003. A gdy na wojenkę (tekst).pdf

A GDY NA WOJENKĦ

A gdy na wojenkħ szli OjczyŅnie sþuŇyę,

wicher wiaþ im w oczy od rozstajnych drg,

niebo siħ nad nimi zaczynaþo chmurzyę,

pod deszczowĢ chmurĢ w polu krakaþ kruk.

Nikt im iĻę nie kazaþ...poszli Ï bo tak chcieli,

bo takie dziedzictwo wziĢþ po dziadku wnuk...

Nikt nie pytaþ o nic, a wszyscy wiedzieli,

za co idĢ walczyę, komu pþacię dþug.

Matki siħ u strzemion synom nie wieszaþy,

Ňony siħ pod nogi nie kþadþy na prg,

dzieci nie pþakaþy, dzieci nie woþaþy

ojcw, ktrych w polu ĻmierciĢ witaþ wrg.

Poszli ĻpiewajĢcy, krwawym trudom radzi,

ledwie przed Ļwitaniem zagraþ zþoty rg.

Matki im mwiþy: Ï Niech was Bg prowadzi!

ņony im mwiþy: Ï Niech was strzeŇe Bg!

Tylko w ciemne nocki, kiedy po ugorze

szedþ spod czarnych borw gþuchy armat huk,

ktoĻ siħ cicho modliþ w murowanym dworze,

ktoĻ w bielonej izbie gþowĢ biþ o prg.

A gdy do Warszawy, do samej Warszawy

dojĻę we krwi i ranach pozwoliþ im Bg,

witaþ ich milczeniem tþum zawsze ciekawy,

milczĢc deptaþ serca rzucone na bruk.