smierc urzednika.pdf

Ta lektura , podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie

wolnelektury.pl .

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fun-

dację Nowoczesna Polska .

ANTONI CZECHOW

Śmierć urzędnika

ł. . .

Pewnego pięknego wieczora, niemniej piękny intendent Iwan Dmitriewicz Czerwiakow

Obyczaje, Strach, Urzędnik,

Właǳa

sieǳiał w drugim rzęǳie krzeseł i patrzył przez lornetkę na scenę, gǳie grano „ǲwony

Kornewilskie”. Patrzył i czuł się u szczytu błogości. Lecz nagle… — w opowiadaniach

często spotyka się to „nagle” — autorowie mają słuszność: życie tak pełne jest niespo-

ǳianek! Nagle więc… zmarszczył twarz, przewrócił oczyma, wstrzymał oddech… apcz-

chii! Kichnął, jak wiǳicie. Nikomu i nigǳie nie wzbrania się kichać. Kichają chłopi

i policmajstry, a czasami nawet i tajni radcy. Wszyscy kichają, Czerwiakow wcale się nie

zmieszał, wytarł nos chustką i jako człowiek grzeczny, obejrzał się naokoło, czy nie prze-

szkoǳił komu swoim kichnięciem. I teraz dopiero odczuł pewne zmieszanie. Zobaczył

mianowicie, że staruszek, który sieǳiał przed nim w pierwszym rzęǳie krzeseł, wycierał

sobie starannie rękawiczką łysinę i szyję, mrucząc coś pod nosem. W staruszku poznał

Czerwiakow cywilnego generała z wyǳiału komunikacji, Bryzżałowa.

…Ucharkałem go… — pomyślał Czerwiakow, — Nie jest to wprawǳie mój szef,

mimo to jednak jakoś mi niemiło. Trzeba go przeprosić.

— Przepraszam, ocharkałem pana… ale to nieumyślnie.

— To nic.

— Wybacz pan, na Boga! Ja przecież… ja nie chciałem…

— Ależ siedź pan, z łaski swojej. Nie przeszkaǳaj pan słuchać!

Czerwiakow zmieszał się, uśmiechnął się głupio i zaczął patrzeć na scenę… Patrzył,

ale stan błogości minął. Dręczył go niepokój. Podczas antraktu zbliżył się do Bryzżałowa,

pokręcił się koło niego i, przezwyciężywszy lęk, mruknął:

— Ja pana ocharkałem… Wybacz pan… nie dlatego, żeby…

— Ależ niechże pan da spokój… Ja już zapomniałem, a pan wciąż to samo! — po-

wieǳiał generał i niecierpliwie poruszył wargami.

…Zapomniał… z oczu jakoś mu źle patrzy… — pomyślał Czerwiakow, podejrzliwie

przyglądając się generałowi. — Nawet rozmawiać nie chce. Trzeba mu wytłumaczyć, że

wcale nie chciałem… że to prawo natury, bo gotów pomyśleć, że chciałem na niego plunąć.

Jeżeli teraz nie pomyśli, to potem!…

Powróciwszy do domu, Czerwiakow opowieǳiał żonie o tym, co się przytraﬁło. Żona,

Strach, Urzędnik, Właǳa

jak mu się zdawało, przyjęła to dość lekkomyślnie; zlękła się wprawǳie początkowo, ale

gdy się dowieǳiała, że to obcy, uspokoiła się.

— A jednak idź do niego i przeproś — powieǳiała. — Pomyśli, że nie umiesz się

zachowywać w towarzystwie.

— O to właśnie choǳi! Przeprosiłem go, ale on jakoś tak ǳiwnie… Ani jednego

słowa nie powieǳiał na uspokojenie. Zresztą i czasu nie było na rozmowę.

Nazajutrz Czerwiakow włożył nowy mundur urzędowy, ostrzygł się i poszedł do Bry-

zżałowa.

Kiedy wszedł do poczekalni, ujrzał wielu interesantów, a wśród nich i samego gene-

rała, który już rozpoczął przyjmowanie podań. Załatwiwszy kilku interesantów, generał

skierował wzrok na Czerwiakowa.

— Wczoraj, w „Arkadii”, jeżeli sobie Wasza Ekscelencja przypomina — zaczął mel-

dować intendent — kichnąłem i… niechcący, ocharkałem… Przepr…

— Co za głupstwa!… Bóg wie co! Czego sobie pan życzy? — zwrócił się generał do

następnego interesanta.

…Nie chce rozmawiać! — pomyślał Czerwiakow, blednąc. — Gniewa się, widocznie…

Nie, tego nie można tak zostawić… Ja mu wytłumaczę.

Gdy generał załatwił ostatniego interesanta i skierował się do wewnętrznych aparta-

mentów, Czerwiakow poszedł za nim i zabełkotał:

— Wasza Ekscelencjo! Jeżeli ośmielam się niepokoić Waszą Ekscelencję, to tylko,

mogę powieǳieć, przez uczucie skruchy. Niechcący, sam pan wie!…

Generał zrobił taką minę, jakby mu się na płacz zbierało, i machnął ręką.

— Ale pan sobie po prostu ze mnie drwi — powieǳiał, znikając we drzwiach.

…Cóż to za drwiny? — pomyślał Czerwiakow.— Wcale nie drwiny. Generał, a nie

może zrozumieć! Jeśli tak, to nie będę się więcej tłumaczył przed tym fanfaronem. Pal go

sześć! Napiszę do niego list, a choǳić nie będę. Jak Boga kocham, nie będę!

Tak rozmyślał Czerwiakow, wracając do domu. Listu do generała nie napisał. Myślał,

myślał — i w żaden sposób nie mógł wymyśleć listu. Trzeba było następnego dnia samemu

Śmierć

iść i wytłumaczyć.

— Przychoǳiłem wczoraj niepokoić Waszą Ekscelencję — zaczął mamrotać, kiedy

generał skierował na niego pytający wzrok — nie po to, żeby drwić, jak pan był łaskaw

się wyrazić. Przepraszałem za to, żem ocharkał. a drwić nie miałem zamiaru. Czyżbym

nawet śmiał żarty stroić?… Bo jeżeli my sobie bęǳiemy na żarty pozwalali, to żadnego

szacunku dla osób nie bęǳie.

— Precz stąd! — ryknął generał i cały się zatrząsł i posiniał.

— Co-o? — spytał szeptem Czerwiakow, omdlewając z przerażenia.

— Precz stąd! — ryknął generał, tupiąc nogami.

W brzuchu Czerwiakowa coś się oberwało. Nic nie wiǳąc i nie słysząc, cofnął się ku

drzwiom i wyszedł… Powlókł się machinalne do domu i nie zdejmując munduru, położył

się na kanapie i… umarł.

Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go

swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami

(przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione

są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach . PL .

Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/smierc-urzednika

Tekst opracowany na podstawie: Anton Czechow, Śmierć urzędnika, tłum. A. W., ”Bibǉoteka Groszowa”,

Warszawa, 

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyowa

wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochoǳącego ze zbiorów BN.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Sekuła, Olga Sutkowska.

Okładka na podstawie: mac_ivan@Flickr, CC BY .

  Śmierć urzędnika



Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: