Callison Brian - Zaglada Calaurii.pdf - Callison Brian - ssaaggaa

Brian Callison

Zagłada Calaurii

Przełożyła Karolina Sokołowska

Tytuł oryginału „A Thunder of Crude”

Wydanie oryginalne 1986

Wydanie polskie 1992

Na statku

Kiedy pojawił się po raz pierwszy w zatoce, mógł przypominać

widmo lewiatana. Wyłonił się bezgłośnie z zimowej mgły, kryjącej

linię horyzontu na zachód od szczytu Sgeir Garth. Wytwór wyobraźni,

urojony potwór wypływający powoli ze splotów pajęczyny,

poszarzały, niewyraźny, migocący w oddali.

Nie był urojeniem. I chociaż jego budząca grozę masa mogłaby

wydawać się skromna w porównaniu z innymi, nowszymi i

nowocześniejszymi statkami, to ten stopniowo nabierający realności

cień, nieodwołalnie zbliżający się do lądu, był jedną z większych

ruchomych konstrukcji stworzonych przez człowieka:

Wystarczająco długi, aby pomieścić dwa boiska do gry w piłkę

nożną wraz z miejscem na ekscesy dla co bardziej zaciekłych kibiców.

Szerszy niż dziesięciopasmowa autostrada. Wyższy niż

siedmiopiętrowy biurowiec. W czeluściach jego stalowego brzucha

spoczywało siedemdziesiąt sześć tysięcy ton arabskiej lekkiej i kolejne

czterdzieści jeden tysięcy ton arabskiej ciężkiej. Ropy naftowej,

oczywiście, wydobytej w pocie czoła z piasków pustyni i

przetransportowanej aż z Mina al-Ahmadi w Zatoce Perskiej. Po

opuszczeniu rafinerii mogłaby ona napełniać bak typowego

samochodu osobowego przez pięćdziesiąt pięć tysięcy lat. Albo też

umożliwić jazdę pięćdziesięciu pięciu tysiącom samochodów przez

rok.

Nadano mu imię Calauria . Gdy przybliżył się i widmo

przybrało rzeczywiste kształty, nawet największy ignorant w

dziedzinie marynarki musiałby zauważyć, że ten morski kolos może

być tylko czymś w rodzaju supertankowca. Był też nim w istocie.

Jednakże marynarze, których zwyczajem jest używanie

bardziej dosadnych, a zarazem mniej romantycznych zwrotów,

określiliby go po prostu jako VLCC - Very Large Crude Carrier.* [*

VLCC - Bardzo Duży Przewoźnik Ropy, co, jak się wydaje, stanowi

świetną charakterystykę supertankowca. Tak też będziemy go i my

nazywać ( przyp . tłum .).]

Żaden jednak obserwator - czy to człowiek spędzający swe

życie na lądzie, czy też pływający po morzach - patrząc, jak ostrożnie

wpływa do portu, jak przesuwa się w kierunku swojego stanowiska na

nabrzeżu, nie mógł przewidzieć, jak potworną tragedię niesie ze sobą

ta masa zardzewiałej stali.

Nikt też nie przypuszczał, że potencjalne niebezpieczeństwo,

czyhające w tym stalowym kolosie, zaczęło nabierać realnych

kształtów. Nikt, rzecz jasna, nie zdawał sobie sprawy, że jest właśnie

świadkiem ostatniego cumowania Calaurii .

Ani że Calauria wraz z załogą, zatoka Quarsdale oraz jej

podwodne magazyny ropy i zbiorniki znajdujące się w miejscu

znanym jako Sróine Rora, mogą znaleźć się na czołówkach

jutrzejszych gazet.

Nie mówiąc już o dwóch tysiącach mieszkańców cichego

szkockiego miasteczka Vaila - o ludziach, którzy wiedli spokojne

życie, cieszyli się, kochali, czasami - jak to bywa - zazdrościli sobie

nawzajem różnych rzeczy. O ludziach, którzy, jak większość z nas,

nigdy nie dopuszczali do siebie myśli, że jakieś naprawdę wstrząsające

wydarzenie zaważy na ich zwyczajnym życiu.

Cóż, ludzie z reguły unikają myślenia o czymś

niewyobrażalnym. Dopóki, bez ostrzeżenia, nie stanie się ono

rzeczywistością.

Rozdział I

Piątek: późne popołudnie

Wolno wstecz, kapitanie. Ster prawo dwadzieścia - rzucił ostrożnie komendę

pilot portowy. A może była to prośba? Istnieje ta subtelna, dyplomatyczna granica

pomiędzy rozkazami a wskazówkami w sytuacji, kiedy to mistrz nerwowo drepcze na

swoim mostku, a zupełnie obcy człowiek przejmuje dowództwo nad jego statkiem.

