Brzezińska Anna - Saga O Zboju Twardokesku 02 - Zmijowa Harfa.pdf - Brzezińska Anna - ssaaggaa

Anna Brzezińska

Letni deszcz.

Kielich

Tom 3 sagi o zbóju Twardokęsku

2004

Prolog

Dzwon w świątyni Zird Zekruna uderzył ostatni, dwunasty raz i powroźnik

zakrzątnął się żywo przy stercie drew, podłożonych pod nogi heretyczki. Baba

targnęła się w powrozach, podrzuciła wygoloną głową i rozwarła usta, ale nadaremno.

Oprawca, sprowadzony ponoć aż z Uścieży, był biegły w katowskim rzemiośle.

Zawczasu wyrwał babie jęzor, aby próżnym gadaniem czy głupimi klątwami nie

psuła mieszczanom widowiska.

Zacni mieszkańcy Staroźrebca zbiegli się tłumnie na plac przed świątynią.

Ostatnimi czasy heretycy rozsrożyli się wielce w Wilczych Jarach, co nie nastrajało

mieszczan przychylnie wobec niewiasty, która mimo powrozów zaczynała z wolna

podrygiwać na chruście. Ledwie wczoraj zbrojny zagon zbuntowanego chłopstwa

zapędził się aż pod mury, paląc całe przedmieście i wycinając w pień wszystkich,

którzy na czas nie schronili się za bramę. Dlatego zaiste w Staroźrebcu nie kochano

heretyków.

Twardokęsek opadł na rzeźbiony dębowy stołek i nalał sobie skalmierskiego wina

w kubek z litego srebra. Mincerz Lubicha podejmował go iście po wielkopańsku.

Kiedy bowiem kacerstwo stukało taranem w bramy Staroźrebca, właśnie

Twardokęsek wychynął znienacka z lasu i wyrżnął heretyków do nogi. Nie sądził

jednak, aby tą zasługą zaskarbił sobie wdzięczność mincerza.

Lubicha był człekiem hardym, zasobnym, przy tym z Pomorcami w świetnej

komitywie, bo z rozkazu kniazia bił spichrzańską monetę, psując ją na potęgę. W

Wilczych Jarach miał wprawdzie liczne majętności z nadania Wężymorda, ale bywał

tu rzadko, a od lipnickiej rebelii trzymał się jak najdalej. Nie różnił się w tym

względzie od innych majętnych mieszczan, którzy coraz głośniej sarkali na wojenne

zabawy szlachty. I nigdy by się zbójca na jego wezwanie nie poważył leźć w miasto.

Ale...

Odwrócił się gwałtownie, słysząc szelest szaty. Kobieta w gładkiej płóciennej

sukni podeszła do okna i zaryglowała je. Pod ciasną białą podwiką jej twarz była

znużona, lecz tak spokojna, że zbójcę złość zdjęła.

– Widziałaś, jak się weselą? – warknął przez zaciśnięte zęby. – Jak ich ciekawość

trzęsie, czy baba dobrze od ognia zrumieniona?

– Widziałam – odparła powściągliwie.

– Ci twoi pobratymcy! – Zbójca poderwał się i cisnął stołkiem o ścianę, aż

jęknęły deski. – Tak samo przyjdą się gapić, jak to mnie kiedyś będą szlachtować

pośrodku rynku. Rychtyk w rychtyk tak samo.

Bez słowa usiadła na skraju łóżka i jęła wyjmować szpilki spinające podwikę.

Twardokęsek odwrócił wzrok. Musiała zajeździć kilka koni, pomyślał

mimowolnie. Nawet kniaziowski goniec z rzadka w pięć dni przejedzie z Książęcych

Wiergów, a to przecież dziewczyna, przy tym pieszczona, chuchana bankierska córka.

– Zadowolonaś? – syknął jednak z gniewem.

– Nie. – Rozplotła warkocz i przeczesała palcami włosy. – I nie radują mnie

wieści, które przynoszę.

Zbójca ścisnął w palcach kubek tak mocno, aż cienkie srebrne ścianki wygięły się

jak pergamin. Spodziewał się tych nowin, bogowie świadkami. Bardzo dobrze

wiedział, że nie będzie się bez końca ganiał z Pomorcami po lipnickich błotach. Ale i

tak przez chwilę nie mógł dobyć głosu.

– Bodajby to wszyscy czarci! – Uderzył pięścią we framugę. – Skalmierskie

wojsko po okolicy harcuje, Wężymord na nas ciągnie z całą pomorcką potęgą,

heretycy miasta pustoszą. Jakby się na mnie, biednego, uwzięli.

Dziewczyna milczała. Z rynku wciąż niosły się krzyki i pohukiwania tłuszczy:

powroźnik istotnie dobrze znał swe rzemiosło i dbał, aby kacerka nie zgorzała przed

czasem.

– Gdzie oni są? – wybuchnął zbójca, odwracając się plecami do widowiska. –

Rozmiotło wszystkich, rozwiało niczym plewy na wietrze. Jak to może być, by

człowiek zniknął bez śladu, jakby go nigdy święta ziemia nie nosiła? I nie jeden

pospolitak marny – zachłysnął się własną złością – ale sam kniaź zwajecki z

przybocznymi, żalnicki książę, dziewka z Iskry rodem, wiedźma na koniec. Wszyscy

jak kamień w wodę! Dotknęła jego pleców.

– A mnie Pomorcy opadną jako psi odyńca. – Zbójca gniewnie strącił jej rękę. –

Boki szarpią, krew toczą. Jak się tobie zdaje, niewiasto, wiele jeszcze ta zabawa

potrwa?

Po woskowanych oknach pełgały odblaski płomieni. Dziewczyna podeszła

jeszcze bliżej i oparła mu głowę na ramieniu.

– Oni wrócą – powiedziała bardzo cicho. – Na pewno wrócą na czas, mój mężu.

Brzezińska Anna - Saga O Zboju Twardokesku 02 - Zmijowa Harfa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: