Wpływ zabiegów technologicznych stosowanych podczas produkcji kaszy gryczanej na zawartość błonnika pokarmowego (Górecka D., Dziedzic K., Sell S.).pdf

(270 KB) Pobierz
Microsoft Word - 16 Górecka2
N auka P rzyroda T echnologie
2010
Tom 4
Zeszyt 2
ISSN 1897-7820 http://www.npt.up-poznan.net
Dział: Nauki o Żywności i Żywieniu
Copyright ©Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu
D ANUTA G ÓRECKA , K RZYSZTOF D ZIEDZIC , S ŁAWOMIR S ELL
Katedra Technologii Żywienia Człowieka
Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu
WPŁYW ZABIEGÓW TECHNOLOGICZNYCH
STOSOWANYCH PODCZAS PRODUKCJI KASZY GRYCZANEJ
NA ZAWARTOŚĆ BŁONNIKA POKARMOWEGO *
Streszczenie. Celem pracy było określenie wpływu zabiegów technologicznych stosowanych
przy produkcji kaszy gryczanej na zawartość błonnika pokarmowego i jego frakcji. Materiał
stanowiły następujące produkty: ziarniak gryki przed prażeniem (GPP), ziarniak gryki po praże-
niu (GPPR), łuska (GŁ), odpady nieużyteczne (O), kasza cała (KC), kasza łamana (KŁ), otręby
końcowe (OK). Oznaczono zawartość neutralnego błonnika detergentowego (NDF) oraz frakcji
wchodzących w jego skład, tj. celulozy (C), hemiceluloz (H) i ligniny (L), a także zawartość
całkowitego błonnika pokarmowego (TDF) oraz frakcji rozpuszczalnej (SDF) i nierozpuszczalnej
(IDF). Największą zawartością TDF charakteryzowała się łuska, najmniejszą zaś kasza gryczana
cała i łamana. Produkty cechowały się zróżnicowanym składem frakcyjnym błonnika. Łuska
i otręby zawierały najwięcej frakcji L, natomiast ziarniak gryki po prażeniu, kasza cała i łamana –
najwięcej frakcji H. Największą zawartością frakcji C charakteryzował się ziarniak gryki przed
prażeniem, najmniejszą zaś kasza łamana oraz cała. We wszystkich produktach dominowała
frakcja IDF.
Słowa kluczowe: produkty gryczane, błonnik pokarmowy, frakcje
Wstęp
Gryka jest jednoroczną, jarą rośliną uprawną należącą do rodziny rdestowatych.
Wyróżnia się dwa podgatunki: grykę zwyczajną ( Fagopyrum esculentum ) oraz grykę
wielolistną ( Fagopyrum tataricum ) . Owoc tej rośliny to trójgraniasty orzeszek o ostrych
krawędziach, zwykle brunatnobrązowej barwy, w którym bielmo stanowi zaledwie
57-65%, zarodek – około 15%, komórki aleuronowe – 3-5%, okrywa nasienna – 1,5-3%
oraz okrywa owocowa – 20-26% masy ziarna (D IETRYCH -S ZÓSTAK i O LESZEK 1999,
* Praca naukowa finansowana ze środków na naukę w latach 2009-2011 jako projekt badawczy.
344806890.001.png
2
Górecka D., Dziedzic K., Sell S., 2010. Wpływ zabiegów technologicznych stosowanych podczas produkcji kaszy
gryczanej na zawartość błonnika pokarmowego. Nauka Przyr. Technol. 4, 2, #16.
B OANFACCIA i IN . 2002). Gryka charakteryzuje się znaczną zawartością wysokowarto-
ściowego białka, o zbilansowanym składzie aminokwasowym i dużej wartości biolo-
gicznej, dużą zawartością witamin z grupy B, pierwiastków śladowych, jak również jest
bogata w błonnik pokarmowy oraz przeciwutleniacze (C HRISTA i S ORAL MIETANA
2007, Z IELIŃSKA i IN . 2007). Aktywność przeciwutleniającą wykazują składniki feno-
lowe obecne w gryce, głównie rutyna, kwercetyna i kamferol-3-rutynozyd (H ALOSAVA
i IN . 2002, K RKOŠKOVÁ i M RÁZOVÁ 2005, S UN i H O 2005, S ENSOY i IN . 2006). Gryka
zawiera więcej rutyny niż większość innych roślin o działaniu przeciwutleniającym.
Z uwagi na wartość odżywczą oraz obecność substancji biologicznie aktywnych, w tym
błonnika pokarmowego, gryka jest zaliczana do roślin o działaniu profilaktycznym
w stosunku do chorób dietozależnych (K RKOŠKOVÁ i M RÁZOVÁ 2005). Zgodnie z defi-
nicją AACC (R EPORT ... 2001) błonnikiem pokarmowym określa się jadalne części tka-
nek roślinnych odporne na trawienie i absorpcję w jelicie cienkim człowieka, podatne
na fermentacje w jelicie grubym. Definicja ta obejmuje polisacharydy, oligosacharydy,
ligninę i woski, kutyny i suberyny. Błonnik pokarmowy dzieli się na dwie frakcje: roz-
puszczalną w wodzie i nierozpuszczalną. Ta ostatnia jest głównie związana z regulacją
jelitową i wpływa na zwiększenie objętości kału, skraca czas pasażu treści pokarmowej
przez jelita, natomiast rozpuszczalna frakcja wpływa głównie na obniżenie poziomu
cholesterolu i glukozy we krwi.
Kasza gryczana jest to całe lub łamane ziarno gryki, pozbawione okrywy owocowej.
W zależności od sposobu obróbki możemy wyróżnić kaszę prażoną oraz nieprażoną
(D IETRYCH -S ZÓSTAK i O LESZEK 2001). Ze względu na zawartość błonnika oraz innych
cennych składników odżywczych kasza może stanowić ważny składnik codziennej
diety. Przetwarzanie żywności może wpłynąć na zmianę zawartości błonnika pokarmo-
wego, a zatem i jego właściwości funkcjonalnych (C HANG i M ORIS 1990, G ÓRECKA
2004). Proces technologiczny produkcji kaszy gryczanej obejmuje takie etapy, jak:
oczyszczanie i termiczne kondycjonowanie (prażenie) ziarniaków, sortowanie według
rozmiaru, obłuskiwanie, sortowanie po obłuskiwaniu oraz sortowanie kaszy połączone
z oddzieleniem odpadów i produktów ubocznych. Wartość odżywcza kasz, a więc także
ich skład chemiczny, są uzależnione, podobnie jak mąk, od stopnia rozdrobnienia
i obłuszczenia ziarna. Zawartość składników fenolowych w zewnętrznych warstwach
ziarna jest większa niż w mące gryczanej (H ALOSAVA i IN . 2002). Skład błonnika po-
karmowego w zbożach, takich jak pszenica, żyto i owies, jest dobrze poznany, jednakże
istnieje niewiele informacji dotyczących zawartości błonnika pokarmowego i jego skła-
du w ziarniaku gryki i produktach powstałych podczas otrzymywania kaszy gryczanej.
W związku z tym celem pracy było określenie zawartości błonnika pokarmowego i jego
składu frakcyjnego w produktach pochodzących z poszczególnych etapów produkcji
kaszy gryczanej.
Materiał i metody
Materiałem doświadczalnym były następujące produkty pochodzące z poszczegól-
nych etapów procesu produkcji kaszy gryczanej: ziarniak gryki przed prażeniem (GPP),
ziarniak gryki po prażeniu (GPPR), łuska gryczana (GŁ), odpady nieużyteczne (O),
3
Górecka D., Dziedzic K., Sell S., 2010. Wpływ zabiegów technologicznych stosowanych podczas produkcji kaszy
gryczanej na zawartość błonnika pokarmowego. Nauka Przyr. Technol. 4, 2, #16.
kasza gryczana cała (KC), kasza gryczana łamana (KŁ), otręby końcowe (OK). Surow-
ce otrzymano z Zakładu Zbożowo-Młynarskiego w Białymstoku.
Zawartość neutralnego detergentowego błonnika pokarmowego (NDF), kwaśnego
błonnika detergentowego (ADF) i celulozę oznaczono metodą detergentową V AN S O-
ESTA (1963, 1967). Do trawienia skrobi wykorzystano termostabilną α-amylazę (Ter-
mamyl 120 L) (M C Q UEEN i N ICHOLSON 1979). Zawartość hemiceluloz obliczono jako
różnicę pomiędzy NDF i ADF. Oznaczenia przeprowadzono z wykorzystaniem aparatu
Fibertec firmy Tecator. Zawartość błonnika pokarmowego całkowitego (TDF), rozpusz-
czalnego (SDF) i nierozpuszczalnego (IDF) określono metodą A SPA i IN . (1983). Poda-
ne w pracy wyniki oznaczeń stanowią średnią z trzech powtórzeń. W celu obiektywiza-
cji wnioskowania uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej. Do wyznaczenia
istotności różnic pomiędzy średnimi stosowano jednoczynnikową analizę wariancji
z zastosowaniem testu Scheffego. Za statystycznie istotne uznano zależności na pozio-
mie istotności p < 0,05.
Wyniki i dyskusja
Spośród przebadanych produktów pochodzących z rożnych etapów procesu techno-
logicznego produkcji kaszy gryczanej największą zawartością neutralnego detergento-
wego błonnika (NDF) charakteryzowała się łuska (72,38 g w 100 g produktu), naj-
mniejszą zaś kasza łamana oraz kasza cała, odpowiednio 9,27 i 10,00 g w 100 g produk-
tu (tab. 1). Nie zaobserwowano istotnych różnic w zawartości błonnika między kaszą
całą i łamaną oraz między ziarniakiem gryki po prażeniu, odpadami nieużytecznymi
i otrębami końcowymi.
Ziarniak gryki po procesie prażenia charakteryzował się większą – mniej więcej
o 34% zawartością NDF-u niż ziarniaki gryki przed prażeniem. Z kolei kasza gryczana
cała zawierała o 60% mniej błonnika niż ziarniak gryki przed prażeniem oraz o 70%
mniej niż ziarniak gryki po prażeniu.
Największą zawartością frakcji ADF, podobnie jak to miało miejsce w przypadku
frakcji NDF, charakteryzowała się łuska (59,01 g w 100 g produktu), a najmniejszą –
kasza łamana (2,46 g w 100 g produktu) oraz kasza cała (3,06 g w 100 g produktu).
Analiza statystyczna nie wykazała istotnych różnic między kaszą całą i łamaną, a także
między ziarniakiem gryki przed prażeniem i po prażeniu oraz otrębami końcowymi.
Badane produkty cechowały się zróżnicowaną zawartością poszczególnych frakcji
błonnika. Najwyższy poziom ligniny stwierdzono w łusce (51,73 g w 100 g produktu),
a najniższy – w kaszy łamanej (2,00 g w 100 g produktu) oraz całej (2,39 g w 100 g
produktu); nie wykazano między nimi istotnych różnic. Ziarniak gryki po prażeniu
zawierał o 34% więcej frakcji ligninowej w porównaniu z ziarniakiem gryki przed pra-
żeniem. Z kolei kasza cała zawierała o 95% mniej tej frakcji niż łuska i o 90% mniej
w porównaniu z odpadami nieużytecznymi. Wzrost zawartości błonnika, głównie frak-
cji ligninowej, może mieć związek z tworzącymi się podczas obróbki termicznej pro-
duktami reakcji Maillarda, które z zastosowaniem metody Van Soesta są oznaczane
jako frakcja ligninowa (A NDERSON i C LYDESDALE 1980). Podobną tendencję zaobser-
wowali także V ALIENTE i IN . (1994).
4
Górecka D., Dziedzic K., Sell S., 2010. Wpływ zabiegów technologicznych stosowanych podczas produkcji kaszy
gryczanej na zawartość błonnika pokarmowego. Nauka Przyr. Technol. 4, 2, #16.
Tabela 1. Zawartość błonnika pokarmowego i jego frakcji w produktach gryczanych (g w 100 g
produktu)
Table 1. The content of dietary fiber and its fractions in buckwheat products (g in 100 g of product)
Rodzaj surowca
NDF
ADF
L
C
H
TDF
IDF
SDF
Ziarniak gryki
przed prażeniem
25,12
±0,63 b
21,32
±0,76 b
9,59
±0,21 b
11,73
±0,56 d
3,79
±0,14 a
27,43
±0,73 c
25,77
±0,67 c
1,66
±0,06 ab
Ziarniak gryki
po prażeniu
33,78
±0,31 c
20,51
±0,52 b
12,86
±0,66 c
7,65
±0,17 c
13,27
±0,80 c
27,26
±0,35 c
25,57
±0,40 c
1,70
±0,10 b
Łuska
72,38
±0,66 d
59,01
±0,65 d
51,73
±0,42 f
7,28
±1,02 c
13,37
±1,30 c
81,43
±0,61 f
79,25
±0,55 f
2,18
±0,11 c
Odpady nieużyteczne 35,22
±0,63 c
27,55
±0,41 c
24,04
±0,49 e
3,52
±0,70 b
7,67
±0,88 b
40,08
±0,45 e
38,65
±0,49 e
1,42
±0,05 a
Kasza cała
10,00
±0,72 a
3,06
±0,12 a
2,39
±0,01 a
0,67
±0,12 a
6,94
±0,61 b
12,18
±0,24 b
9,97
±0,22 b
2,21
±0,02 c
Kasza łamana
9,27
±0,31 a
2,46
±0,12 a
2,00
±0,01 a
0,46
±0,11 a
6,81
±0,35 b
10,39
±0,23 a
8,77
±0,21 a
1,62
±0,11 ab
Otręby końcowe
35,01
±0,54 c
21,35
±0,57 b
17,14
±0,36 d
4,20
±0,65 b
13,66
±1,08 c
34,80
±0,32 d
33,24
±0,45 d
1,56
±0,12 ab
NDF – neutralny błonnik detergentowy, ADF – kwaśny błonnik detergentowy, L – lignina, C – celuloza,
H – hemicelulozy, TDF – ogólny błonnik pokarmowy, IDF – nierozpuszczalny błonnik pokarmowy, SDF –
rozpuszczalny błonnik pokarmowy.
Wartości liczbowe oznaczone w kolumnie różnymi literami oznaczają różnice statystycznie istotne, na
poziomie istotności p < 0,05.
Największą zawartością frakcji celulozowej charakteryzował się ziarniak gryki
przed prażeniem (11,73 g w 100 g produktu), najmniejszą zaś – kasza łamana (0,46 g
w 100 g produktu) oraz cała (0,67 g w 100 g produktu). Ziarniak gryki po prażeniu
zawierał o 35% mniej frakcji celulozowej w porównaniu z ziarniakiem gryki przed
prażeniem. Z kolei kasza cała zawierała o 91% mniej tej frakcji w porównaniu z łuską.
Niewielka zawartość frakcji ligninowej w kaszy całej i łamanej (odpowiednio 2,39
i 2%) oraz celulozowej (0,67 i 0,46%) wiąże się z faktem odrzucania zewnętrznych
części ziarna, bogatych w ligninę (N YMAN i IN . 1984), podczas procesu technologiczne-
go.
Najwięcej hemiceluloz stwierdzono w otrębach końcowych (13,66 g w 100 g pro-
duktu), łusce (13,37 g w 100 g produktu) oraz ziarniaku gryki po prażeniu (13,27 g
w 100 g produktu) – pomiędzy tymi produktami nie było istotnych różnic. Najmniejszą
zawartością hemiceluloz charakteryzował się ziarniak gryki przed prażeniem (3,79 g
w 100 g produktu). Pomiędzy kaszą całą a łamaną oraz odpadami nieużytecznymi nie
stwierdzono istotnych różnic w zawartości tej frakcji. Ziarniak gryki po prażeniu zawie-
rał o 250% więcej frakcji hemicelulozowej niż ziarniak gryki przed prażeniem.
We wszystkich produktach przeważała frakcja IDF. Błonnik nierozpuszczalny wy-
stępował w największej ilości w łusce (79,25 g w 100 g produktu), w najmniejszej zaś –
w kaszy łamanej (8,77 g w 100 g produktu). Rozdrobnienie kaszy w sposób istotny
wpłynęło na zmniejszenie zawartości frakcji IDF o 12%. Prażenie ziarniaka gryki nie
344806890.002.png
5
Górecka D., Dziedzic K., Sell S., 2010. Wpływ zabiegów technologicznych stosowanych podczas produkcji kaszy
gryczanej na zawartość błonnika pokarmowego. Nauka Przyr. Technol. 4, 2, #16.
wpłynęło w sposób istotny na zmianę ilości włókna nierozpuszczalnego w ziarnach
gryki. Stwierdzono ponadto istotne różnice w zawartości IDF-u pomiędzy odpadami
nieużytecznymi a otrębami końcowymi. Otręby końcowe zawierały o 14% mniej tej
frakcji błonnika.
Zawartość frakcji SDF wynosiła od 1,42 g w 100 g produktu (odpady nieużyteczne)
do 2,21 g w 100 g produktu (kasza cała). Rozdrobnienie kaszy istotnie zmniejszyło
zawartość frakcji SDF. Kasza łamana zawierała o blisko 27% mniej frakcji SDF niż
kasza cała. Prażenie nie wpłynęło w sposób istotny na zawartość błonnika rozpuszczal-
nego. Podobnie nie stwierdzono znaczących różnic pomiędzy odpadami a otrębami.
W produktach zbożowych zawartość błonnika jest bardzo zróżnicowana i zależy od
udziału w nich poszczególnych części ziarniaka. Podczas przerobu zbóż na kasze usu-
wana jest okrywa owocowo-nasienna, zarodek, a także, w zależności od stopnia przero-
bu, część warstwy aleuronowej (S TEADMAN i IN . 2001). Polisacharydy nieskrobiowe
oraz niecelulozowe, będące głównymi komponentami TDF, skoncentrowane są głównie
w tkankach z grubymi ścianami komórkowymi, np. w warstwie aleuronowej, okrywie
nasiennej czy łusce (N YMAN i IN . 1984). Potwierdzają to wyniki uzyskane w niniejszej
pracy. Zawartość TDF-u oznaczona w odpadach nieużytecznych i otrębach końcowych,
stanowiąca odpowiednio 40 i 34,8%, jest zbliżona do zawartości tego składnika w otrę-
bach pszennych. W przypadku błonnika rozpuszczalnego (SDF) większą jego zawarto-
ścią charakteryzują się otręby pszenne i owsiane, odpowiednio 4,3% oraz 7,2% (L EE
i IN . 1992), niż odpady nieużyteczne i otręby końcowe kaszy, odpowiednio 1,42%
i 1,56%. Rezultaty bardzo zbliżone do otrzymanych w niniejszej pracy uzyskali B OAN-
FACCIA i IN . (2002). Oznaczony przez nich TDF w całym ziarnie kształtował się na
poziomie 26% i również większość stanowił błonnik nierozpuszczalny (24,4%). Bada-
nia G UALBERTO i IN . (1997) pozwalają stwierdzić, że zmiany w zawartości frakcji SDF
i IDF zależą od rodzaju surowca zbożowego. Autorzy ci wykazali brak wpływu ekstru-
zji na zawartość błonnika w otrębach pszennych, natomiast w przypadku otrąb owsia-
nych oraz ryżowych stwierdzili nieznaczny spadek zawartości frakcji IDF oraz wzrost
zawartości frakcji SDF.
Analiza procentowego udziału poszczególnych frakcji błonnika pokarmowego wy-
kazała, że najwięcej ligniny w stosunku do błonnika ogólnego znajdowało się w łusce
(72%) i odpadach nieużytecznych (68%), natomiast najmniej – w kaszy łamanej i całej,
odpowiednio 22 i 24% (rys. 1). Ziarniak gryki przed prażeniem charakteryzował się
największym procentowym udziałem celulozy (47%). Prażenie ziarniaka gryki spowo-
dowało zwiększenie procentowego udziału hemiceluloz (39%), kosztem celulozy
(23%), podczas gdy udział frakcji ligninowej był na zbliżonym poziomie. We wszyst-
kich badanych produktach powstałych podczas przerobu ziarniaka gryki przeważała
frakcja IDF, przy czym największy udział tej frakcji stwierdzono w łusce, odpadach
i otrębach, odpowiednio 97,3, 96,4 i 95,5% (rys. 2). Produkt końcowy, jakim była kasza
gryczana, zawierał znacznie więcej błonnika rozpuszczalnego niż całkowitego (18%
w kaszy całej i 16% w kaszy łamanej) w porównaniu z innymi badanymi produktami,
w których procentowy udział frakcji SDF w błonniku pokarmowym wynosił od 3%
(łuska) do 6% (gryka przed prażeniem i po prażeniu). Można zatem wnioskować, iż
proces technologiczny polegający na odrzucaniu warstw zewnętrznych gryki powoduje
zwiększenie stosunku SDF/IDF w produkcie.
Zgłoś jeśli naruszono regulamin