Ale też na obcych wodach mistrz może pochwalić się jedynie znajomością swego

statku, podczas gdy pilot zna lokalne niebezpieczeństwa: wie, co może grozić

powierzonej mu chwilowo jednostce, nie mówiąc o prądach morskich, wzburzonych

falach i całym tym asortymencie morskich plag, mogących spowodować rychły

koniec tankowca.

- Maszyny wstecz. Ster prawo dwadzieścia - Bisaglia szorstko przekazał

tłumaczenie komend z ogromnego mostka kapitańskiego. Następnie wychylił się

przez burtę i marszcząc czoło spojrzał siedemdziesiąt stóp w dół - prosto w zimną,

czarną i nieruchomą już prawie wodę dzielącą statek od przystani. Ot, takie

sprawdzenie, czy pilot McDonald robi z Calaurią dokładnie to, co zrobiłby on sam.

Pierwszy oficer Spedini potwierdzał komendy kapitana płynnie i

niewymuszenie. Posługiwał się w końcu ojczystym językiem. Towarzyszył im klekot

telegrafu.

- Ster dwadzieścia w prawo, sir - uzupełnił Forlani informację o położeniu

statku.

Jego wygląd i brzmienie głosu zdradzały śmiertelne znudzenie zawodem. Tak

też było. Jednakże obecność Forlaniego przy sterze - szczególnie podczas

manewrowania - zawsze dodawała kapitanowi otuchy. Był znudzony, ale

kompetentny.

Zniszczona poręcz mostka zaczęła powoli wibrować i nawet z tej przeraźliwej

wysokości kapitan Bisaglia mógł dojrzeć białą, spienioną, wirującą wodę,

odwracającą dziób statku.

- Maszyny stop.

- Zatrzymaj go, Spedini!

- Maszyny stop... Maszyny zatrzymane, sir.

Od tego momentu wszelkie ruchy statku sterowane były z lądu. On sam zaś

spoczywał bezwładnie w niewielkiej odległości od nadbrzeża.

- Ciągle wieje z południowego zachodu, Jimmie - podał McDonald przez

VHF* [* VHF (Very High Frequency) - bardzo wysoka częstotliwość ( przyp . tłum .).]

radio, po czym oparł się wygodnie o parapet i rzucił okiem w kierunku głównego

holownika o nazwie William Wallace , który przycupnął tuż za dziobem statku. Rufą

VLCC miał zająć się drugi z holowników należących do kompanii - Robert The

Bruce . Dwa inne holowniki, z dziwacznymi, obitymi miękkim materiałem dziobami,

wtuliły się już w burty Calaurii , gotowe pchnąć kolosa na miejsce postoju.

Nie miał znaczenia fakt, że ten delikatny manewr będzie kontrolowany nie

tylko przez ludzi, ale także przez system elektroniczny ulokowany na przystani,

dzięki któremu pilot McDonald informowany był o położeniu statku.

Nie pomagało to wcale Bisaglii, który mógł odetchnąć z ulgą dopiero wtedy,

gdy usłyszał ostatnią komendę pilota. Oznaczało to przywrócenie mu pełnej władzy

nad statkiem.

No, rusz się, McDonald. Spuść do diabła tę cholerną linę - nieśmiało ponaglał

w myślach kapitan, doskonale wiedząc, że taki manewr mógł mu w tej chwili

zapewnić jedynie komfort psychiczny. Pojedyncza lina mogła trzasnąć w mgnieniu

oka, jeśli Calauria poddałaby się działaniu ostrego szkockiego wiatru, szalejącego w

zatoce Quarsdale. Wiatru zupełnie obcego gorącej, śródziemnomorskiej naturze

Bisaglii.

Trwało to już trzy godziny. Prawie dwie od momentu wejścia do zatoki. To

drażnienie się, przymilanie, perswadowanie niezdarnemu VLCC, aby raczył usadowić

się na swoim miejscu. Pozorna flegmatyczność kapitana była raczej wynikiem dużej

samokontroli niż zadowolenia z siebie. Podobnie jak większość dowódców dużych

statków, Bisaglia czuł się bardziej spięty w pobliżu lądu niż w obliczu olbrzymich fal,

tworzących się zwykle przy przylądku Agulhas, które zwartym szeregiem i z

przerażającą siłą nacierały na jego cherlawego nagle goliata. Był też w pełni

świadom, że chociaż ogrom Calaurii może zapierać dech w piersiach laikom, to

przecież większość jej masy pozostawała ukryta. Widoczne było tylko dwadzieścia

procent kolosa. Wielkość ładunku powodowała, że pozostałe osiemdziesiąt procent

znajdowało się pod powierzchnią wody. A pozwól stu tysiącom ton dryfować, nawet

z szybkością paru centymetrów na godzinę, to zatrzymanie tej masy okaże się

cholerną robotą. Jedna niebaczna komenda może spowodować zamieszanie, którego

Callison Brian - Zaglada Calaurii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: