20swiata[1].pdf

Robert Hugh Benson, Antychryst – Pan świata , tł. Stefan Barszczewski

http://www.authorama.com/lord-of-the-world-1.html

Spis treści

Biografia ............................................................................................................................................................................. 2

Prolog ................................................................................................................................................................................. 3

Księga I. Nadejście ............................................................................................................................................................. 6

Rozdział I........................................................................................................................................................................ 6

Rozdział II .................................................................................................................................................................... 13

Rozdział III ................................................................................................................................................................... 20

Rozdział IV................................................................................................................................................................... 26

Rozdział V .................................................................................................................................................................... 31

Księga II. Spotkanie.......................................................................................................................................................... 36

Rozdział I...................................................................................................................................................................... 36

Rozdział II .................................................................................................................................................................... 43

Rozdział III ................................................................................................................................................................... 51

Rozdział IV................................................................................................................................................................... 60

Rozdział V .................................................................................................................................................................... 66

Rozdział VI................................................................................................................................................................... 72

Rozdział VII ................................................................................................................................................................. 78

Rozdział VIII ................................................................................................................................................................ 83

Księga III. Zwycięstwo..................................................................................................................................................... 90

Rozdział I...................................................................................................................................................................... 90

Rozdział II .................................................................................................................................................................... 95

Rozdział III ................................................................................................................................................................. 101

Rozdział IV................................................................................................................................................................. 106

Rozdział V .................................................................................................................................................................. 112

Rozdział VI................................................................................................................................................................. 118

Biografia

Jeden z wybitnych konwertytów początków wieku XX, Robert Hugh Benson urodził się 18 listopada

1871. Ojciec jego był duchownym anglikańskim, w roku 1876 został biskupem, a w sześć lat potem

arcybiskupem Canterbury. Zmarł nagle w roku 1896.

Młody Hugon zaczął w roku 1891 studiować teologię i został duchownym anglikańskim. Z

katolicyzmem zetknął się od początku swych studiów teologicznych, najpierw w książkach czy rozmowach

szkalujących katolicyzm i głoszących powody, dla których nie powinno się łączyć z Kościołem Rzymskim.

Po długich, kilkoletnich zmaganiach wewnętrznych został w roku 1903 przyjęty na łono Kościoła

katolickiego, a w roku następnym przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie. Zmarł w roku 1914.

Pobyt w Rzymie wywarł na nim wielki wpływ, co zaznaczyło się w dwóch jego najbardziej znanych

powieściach: „Pan świata” ( Lord of the World ) i „Brzask wszechrzeczy” ( The Down of All ). Obie te powieści

dotyczą przyszłości. Pierwsza wychodzi z założenia, że proces w świecie idący w kierunku usuwania

chrześcijaństwa rozwija się konsekwentnie i prowadzi do panowania Pana świata, którym jest Szatan.

Powieść jednak nie jest pesymistyczna, ponieważ kończy się zwycięstwem Chrystusa nad Szatanem.

Powieść „Brzask wszechrzeczy” jest literacką odpowiedzią na pytanie, czy i w jakich warunkach może się

dokonać nawrót do zdecydowanego wcielenia zasad Chrystusowych w życie prywatne, społeczne i

polityczne świata.

Wśród innych prac Bensona zasługują na uwagę: „Wyznania konwertyty”, w których autor przedstawia

swą drogę do Kościoła katolickiego; „Paradoksy katolicyzmu” dzieło apologetyczne; „Przyjaźń

Chrystusowa” o łasce: „Chrystus w Kościele” dzieło apologetyczne. szczególnie dla protestantów.

Prolog

– Niech pomyślę chwilkę – rzekł starzec, przechylając się w fotelu.

Percy skrzywił się na krześle i czekał, oparłszy podbródek na dłoni.

Pokój, w którym znajdowali się trzej mężczyźni, był bardzo cichy i umeblowany niezmiernie

praktycznie, stosownie do wymagań czasu. Okien ani drzwi nie posiadał, gdyż od sześćdziesięciu już lat

świat, doszedłszy do przeświadczenia, że można mieszkać nie koniecznie tylko na powierzchni ziemi, zaczął

na serio żyć w jej głębinach. Toteż dom pana Templetona znajdował się o jakie czterdzieści stóp pod

powierzchnią brzegów Tamizy, w dość wygodnym, jak uważano, położeniu, bo sto jardów zaledwie od

drugiej linii centralnej samochodów i o ćwierć mili od stacji szybowców przy moście Braci Czarnych.

Zgodnie z wymaganiami urzędu zdrowia wszystkie ściany pokoju okrywała emalia zielonkawa,

przypominająca barwę lasów na wiosnę, opromieniało zaś go sztuczne światło słoneczne, wynalezione przez

wielkiego Reutera przed laty czterdziestu, a przyrządy automatyczne odświeżały powietrze i utrzymywały

temperaturę dokładnie na wysokości 18° Celsiusza.

Pan Templeton był człowiekiem wymagań skromnych, zadowolonym ze sposobu życia, jaki wiedli jego

przodkowie. I meble przypominały więc też kształtem dawne czasy, jakkolwiek, zgodnie z obyczajem

panującym obecnie, pokrywała je miękka emalia azbestowa, naciągnięta na żelazo, niezniszczalna,

przyjemna w dotyku i podobna z wyglądu do mahoniu. Kilka dobrze zapełnionych szafek bibliotecznych

stało z obu stron piedestału z ogniskiem elektrycznym, przed którym siedzieli właśnie trzej mężczyźni, w

dalszych zaś kątach pokoju widniały dwie windy hydrauliczne: jedna do pokoju sypialnego, druga zaś do

korytarza prostopadłego, kończącego się na wybrzeżu rzeki.

Ojciec Percy Franklin, starszy z dwóch księży, rozmawiających z panem Templetonem, posiadał postać

uderzającą. Pomimo bowiem, że liczył nie więcej, jak trzydzieści pięć lat, włosy jego były całkiem siwe.

Spod brwi gęstych i czarnych wyglądały oczy szare, niezwykle połyskujące i prawie namiętne, ale nos

wydatny, podbródek i usta zarysowane twardo zwiastowały siłę woli. Ludzie obcy, rzuciwszy na niego

okiem, zwykle przyglądali mu się powtórnie.

Drugi natomiast z księży, ojciec Francis, siedzący na fotelu z drugiej strony ogniska, nie wybiegał poza

pospolitość. Miał wzrok przyjemny, czuły, ale rysy twarzy nie oznaczały mocy charakteru. Kąty warg i

ciężko opadające powieki zwiastowały raczej usposobienie podobne do melancholii kobiecej.

Co się zaś tyczy pana Templetona, był to człowiek bardzo stary, o twarzy czerstwej, aczkolwiek pokrytej

zmarszczkami, wygolony gładko, jak reszta ludzi ówczesnych. Obecnie leżał przechylony na fotelu, z

plecami opartymi o poduszki i nogami przykrytymi derką.

Percy przyglądał się przez czas dłuższy mapom, rozłożonym na kolanach.

– Tak, wszystko to przedstawia się bez wątpienia daleko prościej – szepnął wreszcie, porównując liczne

plamy barwne na mapach wieku dwudziestego z trzema wielkimi plamami map wieku dwudziestego

pierwszego.

Posunął palcem wzdłuż Azji. Wyrazy: „Cesarstwo Wschodnie” biegły w poprzek plamy blado-żółtej,

rozciągającej się od gór Uralskich do cieśniny Beringa, skręcającej ogromnymi głoskami ku Indiom.

Spojrzał następnie na plamę czerwoną. Była o wiele mniejszą, choć wcale znaczną, jeżeli zważymy, że

obejmowała całą Europę od gór Uralskich i Afrykę. Plama niebieska wreszcie z napisem: „Rzeczpospolita

Amerykańska” obejmowała cały ląd amerykański, rozpraszając się na lewej stronie półkuli zachodniej w

tysiącu plamek niebieskich wśród Oceanu Spokojnego.

– Tak, istotnie, przedstawia się to prościej – potwierdził sucho starzec.

Percy zamknął księgę i oparł ją o swoje krzesło.

– Ale cóż dalej, panie? – spytał. – Co będzie?

Stary mąż stanu stronnictwa torysów uśmiechnął się.

– Bóg wie – odparł. – Jeżeli Cesarstwu Wschodniemu spodoba się ruszyć przeciw nam – jesteśmy

bezsilni. Nie wiem nawet doprawdy, dlaczego dotychczas nie ruszyło. Przypuszczam, że chyba z powodu

sporów religijnych.

– A Europa nie podzieli się? – spytał kapłan.

– Nie, nie! Znamy teraz nasze niebezpieczeństwo. I Ameryka poprze nas z pewnością. Niemniej

powiem: Niech Bóg ma w Swej opiece nas, a raczej was, jeżeli Cesarstwo Wschodnie ruszy. Jest ono

nareszcie świadome swoich sil.

Przez chwilę panowała cisza w pokoju, który zadrgał lekko pod wpływem jakiejś ciężkiej maszyny,

sunącej snadź po szerokim bulwarze na powierzchni ziemi.

– A niech pan powie – odezwał się nagle Percy – jak pan sądzi, jak ułożą się w przyszłości sprawy

religijne?

Pan Templeton odetchnął zawartością przyrządu trzymanego w ręce, po czym mówił:

– Krótko mówiąc, istnieją obecnie trzy siły: katolicyzm, humanitaryzm i religie Wschodu. O tych

ostatnich nic powiedzieć nie mogę, jakkolwiek sądzę, że sufisi zwyciężą. Wszystko zdarzyć się może…

Nie ulega natomiast wątpliwości, że w Europie i Ameryce walka rozegra się między katolicyzmem i

humanitaryzmem. Wszystko inne możemy pominąć. I sądzę, – jeżeli chcecie wiedzieć, co sądzę, zapatrując

się na te sprawy po ludzku – że katolicyzm będzie teraz szybko tracił na sile. Prawdą jest zupełną, że

protestantyzm zakończył życie. Ludzie bowiem zrozumieli nareszcie, że religia nadprzyrodzona pociąga za

sobą konieczność istnienia autorytetu absolutnego, i że zdania osobiste w sprawach Wiary nie są niczym

innym, jak tylko początkiem rozkładu. Prawdą jest także, że ponieważ Kościół katolicki stanowi instytucję

jedyną, która przyznaje sobie autorytet nadprzyrodzony z całą jego nieubłaganą logiką, przyłączyli się przeto

do niego niemal wszyscy chrześcijanie, którzy nie utracili jeszcze wierzeń nadprzyrodzonych. Bardzo to

dobrze. Z drugiej wszelako strony musicie pamiętać, że wbrew wszelkim przewidywaniom, humanitaryzm

zaczyna sam zamieniać się powoli w religię istotną, acz nie nadprzyrodzoną. Jest to panteizm, rozwijający

pod wpływem masonerii rytuał własny. Credo jego stanowi: „Bóg to człowiek”. Idealizuje, a pomimo to

nie stawia żadnych żądań władzom duchowym człowieka. Poza tym ma do rozporządzenia wszystkie

kościoły, prócz naszych i wszystkie katedry. Wreszcie wolno mu ujawniać swoje symbole, a nam nie wolno.

Toteż sądzę, że najpóźniej za lat dziesięć panteizm będzie legalnie uznany za Kościół panujący.

– Tymczasem – nie zapominajcie – my, katolicy, ponosimy tylko straty. Tracimy stale od lat przeszło

pięćdziesięciu. Obecnie jedna czterdziesta Ameryki należy nominalnie do nas i to dzięki jeszcze ruchowi

katolickiemu na początku wieku dwudziestego. We Francji i Hiszpanii jakbyśmy nie istnieli. W Niemczech

liczba katolików zmniejszyła się znacznie. Nie straciliśmy bez wątpienia stanowiska naszego na Wschodzie,

ale i tam – jak opiewają dane statystyczne – jeden tylko katolik przypada na dwustu ludzi, są przy tym

rozrzuceni. We Włoszech? Hm, Rzym, należy wprawdzie znów do nas, lecz poza tym nic nie posiadamy.

Tutaj mamy za sobą Irlandię tudzież jedną sześćdziesiątą Anglii, Walii i Szkocji. Nie należy wszelako

zapominać, że siedemdziesiąt lat temu jedna czterdziesta ludności wyznawała naszą wiarę.

– Poza tym podkreślić należy ogromny rozwój psychologii, od wieku co najmniej zupełnie przeciwko

nam skierowany. Z początku, widzicie, istniał po prostu tylko materializm. Podupadł potem nieco, gdyż był

zanadto surowy, aż psychologia pospieszyła mu na ratunek. Obecnie psychologia rości sobie pretensję do

całej reszty pola działania… Tak, ojcze, tracimy grunt i tracić go będziemy coraz bardziej. Sądzę nawet, że

powinniśmy być przygotowani na to, że lada chwila nastąpi katastrofa.

– Ależ… – zaczął Percy.

– Sądzisz, ojcze – przerwał pan Templeton – że to słabość ze strony człowieka, stojącego nad grobem.

Trudno, tak jest, jak mówię, i nie widzę wyjścia. Zdaje mi się nawet, że rychło coś na nas spadnie. Nie,

ojcze, sytuacja jest beznadziejna, chyba, że…

Percy spojrzał bystro na mówiącego.

– Chyba – powtórzył stary mąż stanu – Pan nasz powróci…

Ksiądz Francis westchnął i zapanowało milczenie.

Po chwili Percy zmienił nagle temat rozmowy.

– Cóż słychać – spytał – o owym projekcie parlamentu europejskiego?

– Och, sądzę, że przejdzie, jeżeli znajdzie się człowiek, który by go poparł. Cały wiek ubiegły, jak

wiecie, dążył ku temu. Szowinizm narodowościowy wymierał szybko. I powinien był zniknąć jak

niewolnictwo i temu podobne pod wpływem Kościoła katolickiego. Dokonano jednak tego poza Kościołem,

skutkiem czego świat zaczyna zwierać szeregi przeciwko nam. Jest to niejako antagonizm zorganizowany,

coś w rodzaju katolickiego przeciwkościoła… Jeżeli projekt owego parlamentu przejdzie, to my, katolicy,

możemy spodziewać się czegoś w rodzaju prześladowania… Z drugiej wszelako strony zbawić nas może

najście Wschodu, jeżeli dojdzie do tego… Nie wiem…

Percy siedział cicho przez chwilę, po czym zerwał się z krzesła.

– Trzeba iść! – zawołał w języku esperanto. – Już po dziewiętnastej. Dziękuję panu bardzo. Czy idziesz

także, ojcze?

Ksiądz Francis powstał również, poprawiając strój ciemno-szary, dozwolony księżom i ujął za kapelusz.

– Zajrzyjcie – mówił starzec – znów kiedy do mnie. Sądzę, że nie byłem zanadto gadatliwy. Zapewne

musisz jeszcze wysłać swój list.

– Tak – odparł Percy, skinąwszy głową. – Połowę napisałem już dzisiaj z rana, czułem jednak, że

potrzebny mi jest jeszcze przegląd retrospektywny zdarzeń, zanim wyrobię sobie zdanie trafne. Toteż

dziękuję panu bardzo. Wielka to, istotnie, praca ten list codzienny do kardynała protektora. Myślę nawet o

zrezygnowaniu z tego stanowiska, jeżeli otrzymam pozwolenie.

– Nie czyń tego, kochany ojcze. Niech mi będzie wolno powiedzieć ci w oczy, że posiadasz umysł

bardzo bystry. Rzym zaś nic nie zdoła uczynić bez informacji zrównoważonych. A nie sądzę, aby wśród

konfratrów twoich znalazł się człowiek tak skrupulatny pod tym względem.

