Bova Ben - Droga przez Układ Słoneczny 11 - Skalne szczury.pdf - Droga przez Układ Słoneczny - ged14

BEN BOVA

SKALNE SZCZURY

Dla Charlesa N. Browna i zespołu Locusa

Każdy zabija kiedyś to, co kocha

Chcę, aby wszyscy tę prawdę poznali.

Jeden to lepkim pochlebstwem uczyni,

Inny - spojrzeniem, co jak piołun pali.

Tchórz się posłuży wtedy pocałunkiem,

Człowiek odważny - ostrzem zimnej stali!

Jeden zabija miłośś, gdy jest młody,

Inny - gdy starośś ku ziemi go chyli;

Jeden rękami Pożądania dławi,

Inny - rękami Złota podstępnymi.

Najczulszy noża ostrego dobędzie

I śmierś przynajmniej w nagłej zada chwili.

Oscar Wilde

Ballada o więzieniu w Reading'

' Oscar Wilde ĄBallada o więzieniu w Reading". Tłum.

Włodek. Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1976

Prolog: Selene

Na widok wkraczającego na przyjęcie weselne Martina

Humphriesa, niezapowiedzianego i niezaproszonego, Amanda

ścisnęła mocno ramię swego męża.

Wszyscy obecni w barze Pelikan umilkli. Tłum, który hała-

śliwie gratulował Amandzie i Larsowi Fuchsowi, rzucając spro-

śnymi żartami i racząc się Ąsokiem księżycowym", zastygł, jakby

ktoś zalał knajpę ciekłym azotem. Fuchs lekko poklepał żonę po

ręce obronnym gestem, po czym skrzywił się na widok Humph-

riesa. Nawet Pancho Lane, która nigdy nie traciła animuszu, stała

przy barze z drinkiem w jednej dłoni, drugą zwijając w pięśś.

Pelikan nie był miejscem w stylu Humphriesa. To był bar

dla robotników, spelunka w norach podziemnych tuneli i komór,

gdzie przychodzili w poszukiwaniu rozrywki i towarzystwa in-

nych lunonautów mieszkaócy Księżyca. Garniturowcy, jak Hum-

phries, pijali w eleganckim barze w Grand Plaża, z resztą kadry

kierowniczej i turystami.

Humphries najwyraüniej nie był świadom tej wrogości i czuł

się całkowicie swobodnie w morzu nieprzyjaznych spojrzeó, choś

wyglądał, jakby był tu zupełnie nie na miejscu, mały człowieczek

z nienagannym manicure, w idealnie skrojonym garniturze z impe-

rialnego błękitu pośrodku młodych, hałaśliwych górników i opera-

torów traktora w wystrzępionych i wyblakłych kombinezonach,

noszących kolczyki z kamieni pochodzących z asteroid. Nawet ko-

biety wyglądały na silniejsze i bardziej muskularne niż Humphries.

Jeśli nawet okrągła, różowa twarzyczka Humphriesa wyglą-

dała na łagodną i przyjazną, jego oczy mówiły coś wręcz prze-

ciwnego. Szare i bezlitosne, jak odłamki krzemienia, miały iden-

tyczny kolor jak skała, z której były ściany i niski suﬁt samego

podziemnego baru.

Przeszedł prosto przez cichy, niezadowolony tłum i podszedł

do stolika, przy którym siedzieli Amanda i Fuchs.

- Wiem, że nie zaprosiliście mnie na wasze przyjęcie - rzekł

spokojnym, mocnym głosem. - Mam nadzieję, że wybaczycie mi

wtargnięcie. Zostanę tylko minutkę.

- Czego chcesz? - spytał Fuchs, nadal marszcząc brwi i nie

ruszając się z krzesła obok żony. Był krępym, ciemnowłosym

mężczyzną, o potężnym torsie oraz krótkich ramionach i nogach,

potężnie umięśnionym. Malutki kolczyk w jego uchu był diamen-

cikiem, który kupił jeszcze za studenckich czasów w Szwajcarii.

- Twojej żony - odparł z pełnym smutku uśmiechem Hum-

phries - ale już wybrała ciebie, a nie mnie.

Fuchs uniósł się powoli z krzesła, zaciskając grube palce

w pięści. Wszyscy obecni w barze utkwili w nim wzrok i nie spusz-

czali z oka.

Amanda przeniosła wzrok z Fuchsa na Humphriesa i z po-

wrotem na Fuchsa. Wyglądała na bliską paniki. Była olśniewa-

jąco piękną kobietą, z niewinną twarzą o szerokich oczach i ku-

sząco zaokrąglonej ﬁgurze, która sprawiała, że mężczyüni zaczy-

nali fantazjowaś, a kobiety spoglądaś z niekłamaną zazdrością.

Nawet w zwykłym białym kombinezonie wyglądała niesamowi-

cie seksownie.

- Lars - wyszeptała Amanda. - Proszę.

Humphries uniósł obie dłonie w przepraszającym geście.

- Może üle się wyraziłem. Nie przyszedłem tu, żeby się biś.

- To po co przyszedłeś? - spytał Fuchs niskim, zachryp-

niętym tonem.

- Įeby daś wam mój prezent ślubny - odparł Humphries

i znów się uśmiechnął. - Įeby pokazaś, że nie żywię wobec was

żadnych nieprzyjaznych uczuś... że tak powiem.

- Prezent? - spytała Amanda.

- Jeśli go ode mnie przyjmiecie - rzekł Humphries.

- Co to jest? - spytał Fuchs.

- Starpower 1.

Błękitne jak porcelana oczy Amandy otwarły się tak szero-

ko, że dało się dostrzec białka.

- Statek?

- Jest twój, jeśli tylko go przyjmiesz. Zapłacę nawet za naprawy

niezbędne, żeby znowu był sprawny.

Tłum poruszył się, westchnął, zamruczał. Fuchs spojrzał na

Amandę, zobaczył, że jest porażona propozycją Humphriesa.

- Możecie go użyś - mówił dalej Fuchs - by powróciś do

Pasa Asteroid i zacząś eksploatację. Jest tam mnóstwo skał, które

można zająś i wykorzystaś.

Fuch był pod wrażeniem, wbrew sobie.

- To bardzo... bardzo hojnie z pana strony.

Humphries znów się uśmiechnął. Machając niedbale dłonią,

rzekł:

- Nowożeócom przyda się jakieś üródło dochodu. Leście

i zajmijcie parą skał, przywieücie rudę i będziecie ustawieni na

całe życie.

- Bardzo hojnie - mruknął Fuchs.

Humphries wyciągnął rękę. Fuchs zawahał się przez sekun-

dę, po czym ujął ją w swoją wielką łapę, całkowicie ją obejmu-

jąc

- Dziękuję panu, panie Humphries - rzekł, energicznie po-

trząsając ręką Humphriesa. - Bardzo panu dziękuję.

Amanda milczała.

Humphries uwolnił rękę i bez słowa wyszedł z baru. Tłum

poruszył się i rozległy się dziesiątki rozmów naraz. Kilka osób

otoczyło Fuchsa i Amandę, gratulując im i proponując swoje usługi

w charakterze załogantów. Właściciel Pelikana ogłosił drinki na

koszt ﬁrmy i tłum ruszył w stronę baru.

Pancho Lane przecisnęła się przez tłum i drzwi, wychodząc

na korytarz, gdzie Humphries podążał w stronę ruchomych schodów

prowadzących w dół, do jego apartamentu na najniższym pozio-

mie Selene. Dopadła go po kilku długich księżycowych krokach.

- Myślałam, że wywalili cię z Selene - rzekła.

Patrząc na nią, Humphries musiał spoglądaś w górę. Pan-

cho była smukła i wiotka, miała skórę barwy mokki, niewiele ciem-

niejszą niż u białych kobiet opalających się pod słoócem jej oj-

czystego zachodniego Teksasu. Miała krótko przycięte włosy,

całą głowę pokrywały ciemne, ciasno zwinięte loki.

Skrzywił się.

- Moi prawnicy pracują nad odwołaniem. Nie mogą mnie

wygnaś bez sprawiedliwego procesu.

- A to może potrwaś lata, prawda?

- W najgorszym razie.

Pancho najchętniej wpakowałaby go do rakiety i wystrzeli-

ła w kierunku Plutona. Humphries dokonał sabotażu uszkadza-

jąc statek Starpower I podczas pierwszej - i jak dotąd jedynej

- misji do Pasa. Dan Randolph zmarł właśnie dlatego. Opano-

wanie uczuś wymagało od niej zaangażowania całej woli.

Tak spokojnie, jak tylko zdołała, Pancho rzekła:

- Strasznie byłeś hojny.

- Gest prawdziwej miłości - odparł, nie zwalniając kroku.

- Tak. Jasne. - Pancho bez problemu dotrzymywała mu tempa.

- Cóż innego?

- Po pierwsze, ten statek nie jest twój, żebyś go komuś dawał.

Należy...

- Należał - warknął Humphries. - Czas przeszły. Zdjęliśmy

go ze stanu.

- Zdjęliście go ze stanu? Kiedy? Jak u licha można zrobiś

coś takiego?

Humphries roześmiał się.

- Widzi pani, pani dyrektor? Įeby byś w zarządzie, trzeba

znaś parę sztuczek, o których takie umorusane popychadło jak

ty, nie ma pojęcia.

- Pewnie tak - przyznała Pancho. - Ale nauczę się.

- Pewnie, że się nauczysz.

Pancho została właśnie wybrana do zarządu Astro Manu-

facturing, przy silnym sprzeciwie Humphriesa. Takie życzenie wyraził

Dan Randolph na łożu śmierci.

- Więc zdjęliście Starpower 1 ze stanu zaledwie po jednym

locie?

- Już się zużył - wyjaśnił Humphries. - Wykazał możliwo-

ści napędu fuzyjnego. Teraz możemy zbudowaś lepszy, specjal-

nie zaprojektowany do kopania na asteroidach.

- I poszedłeś zgrywaś Ćwiętego Mikołaja wobec Amandy

i Larsa.

Humphries wzruszył ramionami.

Doszli razem do prawie pustego tunelu i dotarli do rucho-

mych schodów prowadzących w dół.

Pancho chwyciła Humphriesa za ramię i zatrzymała go u szczytu

schodów.

- Wiem, co knujesz - rzekła.

- Naprawdę?

- Wymyśliłeś sobie, że Lars poleci do Pasa i zostawi Man-

dy tutaj, w Selene.

- Sądzę, że istnieje taka możliwośś - odparł Humphries,

próbując uwolniś się od jej uchwytu.

- I wtedy będziesz mógł się do niej dobraś.

Humphries otworzył usta, by odpowiedzieś i zawahał się.

Jego twarz przybrała poważny wyraz. W koócu rzekł:

- Pancho, czy przyszło ci kiedyś do głowy, że ja naprawdę

kocham Amandę? A wiesz, że tak jest.

Pancho wiedziała, że Humphries cieszył się reputacją kobie-

ciarza. Miała na to mnóstwo dowodów.

- Możesz sobie mówiś, że ją kochasz, Humpy, ale jest tak

tylko dlatego, że to jedyna kobieta stąd do Lubbock, która nie

wskoczyłaby z tobą do łóżka.

Uśmiechnął się chłodno.

- Czy chcesz przez to powiedzieś, że ty byś wskoczyła?

- Musiałoby ci się przyśniś!

Humphries zaśmiał się i ruszył schodami. Przez chwilę Pan-

cho obserwowała, jak odjeżdża, po czym odwróciła się i ruszyła

z powrotem w stronę baru Pelikan.

Jadąc na najniższy poziom Selene, Humphries rozmyślał: Lars

to naukowiec, z gatunku takich, którzy nigdy nie mieli w ręce

dwóch groszy na raz. Wypuśśmy go do Pasa i zobaczymy, ile

zarobi i ile da się za to kupiś. A kiedy tam będzie, ja będę przy

Amandzie.

Docierając do swojej rezydencji Humphries był bliski szczęścia.

Baza danych: Pas Asteroid

Miliony odłamków skały i metalu unoszą się bezgłośnie,

bez koóca, w głębokiej pustce przestrzeni międzyplanetarnej.

Największa z nich, Ceres, mierzy zaledwie tysiąc kilometrów

szerokości. Większośś z nich jest o wiele mniejsza, począwszy

od nieregularnych odłamków o długości paru kilometrów do

obiektów rozmiaru kamyków. Zawierają więcej metali i minera-

łów, więcej zasobów naturalnych, niż może dostarczyś cała Ziemia.

Są jak Bonanza, Eldorado, złoża Comstock Lode, kopalnie

złota i srebra, i żelaza, i wszystkiego innego, w dwudziestym

pierwszym wieku. W asteroidach są setki milionów miliardów ton

wysokiej klasy rudy. Jest tam tyle bogactwa, że każdy mężczy-

zna, kobieta i dziecko należące do ludzkiej rasy mogłoby zostaś

milionerem. I nie tylko.

Pierwsza asteroida została odkryta zaraz po północy pierw-

szego stycznia 1801 roku przez sycylijskiego mnicha, który przez

przypadek był astronomem. Kiedy inni świętowali nadejście nowego

stulecia, Guiseppe Piazzi nazwał maleóki punkcik światła dostrze-

żony w teleskopie - Ceres - od imienia pogaóskiej patronki Sycylii.

Może to i niezwykłe u pobożnego mnicha, ale Piazzi był w koó-

cu Sycylijczykiem.

Przed schyłkiem dwudziestego pierwszego wieku ziemscy

astronomowie odkryli ponad dwadzieścia sześś tysięcy astero-

id. A kiedy ludzka rasa zaczęła poszerzaś swój habitat, sięgając

po Księżyc i badając Marsa, znaleziono ich miliony.

Z technicznego punktu widzenia są to planetoidy, malut-

kie planety, odłamki skały i metalu unoszące się w mrocznych

otchłaniach kosmosu, pozostałości po czasach, gdy powstało

Słoóce i planety, jakieś cztery i pół miliarda lat temu. Piazzi po-

prawnie nazwał je planetoidami, lecz w 1802 William Herschel (który

wcześniej odkrył gigantyczną planetę zwaną Uranem) nazwał je

asteroidami, ponieważ w teleskopie te malutkie kropki światła

wyglądały raczej jak gwiazdy, a nie dyski planetarne. Piazzi miał

rację, ale Herschel był o wiele bardziej sławny i wpływowy. Aż

do dziś nazywamy je asteroidami.

Bova Ben - Droga przez Układ Słoneczny 11 - Skalne szczury.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: