Od wydawnictwa Chicken House
To straszne - spadać w dół bezdennej otchłani, nie mając pojęcia, co wydarzy się za chwilę. A to tylko początek trzeciej odsłony przygód naszych przyjaciół (i wrogów) z TUNELI. Od tego momentu tajemnice i monstrualne insekty mnożą się niczym osady Koprolitów!
Świetna rzecz!
Barry Cunningham Wydawca
przekład Janusz Ochab
Original English language edition first published in Great Britain in 2009 under the title FREEFALL by The Chicken House, 2 Palmer Street, Frome, Somerset, BAI 1 IDS Text © Roderick Gordon, 2009 Cover illustration © David Wyatt, 2009
Inside illustrations: Fireworks, Skulls, Crossbow, Subterranean River, and Dominion Phials © Roderick Gordon, 2009. Old Styx at Pore, Submarine, Bright, Pyramids and chapter headers © Brian Williams, 2009 Cover design by Ian Butterworth and Steve Wells
Roderick Gordon has asserted his rights under the Copyright, Designs and Patents Act, 1998, to be identified as the author of this work. All rights reserved
Wydane po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii w 2009 roku przez: The Chicken House, 2 Palmer Street, Frome, Somerset, BA11 1DS Tekst © Roderick Gordon, 2009 Ilustracja na okładce © David Wyatt, 2009
Ilustracje w książce: fajerwerki, czaszki, kusza, podziemna rzeka, fiolki z Dominium © Roderick Gordon, 2009. Stary Styks nad Czeluścią, okręt podwodny, bielak, piramidy, ilustracje w nagłówkach rozdziałów © Brian Williams, 2009 Projekt okładki: łan Butterworth i Steve Wells
Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Wilga Sp. z o.o., Warszawa 2009
Przekład Janusz Ochab
Redaktor prowadzący Olga Wojniłko
Redakcja Danuta Kownacka
Korekta Tomasz Karpowicz, Iwona Krynicka
Skład Wojciech Posłuszny
Wydanie pierwsze. Warszawa 2009 Wydawnictwo Wilga Sp. z o.o. ul. Smulikowskiego 1/3,00-389 Warszawa tel. 0 22 826 08 82, faks 0 22 826 06 43 e-mail: wilga@wilga.com.pl www.wilga.com.pl
.« «-ISBN dla oprawy twardej: 978-83-259-OW6-6 ISBN dla oprawy miękkiej: 978-83-259-0107-3
Wydrukowano w Polsce
Książkę wydrukowano na papierze Ecco Book Cream 70 g/m2, wol. 2.0 dostarczonym przez Map Polska Sp. z o.o.
map
www.mappolska.pl Infolinia 0801 687 200
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Żadna część tej publikacji nie może być powielana, przekazywana
lub wykorzystywana w jakiejkolwiek formie bez uprzedniej zgody Wydawcy.
By stać się tym, czym nie jesteś, Musisz przejść drogą, po której nie szedłeś. A to, czego nie wiesz, to jedyna rzecz ci znana. Posiadasz to, czego nie posiadasz, I jesteś tam, gdzie cię nie ma.
T.S. Eliot „East Coker III", „Cztery kwartety "
Tylko tędy przechodzimy, nim dotrzemy do następnego etapu. Nie wiemy dokąd, choć wszystko jest już zapisane. Tylko tędy przechodzimy, lecz musimy dokonać wyłomu. Powinniśmy iść dalej czy trzymać się z dala?
Joy Division „From Safety to Where...?"
CZĘŚĆ PIERWSZA
BLIŻEJ, DALEJ
ROZDZIAŁ
PIERWSZY
Uuuch... - jęknął cicho Chester Rawls. Miał tak sucho w ustach, że dopiero po chwili udało mu się wypowiedzieć kilka słów. - Au, mamo, daj mi spokój, proszę cię -mruknął z lekkim zniecierpliwieniem, choć bez złości.
Coś łaskotało go w kostkę, zupełnie jak robiła to jego mama, gdy nie zareagował na dźwięk budzika i nie zwlókł się z łóżka. Wiedział, że łaskotanie nie ustanie, dopóki nie odrzuci kołdry i nie zacznie przygotowywać się do wyjścia.
- Mamo, proszę, jeszcze tylko pięć minut - błagał, wciąż nie otwierając oczu.
Było mu tak ciepło i miło, że marzył tylko o tym, by leżeć jak najdłużej, rozkoszując się każdą sekundą. Prawdę mówiąc, często udawał, że nie słyszał budzika, wiedział bowiem, że wcześniej czy później mama przyjdzie sprawdzić, czy już wstał. Lubił te chwile, gdy otwierał zaspane oczy, a ona siedziała na skraju łóżka. Uwielbiał jej uśmiech, radosny i promienny niczym poranne słońce. Była taka zawsze, każdego ranka, bez względu na to, jak wcześnie musieli wstać.
- Jestem rannym ptaszkiem - oświadczała pogodnie. -Ale twój stary, zrzędliwy ojciec potrzebuje kilku filiżanek kawy, żeby dojść do siebie.
9
uuch... - jęknął cicho Chester Rawls. Miał tak sucho
w ustach, że dopiero po chwili udało mu się wypowiedzieć kilka słów. - Au, mamo, daj mi spokój, proszę cię -mruknął z lekkim zniecierpliwieniem, choć bez złości.
TUNELE. OTCHŁAŃ
W tym momencie mama robiła groźną minę, pochylała się i wydawała z siebie głuche pomruki, niczym zraniony niedźwiedź. Syn robił to samo, po czym oboje wybuchali śmiechem.
Chester uśmiechnął się do siebie, jednak w tej samej chwili obudził się także jego zmysł powonienia, który natychmiast starł wyraz zadowolenia z twarzy chłopca.
- Tfu! Mamo, co to jest? Ohyda! - wydyszał, gdy w jego nozdrza uderzył jakiś paskudny smród.
Obraz mamy znikł nagle, jakby ktoś wyłączył telewizor. Chester natychmiast otworzył oczy, zaniepokojony.
Ciemność.
- Co...? - mruknął.
Zewsząd otaczała go gęsta, nieprzenikniona czerń. Potem dojrzał coś kątem oka - jakiś nikły blask. „Dlaczego tu jest tak ciemno?" - pomyślał. Choć nie widział niczego, co mogłoby potwierdzić, że znajduje się w swojej sypialni, jego umysł pracował intensywnie, by go przekonać, że tak właśnie jest. „Czy to światło dochodzi zza okna? A ten zapach... Czy coś wykipiało na kuchenkę? Co tu się dzieje, u diabła?".
Ostry fetor wypełniający nozdrza Chestera przypominał woń siarki; kryło się w nim jednak coś jeszcze... kwaśna nuta zgnilizny, od której zbierało mu się na wymioty. Chłopiec próbował podnieść głowę i rozejrzeć się dokoła. Nie mógł - coś przytrzymywało jego głowę, a także ręce i nogi; czuł się tak, jakby ktoś starannie go skrępował. W pierwszej chwili pomyślał, że jest sparaliżowany. Nie krzyknął, lecz wziął kilka głębokich oddechów, by zapanować nad przerażeniem. Uzmysłowił sobie jednak, że nie stracił czucia, nawet w palcach, więc prawdopodobnie nie jest sparaliżowany. Otuchy dodało mu też to, że mógł przebierać palcami u rąk i nóg, choć tylko trochę. Wydawało się, że otacza go jakaś twarda, nieustępliwa substancja.
10
Znów coś połaskotało go w kostkę, jakby rzeczywiście siedziała przy nim matka. Oczami wyobraźni ponownie ujrzał jej uśmiechniętą twarz.
- Mama...? - spytał niepewnie.
Łaskotanie ustało, a w ciemności rozległ się cichy, żałosny dźwięk, przypominający raczej głos zwierzęcia niż człowieka.
- Kto to? Kto tam jest? - pytał drżącym głosem Chester.
Tym razem odpowiedziało mu głośniejsze i wyraźne
miauknięcie.
- Bartleby?! - zawołał. - Bartleby, to ty?!
Gdy tylko wypowiedział imię kota, wspomnienia wydarzeń znad Czeluści wróciły do niego z pełną mocą. Zachłysnął się ze zgrozy, przypomniawszy sobie, jak Granicznicy otoczyli jego, Elliott, Willa i Cala nad krawędzią olbrzymiego otworu zwanego Czeluścią.
- O Boże... - jęknął.
Czekała ich wtedy pewna śmierć z rąk żołnierzy Styksów. Wspomnienia tamtych chwil były niczym obrazy ze złego snu, który nie chce odejść nawet na jawie. Wszystko to wydawało mu się tak świeże i wyraźne, jakby wydarzyło się zaledwie przed kilkoma minutami.
Potem pojawiły się kolejne przebłyski pamięci.
- O Boże! - westchnął Chester, przypominając sobie chwilę, gdy Rebeka, dziewczyna Styksów umieszczona w rodzinie Willa, ujawniła, że ma siostrę bliźniaczkę. Pamiętał, jak obie siostry bezlitośnie szydziły z Willa i z nieskrywaną, okrutną radością opowiadały o planach zgładzenia większości Górnoziemców za pomocą śmiertelnego wirusa o nazwie Dominium. Pamiętał, jak bezwzględne bliźniaczki namawiały Willa, by się poddał, i jak jego brat Cal wyszedł zza kamienia, błagając, by pozwolono mu wrócić do domu.
Potem przypomniał sobie grad pocisków, które uderzyły w bezbronnego chłopca.
11
Cal nie żyt.
Chester aż zadrżał na całym ciele, przemógł się jednak i spróbował sobie przypomnieć, co się działo dalej. Znów ujrzał swego przyjaciela Willa - wyciągali do siebie ręce, a Elliott coś krzyczała; wszyscy związani byli razem liną. Chester zrozumiał wtedy, że jeszcze mieli szansę... Ale dlaczego? Dlaczego mieli szansę...? Nie pamiętał. Znaleźli się wówczas w beznadziejnej sytuacji, pozbawieni jakiejkolwiek drogi odwrotu.
Chłopiec był wciąż tak otumaniony, że dopiero po kilkunastu sekundach zdołał uporządkować myśli. Tak! Teraz już wiedział! Elliott chciała poprowadzić ich w głąb Czeluści... Mieli jeszcze dość czasu... Mogli uciec.
Ale wszystko znowu ułożyło się nie tak, jak to sobie zaplanowali...
Chester zacisnął mocniej powieki, przypomniawszy sobie ogniste rozbłyski i oślepiającą biel eksplozji pocisków z ciężkiej broni, którymi ostrzelali ich Granicznicy. Znów poczuł, jak ziemia kołysze się pod jego stopami, a rozbudzona pamięć podsunęła mu kolejny obraz - Will wyrzucony w powietrze siłą wybuchu, szybujący nad jego głową, za krawędź Czeluści.
Przypomniał sobie również ślepą panikę, która ogarnęła go w chwili, kiedy próbował wraz z Elliott zatrzymać się na brzegu, nie dopuścić, by ciężar ciał Cala i Willa pociągnął ich w bezdenną otchłań. Jednak ich wysiłki spełzły na ni-czym; nim zrozumieli, co się z nimi dzieje, wszyscy czworo już lecieli w dół, w mrok Czeluści.
Przypomniał sobie świszczący wiatr, pęd powietrza, który zapierał dech w piersiach... rozbłyski czerwonego światła i palący żar... Ale teraz...
... Ale tera z...
... Teraz powinien być już martwy.
Więc co się właściwie stało? Gdzie on jest, u diabła?
Bartleby miauknął ponownie, a Chester poczuł jego ciepły oddech na twarzy.
- Bartleby, to t y, prawda? - spytał niepewnie.
Wielki łeb zwierzęcia znajdował się zaledwie kilka centymetrów od głowy chłopca. Oczywiście, to musiał być ich Łowca. Chester zapomniał, H olbrzymi kot skoczył razem z nimi w głąb Czeluści, w otchłań... dlatego mógł znaleźć się tutaj, tuż obok niego.
Nagle po policzku unieruchomionego chłopca przesunął się wilgotny, szorstki język.
- Wynocha! - wrzasnął Chester. - Przestań!
Kocur polizał go jeszcze energiczniej, uradowany, że doczekał się reakcji na swoje zabiegi.
- Odejdź ode mnie, ty głupi kocie! - krzyknął Chester, coraz bardziej zdenerwowany. Nie mógł się w żaden sposób bronić przed natrętnym zwierzęciem, a dotyk jęzora szorstkiego jak papier ścierny sprawiał mu ból. Ponownie zebrał siły i raz jeszcze spróbował się poruszyć, wrzeszcząc przy tym wściekle.
Jego krzyki nie robiły na Bartlebym najmniejszego wrażenia. Chłopcu nie zostało więc nic innego, jak tylko pluć i syczeć ze złością. W końcu jego wysiłki przyniosły skutek i kot się odsunął.
Chestera znów otoczyła całkowita ciemność i cisza.
Próbował nawoływać Elliott, a potem Willa, chociaż nie wiedział, czy którekolwiek z nich przeżyło upadek. Zrobiło mu się zimno na myśl, że być może jako jedyny uszedł z życiem - oczywiście prócz kota. Takie rozwiązanie wydawało mu się jeszcze gorsze: on jeden, sam na sam z tym wielkim, śliniącym się zwierzakiem.
Nagle uderzyła go pewna przerażająca myśl... Czyżby jakimś cudem wylądował na samym dnie Czeluści? Przypomniał sobie, co mówiła im kiedyś Elliott: ta olbrzymia przepaść ma nie tylko ponad kilometr szerokości, lecz jest
13
przy tym tak głęboka, że tylko jeden człowiek - jak głosiła legenda - zdołał się z niej wydostać. Chłopiec znów zaczął gwałtownie drżeć - na tyle, na ile pozwalała mu substancja, która więziła jego ciało. Znalazł się w samym środku swojego najgorszego koszmaru...
Był pogrzebany żywcem!
Tkwił w jakimś płytkim grobie o kształcie idealnie dopasowanym do swego ciała, uwięziony we wnętrzu Ziemi. Jak zdoła się wydostać z Czeluści i wrócić na powierzchnię? Kiedy przebywał w Głębi, wydawało mu się, że trafił do samych piekieł, a przecież teraz znajdował się jeszcze dalej. Perspektywa powrotu do domu, do rodziców i do miłego, przewidywalnego życia stawała się jeszcze odleglejsza.
- Proszę, chcę tylko wrócić do domu - bełkotał do siebie chłopiec, przenikany na przemian falami klaustrofobii i wszechogarniającego przerażenia, które pokryły jego ciało warstwą zimnego potu.
Jednak kiedy tak leżał, bliski ostatecznego załamania, jakiś nikły głos w jego głowie powiedział mu, że nie może ulec strachowi. Przestał bełkotać. Wiedział, że musi się uwolnić z tej substancji, która oblepiała go niczym szybko-schnący beton, i znaleźć pozostałych. Być może potrzebowali jego pomocy.
Po dziesięciu minutach napinania i rozluźniania mięśni oraz minimalnych, robaczkowych ruchów udało mu się częściowo uwolnić głowę i jedną rękę. Wreszcie, gdy po raz kolejny napiął mięśnie, rozległ się paskudny, mlaszczący dźwięk i ręka wysunęła się nagle z gąbczastej, przylegającej ściśle materii.
JP»
- Tak! - krzyknął Chester, rozradowany.
Choć wciąż nie mógł całkiem swobodnie poruszać wolną ręką, sięgnął nią do twarzy i piersi. Wyczuł paski plecaka i rozpiął oba. Myślał, że może dzięki temu łatwiej będzie mu się uwolnić. Skupił się wyłącznie na wyswobadzaniu
14
reszty ciała; zlany potem, sapał i dyszał, bez ustanku wijąc się i kręcąc w miejscu niczym larwa. Czuł się tak, jakby wysuwał się powoli z ciasnej, glinianej formy. Choć wszystkie jego starania były mocno ograniczone, powoli zaczęły przynosić skutek.
Wiele kilometrów nad Chesterem, na krawędzi Czeluści, stał stary Styks. Mężczyzna wpatrywał się w ciemny otwór otchłani, nie zważając ani na nieustanną mżawkę, która oblepiała wilgocią twarz i ciało, ani na wycie psów dochodzące z oddali.
Choć jego twarz poznaczona była głębokimi zmarszczkami, a włosy - poprzetykane siwizną, nie wydawał się kruchy ani słaby, jak wielu innych ludzi w równie zaawansowanym wieku. Trzymał się prosto jak struna, okryty długim, skórzanym płaszczem zapiętym pod samą szyję. Jego małe oczy lśniły niczym dwa kawałki wypolerowanego gagatu, a od całej postaci biło poczucie siły i władzy, które przenikało nawet otaczające go ciemności.
Starzec przywołał do siebie gestem innego mężczyznę, który stanął tuż obok niego, na krawędzi Czeluści. Człowiek ten był niezwykle podobny do starego Styksa, choć jego oblicza jeszcze nie znaczyły zmarszczki, jego włosy zaś wciąż były kruczoczarne. Ściągnął je do tyłu tak mocno, że można je było wziąć za obcisłą czapkę.
Ludzie ci, należący do sekretnej rasy Styksów, badali wypadek, który niedawno miał tutaj miejsce. W wyniku tego zdarzenia stary Styks stracił swe wnuczki bliźniaczki, które zostały zepchnięte w ciemną głębię Czeluści.
Chociaż mężczyzna wiedział, że żadna z nich nie miała większych szans na ocalenie, na jego twarzy nie było najmniejszego śladu smutku czy bólu. Niewzruszony niczym skała, wyrzucał z siebie krótkie rozkazy, przypominające trzask wystrzałów.
1
Granicznicy stojący na krawędzi Czeluści natychmiast przystąpili do wykonywania jego poleceń. Byli to żołnierze należący do specjalnej formacji, która szkoliła się w Głębi i wykonywała tajne operacje na powierzchni. Pomimo wysokiej temperatury wszyscy nosili mundury polowe złożone z ciężkiej kurtki i grubych spodni. Ich szczupłe, skupione twarze nie wyrażały żadnych emocji, gdy spoglądali w otchłań przez lunety zamocowane na karabinach albo też opuszczali w głąb otworu świetlne kule obwiązane sznurem. Szanse na to, że bliźniaczki zdołały jakoś uniknąć upadku na samo dno i zatrzymały się przy ścianie Czeluści, były znikome, ale Styks musiał mieć całkowitą pewność.
- Znaleźliście coś? - zapytał głośno w ich nosowym, chrapliwym języku.
Jego słowa odbiły się echem od ścian Czeluści i popłynęły w górę zbocza, gdzie inni żołnierze zajęci byli demontażem ciężkiej broni, która spowodowała ogromne zniszczenia wokół krawędzi przepaści.
- Na pewno zginęły - powiedział cicho stary Styks do swego towarzysza, po czym odwrócił się do żołnierzy i krzyknął: - Szukajcie przede wszystkim fiolek! - Miał nadzieję, że przynajmniej jedna z bliźniaczek, jeśli nie obie, zdążyła zrzucić zawieszone na szyi szklane pojemniczki, nim runęła w głąb otchłani. - Potrzebujemy ich!
Starzec spojrzał surowo na Graniczników, którzy kręcili się w pobliżu, pochyleni nisko nad ziemią. Przeszukiwali każdy centymetr kwadratowy gruntu, podnosili każdy kawałek strzaskanych skał, przeczesywali drobiny spalonej gleby, nad którą wciąż unosiT się dym - pozostałość kanonady dziesiątek dział i karabinów. Od czasu do czasu resztki jakiegoś pocisku wybuchały nagle gwałtownym płomieniem, który jednak znikał równie szybko, jak się pojawił.
Ktoś krzyknął ostrzegawczo, a kilku Graniczników rzuciło się do tyłu. Sekundę później fragment gruntu oderwał
I
m
się z głuchym pomrukiem od-brzegu Czeluści. Tony skał i gleby, naruszonych ostrzałem artyleryjskim, zsunęły się w przepaść. Choć wszyscy omal nie zginęli, po chwili żołnierze spokojnie podnieśli się z ziemi i ponownie przystąpili do pracy, jakby nic się nie stało.
Stary Styks odwrócił się i wbił wzrok w ciemności zalegające nad szczytem zbocza.
- To na pewno była ona - stwierdził jego młodszy towarzysz, spojrzawszy w to samo miejsce. - To Sara Jerome zabrała ze sobą bliźniaczki.
- A któż inny mógłby to zrobić? - warknął starzec, kręcąc głową. - Niezwykłe jest tylko to, że zdołała tego dokonać, choć była śmiertelnie ranna. - Odwrócił się do pomocnika. - Igraliśmy z ogniem, kiedy napuściliśmy tę kobietę na jej synów, no i się sparzyliśmy. Jeśli chodzi o Willa Burrowsa, to nic nie jest łatwe ani proste. Jeśli chodziło - sprostował szybko, zakładał bowiem, że Will także nie żyje. Zamilkł na moment, marszcząc brwi, po czym wziął głęboki oddech i zapytał: - Powiedz mi tylko, jak Sara Jerome dotarła aż tutaj. Kto odpowiadał za ten rejon? - dodał, wskazując palcem na zbocze. - Chciałbym z nim porozmawiać.
Młody Styks skłonił głowę, przyjmując rozkaz, i prędko się oddalił.
Na jego miejscu natychmiast pojawiła się inna postać, tak zniekształcona i przygarbiona, że na pierwszy rzut oka trudno było stwierdzić, czy to człowiek. Spod sztywnej od brudu chusty wysunęły się dwie sękate dłonie, które chwyciły skraj materiału i podniosły go powoli. W blasku lamp ukazała się straszliwie zdeformowana głowa, pokryta grubymi naroślami, tak licznymi, że miejscami jedne wyrastały na drugich. Kępki cienkich, rzadkich włosów okalały twarz, w której lśniło dwoje zupełnie białych oczu. Gałki oczne, pozbawione tęczówek i źrenic, obracały się w różne strony, jakby mimo wszystko coś widziały.
17
- Kondolencje... i tego... z powodu straty... - wychrypiała przygarbiona postać.
- Dziękuję ci, Cox - odparł stary Styks, przechodząc na angielski. - Każdy sam buduje swoją przyszłość i każdemu przytrafiają się różne nieszczęścia.
Cox nagle podniósł rękę do poczerniałych ust i wierzchem dłoni otarł strużkę mlecznobiałej śliny, rozsmarowując ją na szarej skórze. Potem wysunął patykowatą rękę do przodu, podniósł ją jeszcze wyżej i postukał szponiastym paznokciem w wielką narośl na czole.
- Przynajmniej te pańskie dziewuchy zajęły się Willem Burrowsem i tą świnią Elliott - powiedział. - Ale jeszcze oczyści pan Głębię z reszty renegatów, prawda?
- Dzięki twoim informacjom pozbędę się ich wszystkich, co do jednego - odparł stary Styks, posyłając mu nieodgad-nione spojrzenie. - A właściwie dlaczego o to pytasz?
- Bez szczególnego powodu - odrzekł szybko mężczyzna.
- Hm... a ja myślę, że masz swoje powody. Martwisz się, bo jak dotąd nie udało nam się złapać Drake'a, a wiesz, że wcześniej czy później on cię znajdzie i będzie chciał wyrównać rachunki.
- A niech mnie znajdzie, będę gotowy na to spotkanie -oświadczył Cox z pewnością siebie, choć pulsowanie grubej, niebieskiej żyły pod jego okiem wyraźnie przeczyło tym słowom. - Drake mógłby wszystko zepsuć.
Stary Styks podniósł rękę, żeby nakazać mu milczenie, i odwrócił się do młodego asystenta, który przyprowadził ze sobą trzech Graniczników. Żołnierze ustawili się w szeregu i wyprężyli na baczność. Wszyscy trzej trzymali karabiny równo wzdłuż tułowia i patrzyli prosto przed siebie. Dwaj z nich byli młodymi podoficerami, trzeci zaś oficerem, siwowłosym weteranem o wieloletnim stażu.
Zaciskając pięści, stary Styks przeszedł powoli wzdłuż szeregu i zatrzymał się przy weteranie. Wolno odwrócił się
do żołnierza i przysunął twarz do jego twarzy, tak że niemal jej dotykał. Przez chwilę patrzył mu prosto w oczy, po czym spuścił wzrok na mundur oficera. Z materiału tuż nad kieszenią na piersiach wystawały trzy krótkie, kolorowe nici, odznaczenia za bohaterskie czyny - odpowiedniki górnoziemskich orderów.
Okryta rękawicą dłoń starego Styksa zamknęła się na niciach, wyrwała je i rzuciła w twarz Granicznika. Weteran nawet nie mrugnął okiem.
Starzec odsunął się o krok i wskazał na Czeluść, gestem równie niedbałym, jakby oganiał się od natrętnej muchy. Trzej żołnierze oparli karabiny kolbami o ziemię, ustawiając je w kozioł. Potem odpięli pasy ze sprzętem i ułożyli je starannie obok broni. Nie czekając na dalsze rozkazy Styksa, podeszli w równym szyku do krawędzi otchłani i jeden po drugim weszli prosto w przepaść. Żaden z nich nawet nie krzyknął. Żaden z ich towarzyszy pracujących w pobliżu nie przerwał też wykonywanych zadań, by chociaż odprowadzić ich spojrzeniem.
- Sroga sprawiedliwość - stwierdził Cox.
- Nasi żołnierze mają pracować perfekcyjnie, inaczej nie nadają się do tej służby - odparł Styks. - Oni zawiedli. I tak nie byli nam już do niczego potrzebni.
- Być może dziewczyny wcale nie zginęły - odważył się zasugerować Cox.
Na te słowa starzec odwrócił się do renegata i spojrzał na niego z uwagą.
- To prawda. Twoi ludzie rzeczywiście wierzą, że jeden człowiek tam wpadł i przeżył, tak?
- To nie są m o i ludzie - mruknął mężczyzna z wyraźną niechęcią.
- Opowiadają jakieś bajki o cudownym, rajskim ogrodzie na dnie - dodał Styks z uśmieszkiem.
- Bzdury! - odburknął Cox i zaniósł się kaszlem.
19
- Nigdy nie miałeś ochoty sam się o tym przekonać? - Nie czekając na odpowiedź, stary Styks klasnął w dłonie i odwrócił się do młodego pomocnika. - Wyślij oddział do Bunkra, niech pobiorą próbki Dominium z ciał, które zostały w laboratorium. Jeśli uda nam się odtworzyć wirus, będziemy mogli dalej realizować nasz plan. - Przekrzywił głowę i uśmiechnął się złośliwie do Coksa. - Nie chcielibyśmy, żeby Górnoziemcy musieli długo czekać na dzień sądu, prawda?
Cox wybuchł chrapliwym śmiechem, rozsiewając dokoła krople białej śliny.
Chester nie pozwolił sobie nawet na chwilę odpoczynku. Substancja, która więziła jego ciało, była nieprzyjemnie oleista i zapewne to ona stanowiła źródło tego paskudnego smrodu. Gdy chłopiec napiął mięśnie, by uwolnić drugą rękę, ramię po przeciwnej stronie wysunęło się nagle z materii, a sekundę potem wolna była już cała górna część jego tułowia. Krzyknął triumfalnie i usiadł prosto, czemu towarzyszył głośny, mlaszczący dźwięk.
Szybko przesunął rękami wokół siebie, próbując choć trochę zorientować się w terenie. Zewsząd otaczała go jakaś gąbczasta substancja, przekonał się jednak, że gdy sięgnie wyżej, jego dłoń trafia na krawędź otworu. Oderwał stamtąd kilka wąskich pasków owej materii - była włóknista i tłusta w dotyku. Chłopiec nie miał pojęcia, czym jest ta dziwna masa, lecz wyglądało na to, że właśnie ona zamortyzowała jego upadek i że tylko dzięki niej jeszcze żyje.
- Nie ma mowy! - mruknąłpod nosem, odsuwając od siebie tę szaloną myśl.
Był to zbyt daleko idący wniosek; z pewnością istniało jakieś inne wyjaśnienie.
Latarka przyczepiona do jego kurtki gdzieś znikła, więc Chester sięgnął do kieszeni w poszukiwaniu zapasowych świetlnych kul.
- A niech to...! - zawołał, odkrywszy, że kieszeń się rozdarła, a cała jej zawartość, łącznie z kulami, przepadła.
Dodając sobie otuchy nieustanną paplaniną, spróbował się podnieść.
- Och, dajże już spokój! -"żachnął się, kiedy zrozumiał, że jego nogi nadal mocno tkwią w dziwnej substancji.
Nie była to jednak jedyna rzecz, która bezlitośnie trzymała go w miejscu.
- Co to jest? - mruknął do siebie chłopiec, dotykając sznura oplatającego go w pasie.
Była to lina Elliott, którą powiązali się wszyscy razem jeszcze na krawędzi Czeluści. Teraz lina ograniczała jego ruchy - zarówno po lewej, jak i prawej tkwiła mocno w gąbczastej materii. Chester nie mógł skorzystać z noża, nie pozostało mu więc nic innego, jak rozsupłać węzeł. Nie było to łatwe zadanie, tym bardziej że jego dłonie, pokryte oleistą mazią, raz za razem ześlizgiwały się ze sznura.
Po długich zmaganiach, przy akompaniamencie głośnych narzekań i przekleństw, zdołał w końcu rozwiązać węzeł i powiększyć pętlę zaciśniętą na ciele.
- Nareszcie! - krzyknął i oswobodził obie nogi, czemu towarzyszył dźwięk podobny do tego, jaki wydaje ktoś pijący resztki napoju przez rurkę. Jeden but został na dole, uwięziony w ciasnym otworze. Chester musiał pochwycić go obiema rękami i szarpnąć z całych sił, nim w końcu mógł znów go włożyć i wstać.
Dopiero w tym momencie uzmysłowił sobie, jak bardzo boli go każda część ciała - zupełnie jakby właśnie skończył najtrudniejszy w życiu mecz rugby, rozgrywany przeciwko drużynie wyjątkowo agresywnych goryli.
- Au! - syknął, rozcierając ręce i nogi. Przekonał się przy okazji, że lina boleśnie otarła mu dłonie i szyję.
Jęcząc głośno, rozprostował plecy i mocno odchylił głowę, jakby chciał zobaczyć, skąd spadł. Najdziwniejsze było
...
marc144