Percy uśmiechnął się, podnosząc czarne brwi protestująco.

– Chodź, ojcze – rzekł do towarzysza.

Wyszedłszy z korytarza, księża rozeszli się i Percy stanął, spoglądając przez kilka minut na znany dobrze

krajobraz jesienny, jakby usiłując zrozumieć go lepiej. Bo to, co słyszał tam na dole z ust starca, zdawało się

przedstawiać w dziwnym świetle tę wizję dobrobytu wspaniałego, jaką miał przed oczyma.

Powietrze jaśniało, jak we dnie, sztuczne bowiem światło słoneczne obejmowało wszystko i Londyn nie

znał już prawie różnicy pomiędzy dniem a nocą. Kapłan stał w pewnego rodzaju zaułku o ścianach

wypolerowanych i wyłożonych grubo masą gumową, głuszącą kroki. Poniżej, u stóp schodów, przelewały

się dwa strumienie publiczności, przedzielone przegródką i dążące w strony przeciwne bez hałasu. Słychać

było tylko szept esperanta, którym mówili idący. Przez czyste szyby przejścia dla publiczności, zrobionego

ze szkła hartowanego, widać było szeroką, lśniącą drogę czarną, prążkowaną od końca do końca i

pomarszczoną w środku. Droga ta była w chwili obecnej dziwnie pusta, z daleka jednak, od starego

Westminsteru, dolatywał szum, jak z olbrzymiego ula, rosnąc coraz bardziej, aż nagle mignęło na drodze coś

przezroczystego, buchając światłem z każdego kąta i oto szum zaczął przycichać, przycichać i wreszcie

umilkł zupełnie, w miarę, jak się oddalał wielki samochód rządowy, wiozący z południa na wschód pocztę.

Bo droga, o której mowa, stanowiła uprzywilejowaną drogę rządową, dostępną tylko dla wehikułów

państwowych, pędzących z szybkością nie przekraczającą 100 mil na godzinę.

Inne hałasy opanowano zupełnie w tym gumowym mieście. Tory osobowe oddalone były o 100 jardów

jeden od drugiego. Koleje zaś podziemne leżały zbyt głęboko, aby można było odczuć co innego, jak tylko

lekką wibrację. Ale i nad usunięciem tej nawet lekkiej wibracji, oraz szumu wehikułów zwykłych

rzeczoznawcy rządowi pracowali usilnie już od lat dwudziestu.

Zanim jeszcze Percy ruszył z miejsca, uszu jego doleciał z góry krzyk przeciągły, niezwykle harmonijny

i donośny, a gdy oderwał wzrok od rzeki wielkiej, statecznej, która jedyna nie pozwoliła się opanować, ujrzał

wysoko nad sobą, na tle ciężkich chmur długi przedmiot, połyskujący łagodnym światłem i sunący z

majestatycznym spokojem w kierunku północnym. Był to jeden z szybowców linii europejskiej, zwiastujący

śpiewnym krzykiem swój przyjazd do stolicy Anglii.

– Chyba by Pan nasz powrócił – powtórzył Percy w myśli słowa wypowiedziane przez starca i przez

chwilę nurtowało mu w sercu wspomnienie dawnego, pełnego nędzy bytu ludzkości. Jakże trudno utrzymać

wzrok utkwiony w daleki widnokrąg, gdy tu, na pierwszym planie, widnieje świat tak pociągający

wspaniałością i siłą! Och! Przed godziną zaledwie tłumaczył ojcu Francisowi, że ogrom to co innego niż

wielkość i że narzucająca się powierzchowność nie może wyłączyć subtelności wewnętrznej. I wierzył w to,

co mówił wówczas, niemniej jednak zwątpienie jeszcze istniało. Aż wreszcie stłumił je wysiłkiem potężnym,

wzywając w sercu Mistrza z Nazaretu, aby nie opuszczał jego serca, jak serca dziecka.

Po czym zaciął wargi, zastanawiając się, jak długo ojciec Francis wytrzyma nacisk i zeszedł ze schodów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: