JOHN RINGO

PIEŚŃ PRZED BITWĄ

G  PROLOG  G

– Ile to będzie planet?

Rozmowa toczyła się przed zajmującym całą ścianę ekranem wizyjnym. Obraz nie zachęcał do przyjaznej pogawędki.

Adiutant wiedział, że pytanie było retoryczne. Ghin stawał się z wiekiem miękki i tracił zdolności przywódcze. Ale nadal jeszcze był potężny.

– Siedemdziesiąt dwie.

– Nie licząc Barwhon i Diess.

– Nadal się jeszcze bronią.

Odpowiedzią była cisza.

– Wykorzystamy Ziemian.

Nareszcie!

– Tak, wielki Ghinie.

Cisza. Ghin spojrzał na ekran.

– Cieszy cię to, prawda, Tirianinie?

– Uważam, że to mądra decyzja, tak jak wszystkie twoje decyzje, wielki Ghinie.

– Ale powzięta zbyt późno. Bez stanowczości, bez... Jak brzmiało to ziemskie słowo? „Entuzjazm”.

Adiutant ostrożnie dobierał słowa odpowiedzi.

– Gdyby decyzję podjęto wcześniej, możliwe, że zyskalibyśmy więcej. A na pewno mniej byśmy stracili.

Odpowiedź nadeszła dopiero po chwili.

– Na początku z pewnością zyskamy więcej. Lecz jakie będą straty na dłuższą metę, Tirianinie?

– Działania najwyraźniej odniosły skutek. Ziemianie dadzą się łatwo kontrolować.

– Grupa Rintara też tak myślała.

– Tamci Ziemianie byli jeszcze nie ukształtowani. Brakowało im ogłady, byli dzicy. Nowymi rasami można o wiele łatwiej manipulować. Ziemianie nie stanowią zagrożenia, a nieliczni, którzy przetrwają inwazję, będą wdzięczni za każdy ochłap, który im rzucimy.

Ghin przez dłuższą chwilę patrzył na ekran w milczeniu.

– Może i masz rację, Tirianinie. Ale ja w to wątpię. Wiesz, dlaczego pozwalam, by kontynuowano ziemski projekt?

– Skoro sądzisz, że przesłanki są błędne, rzeczywiście mnie to dziwi.

Cisza.

– A więc dlaczego?

– Zgadnij.

Cisza, oddech i znowu dłuższe milczenie.

– Bo stracimy o wiele więcej planet bez ich pomocy?

– Częściowo dlatego. Tirianinie, bez pomocy Ziemian stracimy wszystkie planety.

– Wielki Ghinie, nasze ekspertyzy wykazują, że Posleeni przegrają, jeśli odpowiednio spowolnimy tempo przyrostu ich populacji. Zestarzeją się. Jednak do tego czasu stracilibyśmy jeszcze dwieście planet. To nie do przyjęcia.

– Te ekspertyzy są błędne, tak samo jak i te, które dotyczą Ziemian. Pod koniec tej ery to Ziemianie będą władcami, a Darhelowie staną się rasą wygnańców, żyjących na obrzeżach cywilizacji i zbierających  odpadki. A powodem tego będzie twój ziemski projekt.

Tirianin usilnie starał się zapanować nad wyrazem twarzy.

– Ja... kwestionuję tę ekspertyzę, wielki Ghinie.

– To nie jest ekspertyza, młody głupcze, to są fakty.

Na ekranie wizyjnym płonęła kolejna planeta.

G  1  G

Norcross, Georgia, Sol III
14:47 czasu wschodniego USA, 16 marca 2001

Michael O’Neal był młodszym konsultantem do spraw sieci w atlanckiej firmie zajmującej się projektowaniem stron internetowych. W praktyce oznaczało to, że spędzał od ośmiu do dwunastu godzin dziennie na pracy z kodem HTML, Java i Perl. Czasem w dziale obsługi klienta potrzebowano kogoś, kto naprawdę orientował się w działaniu systemu, bo wśród klientów znalazł się akurat jakiś inżynier albo zapaleniec komputerowy. W takim przypadku zapraszano Mike’a na spotkanie, na którym siedział cicho, dopóki klient nie zadał jakiegoś trudniejszego pytania. Wtedy Mike zabierał głos i częstował słuchaczy prawdziwym techno-bełkotem. Miało to przekonać zleceniodawcę, że w firmie pracuje przynajmniej jedna osoba, która interesuje się nim bardziej niż na przykład własną czupryną albo wynikiem gry w golfa. Na koniec konsultant do spraw sprzedaży zabierał klienta na lunch, a Mike wracał do swojego biura.

O ile Mike rzeczywiście miał zadbane włosy, to jednak nie grywał w golfa ani w tenisa, ponadto był brzydki jak troll i niski jak krasnolud. Pomimo to wytrwale piął się po szczeblach kariery zawodowej. Ostatnio zamiast awansu dostał nieoczekiwaną podwyżkę, co piekielnie go zaskoczyło. Krążyły też plotki o możliwości dalszej poprawy jego sytuacji.

Biuro, do którego się wprowadził, nie było duże. Ledwo starczało miejsca, żeby okręcić się w obrotowym fotelu. Pomieszczenie znajdowało się tuż obok stołówki, więc kilka razy dziennie wypełniał je zapach prażonej kukurydzy. Ale jednak było to biuro, a to oznaczało niemal wszystko. Ktoś dyskretnie przygotowywał go do czegoś, a on tylko miał nadzieję, że nie na gilotynę. Było to mało prawdopodobne – był typem człowieka, którego potrzebowała każda firma.

Był wściekły. Zbyt dużo dodatków na stronie internetowej najnowszego klienta okropnie spowalniało wczytywanie witryny. Niestety klient nalegał na pozostawienie tych „niewielkich” fragmentów kodu, które tak bardzo obciążały stronę, a Mike miał się teraz zastanowić, jak rozwiązać ten problem.

Usiadł i oparł stopy na blacie przeładowanego biurka. Bawiąc się przyrządem do gimnastyki dłoni, popatrzył na plakat „Tick” na suficie i pomyślał o zbliżającym się urlopie. Jeszcze tylko dwa tygodnie i będzie surfował po błękitnym oceanie, pił zimne piwo i podziwiał rafy koralowe. Powinienem był wstąpić do Komanda Foki, pomyślał. Na jego twarzy malował się wysiłek wywołany ćwiczeniami. Mógłbym zostać instruktorem surfingu. Sharon dobrze wygląda w bikini.

Wypił łyk starej, wystudzonej kawy i właśnie zaczął smętnie rozmyślać nad przekształceniem skryptu Java, kiedy zadzwonił telefon.

– Michael O’Neal, dział projektów publikacyjnych, czym mogę służyć?

Odebrał telefon i wypowiedział standardową formułkę powitalną, zanim jeszcze otrząsnął się z zamyślenia. Kiedy jednak rozpoznał głos w słuchawce, prawie zakrztusił się kawą.

– Cześć Mike, mówi Jack.

Z hukiem zdjął nogi z biurka i strącił przy tym książkę „XML dla laików”.

– Dzień dobry, sir, jak się pan miewa?

Nie rozmawiał ze swoim byłym szefem od prawie dwóch lat.

– Dosyć dobrze. Mike, będziesz mi potrzebny w McPherson w poniedziałek rano.

Co?!

– Sir, minęło osiem lat. Nie pracuję już dla wojska.

Odruch Pawłowa sprawił, że zaczął układać w myśli listę rzeczy, które musiałby zabrać ze sobą.

– Już rozmawiałem z prezesem twojej firmy. To nie jest na razie oficjalne wezwanie...

Podoba mi się ta ukryta groźba, szefie, pomyślał Mike.

– ... ale zaznaczyłem, że i tak możesz wrócić na mocy Ustawy o Żołnierzach i Marynarzach.

Tak, to cały Jack. Stokrotne dzięki, szefuńciu.

– Wygląda na to, że nie będzie z tym problemu. Prezes wydawał się tylko trochę zmartwiony, że straci cię właśnie teraz. Najwyraźniej dostał jakieś nowe zlecenie i bardzo mu zależało, żebyś się tym zajął.

Tak! Mike roześmiał się w duchu. Mamy uaktualnić strony „First Onion”. Było to bardzo atrakcyjne zlecenie, za którym firma goniła prawie od roku. Kontrakt gwarantował co najmniej dobre dwa lata dochodowej pracy.

– Ale przekonałem go, że tak będzie najlepiej – ciągnął generał.

Mike słyszał w tle rozmowy, kilka innych przyciszonych głosów. Miał wrażenie, jakby generał dzwonił z telefonicznej agencji towarzyskiej albo jakby kilka oddziałów wojska odbywało w tym samym czasie podobne rozmowy.

– O co w tym wszystkim chodzi, sir?

Odpowiedzią było milczenie. Męski głos w tle zaczął krzyczeć. Ktoś najwyraźniej nie był zadowolony z tego, co usłyszał od swojego rozmówcy.

– Niech zgadnę. Tajna operacja?

Udzielenie jakiejkolwiek odpowiedzi na to pytanie oznaczałoby pogwałcenie operacyjnych zasad bezpieczeństwa. Mike zdrapał plamkę tuszu z lakierowanego blatu biurka i znowu chwycił przyrząd do gimnastyki. Ciśnienie krwi... Odszedł z wojska głównie z powodu zasad bezpieczeństwa i nadużywania władzy przez przełożonych. Nie miał zamiaru znowu dać się w to wciągnąć.

– Przyjedź, Mike. Budynek wywiadu przy Dowództwie Sił Zbrojnych.

– Tak jest, panie generale.

Urwał na chwilę, po czym dodał sucho:

– Sharon się wścieknie.

* * *

Mike mył właśnie brokuły, kiedy usłyszał zajeżdżający samochód. Wytarł ręce i otworzył drzwi do garażu, żeby dzieciaki mogły wejść do środka. Pomachał im i znowu stanął nad zlewem.

Czteroletnia Cally pierwsza przeszła przez drzwi i otrzymała od taty mocny, mokry uścisk.

– Tatusiu! Jestem cała mokra!

– Wielki, mokry tatuś przytula! Wrrr!

Pomachał wilgotnymi rękami, a dziewczynka z wrzaskiem pobiegła do pokoju.

W tym czasie przydreptała dwuletnia Michelle i wręczyła mu swój najnowszy rysunek z przedszkola.

– A cóż to za arcydzieło?

Popatrzył na zielono-niebiesko-czerwone gryzmoły i bezradnie zerknął na żonę, która właśnie stanęła w drzwiach.

– Krowa! – wyjaśniła.

– No, Michelle, to bardzo ładna krowa!

– Muuu!

– Tak, muuu!

– Soku!

– Dobrze, ale czy moja duża dziewczynka umie powiedzieć „proszę”? – zapytał Mike z uśmiechem i odwrócił się w stronę lodówki.

– Plosie – wymówiła miękko.

– Dobrze – sięgnął w głąb lodówki i wyciągnął kubek. – Tylko nie rozlej.

– Bałagan! – odpowiedziała, przyciskając kubek do piersi.

– Żadnego bałaganu.

Zaniosła kubek do pokoju, żeby jak w każde popołudnie obejrzeć na wideo film.

– Puchatek!

– Kopciuszek!

– Ciuszek!

Mike usłyszał, jak starsza córka włącza magnetowid. Tymczasem jego żona przebrała się i wróciła do kuchni. Była wysoką, szczupłą kobietą o kruczoczarnych włosach i dużych, jędrnych piersiach. Nawet po urodzeniu dwójki dzieci poruszała się z gracją tancerki, którą była, zanim się poznali. Zapisała się wtedy na siłownię, w której pracował, żeby poprawić sprawność swoich mięśni. W całym klubie Mike najlepiej potrafił wytrenować mięśnie, więc przydzielono ją właśnie jemu. Dalej wypadki potoczyły się same i oto teraz po ośmiu latach wciąż byli razem. Czasami Mike zastanawiał się, co ją przy nim trzymało. Wiedział także, że trzeba by użyć łomu, żeby go z nią rozdzielić. Albo przynajmniej odwołać się do jego poczucia żołnierskiego obowiązku.

– Twój agent zadzwonił do mnie do pracy – powiedziała. – Twierdzi, że cię nie było.

...