Cadigan Pat - Wgrzesznicy.pdf - Cadigan Pat - ssaaggaa

Pat Cadigan

Wgrzesznicy

(Synners)

Przełożył i posłowiem opatrzył

Konrad Walewski

Powieść tę dedykuję Gardnerowi Dozois

oraz Susan Casper,

którzy zaszczepili we mnie pierwotny pomysł.

Za piętnaście lat późnych godzin nocnych,

dzikich przyjęć, sprośnych rozmów

i tego wszystkiego, co sprawia,

że życie warte jest wysiłku

(oto dedykacja dla was)

PODZIĘKOWANIA

Nigdy nie przebrnęłabym przez ten projekt, gdyby nie wsparcie Mike’a i Rosy

Banksów. Prócz tego, że podzielił się ze mną swoją wiedzą specjalistyczną w zakresie

komputerów i sieci, Mike rzucił wszystko, by ratować trzydzieści stron tekstu, które

uszkodzony twardy dysk przerobił na odpadki, podczas gdy Rose zaaplikował mi

zdrowy rozsądek, mądrość oraz kilka kawałów, których nigdy wcześniej nie

słyszałam. Trzeba było tam być – i jestem im za to wdzięczna.

Jestem również wdzięczna Ralphowi Robertsowi za to, że łaskawie pozwolił mi

przejrzeć swoją książkę Computer Viruses (Compute!) przed jej publikacją w chwili,

gdy tego najbardziej potrzebowałam.

Dziękuję Patowi LoBrutto za jego cierpliwość i redaktorską opiekę, Shawnie

McCarthy przede wszystkim za wiarę, Betsy Mitchell za dowiezienie mnie całej do

domu. A także Lou Aronice za rozwagę i dobre rady.

Wielkie, wielkie dzięki dla: Ellen Datlow (między innymi za Manhattan po

zmierzchu), mojej agentki Merrilee Heifetz, Bruce’a i Nancy Sterlingów, Lew i Edie

Shinerów, Barb Loots, Howarda „Uncle Chowder” Waldropa, Sherry Gershon

Gottlieb, Jima Loehra, Freda Duarte i Karen Meschke, Michaela Swanwicka

i Mariannę Porter i Sean, Lisy Tallarico (za pompkę), Jeannie Hund (za to, że

widziała), Eda Grahama, Barry Melzberga (za to, co najzabawniejsze), Kathy

McAndrew Griffin (za słowa), Suzanne Heins (za lunch z sushi), The Nova

Expressions, Roberta Haasa, Marka Ziesinga, Andy’ego „Sahiba” Watsona, Toma

Abellera (za Godela), Eileen Gunn, Johna Berry i Angeli (za zakwaterowanie),

Patricii „Spike” Parsons, Alana Wexelblata i Jennie Faries, the Delphi Wednesday-

Nighters, the Rochester, NY Creative FIST, Malcolma Edwardsa, Jamesa Gunna,

Paula Noritskiego (za jedzenie i promy), Gary’ego Knighta i Kim Fairchild (za to, że

pozwolili mi pobawić się swoimi zabawkami), moich teściów George’a i Marguerite

Fennerów, mojej matki Helen S. Kearney, mojego męża Arniego Fennera i naszego

syna Bobby’ego (za wszystko).

– Mam zamiar umrzeć – stwierdził Jones.

Posągowa tatuażystka przerwała pracę nad lotosami, które nakładała właśnie na

ramię naćpańca rozwalonego na wpół przytomnie w fotelu.

– Możesz powtórzyć?

– Nie śmiej się ze mnie, Gator – Jones przygładził kościstą dłonią swoją fryzurę

a la załamanie nerwowe .

– A kto się śmieje? Czy ja się śmieję? – przesunęła swój taboret i uniosła ramię

klienta bliżej lampy. Lotosy były szczególnie trudną robotą, bo musiały wtopić się we

wcześniej istniejący wzór, a jej oczy były już nadwerężone całonocną pracą. – Nie

naśmiewam się z kogoś, kto umiera tak często, jak ty. Wiesz co, któregoś dnia twój

układ nadnerczowy powie ci, żebyś spierdalał, i już nie wrócisz. Może pewnego dnia,

niedługo.

– No i dobrze – Jones odwrócił się od przypiętego do ściany namiotu wzoru róż

i czaszki, któremu się przyglądał. – Keely odszedł.

Gator uniosła igłę i przetarła ozdobione ciało, marszcząc przy tym brwi.

Naćpańcy z Mimozy mieli na ogół okropną skórę, ale byli na tyle potulni, żeby

pozwolić na stworzenie porządnego katalogu, zakładając, że udawało się ich znaleźć

tam, gdzie się ich zostawiało – sami niewiele chodzili, a w przeciwieństwie do innych

rodzajów kopii, rzadko ktoś ich kradł.

– A czego się spodziewałeś? Mieszkanie z kimś, kto ciągle przy tobie umiera,

może nadwerężyć każdy związek. – Spojrzała na niego dużymi zielonymi oczyma. –

Weź się w garść, Jones. Jesteś uzależniony.

Jego gorzki uśmiech kazał jej odwrócić wzrok z powrotem na lotosy.

– Jones i jego nałóg? Tak, wiem. Nic mnie to nie obchodzi. Nie narzekam na to,

ani trochę. Gdybym musiał znosić tę depresję jeszcze przez choćby jeden dzień, i tak

bym się zabił. Raz, a dobrze.

– Nie chciałabym wytykać czegoś, co jest oczywiste, ale w tej chwili też masz

depresję.

– Właśnie dlatego zamierzam umrzeć. A Keely wcale mnie nie zostawił. Po

prostu odszedł.

Tatuażystka znowu przerwała, kładąc sobie zwiotczałe ramię na kolanie

i równocześnie mocząc igłę w pigmencie.

– A co za różnica?

– Zostawił kartkę.

Jones wydobył kawałek papieru z tylnej kieszeni, rozwinął go i wyciągnął w jej

kierunku.

– Daj ją tu, pod światło, mam zajęte ręce.

Tak zrobił, a ona studiowała świstek przez kilka dłuższych chwil.

– No i co? – spytał ponaglająco.

Odsunęła jego rękę i znowu nachyliła się nad ramieniem swojego obiektu.

– Przymknij się na chwilę. Myślę.

Raptem z zewnątrz rąbnęła muzyka, oto bowiem jamujący muzycy, którzy

imprezowali przez całą noc, wrócili właśnie do grania. Jones podskoczył niczym

rażony prądem kurczak.

– Cholera, jak można przy tym myśleć.

– Przez tę muzykę nie słyszę, co mówisz. – Kiwając głową do rytmu, skończyła

lotos i odłożyła igłę do pojemnika. Jeszcze jeden kwiat i będzie mogła wstawić

naćpańca z powrotem pod pomost, spod którego wyszedł. Wyprostowała się,

rozmasowując sobie krzyż.

– Skoro naprawdę masz zamiar umrzeć przy mnie, mógłbyś przynajmniej

pomasować mi kark, zanim odpłyniesz.

Zaczął ugniatać jej ramiona. Muzyka na zewnątrz przycichła nieco, oddalając się

na promenadę. Ktoś montował wypad; bawcie się dobrze, dzieci, dajcie znać, jak

nabroicie.

Wysoki mężczyzna w pelerynie po kostki wszedł przez połę namiotu, co znów

przestraszyło Jonesa.

– Auć! – Gator strąciła dłoń Jonesa z ramienia. – Jezu, za kogo tyś się przebrał,

za Wulkanoida?

Nawet gdyby Jones pojął aluzję i tak nic zwróciłby uwagi. Wpatrywał się,

w czarne wzory wijące się na białej tkaninie peleryny, dziwaczne, misterne fale wciąż

dzielące się na mniejsze, niemal za prędko, by oko mogło nadążyć, jak gdyby miały

implodować w swoim szalonym tańcu na powierzchni materiału.

– Ładne – stwierdziła Gator, rozcierając miejsce, w które uszczypnął ją Jones. –

Kto jest twoim krawcem? Mandelbrot?

Mężczyzna odwrócił się i szeroko rozpostarł pelerynę.

– Nie umarłabyś dla czegoś takiego, co?

– Zły dobór słownictwa – mruknęła kwaśno Gator. – A jeżeli jesteś tu z mojego

powodu, to możesz sobie darować. Nie robię animacji na skórze.

– Właściwie to kogoś szukam. – Przesunął się do naćpańca na fotelu i nachylił

się, żeby lepiej przyjrzeć się jego twarzy. – Nie. No cóż. – Wyprostował się,

ponownie zarzucając peleryną. Pulsowała teraz morami. – Wypad do Fairfax, jeśli cię

to interesuje.

– Fairfax to dziura – odparła Gator.

– Dlatego potrzeba tam trochę zabawy. – Mężczyzna uśmiechnął się

Cadigan Pat - Wgrzesznicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: