Co_to_znaczy_byc_czlonkiem_wspolnoty.pdf

Co to znaczy być członkiem wspólnoty?

Chrystus umiłował wspólnotę i dał Siebie za nią, aby mógł

ją uświęcić i oczyścić obmyciem wodą przez Słowo, aby mógł ją

zaprezentować Sobie chwalebną wspólnotę, nie mającą plamy

czy skazy czy żadnej takiej rzeczy; ale by była święta i bez naga-

ny.

To, jak mówi Słowo, jest wspólnota jaką Chrystus zapre-

zentuje Sobie gdy przyjdzie. On umiłował tą wspólnotę, i dał Sie-

bie za nią; i ktokolwiek będzie z tej wspólnoty gdy będzie ona

chwalebną wspólnotą, nie mającą plamy czy skazy czy jakiejkol-

wiek takiej rzeczy, musi miłować wspólnotę i wydać siebie za nią.

To jest wspólnota przez którą Bóg wyda Swe ostatnie po-

selstwo do tego świata, w tym pokoleniu. Ale On nie może mieć

tej wspólnoty przez którą mógłby wydać to poselstwo, aż nie znaj-

dzie ludzi którzy pokochają wspólnotę i wydadzą siebie za nią.

Taka jest filozofia rzeczy, gdyż czy nie jest napisane;

Niech taki umysł będzie w was jaki był także w Chrystusie Jezu-

sie? A kiedy ten umysł w Nim prowadzi Go do umiłowania wspól-

noty i do wydanie Siebie za nią, to co ten umysł uczyni w każdej

innej osobie? Nie muszę się dłużej skupiać nad tym.

Wspólnota jest ciałem Chrystusa w świecie. To Chrystus

objawiony w świecie. I ta wspólnota, będąc Jego ciałem, będąc

objawieniem Jego jest niczym mniej i nie może być niczym wię-

cej, jak umiłowaniem Go i wydaniem siebie dla Niego.

Członkostwo w tej wspólnocie zatem, przychodzi nie przez

należenie do wspólnoty aby należeć do Chrystusa, ale przez na-

leżenie do Chrystusa po to, by należeć do wspólnoty. Różnica po-

między tymi dwoma sprawami jest różnicą pomiędzy tajemnicą

Boga i tajemnicą nieprawości. Tajemnica nieprawości wywyższa

formę, nazwę, pomysł, zbór, i potem powołuje, zagania, wymu-

sza, cały świat do takiego zboru, po ty by mógł być tym co tajem-

nica nieprawości planuje – ale nie dla zbawienia, bo zbawienia

nie ma w nim, nie dla sprawiedliwości, bo sprawiedliwości nie ma

w nim. Ludzie są tacy sami jak przedtem pomimo faktu iż noszą

inne imię. Dostosowują się do zmienionych form rzeczy od tych

jakie mieli wcześniej, ale w charakterze, w życiu, we wszystkim

czym kiedykolwiek byli, są tacy sami jakby nie byli członkami

zboru w ogóle.

Ale wspólnota, wspólnota Chrystusa, jest objawieniem. Za-

tem by należeć do tej wspólnoty, musimy najpierw należeć do

Niego. A członkostwo w tej wspólnocie równie zależy od nasze-

go członkostwa z Nim. I bycie w tej wspólnocie zależy równie od

naszego bycia z Nim. Zatem gdy przychodzimy do wspólnoty

przez przychodzenie do Niego i jesteśmy we wspólnocie przez

bycie w Nim, to czyni nowymi ludźmi. To zmienia jednostkę w in-

nego człowieka. To czyni go Chrystianinem, takim jakim jest

Chrystus objawiony.

Zatem musimy rozmyślać o sobie codziennie, każdy dla

siebie, i pytać; ,,Czy jestem członkiem wspólnoty? Nie z powodu

zapisania w księgach zborowych. Nie, czy jestem członkiem zbo-

ru ponieważ przyłączyłem się do zboru i to jest moja podległość?

Ale, czy jestem członkiem wspólnoty ponieważ me nazwisko jest

w księdze życia? Czy jestem członkiem wspólnoty ponieważ od-

dałem siebie Chrystusowi i należę do Niego, i żyję, działam, mam

swe istnienie w Nim?” Tacy są jedynymi członkami wspólnoty jacy

są na tej ziemi. Nie ma znaczenia jak bardzo nasze nazwiska fi-

gurują w księdze zborowej, czy jak długo jesteśmy członkami

zboru poprzez dołączenie do tego co jest koncepcją zboru w for-

mie - kolekcją jednostek. Nie ma znaczenia jak bardzo to czyni-

my czy jak długo to jest czynione, nigdy nie będziemy członkami

wspólnoty w ten sposób.

I pomimo tego, że możliwości czy okoliczności, zapobiegły-

by by twe nazwisko było w jakiejkolwiek księdze zborowej na zie-

mi, czy w jakimkolwiek zgromadzeniu jednostek na ziemi, to jed-

nak jeśli przyłączasz się do Niego i żyjesz w Nim, jesteś człon-

kiem wspólnoty, nawet gdybyś był jedyną duszą na ziemi. To jest

jedyne prawdziwe członkostwo wspólnoty Chrystusa i to jest jedy-

ny sposób do bycia członkiem w wspólnocie Chrystusa.

Chrystus umiłował wspólnotę i wydał Siebie za nią, aby

mógł ją uświęcić i oczyścić, obmyciem wodnym przez Słowo; po

to by mógł zaprezentować ją Sobie chwalebną wspólnotą, nie ma-

jącą plamy czy skazy czy jakiejkolwiek takiej rzeczy, ale by była

święta i bez nagany. Zatem ten sam umysł musi być w każdym,

po to byśmy byli Chrystianami. Jedyna rzecz dla nas do zrobienia,

to miłowanie wspólnoty i wydanie się za nią, abyśmy mogli być

uświęceni i oczyszczeni obmyciem wodnym przez Słowo,abyśmy

mogli być Mu zaprezentowani jako chwalebna wspólnota, nie ma-

jąca plamy czy skazy czy jakiejkolwiek takiej rzeczy.

Chrystus umiłował wspólnotę i wydał Siebie za nią. Jeste-

śmy zaznajomieni z myślą iż Chrystus umiłował mnie i wydał sie-

bie za mnie. I w tym czytamy, z innymi tekstami o tym samym

celu, że kochając mnie i wydając Siebie za mnie, ukochał mnie i

dał Siebie mi.

Tak samo jest z wspólnotą. Umiłował wspólnotę i dał Siebie

za wspólnotę, i w umiłowaniu wspólnoty i daniu Siebie za wspól-

notę, umiłował wspólnotę i dał Siebie jej. Kocham wspólnotę i wy-

daję siebie jej, tak iż faktycznie należę do wspólnoty.

Kilka słów o tym. To jest zwykłe wyrażenie, ,,Taka i taka

osoba należy do zboru.” ,,Ja należę do zboru.” Pytanie dla nas

do zadania obecnie to, Czy ja należę do wspólnoty czy ja należę

do świata? Czy należę do siebie czy do świata, lub czy jestem w

posiadaniu, w własności i trzymaniu przez wspólnotę, tak iż fak-

tycznie należę do wspólnoty? Czy poddałem się wspólnocie?

Chrystusowi?

To jest ten rodzaj wspólnoty jaką Chrystus zostawił gdy od-

szedł, lub przynajmniej, jaką miał w kilku dniach potem, gdy

udzielił Ducha Świętego. Innymi słowy, to jest rodzaj wspólnoty

jaką wysłał do świata by zacząć Jego wielkie dzieło na ziemi. I ta

wspólnota, niewielka w liczbie, dosięgła świat z poselstwem Chry-

stusa w tym pokoleniu, które już w połowie odeszło gdy zaczęli.

To nie kwestia liczby, nie rozmiaru świata, nic tego rodzaju co jest

dla nas dziś do rozważenia w daniu poselstwa światu. Jedna

rzecz dla nas do rozważenia to – Czy Adwentyści Dnia Siódmego

wszyscy należą do wspólnoty? Jedyna ważna kwestia, z 75

tysiącami Adwentystów Dnia Siódmego dziś – to czy te 75 tysięcy,

każdy, indywidualnie, dla siebie, należy do wspólnoty –

najłatwiejszy problem jaki mógł kiedykolwiek się pojawić na ziemi

aby wydać poselstwo trójanielskie w tym pokoleniu.

Było 120 Chrystian na początku gdy pięćdziesiątnica na-

stąpiła. Teraz jest zarejestrowanych nie mniej niż 75 tysięcy Ad-

wentystów Dnia Siódmego. Świat nie jest tak znacznie większy

dziś niż wtedy gdy apostołowie zaczynali w Pięćdziesiątnicę, tak

jak liczba Adwentystów Dnia Siódmego jest większa niż ich liczba

wtedy. Zatem skoro to małe towarzystwo mogło głosić ewangelię

światu tak iż Pisma mogły powiedzieć każdemu stworzeniu pod

niebem, w pokoleniu które w połowie odeszło, ponieważ należa-

ło do wspólnoty, więc dziś jest doskonale łatwe dla tej liczby

osiągnąć świat w spokoju tego pokolenia, jeśli tylko wszyscy bę-

dziemy należeć do wspólnoty. Jest obfitość środków, Adwentyści

Dnia Siódmego mają mnóstwo pieniędzy, ale to wszystko nie na-

leży do wspólnoty. To jest problem. Jest wystarczająca ilość pie-

niędzy pomiędzy Adwentystami Dnia Siódmego dzisiaj, aby nadać

impet temu poselstwu, które miałoby dosięgnąć świat w reszcie

tego pokolenia, gdyby tylko pieniądze mogły należeć do wspólno-

ty. Jest wystarczająca ilość środków, jest wystarczająca ilość ta-

lentu, zdolności, wszystkich rzeczy jakie kiedykolwiek były po-

trzebne czy kiedykolwiek będą potrzebne, jeśli tylko te zdolności,

ten talent, te środki, należały do wspólnoty.

I warto zadać pytanie, Jeśli moje pieniądze należą do świa-

ta, to czy ja należę do wspólnoty? Jeśli moje talenty, moje zdolno-

ści, są używane do pracy świata jako świata, a nie do pracy

wspólnoty jako wspólnoty, wtedy warto rozważyć pytanie, Czy ja

sam należę do wspólnoty?

To zwraca naszą uwagę do pytania, ile z tego służy do

konstrukcji mnie? Ile z tego jest w człowieku? Czy możesz mieć

człowieka tu a jego zdolności, jego talenty w innym miejscu, a

owoc jego zdolności, jego talentów, owoc jego talentów, owoc

jego zdolności, rezultat jego życia i dążeń w jeszcze innym miej-

scu? Czy może tak być, a człowiek być tu? - wszystko jego – Nie.

Wszystkie me możliwości, cały owoc mego życia, musi być gdzie

ja jestem, jeśli ja sam jestem tu czy tam. Nie możemy uciec od

tego. Zatem czy należę do wspólnoty? Czy ja należę? To jest py-

tanie. Czy tych 75 tysięcy Adwentystów Dnia Siódmego należy do

wspólnoty. Czy my należymy? To jest pytanie.

Aby dokonać ilustracji; Przypuśćmy iż mam me nazwisko w

księdze zborowej, należąc do zboru. Jestem nauczycielem szkol-

nym i używam cały mój czas, wszystkie me dążenia, całą mą

zdolność, wszystkie me talenty jako nauczyciel szkolny w świato-

wym szkolnym nauczaniu; i nauczając w szkole światowej, na

sposób światowy, w światowej edukacji, warto spytać, czy należę

do wspólnoty? Czy miłuję wspólnotę i oddałem siebie dla niej?

Cokolwiek mogę wyznać, to me zdolności me życie, czym jestem

w możliwościach jakie dał mi Bóg, ja daję to światu, dla pracy

świata i dla celów świata. Tak jest. Zatem czy miłuję wspólnotę i

daję siebie dla niej? Czy należę do wspólnoty?

Przypuśćmy iż jestem lekarzem i daję me zdolności, mój

talent, moje umiejętności, me życie i me usiłowanie światowemu

sposobowi zwanemu medycyną, światowemu sposobowi trakto-

wania choroby. Jestem jako członek zboru, należąc do zboru, i

mam być uświęcony i oczyszczony obmyciem wodą przez Słowo

Boga, i w tym Słowie Boga jest dany wspólnocie boski, prawdziwy

system medycznego postępowania, prawdziwa filozofia i postępo-

wanie odnośnie zdrowia, choroby, prawidłowego życia, wszystkich

tych spraw. Ja należę do zboru aby być uświęconym i oczyszczo-

nym obmyciem wodnym przez to Słowo. Zamiast czynić to co to

Słowo mi daje, czemu jestem oddany jako przynależący do tego

zboru, biorę to co daje świat i poświęcam światu to co biorę ze

świata i należę do wspólnoty? Czyż tak?

Ja należę do wspólnoty celem bycia uświęconym i oczysz-

czonym obmyciem wodą przez Słowo Boga, dla tej wspólnoty.

Jest w tym Słowie i to Słowo same jest, systemem edukacji. To

jest prawdziwa, jedynie prawdziwa edukacja. Mówię iż należę do

wspólnoty, ale jestem usatysfakcjonowany światową edukacją,

światowym systemem edukacji, światową filozofią edukacji i po-

święcam temu me życie. Chcę wiedzieć – czy rzeczywiście nale-

żę do wspólnoty? Dokładnie tak samo jest z medycyną czy jakim-

kolwiek innym zawodem.

Jestem człowiekiem zajmującym się innymi sprawami w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: